Δεκαοκτώ!!!

Ξημέρωσε μια ημέρα μολυβένια και βροχερή σαν εκείνη την ημέρα που δεκαοκτώ χρόνια πριν  ξύπνησα και πήγα να τον συναντήσω. 30 Νοέμβρη 2002 και ξεκινούσε ένα ταξίδι ολότελα διαφορετικό. Η επόμενη ημέρα με βρήκε άγρυπνη, νέα μαμά, να βλέπω το  χάραμα από τα μεγάλα παράθυρα και να σκέφτομαι  καθώς τον κοίταζα να κοιμάται μακάριος δίπλα μου… «για χατίρι σου ξημερώνει.». Οι στίχοι του τραγουδιού ξεπήδησαν από μέσα μου πηγαία κι αυτό το τραγούδι με συντροφεύει πια κάθε τέτοιο ξημέρωμα… Για χατίρι σου ξημερώνει...

Σαν όλη η γη να είχε νόημα ξαφνικά  σαν όλη η ύπαρξη του κόσμου να είχε νόημα επειδή υπήρχε εκείνος.

Όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα υπήρχαν και με έναν άλλο τρόπο στην γέννηση του δεύτερου παιδιού μας, μα εκείνη την πρώτη φορά όλα ήταν πρωτόγνωρα και δεν υπήρχε ισορροπία καμία…και γιατί να υπάρχει; Είχε γεννηθεί το αστέρι μου!

Έφτασε λοιπόν η μέρα που σαν τρελός περίμενε. Θα γινόταν δεκαοκτώ. Το ονειρευόταν, έκανε πλάκα, έβγαζε πύρινους λόγους στην κορυφή της σκάλας όταν ήταν θυμωμένος σαν ήταν μικρούλης ( όταν θα γίνω δεκαοκτώ….) και να τώρα έφτασε η μεγάλη μέρα. Δεκαοκτώ και πανδημία. Δεκαοκτώ και  βραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας.  Δεκαοκτώ και   εγκλεισμός. Κι όμως έκανε αυτό που κάνει πάντα ο μαγικός αυτός τύπος και απλά χάρηκε τη μέρα. Δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή την ατυχία της κατάστασης. Έδωσε παράταση στο μεγάλο πάρτι  που τον περιμένει μαζί με όλους όσους αγαπάει και θα καλέσει … καμιά τριακοσαριά άτομα μαμά δεν είναι πολλά….και θυμήθηκα πως όταν ήταν στην έκτη δημοτικού μας ζήτησε να κάνει ένα παρτάκι και έφτασε στο σπίτι μας το μισό σχολείο, καθώς κάλεσε όποιον έβρισκε μπροστά του….Κι ύστερα θυμηθήκαμε πως κάθε χρόνο ετοιμάζαμε τα γλυκά για να κεράσει τους συμμαθητές του και κάθε χρόνο η ίδια συζήτηση ακόμη και ως το Λύκειο… πόσα παιδιά είστε στην τάξη;….θα κεράσω και όλους τους καθηγητές. Όλους;  Ε όλους, τι τους μισούς; Α! και την τάξη την πάνω και την τάξη την δίπλα και τη χορωδία και την αρμονία και  δεν είχε τελειωμό ….

Κάθε χρόνο γύριζα από την δουλειά αργά και κάθε φορά μπαίναμε στην κουζίνα με τον μπαμπά του να ετοιμάσουμε τα κεράσματα γιατί ήθελε συγκεκριμένα τα δικά μας, αυτά που αγαπάει. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που  δεν θα φτιάχναμε κεράσματα για το σχολείο και την το ωδείο και την προπόνηση...φέτος δεν θα κερνούσε κανέναν. Δεν ξενυχτήσαμε να τυλίξουμε τα γλυκάκια του. Πάει το σχολείο, τέλειωσαν όλα…ο μικρός Πρίγκιπας μεγάλωσε …

Το συναίσθημα συγκλονιστικό. Εκείνο το μικρό πλάσμα  έγινε άνθρωπος κανονικός. Ένας όμορφος νεαρός άντρας  που μας χαρίζει απίθανες στιγμές γέλιου….και κοιτώντας τον σκέφτομαι πως σαν γεννιέται ένα παιδί αρχίζεις να αποχαιρετάς. Αποχαιρετάς το βρεφάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ κι ύστερα το νηπιάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ κι ύστερα το  παιδάκι που δεν θα ξαναδείς  ποτέ κι ύστερα το εφηβάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ… Αποχαιρετάς το σώμα του, το σχήμα του που αλλάζει, τη φωνή του που γίνεται βραχνή και βροντερή, τα μεταξένια του μαλλάκια, εκείνα τα μούτρα τα υπέροχα με τα πελώρια μάτια και τα βελούδινα μάγουλα, τα μικρά μαλακά δαχτυλάκια …όλα τα αποχαιρετάς  σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις χωρίς καν να αντιλαμβάνεσαι την διαδικασία και ξαφνικά στέκει μπροστά σου ένα νεαρός άντρας! Πόσο μαγική κι ευλογημένη διαδικασία είναι αυτή. Πόσο ευγνώμων που την έζησα και την ζω, που έχω αυτό το απίστευτο προνόμιο να αποχαιρετώ  και να καλωσορίζω την ίδια στιγμή για χρόνια….καθώς αυτές τις ίδιες μέρες που εμείς γιορτάζουμε κάποιοι άνθρωποι  που νοιαζόμαστε βαθιά, ζουν με την μνήμη μόνο του παιδιού τους που δεν θα το δουν ποτέ να μεγαλώνει.

