Χριστούγεννα ήρθαν πάλι....

Ξημερώματα Παρασκευής και μέσα μου μια χαρά. Μια χαρά παιδική και καλά κρυμμένη. Έρχεται από την παιδική μου ηλικία κι από όλα τα παιδικά παραμύθια που έχω διαβάσει μικρή. Έχει μυρωδιές κι αρώματα αυτή η παλιά χαρά. Έχει μνήμες και πρόσωπα κι αισθήσεις. Σαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να ξυπνά εκείνη η μικρή και να θυμάται και να προσπαθεί να γεμίσει το κενό, ανασύροντας από την μνήμη της στιγμές για να τις αναπαράξει κάθε χρόνο, με τον ίδιο ενθουσιασμό. Με την ίδια ανάγκη.

Είναι οι προεόρτιες μέρες που σαν να είναι πιο σημαντικές από τις ίδιες τις γιορτές. Είναι οι μέρες της προετοιμασίας και του ονείρου και σαν οι προσδοκίες να κάνουν αυτό το όνειρο πιο δυνατό. Πιο χρωματιστό. Πιο όμορφο…Ω ναι! Η προσμονή των Χριστουγέννων είναι πιο όμορφη από τα ίδια τα Χριστούγεννα!

Μα κάθε χρόνο μεγαλώνοντας η ζωή γίνεται όλο και πιο σκληρή! Σαν να μας δοκιμάζει και καθώς περνούν τα χρόνια είναι όλο και πιο δύσκολο να αναβιώσω εκείνη την όμορφη αίσθηση. Εκείνη την ευτυχία χωρίς ενοχή!

Και κάθε χρόνο η αγωνία κι η ενοχή μεγαλώνουν…ο πόνος και η θλίψη μεγαλώνουν. Η πικρία κι η λύπη, μεγαλώνουν. Ο κόσμος κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο σκληρός κι αμετακίνητος. Και τα τελευταία χρόνια η μια δυστυχία έρχεται να αντικαταστήσει την άλλη! Τα καθημερινά νέα αδιανόητα. Άνθρωποι που χάνονται. Άνθρωποι που διχάζονται. Άνθρωποι που αποχαιρετούν αγαπημένους. Ένα παιδί πεθαίνει ασφυκτικά μπροστά στα μάτια περαστικών που δεν γυρίζουν να το κοιτάξουν, παιδιά εγκαταλελειμμένα περιμένουν  στωικά κάποιος να τα σώσει, παιδιά χάνουν τις μανάδες τους, γυναίκες χάνουν την ζωή τους από εκείνους που κάποτε αγάπησαν…. Τα τέρατα ζουν στα σπίτια μας όπως είπε κι ένας φίλος λίγες μέρες πριν!

Στα σπίτια μας μεγαλώνουν τα τέρατα …στα σπίτια μας ζουν, εμείς τα τρέφουμε …κι αυτό με πονάει βαθιά!

Είμαι ιδιαίτερα σιωπηλή τους τελευταίους μήνες και νιώθω το βάρος όλου αυτού που συμβαίνει! Ο κορονοιός έφερε στην επιφάνεια τόσο φόβο. Τόσα κρυμμένα μυστικά, τόσες σκιές βγήκαν στην επιφάνεια, που νιώθω να πονάει όλη μου η ύπαρξη μα…έρχονται Χριστούγεννα κι εκείνο το μικρό παιδί, σαν να ξυπνά από το λήθαργο και μου ζητά να διώξω τον πόνο! Τα αγόρια μεγάλωσαν και σαν τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι φεύγει και ένα κομμάτι μαγείας που κάνει τα Χριστούγεννα πιο λαμπερά! Τέρμα οι μικρές συνομωσίες, τέρμα όλες αυτές οι απίθανες συζητήσεις για τον αν ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και πως τα προλαβαίνει όλα… Τώρα η μόνη ανάγκη είναι να μην είμαστε θυμωμένοι , αγχωμένοι, μπερδεμένοι. Η μόνη ανάγκη είναι να πέσουν τα κρούσματα, να μην χαθούν άλλες ζωές, άλλες δουλειές, να μην διαλυθούν άλλες οικογένειες κι άλλες σχέσεις κι άλλες φιλίες.  Φέτος η ευχή είναι τα θεμέλια μας να μην είναι σαθρά και μας διαλύσει ξανά ο διχασμός. Να αντέξουμε λίγο ακόμη …λίγο ακόμη!

…και όλοι ζητάμε εικόνες γαλήνης κι ομορφιάς. Και μου έρχονται μηνύματα αγάπης… Στολίσατε; Τα Χριστούγεννα στολίζετε τόσο όμορφα, θέλουμε κάποιες από εκείνες τις παλιές αναρτήσεις με στολίδια κι ομορφιά και απλότητα. Εκείνη την απλότητα που μας γυρνά πίσω. Στην βάση! Στην παιδική μας ανάμνηση. Στην παιδική μας ξεγνοιασιά!

Ναι. Στολίσαμε. Μα είναι σαν όλο αυτό να έχει χάσει την ανεμελιά του. Ακόμη και το Blogging.  Σαν μια αθωότητα να χάθηκε για πάντα από μέσα μας…μα αντιστεκόμαστε! Ακόμη κι έτσι αντιστεκόμαστε στη μουντάδα…

Το ταλαιπωρημένο παλιό τραπέζι της κουζίνας γεμίζει ζυμάρια και  το σπίτι αρώματα. Ανάβουν τα κεριά, τα παράθυρα γεμίζουν στεφάνια και κλαδιά έλατου. Μπορεί η μαγεία να χάνεται μα η ανάγκη μέσα μου την ξαναζωντανεύει. Τα τελευταία χρόνια το ερώτημα μεγαλώνει… έχω το δικαίωμα να γιορτάσω ενώ γύρω μου συμβαίνουν όλα αυτά; Μπορώ να είμαι χαρούμενος μέσα σε τόσο πόνο;  Αντέχω να είμαι ευτυχισμένος, να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι ενώ η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή;

Αυτό δεν με κάνει εγωιστή, αδιάφορο, παρτάκια;

Παλεύω να βρω απαντήσεις και  πάντα καταλήγω εδώ. Στην άκρη ενός γκρεμού, μέσα στο μυαλό μου! Τα Χριστούγεννα είναι μια ιδέα. Όπως κι η ελευθερία! Κάποιοι την έχουν κάποιοι όχι. Εμείς που την ζούμε να μην την θεωρούμε δεδομένη. Να την ζούμε με σύνεση και επίγνωση. Με ευθύνη και ευγνωμοσύνη. Μα να τη ζούμε. Και μάλιστα να την διεκδικούμε για όλους όσους δεν την  έχουν. Να παλεύουμε για την ελευθερία του άλλου. Να διεκδικούμε την ξένη ελευθερία γιατί μας αφορά!...Έτσι είναι μέσα μου κάθε ιδέα, έτσι και τα Χριστούγεννα! Η γιορτή της συγχώρεσης και της αγάπης.  Δεν θα αφήσω στιγμή να πάει χαμένη. Θα μοιράζω αγάπη όπως μπορώ και θα γίνω πηγή χαράς για τους αγαπημένους μου.

Θα ζήσω στιγμές, θα χαρώ γεύσεις κι εικόνες. Κι αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι… Να γεμίσουμε ο ένας την ζωή του άλλου με φως! Με λίγη από εκείνη την λάμψη των γιορτών! Δεν είναι μεγάλος ο κόπος μα είναι σπουδαίος ο λόγος.  Η χαρά είναι σαν την ανάσα και την χρειαζόμαστε. Κι όσο μεγαλώνουμε την χρειαζόμαστε ακόμη πιο πολύ κι εμείς κι ο κόσμος, οπότε ας δημιουργήσουμε χαρά, ας μοιράσουμε χαρά, ας σκορπίσουμε χαρά μέσα μας γύρω μας, όπου κι όπως έχουμε την δύναμη! Αυτός ο κόσμος την χρειάζεται περισσότερο από ποτέ!

Αυτό σκέφτηκα χθες σαν ήμουν χαμένη σε σκέψεις μαύρες όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο και τρόμαξα. Ένα τηλεφώνημα αναπάντεχο και ήμουν σίγουρη πως κάτι συνέβη πως σίγουρη κάτι άσχημο θα ακούσω . "Τι συμβαίνει απάντησα όλα καλά;" Και από την άλλη άκρη άκουσα μια φωνή να λέει άνοιξε την κάμερα σου. Την άνοιξα…και μου φωνάζει "δες δες!!!" Και βλέπω μια κατάλευκη φύση, ένα τοπίο μαγικό γεμάτο χιονισμένο φως! Εικόνες υπέροχα απόκοσμες, γεμάτες  ομορφιά. Άρχισα να γελάω ευτυχισμένη. Τι στιγμή! Ένας τρελός αγαπημένος άνθρωπος που γεφύρωσε την απόσταση από την Αυστρία, για να μοιραστεί μαζί μου τη μαγεία του φρέσκου χιονιού!

Πόσο απλή είναι η ευτυχία για να την μοιραστείς και να την δώσεις, σε έναν άνθρωπο. Με πόση απλότητα, γεμίζει η ψυχή του ανθρώπου με χαρά! Πόσο χαρούμενη που έχω στην ζωή μου όλους αυτούς τους λίγο παλαβούς ανθρώπους, όλους εσάς, που ξέρετε να χαίρεστε την απλότητα και να την μοιράζεστε μαζί μου! Πόσο σας ευχαριστώ για αυτό!

Ναι! Θα ψήνω, θα φουρνίζω, θα παρατηρώ το ταξίδι ενός σύννεφου, θα κοιτάζω τις σκιές του ήλιου στου τοίχους και στα μικρά χαριτωμένα στολίδια, θα ατενίζω τους μακρινούς ορίζοντες, θα διαβάζω ωραίους στίχους, θα παγώνω το χρόνο για να χαϊδέψω τα λουλούδια μου! Ναι! Δεν θα πάψω να είμαι εγώ

Η γιαγιά μου πέθανε άρρωστη πολύ, καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι και θυμάμαι πως σαν το φάρμακο έμπαινε στο σώμα της κι έφευγε για λίγο ο πόνος μου ψιθύριζε "όταν σηκωθώ, θα πάμε στην αυλή να δούμε τα λουλούδια, θα φυτέψω μια τριανταφυλλιά, να μυρίσει  ο τόπος, θα ποτίσω τις μολόχες"...

Έτσι αντιστεκόταν. Με τα όνειρα. Τώρα αυτά της τα όνειρα ζουν μέσα από εμένα. Έτσι κάνουμε όλοι. Έτσι ξέρουμε να κάνουμε!!!

 

Μια ανάρτηση γεμάτη Χριστούγεννα όπως παλιά λοιπόν… γιατί οι εικόνες μας ξεσηκώνουν και ζεσταίνουν την ψυχή μας. Η φύση στα καλύτερα της, η πλάση όλη υπέροχα γιορτινή και το μέσα μας σκοτάδι. Ας διώξουμε το σκοτάδι λοιπόν. Ανασκουμπωθείτε. Το έχουμε ξανακάνει. Το κάνουμε χρόνια τώρα. Έχουμε ζήσει πολλά μαζί δέκα χρόνια τώρα. Κρίσεις χάος, θλίψεις, αποδομήσεις.

Μας αξίζει λίγο φως! Ας μαζέψουμε κλαδιά ας γεμίσουμε τα βάζα, ας βάλουμε λίγη μουσική, ας ψήσουμε γλυκά, ας τα μοιράσουμε σε ανθρώπους που τα χρειάζονται και θα τα εκτιμήσουν, ας μοιράσουμε, ας μοιραστούμε, ας ανοίξουμε την καρδιά μας, τα μάτια μας,  ας ξορκίσουμε το κακό, με συγχώρεση κι αγάπη…

Εκείνη την αγάπη μου νιώθαμε σαν ήμασταν παιδιά και μας κρατούσαν σφιχτά ασφαλείς αγκαλιές. Σαν κρατούσαμε εμείς σφιχτά τα παιδικά τους κορμάκια και νιώθαμε άτρωτοι για εκείνα Σαν όλη η ευτυχία του κόσμου να κρυβόταν σε εκείνες τις σφιχτές αγκαλιές. Τις γεμάτες με μια την ασφάλεια που μύριζε πατρίδα… Δεν μπορεί θα το νιώσατε κάποτε έστω για λίγο. Εκείνη την αγάπη να θυμηθούμε, να την αναβιώσουμε και να την μοιράσουμε αγαπημένοι… Να μην την κρατήσουμε για εμάς. Να μην την απαρνηθούμε! Ας γεμίσει κάθε σπίτι με ασφάλεια, γαληνή και χαρά. Για κάθε παιδί, για κάθε παππού και γιαγιά, για κάθε άνθρωπο που την έχει ανάγκη… Φέτος περισσότερο από ποτέ ας γίνουμε φάροι φωτεινοί για έναν έστω,  χαμένο ταξιδιώτη…

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι....μα είμαστε πάλι μακριά! Γιατί λέει η απόσταση είναι ασφάλεια! Μα η απόσταση μηδενίζεται σαν θέλεις να χαρίσεις συναισθήματα οπότε γεμίζουμε τα μάτια  των αγαπημένων μας με αγάπη και γέλια και φως. Χάραξε ένα χαμόγελα σε ένα σκυθρωπό πρόσωπο ...Χαράξου! Μπορείς....

Καλημέρα αγαπημένοι! Αφιερωμένο....

Κατερίνα

Ο αόρατος κύκλος...

Πριν λίγα χρόνια είχα την τιμή να συμμετάσχω σε μια καμπάνια της θεατρικής ομάδας Κύκλος Ζωής με θέμα την ενδοοικογενειακή βία και την βία κατά των γυναικών.

Ακολουθήσαν ημερίδες, συναντήσεις, εκθέσεις φωτογραφίας, συζητήσεις και μια παράσταση που ανέβαινε για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές με μεγάλη επιτυχία. Εκεί  παρουσίασα για πρώτη φορά την εισήγηση με τίτλο "ο αόρατος κύκλος".

Από όλο αυτό το υπεροχο project μιας ομάδας τρελών εθελοντών και γενναίων εθελοντριών μέλη του Κοινωνικού συλλόγου  Δέντρο Ζωής, όπου έχω την χαρά να ανήκω και του πρωτομάστορα, εμπνευστή, σκηνοθέτη και φίλου Βησσαρίωνα Σάκκου, προέκυψε μια υπέροχη εμπειρία και πολύ υλικό που έγινε η μαγιά για να δημιουργηθεί  με τη βοήθεια του Άγγελου Δεληγκά, ενός ακόμη εθελοντή και υπέροχου καλλιτέχνη το παρακάτω βίντεο. Οι άνθρωποι που πέρασαν από τις παρατάσεις και όλες αυτές τις δράσεις πολλοί. Αμέτρητοι. Φωτογράφοι, ερασιτέχνες ηθοποιοί, μουσικοί, φροντιστές, ηλεκτρολόγοι, ηχολήπτες και πόσοι ακόμη, που εργάσθηκαν εθελοντικά από το υστέρημα του χρόνου τους! Τα ονόματα τους καταγράφονται όλα στην ιστοσελίδα του Κύκλου Ζωής. Μια παρέα ενθουσιασμένων ερασιτεχνών που βρήκε τον τρόπο να καταθέσει χρόνο κι ενέργεια περνώντας  ταυτόχρονα, ένα σπουδαίο μήνυμα.