Μα από την άλλη και πόσο δύσκολο σαν ώρες ώρες σκέφτομαι πως  εκείνο το ανθρωπάκι που μιλούσε αλλαμπουρνέζικα, έβαζε τα αμαξάκια του για ύπνο και  τρύπωνε στην αγκαλιά μου, χάθηκε για πάντα και δεν θα το ξαναδώ ποτέ….

Και μου λείπει… Πόσο μου λείπει!

Ξημέρωσε η μέρα του και ξέραμε πως θα ναι αλλιώτικη. Την περιμέναμε όλοι. Πώς να γίνει σε τέτοιες συνθήκες εγκλεισμού ομορφότερη μια τόσο ξεχωριστή μέρα; Η ημέρα της ενηλικίωσης ενός ανθρώπου;  Ο ίδιος δεν χολόσκασε. Η μέρα είναι από μόνη  της ξεχωριστή και το ήξερε. Τις προηγούμενες εβδομάδες  είχα φροντίσει να στείλω μηνύματα σε όλους του φίλους του και τους συγγενείς μας και είχαν φτάσει πάνω από εξήντα βιντεάκια τα οποίο είχα συρράψει όλα μαζί. Ήταν μια υπέροχη τρυφερή διαδικασία όπου άκουγα όλους αυτούς τους ανθρώπους να διηγούνται στιγμές μαζί του, να του στέλνουν υπέροχες φωτεινές ευχές, να του τραγουδούν, να έχουν στήσει ολόκληρα σκηνικά σκηνοθετώντας αστεία βιντεάκια… Τα έβλεπα μόνη μου στα κρυφά να μην με καταλάβει και γελούσα και δάκρυζα και συγκινούμουν γιατί μέσα από τα βίντεο φαινόταν η πληθωρική του προσωπικότητα. Αυτό που ήταν από παιδί. Ένα πλάσμα έντονο σε παρουσία, γεμάτο ενέργεια και φως! Η ίδια η  χαρά της ζωής!

Κι έτσι ήταν όλοι εκεί μαζί του. Παππούδες και γιαγιάδες που βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν selfie βίντεο με βαθιά συγκίνηση, θείοι, φίλοι κολλητοί συναθλητές, συμμαθητές, όλοι οι συγγενείς, ξαδέρφια, δάσκαλοι, προπονητές, καθηγητές….όλοι! Κοίταζε το βίντεο και γελούσε βροντερά και μετά έβλεπε ακόμη έναν φίλο κι έλεγε κι αυτός!!! Που τον ξεφύτρωσες αυτόν, μα που τους βρήκες όλους…. Τους βρήκα όλους αφού οι ίδιοι οι φίλοι του έγιναν η γέφυρα μου και με βοήθησαν να τους βρω όλους. 

Δεν θα τον άφηναν μόνο μια τέτοια μέρα!! Και όλη η υπόλοιπη μέρα ακολούθησε με την ρουτίνα που ακολουθούμε σαν κάποιος στο σπίτι έχει την ξεχωριστή γενέθλια ημέρα του, γιατί η ημέρα αυτή είναι σπουδαία για κάθε άνθρωπο. Είναι ημέρα που συντελέστηκε ένα θαύμα .

Το αγαπημένο του πρωινό, το αγαπημένο του γεύμα, σε ένα καλοστρωμένο γιορτινό τραπέζι. Η τούρτα μοναδική για εκείνον από την αγαπημένη του Αγγελική  από το Sugar  Angel, με τη γεύση Lila pause που  είναι η μοναδική του επιλογή κάθε φορά που θα πάει στο καφέ της με την παρέα του, όπου στην κυριολεξία, στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να καταφέρει να φτάσει σε εμάς.