Στόχος όλου αυτού του εγχειρήματος που κρατά χρόνια, να ενισχύσει οικονομικά δομές που μας χρειάζονται, μα πάνω από όλα,  να κινητοποιήσει, να αφυπνίσει, να σπάσει την αόρατο κύκλο! Γιατί, δεν φτάνει μόνο να μιλούν τα θύματα πρέπει να μιλήσουμε όλοι! Ιδίως σαν τα θύματα δεν έχουν φωνή!

Με χαρά το μοιράζομαι μαζί σας ως δώρο μιας ξεχωριστής ημέρας...

Σήμερα, 25η Νοέμβρη, είναι η γιορτή μου και τα γενέθλια του Βησσαρίωνα. Ταυτόχρονα σήμερα είναι  η Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών! Μια ημέρα σπουδαία για όλους μας!!!

Ας βγούμε μπροστά. Η σιωπή μας κούρασε και δεν βγάζει πουθενά. Είμαστε πια θυμωμένες από τα τόσα χρόνια σιωπής. Η σιωπή μας έγινε ποτάμι που φούσκωσε και μας πνιγεί! 

Θα μιλάμε και θα φωνάζουμε και θα φωνάζουμε δυνατά! Θα μάθουμε και στις κόρες μας να φωνάζουν, θα μάθουμε και στις εγγονές μας, να έχουν φωνή και θα φωνάζουμε μαζί! και στις φωνές μας θα ζουν όλες εκείνες που  δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν επειδή γεννήθηκαν γυναίκες. Όλες εκείνες που χάθηκαν για πάντα κι η ζωή τους είχε αξία!

Η κάθε δολοφονία μας αφορά. Αφορά εμάς, τους γιους μας και τις κόρες μας.  Ας σπάσουμε τον αόρατο κύκλο. Όλοι μαζί είμαστε δυνατοί. 

Καλημέρα αγαπημένοι...Καμία γυναίκα μόνη...

Διαβάστε παρακάτω προηγούμενες αναρτήσεις για την βία κατά των γυναικών:

Γεννήθηκα Γυναίκα

Αγαπημένε μου μπαμπά

Μίλα!!!

Σιωπή!

Το αλάτι της Ζωής...

Ένα ταξίδι που σχεδιάζαμε μήνες πολλούς και τα καταφέραμε...Οι φίλες της καρδιάς. Οι κολλητές. Το τοπίο ειδυλλιακό στο μαγικό Λαύκο όπου μένει η μια της παρέας, η κολλητή που βάφτισε το γιο μου. Νοέμβρης, χωριό, κίτρινα φύλλα, κάστανα στη φωτιά, γέλια και τραγούδια, αγκαλιές και δάκρυα πολλά... Έφερα πολλά μα αυτό που με σημάδεψε είναι τούτο το μικρό βιβλιαράκι που διαβάζω και βουρκώνουν τα μάτια μου! Τα κορίτσια αυτά που τα γνωρίζω χρόνια και μου στάθηκαν τόσο κι οι πολύτιμες στιγμές μας, είναι για εμένα, ανάμεσα σε πολλά, το αλάτι της δικής μου ζωής!

Ας πάρουμε μολύβι και χαρτί κι ας γράψουμε ο καθένας μας ποιο είναι το αλάτι της

δικής του ζωής. Με μαγεύει αυτή η σκέψη και έχω ήδη αρχίσει να καταγράφω  σε ένα ξεχωριστό μου τετράδιο, στιγμές και να ξεθάβω μνήμες. Μια υπέροχη διαδικασία, που τιμά το κάθε μας πολύτιμο λεπτό σε αυτό τον κόσμο!

Τα λόγια λίγα και μικρά μπροστά σε αυτό που ζήσαμε και νιώσαμε παρέα! Μοιράζομαι λοιπόν την εμπειρία μας μέσα από ένα μικρό βίντεο, γεμάτο χρώματα, αρώματα κι ευγνωμοσύνη! Είθε όλοι οι άνθρωποι τούτου του κόσμου να έχουν δίπλα τους φίλους...αδέρφια της καρδιάς! 

Κρατώ τα λόγια που θα μου μείνουν αξέχαστα... "εμείς γυρίσαμε μα η ψυχή μας ακόμη έρχεται"....

Καλημέρα αγαπημένοι. Ας είναι μια υπέροχα αλατισμένη ημέρα!!!

Διαβάστε εδώ παλιότερες αναρτήσεις της κοριτσοπαρέας:

Αγριολούλουδα στον άνεμο

Στο γραφικό Λαυκο με τη νονά

Τα κορίτσια μου

Η άδεια φωλιά....

Μέσα από αυτό το blog  έχω μοιραστεί πολλά τα τελευταία δέκα χρόνια. Στιγμές σκέψεις εικόνες. Τα παιδιά να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται από νήπια σε νεαροί έφηβοι και να τώρα ακόμη μια εμπειρία ήρθε να προστεθεί και να τη μοιραστώ μαζί σας. Ο μεγάλος γιος  είναι φοιτητής πια κι έφυγε από το σπίτι!

Από την στιγμή που τα παιδιά ήρθαν στην ζωή μας αυτό κάναμε χωρίς να το καταλάβουμε. Τους προετοιμάζαμε να ζήσουν χωρίς εμάς… Τους μαθαίναμε, διδάσκαμε εκπαιδεύαμε. Ξανά και ξανά. Με σκληρό τρόπο, με γλυκό τρόπο, με δοτικό τρόπο, με αλλόκοτο τρόπο…με τον τρόπο του ο καθένας. Δεν το αντιλαμβανόμασταν  τότε μα το αντιλήφθηκα τώρα. Την στιγμή που στάθηκε μπροστά μου νεαρός άντρας πια κι έπρεπε να γυρίσω σπίτι χωρίς εκείνον! Εκεί το αντιλήφθηκα. Αυτό κάναμε λοιπόν. Τον εκπαιδεύαμε να ζήσει μόνος ….Κι εκεί ήρθαν όλες οι αγωνίες με μιας! Άραγε τα καταφέραμε;

Η τελευταία μας χρονιά μαζί ήταν όμορφη. Εκείνος φοιτητής και σούπερ χαλαρός, αλλά μπροστά μας μια πανδημία οπότε τα πανεπιστήμια κλειστά και όλα τα μαθήματα γίνονταν από το σπίτι. Ήταν μια χρονιά δώρο μετά την δύσκολη χρονιά των Πανελληνίων. Ωστόσο ασφυκτιούσε. Ήθελε να είναι μόνος του να βλέπει τους φίλους του, να γνωρίσει τους συμφοιτητές του , να πάει στο Πανεπιστήμιο, να δει τα εργαστήρια,  να  πηγαίνει στα κουτούκια και να μαζεύονται στα σπίτια  και να κάνουν τα δικά τους, να ζήσει επιτέλους την φοιτητική ζωή που ονειρευόταν!

Το περιμέναμε όλοι με λαχτάρα. «Να φύγεις να ησυχάσει η πλάση»  του φώναζα καθώς κυκλοφορούσε με ένα μικρό φορητό ηχείο παντού μέσα στο σπίτι και η συνήθως κουβανέζικη  μουσική ήταν εκκωφαντική! «Να πας σπίτι σου, να  μαζεύεις μόνος σου  το χάος σου» του έλεγα καθώς είχε κάνει το σαλόνι σχεδιαστήριο, και μηχανολογικό εργαστήριο. Βίδες κατσαβίδια και κομματάκια από χαρτιά και σίδερα παντού!  Γελούσε εκείνος και γινόταν ακόμη πιο πληθωρικός και θορυβώδης!  Λίγο πριν φύγει  καθαρίσαμε το δωμάτιο του και του αδερφού του.

Ω Θεέ μου τι δωμάτια ήταν αυτά…. Είχαν στοιβαγμένα όλα όσα αγαπούμε  από τότε που ήταν μωρά. Σαν αποθήκες. Καθαρίσαμε το χάος κι όσο καθαρίζαμε αντιλαμβανόμουν τι συνέβαινε. Όλοι οι  μικροί θησαυροί που κάποτε ήταν πολύτιμοι τώρα πια ήταν άχρηστα αντικείμενα. «Αυτό δεν το θέλω, ούτε αυτό, ούτε αυτό»….κι εγώ από τη  μια ήθελα να καθαρίσει όλο αυτό το χάος κι από την άλλη τον κοίταζα με τρόμο… Δεν θέλεις τις μπίλιες σου, τον κεραυνό Μακ Κουίν, δεν θέλεις ούτε τα συλλεκτικά αυτοκινητάκια, τον Μπαζ…μα αλήθεια τώρα;

Αλήθεια! Μαζεύτηκαν όλα σε κουτιά κάποια χαρίστηκαν, κάποια πετάχτηκαν, κάποια αποθηκευτήκαν …όμως έφυγαν από τη μέση! Τα κοίταζα στοιβαγμένα και ξαφνιαζόμουν κι εγώ η ίδια με τα συναισθήματα μου. Εγώ ήμουν αυτή που δυσκολευόταν να τα αποχωριστεί όλα αυτά. Εγώ όχι εκείνοι! Αυτό ήταν υπέροχο βέβαια! Τους καμάρωνα και τους δυο που τόσο εύκολα μπορούσαν να ξεχωρίσουν το χρήσιμο από το λιγότερο χρήσιμο. Το σημαντικό από το άχρηστο. Που μπορούσαν χωρίς ενοχές ή συναισθηματισμούς να αποχωριστούν πράγματα… Τους καμάρωνα μα πονούσα γιατί αυτή η δική τους ανεξαρτησία, για εμένα σήμαινε το τέλος μιας  εποχής!

Κι ύστερα...βάψαμε τα δωμάτια τους και ζήτησαν κι οι δυο να αλλάξουν τα παιδικά τους φωτιστικά. Το Σύννεφο κι ο Ήλιος… Το Σύννεφο κι ο Ήλιος!!! "Δεν τα θέλετε;" Τους ρώτησα έκπληκτη.  "Αλήθεια δεν τα θέλετε πια;"  Με κοίταξαν με συμπόνια. "Μαμά πρέπει να το ξεπεράσεις!"  Μου είπε ο μικρός…Κι όλο πια με κοροϊδεύει γιατί έχω κρατήσει κάποια μικρά πραγματάκια κι εκείνος μου λέει έφτιαξες το μουσείο σου σαν τη γιαγιά;… Ναι, σαν την γιαγιά του και μαμά μου, που έχει όλα τα χαριτωμένα μικροπράγματα τους αραδιασμένα στο παράθυρο της κουζίνας της.

Τα υπέροχα συμβολικά φωτιστικά μας που  σχεδόν δέκα χρόνια πριν είχα κάνει ολόκληρη ανάρτηση για αυτά, ξεκρεμάστηκαν. Έμειναν για λίγο πεταμένα στα πλακάκια του μπαλκονιού άχρηστα πια σκονισμένα, ταλαιπωρημένα, μετά από χρόνια φωτεινά στα δωμάτια τους.  Το Σύννεφο κι ο Ήλιος, ζουν μέσα τους για πάντα…μα δεν είναι πια τα φωτιστικά τους! Τα δωμάτια άλλαξαν. Δεν είναι πια δωμάτια παιδικά. Είναι  και θα είναι πάντα τα δωμάτια των παιδιών μας, μα δεν είναι πια παιδικά!

Κι ύστερα ήρθε η μέρα. Φορτώσαμε το αμάξι με τα πράγματα του ως τον ουρανό. Τίγκα!  Φτάσαμε έξω από το νέο του σπίτι!

Θυμήθηκα την δική μου πορεία προς την ανεξαρτησία! Τα δικά μου πρώτα βήματα μόνη. Μικρές αναλαμπές αναμνήσεων. Με κοίταζε ο μπαμπάς του με νόημα και κατάλαβα πως ένιωθε κι εκείνος το ίδιο. "Το πιστεύεις;" με ρώτησε. "Ο Άγγελος φοιτητής!!! "

Ο μικρός μας ανθρωπάκος, μεγάλος πια, φαινόταν λαμπερός. Ευτυχισμένος. Καθαρίσαμε το σπίτι μέχρι τελικής πτώσης. Του έδειξα τα πάντα. Πως  να βάζει  πλυντήριο, πώς να χρησιμοποιεί  το φούρνο,  πώς να ξεχωρίζει τα καθαριστικά. Καθάρισε τα ντουλάπια του και τακτοποίησε όλα τα ποτήρια και τα πιάτα που είχε μαζέψει από τις γιαγιάδες και τις θείες του. Όλοι έδωσαν  σπιτικά αποθέματα. Από πετσέτες και σεντόνια, μέχρι κουβέρτες και κατσαρολικά! Το σπίτι του όλο γεμάτο με την φροντίδα όλων μας!  Ότι κι αν του έδιναν το έπαιρνε. Από ανοιχτήρι μέχρι κάδρο. Και έφτιαξε το δικό του νοικοκυριό με τα παλιά μας πράγματα και τα έβαλε όλα πεντακάθαρα στα ντουλάπια κι ήταν τόσο χαρούμενος. Τόσο περήφανος που όλα αυτά ήταν δικά του και θα τα διαχειριζόταν πια μόνος του! Κατασκεύασε μόνος του το τραπεζάκι του το έβαψε, τακτοποίησε όλα τα πραγματάκια του με ενθουσιασμό. Κάτι από τον παιδικό του εαυτό, κάτι από τον εφηβικό, κάτι από τον νέο ενήλικα.

Μου έφυγε η μέση να καθαρίζω. Το γυάλισα το σπίτι. Ήθελα να το νιώσω καθαρό! Ήθελα εγώ να το κάνω! Πήγαν με τον μπαμπά του στο σουπερ μάρκετ για ένα τελευταίο  μάθημα αγορών! Ο μπαμπάς του είναι ο ειδικός σε αυτά. Του έδειξε τα πάντα με έναν άλλο τρόπο τώρα μιας και δεν ήταν πια το παιδάκι που ακολουθούσε εντολές.  Έπρεπε να μάθει την διαφορά στα είδη ρυζιών και τις μάρκες απορρυπαντικών! Γελούσα! Πόσο υπερβολικοί…μα πόσο γονείς!

Ως γνησία Ελληνίδα μάνα, του μαγείρεψα  την γνωστή σούπα,  για την οποία έγραψα μια από τις πιο αγαπημένες αναρτήσεις δυο χρόνια πριν. Πού αλλού, στην γνωστή κατσαρόλα ποιανής άλλης…της μάνας μου! Κι ενώ γελούσα τα μάτια μου έτρεχαν! Οι παραδόσεις συνεχίζονται. Η ζωή συνεχίζεται! Τι ευλογία!!!

Είχε πια αρχίσει να σουρουπώνει. Κατάκοποι βγήκαμε μια βόλτα να μας γνωρίσει την νέα του πόλη και να φάμε κάτι.  Με το μαγνητάκι από την Λευκάδα μας,  κόλλησα στο ψυγείο την κάρτα με μια μικρή καρέτα που βγαίνει προς την πλατιά θάλασσα και του την είχαμε χαρίσει πέρσι την ημέρα των αποτελεσμάτων.  Σβήνοντας τα φώτα στάθηκα λίγο να κοιτάξω τον όμορφο περιποιημένο χώρο. Ζήτησα από το σπίτι να τον προσέχει. Να ζήσει μέσα του χαρές και γέλια. Να τον προστατεύει, να γίνει το ασφαλές του καταφύγιο …κι έσβησα το φως πίσω μου!