Ήμασταν οι τέσσερις μας. Η πολύτιμη μικρή μας οικογένεια. Δεν υπήρχαν φωνές παιδιών, τραγούδια, γέλια, κιθάρες και ποδοβολητά όπως κάθε χρονιά  στα γενέθλια του. Του τραγουδήσαμε  εμείς.. ο μικρός αδερφός του φαλτσάροντας επίτηδες και σκουντώντας τον τρυφερά, άντε γέρο! Οι ευχές μας γραμμένες κι εκτυπωμένες . Ευχές, οδηγίες, συμβουλές…ενηλικίωσης.

Τις διάβαζε δυνατά και  σχολίαζε χαριτολογώντας. Κάρτα δεν υπήρχε, ούτε δώρο καθώς τίποτε δεν είχε προλάβει να έρθει με τις μεταφορικές να ασφυκτιούν, μα δεν τον ένοιαζε γελούσε ευτυχισμένος κοιτάζοντας την τούρτα του και το μόνο που τον στενοχωρούσε ήταν που δεν θα μπορούσε να ντυθεί καλά …ώσπου ήρθε το μεγάλο μυστικό ραντεβού που είχαμε κανονίσει με την παρέα του και στις 21.00 έκαναν την σύνδεση για ένα μυστικό  corona party. Ήταν όλοι μπροστά στην οθόνη φορώντας τα καλά τους και συγκινήθηκα τόσο. Μικροί πολίτες του αύριο που έκαναν την τιμή στον φίλο τους να είναι εκεί με έναν τρόπο ξεχωριστό. Τους είδε και τρελάθηκε κι εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά για να γυρίσει αμέσως  μετά φορώντας κι εκείνος τα καλά του! Και το πάρτι κράτησε έτσι όπως έπρεπε ως τα ξημερώματα. Φώναζαν, γελούσαν, τραγουδούσαν το σπίτι γέμισε και πάλι χαρά!

Κι έτσι πέρασε η ξεχωριστή του μέρα κι ήταν υπέροχα. Χωρίς γκρίνιες για το πώς θα έπρεπε να ήταν,  χωρίς στενοχώριες για το πώς δεν ήταν,  χωρίς καμιά θλίψη παρά μόνο με χαρά γιατί ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε μια ξεχωριστή ημέρα για εκείνον και για όλους μας! 2002 2020 σαν νερό!

Το μόνο που έλειψε ήταν σε εμένα το επόμενο πρωινό,  όπου πάντα κοιμόταν φίλοι στο σπίτι και ξυπνούσαν νωχελικοί και χαλαροί και τους ετοίμαζα πρωινό και έβγαζαν τις κιθάρες και τα τα κλαρινέτα και έπαιζαν μουσικές και γέμιζε η κουζίνα χαρά και συζητήσεις καθώς απολάβαινα να πίνω τον καφέ μου μαζί τους…μα δεν πειράζει…θα τα ξαναζήσουμε σύντομα…

Κοιτάζοντας όλες αυτές τις ατελείωτες φωτογραφίες για να φτιάξω το βίντεο του συγκλονίστηκα! Συγκινήθηκα  βαθιά. Έκλαψα από χαρά και μισεμό. Τα έζησα τα χρόνια αυτά, τα χάρηκα τα ευχαριστήθηκα αληθινά όλα και τις στιγμές και τις χαρές και τις λύπες με τα παιδιά μου και μέσα από τούτο δω το blog έχουμε γιορτάσει τα γενέθλια του κι έχουμε μοιραστεί πολύτιμες στιγμές μαζί, από τότε που ήταν 9…και τώρα  φτάσαμε μαζί  αγαπημένοι, ως την ενηλικίωση του. Έτσι παίρνοντας την άδεια του, μοιράζομαι και τούτο το δικό του βίντεο. Δεκαοκτώ χρόνια μαζί. Δεκαοκτώ χρόνια μαμά του...

Ο μικρός άνθρωπος μεγάλωσε κι εσείς υπήρξατε μάρτυρες αυτού του μεγαλώματος. Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας για τις όμορφες σκέψεις σας, για την χαρά που μοιραζόμαστε και ζούμε σχεδόν μέσα από τούτες τις σελίδες χρόνια τώρα ακόμη και σε τέτοιες στιγμές. Εύχομαι να έχουμε όλοι οι γονείς την ευλογία να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανθίζουν  και να ανοίγουν φτερά και να πετούν μακριά ως την άκρη του κόσμου…και να ξέρουν πως όσο μακριιά κι αν βρίσκονται, πάντα θα υπάρχει η βάση τους το ζεστό ασφαλές τους σπίτι  κι η αγκαλιά μας που όσο  κι αν μεγαλώσουν τους χωράει ακόμη και θα τους χωράει πάντα!

Για να ξεκουράζονται και να ξαποσταίνουν από τα μακρινά και περιπετειώδη ταξίδια τους στην ζωή!

Καλημέρα αγαπημένοι…. Έχω γιο ενήλικα!