Η πόλη όμορφη, μας περπάτησε στα σοκάκια στους πεζόδρομους, στα όμορφα μικρά καφέ. Χαρούμενος. Τόσο χαρούμενος που αυτή η πόλη έγινε πόλη του. Κι έφτασε η ώρα του αντίο!

Σταθήκαμε στην είσοδο αγκαλιασμένοι σφιχτά. Γελάσαμε, εγώ δάκρυσα εκείνος κι ο μπαμπάς του λίγο με κορόιδεψαν, κι ύστερα μπήκαμε στο αμάξι …και καθώς απομακρυνόμασταν τον κοίταζα μεγάλο και δυνατό να σηκώνει το χέρι και να μου γνέφει αντίο…κι είδα εκείνο το παιδάκι. Αλήθεια το είδα, πανέμορφο και ζωηρό, με τα πάντα ανάκατα μακριά μαλλάκια του, σοβαρούλι, ενθουσιώδες και τρυφερό, να με κοιτάει βαθιά στα μάτια, να κρέμεται από το λαιμό μου, να σκαρφαλώνει, να τρέχει ατρόμητο, να γελάει, να τραγουδάει, να φωνάζει  "τουτου του του" παίζοντας με τα αυτοκινητάκια του,  να τραγουδάει "κουκουβά", να παίζει με το ξύλινο σπαθάκι του μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας τους τρεις σωματοφύλακες …κι ένιωσα να σπάει η καρδιά μου… να ανοίγει στα δυο κι ένα κομμάτι της έμεινε εκεί μαζί του! 

Όλα όσα κάναμε, όλα όσα λέγαμε, όλα όσα τους δείξαμε, τους μάθαμε, όλες οι αναμνήσεις που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Τα επικά πρωινά του Σαββατοκύριακου, οι χουχουλιαστές αγκαλιές ξαπλωμένοι στο μεγάλο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά, οι βόλτες στην εξοχή να μαζέψουμε κάστανα και φύλλα, και βατόμουρα και κοχύλια, τα παιδικά στην τηλεόραση το πρωί της Κυριακής, οι περίπατοι με τα σκυλιά, το στολισμένο σπίτι, τα παραμύθια με τα πόδια μπερδεμένα, η κόκκινη κουβέρτα τα Χριστούγεννα, τα σφιχτά ζουλήγματα "έλα να σου βγάλω το λάδι", τα γαργαλητά, τα κυνηγητά, οι βόλτες στην βροχή με τις χρωματιστές γαλότσες και τις χαρούμενες ομπρέλες, το μέτρημα των ημερών  μέχρι τα Χριστούγεννα, οι ποδηλατάδες στην εξοχή, οι καθημερινές μεταμφιέσεις τους με μπέρτες και καπέλα καθώς ένιωθαν σούπερ ήρωες, τα τραγούδια, οι φωνές, τα ποπ κορν, τα κουλουράκια που πλάθαμε τα σαββατόβραδα… όλα τέλειωσαν.

Ότι έκανες έκανες ! Ότι πρόλαβες πρόλαβες! Ήταν αρκετά; Θα θυμάται;

Θα θυμάται να φροντίζει τον εαυτό του; Θα θυμάται πως μυρίζει το σπίτι μας το πρωινά της Κυριακής; Θα θυμάται να κλείνει  τα παράθυρα και να σβήνει τα κεριά;  Θα θυμάται τις ταινίες του Σαββάτου και τις  βραδιές που κοιμόμασταν στρωματσάδα; Θα θυμάται  τη μυρωδιά από τα καθαρά σεντόνια και τον ενθουσιασμό όταν βάζαμε τα χαλιά κάθε φθινόπωρο; Θα θυμάται το φρυγανισμένο ψωμί και τη ζεστή σούπα με τα γραμματάκια σαν ήταν αρρωστούλης: Θα θυμάται;….

Στην ώρα του γυρισμού έριξα μέσα στο αμάξι κι έναν καυγά με τον μπαμπά του «γιατί δεν τον αγκάλιασες σφιχτάααααα» ο άνθρωπος αφού με κοίταξε με έκπληξη… συνέχισε να οδηγεί αμίλητος !  Που να βγάλει άκρη μαζί μου την ώρα εκείνη…

Την επόμενη μέρα κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε να γελάμε δυνατά με την ανοησία μου κι εγώ έριξα κι ένα κλάμα ενδιάμεσα

 Όχι δεν το περίμενα να πονάει τόσο. Δεν το φανταζόμουν. Δεν έχει να κάνει με το πόσο μακριά είναι, ούτε η είναι η αίσθηση πως φοβάμαι τόσο πολύ για εκείνον, όσο η αίσθηση πως η ζωή άλλαξε για πάντα. Πως η εποχή που ήμασταν γονείς μικρών ανθρώπων πέρασε ανεπίστρεπτη. Κι ενώ χαίρομαι κι είμαι ανακουφισμένη για αυτό από την άλλη… υπάρχει ένας μισεμός γιατί εκείνα τα μωρά, εκείνα τα χαριτωμένα πλάσματα μου λείπουν. Το σπίτι το γεμάτο στρατιωτάκια και οχυρώματα, το σαλόνι με τις  ινδιάνικες  σκηνές  στη μέση και τα ανακατεμένα μαξιλάρια τριγύρω, οι σιδηρόδρομοι και τα φρούρια από σεντόνια. Το χάος τους που τόσο με κούραζε, καθώς έτρεχα να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Οι φωνές κι η ανακατωσούρα, ο κόσμος που μέσα από τα μάτια τους, ήταν γεμάτος εκπλήξεις! Ο κόσμος μας που ήταν τόσο χρωματιστός με τα χαρούμενα πιατάκια και τα χαριτωμένα κουβερτάκια, τα χνουδωτά αρκουδάκια,  τους δεινόσαυρους και τα τρένα, τις μικρές τσαντούλες για τα φαγητά τους  και τα χαρούμενα ποτηράκια, τα αυτοκινητάκια που είναι παντού μέσα στα παρτέρια που παίζανε για ώρες στις αυτοσχέδιες πίστες και τα βρίσκω ακόμη και συγκινούμαι  …

Παρόλο που με κούραζε αυτή η ατελείωτη ανακατωσούρα στο σπίτι, δεν έπαυε να ήταν ένα κόσμος φωτεινός, μια ζωή τρισχαρούμενη γεμάτη παιδική αθωότητα που έφυγε…κι ευτυχώς πριν φύγει την ζήσαμε στο μεδούλι! Την ζήσαμε και την  χαρήκαμε και την νιώσαμε. Χάρηκα κάθε στιγμή. Απόλαυσα το να είμαι η μαμά τους σε κάθε τους ηλικία και παρόλο που εκείνα τα μικρά μου μωρά,  μου λείπουν τόσο που πονάω… έχω κρατήσει στο σώμα μου την μνήμη του κορμιού τους…και νιώθω γεμάτη! Γεμάτη ευγνωμοσύνη που το έζησα και το ζω! Θυμήθηκα τα δέκατα τρίτα του γενέθλια που έγραψα την ανάρτηση Πετάω...για το μακρινό του πέταγμα που θα γίνει μια ημέρα και θα είναι τρομακτικό! Και να τώρα το ζουσα κι ήταν έτσι όπως το φανταζόμουν, "μην κοιτάς πίσω μικρέ θα τ' αντέξω...πέτα!" 

… η φωλιά αδειάζει! Κι αυτό το άδειασμα πονάει…Πονάει με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ! Μα ξέρω πως κι αυτό είναι μια μετάβαση, ένα στάδιο που χαίρομαι που ζω και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη! Κάποτε όλα μου φάνταζαν μακρινά. Μου έλεγαν πως μια μέρα τα παιδιά θα φύγουν από το σπίτι κι έλεγα από μέσα μου Θεέ μου τι μου λένε… τόσο μακριά μου φαινόταν. Την ώρα που ζεις κάτι φαίνεται τεράστιο σαν ο χρόνος να μην κυλά κι όταν πια περνά σου φαίνεται σαν να κράτησε μόνο μια στιγμή σαν να ήταν μόλις χθες! Τελικά ναι ,τα χρόνια κυλούν τόσο αδιανόητα γρήγορα …κι όσο κουρασμένος κι αν είσαι , όσο κι αν το αύριο σου φαίνεται μακρινό, τρέξε, τρέξε να προλάβεις. Τ ο αύριο είναι πολύ πιο κοντά και δεν θέλεις να σκέφτεσαι πως έπρεπε να είχες προσπαθήσει περισσότερο! Όσο δύσκολο κι αν είναι όσο κουραστικό κι αν φαντάζει τώρα που το ζεις…μην κάνεις πίσω. Ζήσε το. Ζήσε το αληθινά, ουσιαστικά, ρούφα κάθε στιγμή, προσπάθησε να προλάβεις, να μην πάει στιγμή χαμένη… 

Μόνο έτσι θα αντέξεις αυτό τον αποχωρισμό. Μόνο αν το σώμα σου είναι χορτασμένο από αγκαλιές και φιλιά κι η ψυχή σου χορτασμένη από αγάπη…

Μην κρατήσεις τίποτε σε αυτή την σχέση. Δώσε τα όλα! Μόνο το «όλα» της αξίζει! Μας αξίζει!!!! Τίποτε λιγότερο…

Καλημέρα αγαπημένοι… Αλλάζει η ζωή, με τον ένα τρισευτυχισμένο τύπο μακριά και τον άλλο τρισευτυχισμένο τύπο ευτυχώς ακόμη στο σπίτι. Αδειάζει η φωλιά  κι η ζωή είναι υπέροχα γεμάτη!

Μας αφιερώνω ένα ποίημα πολυλατρεμένο του Khalil Gibran!

"Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας.
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μην επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και σας.

Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε παραμένει στο χθες.
Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα μπρος.
Ο τοξότης βλέπει τον στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να πάνε ταχύτατα και μακριά.
Ας είναι το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη για χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό"

Τεντωνόμαστε πολύ πολύ λοιπόν, σαν τόξα  για να πετάξουν τα βέλη μας μακριά. Μακριά και ελεύθερα!!!

Διαβάστε εδώ τις αναρτήσεις που αναφέρθηκαν:

Το Σύννεφο κι ο Ήλιος

Η κατσαρόλα κι η Ελληνίδα μάνα

Η πριγκίπισσα κι ο Ιππότης 

Πετάω

Οι στρυμωγμένες μας στιγμές

Το χάος των παιδιών

Ξεκαθάρισμα!

Δέκα χρόνια πριν Σεπτέμβρη μήνα πάτησα για πρώτη φορά το πλήκτρο της δημοσίευσης και αυτό το blog άρχισε να υπάρχει!

 Χαρά, ενθουσιασμός, φόβος και μια νέα πορεία ξεκινούσε, με πολλά ξεκαθαρίσματα και αφαιρέσεις στην προσωπική κι επαγγελματική μου ζωή!

«Προσθέτουμε μέσω της αφαίρεσης» είχε πει ένας αγαπημένος δάσκαλος και ο λόγος του έγινε αρχή μου!

Στην θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη υπάρχει ένα τελετουργικό σχετικά με τις μαραθώνιες θεραπευτικές διαδικασίες.  Πριν ξεκινήσουν οι ομάδες που ως στόχο έχουν την θεραπευτική  επίγνωση  και την προσωπική ανάπτυξη των ανθρώπων, πρέπει πρώτα να καθαριστεί καλά το σπίτι! Το σπίτι μα τι σχέση έχει το σπίτι!! Ω ναι έχει.  Πως θα φτάσεις στην εσωτερική κάθαρση ζώντας σε ένα εξωτερικό χάος;

Το σπίτι καθαρίζεται στην εντέλεια. Ώρες, ημέρες. Θυμάμαι, πετούσαμε πράγματα, αδειάζαμε, πλέναμε, ξεσκαρτάραμε και μετά με το σπίτι πεντακάθαρο μπορούσαν να ξεκινήσουν οι θεραπευτικές διαδικασίες. Υπήρχε μια υπέροχη ιεροτελεστία σε αυτό που εμπεριείχε και σωματική εξάντληση βέβαια μα αυτό ήταν επίσης το ζητούμενο. Το να αποχωριστείς, να διώξεις, να πετάξεις από επάνω σου περιττά βάρη εμπεριέχει κούραση και πόνο και τέλος και απώλεια. Δεν μπορείς να ξεκαθαρίσεις στ’ αλήθεια,  αποφεύγοντας αυτά τα συναισθήματα, όπου βέβαια ακολουθεί η ανακούφιση  καθώς μετά τον αποχωρισμό, δημιουργείται ο απαραίτητος  χώρος για να προστεθεί ότι νέο θέλει κανείς να βάλει στην ζωή του συμβολικά ή πραγματικά. Από νέο καναπέ, μέχρι νέες εμπειρίες…

Έτσι  εκείνη την περίοδο της ζωής μου δέκα χρόνια πριν αποχαιρετούσα, αποχωριζόμουν, κι άλλαζα  επιλέγοντας μια διαδρομή άγνωστη κι αχαρτογράφητη για εμένα. Άνοιξα το blog άρχισα να πειραματίζομαι με την συγγραφή, έφυγα από την δουλειά που αγαπούσα για να κυνηγήσω ούτε κι εγώ ήξερα τι. Μια τρέλα! Μια ανατροπή σε όλα. Ένα ρίσκο που δεν ήξερα που θα με βγάλει!

Επιστροφή από Λευκάδα.

Τώρα δέκα χρόνια μετά με όλη αυτή την μεγάλη εμπειρία στην φαρέτρα μου συνεχίζω όπως όλοι μας…και ξεκινώ πάλι ξεκαθαρίσματα. Πάλι στα τυφλά, πάλι χωρίς να ξέρω που ακριβώς θέλω να πάω μα όπου κι αν καταλήξω η αρχή γίνεται από το σπίτι! Έτσι λίγο καιρό πριν χωρίς δεύτερη σκέψη κατέβασα τέσσερις κούτες με τα πιο όμορφα μυρωδάτα μωρουδιακά ρουχαλάκια των παιδιών μου, αυτά που ήταν τα πιο πολύτιμα, από δώρα, ξεχωριστές στιγμές.  Άνοιξα το φερμουάρ από τα κουτιών που ήταν όμορφα διπλωμένα,  τα χάιδεψα, τα μύρισα, έκλαψα γεμάτη αγάπη, τα αποχαιρέτησα στα γρήγορα για να μην κάνω πίσω  κι έπειτα τα έκλεισα και τα έστειλα μέσω μιας εθελοντικής οργάνωσης σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη, μετά τις καταστροφές που έζησαν  φέτος το καλοκαίρι..  Καμιά φορά λέω….μα δεν κράτησες τίποτα, τίποτα! Τίποτα! Κι ύστερα σκέφτομαι το τίποτα που φέρνει μια φωτιά κι εύχομαι με όλη μου την καρδιά να δώσουν μια μικρή παρηγοριά αυτά τα άψυχα αντικείμενα που τα κάνουμε σημαντικά εμείς..οι άνθρωποι!

Από τότε άρχισα να αδειάζω τα πάντα στο σπίτι. Παιχνίδια, ρούχα, αντικείμενα που κάποτε ήταν σημαντικά και τώρα πιάνουν απλά χώρο. Όλα μπαίνουν σε αξιολόγηση. Σε χρειάζομαι ή όχι; Σε έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση της ζωής μου  ή όχι; Πόσο σπουδαία διαδικασία για εμάς και για τα παιδιά. Βλέπεις την ώρα εκείνη πως θέλεις την αλλαγή, την χρειάζεσαι, μα φοβάσαι για το τι θα σημαίνει όλο αυτό και  λυπάσαι να αποχωριστείς. Πράγματα, αντικείμενα, την ιστορία που κουβαλούν, αυτό που σε κάνουν να νιώθεις σαν τα κοιτάς…κι ενώ έχεις να τα χρησιμοποιήσεις χρόνια είναι εκεί και νιώθεις ασφάλεια… μέχρι που μετά από καιρό μαζεύεις στοίβες από άχρηστα αντικείμενα που σημαίνουν κάτι μα τελικά, δεν σημαίνουν τίποτε. Άχρηστα για εσένα μα ίσως εξαιρετικά χρήσιμα για κάποιαν άλλο…

Δύσκολο το κομμάτι του αποχωρισμού. Χαρτάκια, πραγματάκια, που δεν θυμάσαι καν πως υπάρχουν κι όταν πέφτουν στα χέρια σου χαίρεσαι τόσο πολύ και θυμάσαι …και χαμογελάς …και τα ξαναβάζεις στο κουτί. Η συνήθεια, τι δύσκολο πράγμα αυτή η δύναμη της. Τι δύσκολο να σπρώξεις το χέρι να βάλεις σε μια μαύρη σακούλα κάτι που για κάποιο λόγο θεωρείς σημαντικό… Τόσο σημαντικό που έχεις να το θυμηθείς χρόνια!

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο  προσκολλημένοι σε αντικείμενα, πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα, συνήθειες, πλάσματα, ανθρώπους πολλές φορές με έναν τρόπο που φαντάζει τρομακτικός. Με έναν τρόπο που στερεί την ελευθερία μας.  

Γι΄ αυτό αδειάζουμε, αποθήκες, δωμάτια, ντουλάπια, αποχωριζόμαστε πράγματα, συναισθήματα, ανθρώπους, ξεκαθαρίζουμε δωμάτια, σχέσεις….ζωές! Δεν είναι εύκολο…μα τελικά είναι ευκολότερο από όσο νομίζουμε!

Ανάλαφρη Καλημέρα λοιπόν. Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα ο μήνας του αντίο μέσα μου! Αντίο λοιπόν κι ένα ευχαριστώ, σε ότι αποχαιρετάμε, χωρίς τύψεις που δεν μας είναι πια χρήσιμο.  Οτιδήποτε χρειαστήκαμε κι αγαπήσαμε υπήρξε στη ζωή μας σημαντικό! Μα κάποτε έρχεται κι η ώρα του αντίο! Χωρίς ενοχές, μα με βαθιά επίγνωση, ευγνωμοσύνη κι ανακούφιση! Ξεκαθάρισμα λοιπόν, αδειάζουμε και κάνουμε χώρο για τις υπέροχες προσθέσεις που πλησιάζουν!

Καλό Φθινόπωρο αγαπημένοι! Αφιερωμένο...

Sometimes all I need is the air that I breathe and to love you....

Πενήντα Καλοκαίρια ακούς; Πενήντα!

Πενήντα Καλοκαίρια λοιπόν. Πενήντα Αύγουστοι… δεν μπορείς να το αφήσεις ασχολίαστο αυτό! Το πενήντα είναι μεγααααλος αριθμός. Είναι μετρήσιμα, έχουν κύρος, έχουν ένα βάρος ρε παιδί μου!

Είναι σοβαρό, όπως λέει κι ο μικρός μου δεκαπεντάχρονος γιος μου σαν θέλει να δώσει έμφαση. Όταν ο μεγάλος αδερφός  του με αμφισβητεί σε μια συζήτηση απλά του υπενθυμίζει…  «έι σκέψου μόνο πως ζει σε αυτή τη γη πενήντα χρόνια. Πενήντα ολόκληρα χρόνια το κατάλαβες; Κάτι παραπάνω θα ξέρει!» 

Το μικρό κάθαρμα με δουλεύει κανονικά… μα έχει κάτι αυτή η έκφραση που είναι τρομακτικό γιατί αναφέρεται σε εμένα! Εμένα που ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου δεν άλλαξε από τότε που ήμουν… περίπου οκτώ. Νιώθω πως η αίσθηση της ύπαρξης μου σαν να απέκτησε συνειδητότητα τότε κάπου γύρω στα οκτώ! Κι ακόμη κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω εκείνα τα μάτια! Τα μάτια ενός παιδιού…

Ξύπνησα πολύ πρωί την ημέρα εκείνη. Ήθελα να ήμουν στο Πατρικό με την οικογένεια και τους λοιπούς συγγενείς, μα το πρόγραμμα δεν βόλεψε κι έτσι ήμασταν μόνοι. Οι τέσσερις μας. Αυτό έξυσε λίγο μια πληγούλα …τους ήθελα όλους γύρω μου, σε μια τρικούβερτη γιορτή, να με δουλεύουν ασταμάτητα τώρα που γινόμουν πενηντάρα! Μα βλέποντας την αγωνία των παιδιών να με φροντίσουν, το ξεπέρασα και με την λοιπή οικογένεια, δώσαμε ραντεβού για τα πενήντα ένα! Να χω να περιμένω που λέει κι ένα καλός φίλος!

….και ξημέρωσε η μέρα εκείνη. Είκοσι μία του Αυγούστου, στον Άγιο Νικήτα εκεί που έχω γιορτάσει πολλά πολλά γενέθλια! Ξύπνησα πρωί κι απόλαυσα τον ήλιο να εμφανίζεται πίσω από το βράχο και την θάλασσα να γυαλίζει στο άγγιγμα του. Έκανα  ένα υπέροχο μοναχικό μπάνιο κολυμπώντας μέχρι την μακρινή κίτρινη σημαδούρα. Αγαπημένη φίλη, που με ξεκουράζει εκεί στα ανοιχτά…
Ένας μοναχικός καφές και σκέψεις και σημειώσεις και εικόνες μαγικές… Η μυρωδιά από το κατάλευκο μπουγαρίνι, μια άγρια πικραλίδα που άνθισε στο βράχο, η αχλή της πρωινής δροσιάς στην επιφάνεια της πρωινής θάλασσας, ο πικρός καφές, όλα τα νιώθω του κόσμου …χρόνια, στιγμές, χαμόγελα, άνθρωποι Θεέ μου πόσοι άνθρωποι!

Σκέψεις σιωπηλές, στα είκοσι σπουδές, έρωτας και δουλειά, στα τριάντα γάμος και παιδιά, στα σαράντα μια νέα ζωή, η συγγραφή, η μεγάλη αλλαγή κι όνειρα που περίμεναν να τα ζήσω και τώρα στα πενήντα τι; Τι να ονειρευτώ; Έχω ζήσει τα πιο όμορφα όνειρα μου! Τι ακόμη περιμένει να κατακτηθεί; Τι έχει σειρά λοιπόν; Μια συγκίνηση, μια αγαλλίαση μα κι ένας φόβος.
Δεν είμαι πια κορίτσι. Το σώμα μου αλλάζει. Ο τρόπος που με βλέπουν οι άλλοι αλλάζει, ο τρόπος που υπάρχω στον κόσμο αλλάζει, οι αντοχές μου κι η δύναμη μου αλλάζουν, σαν να μην ξέρω πώς να ανταποκριθώ σε αυτό. Στο να είμαι μια πενηντάρα! Μήπως να κόψω τα μαλλιά μου, μήπως να μην ντύνομαι τόσο ατημέλητα; Μήπως να μην φοράω τζιν και σορτσάκια, μήπως, μήπως μήπως….
Άνοιξα το βιβλιαράκι της Sheryl Strayed και διάβασα… «Η αποδοχή είναι ένα μικρό ήσυχο δωμάτιο» ….εκεί είμαι τώρα! Εκεί! Ηρέμησε ...επιτέλους ηρέμησε δεν χρειάζεται πια να κουβαλάς την ίδια αγωνία...

Και ξύπνησε το χάος μου. Το αγαπημένο μου χάος! Σε μια στιγμή η αυλή γέμισε, φωνές, γέλια, φωτογραφίες, δούλεμα, αγκαλιές, και βουρ για μπάνιο, να κερδίσουμε τη μέρα να χαρούμε, σήμερα γίνεσαι πενήντα έλα γριούλα μου έλα, να σε βοηθήσω να κατέβεις τις σκάλες!
Αποφασίσαμε να γίνουμε πιο τολμηροί και να πάμε για θαλάσσια σπορ κι έτσι βρέθηκα πάνω σε μια μπανάνα να μας τραβάει ένας τρελός τύπος με μια εξωλέμβιο …ένας τρελός τύπος που έσπαγε πλάκα με τον πόνο μου! Γιατί μόλις ανέβηκα σε εκείνο το πράγμα που το θυμόμουν με τόσο ενθουσιασμό καθώς είχα να ανεβώ κάτι χρόνια ξαφνικά θυμήθηκα πως δεν ήμουν πια είκοσι και λίγο λάκισα. Θυμόμουν τα γέλια που κάναμε με τα ξαδέλφια μου σαν ανεβαίναμε στη φουσκωτή μπανάνα και πέφταμε και ουρλιάζαμε και γελούσαμε. Με τον ίδιο ενθουσιασμό το θυμόταν ίδιο κι ο Πανταζής. Κι όταν ανεβήκαμε πάνω στο πρώτο τράβηγμα σκέφτηκα "μην χολοσκάς για το τι θα κάνεις στα πενήντα. Δεν θα ζήσεις για να το προσπαθήσεις.  Ήρθε το τέλος σου. Θα μαζεύουν τα κομματάκια σου από το βυθό. "

Στο πρώτο πέσιμο η πρόσκρουση με τη θάλασσα έμοιαζε σαν να έπεσα σε τοίχο. Χεριά πόδια, κεφάλια, δεν ήξερα ποια είμαι. Τα αγόρια φώναζαν, γελούσαν ούρλιαζαν ευτυχισμένα κι εγώ κατάπινα το νερό με τους κουβάδες και ψυχορραγούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ τι σκεφτόμουν Θεέ μου όταν τους πρότεινα αυτή την ανοησία!  Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που όλους όσους δεν ήξερε  με το όνομα τους, άντρες γυναίκες τους αποκαλούσε «καλέ» και ενώ τα αγόρια φώναζαν  «πιο γρηγοράαααα»  εγώ φώναζα σαν τη θειά… «Καλέεεε πιο σιγά καλέ, θα μας πνίξεις!!!»

Τέσσερις φορές έπεσα και τις τέσσερις ένιωθα το χέρι του αγοριού μου να με τραβάει στην επιφάνεια σαν να μαζεύει σακί... έχετε δει πως μαζεύουν τους πεζοναύτες στις ασκήσεις θαλάσσης; Έτσι αλλά με ρεζιλίκι!!! Ένα ανακουφιστικό ρεζιλίκι! Αχ αυτό το χέρι που σε τραβά στην επιφάνεια. Το αγαπάς!

Βγήκαμε στη στεριά οι μισοί κατενθουσιασμένοι κι άλλοι μισοί …οι πενηντάρηδες δηλαδή σαν παρτάλια. Που πονάει πρώτα δεν ξέραμε. Κοιταχτήκαμε με τον Πανταζή. Την θυμάμαι  αλλιώς την εμπειρία αυτή, μου είπε γελώντας… ναι! σαν είσαι είκοσι όλα φαντάζουν αλλιώς!!! 
Πονεμένοι αλλά ευτυχισμένοι ανεβήκαμε  στην ορεινή Λευκάδα. Το απόλυτο μπλε εκεί μακριά. Τα πανέμορφα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο, οι μυρωδιές από τα άγρια βότανα. Ο ήλιος, τα λαμπερά μάτια. Γεύσεις ελληνικές, απλές καθαρές, ελιές και φέτα , ντομάτα και ελαιόλαδο και φρέσκο ψωμί. Λικέρ από κόκκινο κρασί για το τέλος κι ευχές και ένας ήλιος βασιλιάς να τρεμοπαίζει πάνω από τη θάλασσα εκεί μακριά. Ανοιχτό παράθυρα και τραγούδια δυνατά και γέλια… Τι μέρα!
Το κλείσιμο είχε έκπληξη με κεράκια ξέρετε από αυτές τις εκπλήξεις που κάνεις πως δεν έχεις καταλάβει τίποτε και γύρω σου ακούς ψιθύρους και σούρτα φέρτα και βγαίνεις έξω έκπληκτος…".ωωωωωω μα τι έκπληξη!!! Καθόλου δεν το είχα καταλάβει, έτσι όπως κάνατε σαν δαιμονισμένοι!!!!"

Το αγαπώ αυτό το συναίσθημα της δήθεν έκπληξης κάθε χρόνο και τα παιδιά πια το καταλαβαίνουν και μου χαρίζουν τις πιο τέλειες ανέκπληκτες εκπλήξεις!

Έχυσα πολλά δάκρυα συγκίνησης διαβάζοντας  τις κάρτες που είχαν γράψει οι αγαπημένοι μου και τις είχαν πάρει μαζί τα αγόρια, για να τα διαβάσω την ημέρα μου. Πάντα κλαίω διαβάζοντας τις κάρτες. Μου γράφουν υπέροχα πράγματα όλοι. Τα λόγια αυτά είναι το μεγαλύτερο δώρο! Και το αποκορύφωμα ήταν ένα λεύκωμα που έφτιαξε η αδερφή μου, με όλα μας τα καλοκαίρια. Όλα τα γενέθλια που ζήσαμε μαζί…Το άγγιξα με έκπληξη διάβασα το εξώφυλλο κι άρχισα να κλαίω και δεν σταμάτησα ποτέ νομίζω! Το έχω στο κομοδίνο δίπλα μου και κάθε φορά που το αγγίζω συγκινούμαι! Ναι είναι κι αυτό σημάδι του γήρατος να το προσέξεις τώρα που έγινες πενηντάρα όπως μου λέει κι ο ξάδελφος μου που με δουλεύει ανελέητα!
Ευτυχώς που είμαι κλαψιάρα από γεννησιμιού μου αλλιώς θα είχα τρομάξει στ' αλήθεια με το πόσο εύκολα συγκινούμαι!
Το λεύκωμα ήταν το απόλυτο κερασάκι στην τούρτα …πως διάολο τράβηξε όλες αυτές τις φωτογραφίες σε στιγμές ανύποπτες και που θυμόταν όλες αυτές τις απίθανες λεπτομέρειες.  Ήταν το μεγαλύτερο δώρο αυτό το απλό βιβλιαράκι,. Το πιο πολύτιμο, μαζί με την αγάπη της! Αχ αυτή η αδελφή …μετά από τους γονείς μου με ξέρει τα περισσότερα χρόνια σε αυτή τη γη! Τώρα που το σκέφτομαι! Ίσως ξέρει πολλά περισσότερα από όσο θα έπρεπε!!! Το νου σου….

Και τέλειωσε …η μέρα αυτή η σπουδαία. Ξάπλωσα στο κρεβάτι χαρούμενη και πονεμένη γιατί στο μεταξύ είχα αρχίσει να μπλαβίζω και να πρήζομαι σε διαφορά σημεία, ώμος, πλευρά, αυτί! Πενήντα και τα ένιωθα σε όλο μου το κορμί φίλε!!!

Όμως η συναρπαστική αυτή ημέρα η μέρα των γενεθλίων μου, μου άφησε μια άγρια χαρά κι ένα κενό. Μια θλίψη που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Όλα όσα ήθελα ήταν εκεί κι όλα μου έλειπαν. Οι γονείς, οι συγγενείς, τα ξαδέλφια, η αδελφή μου και τα ανίψια μου, οι φίλοι κι όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι που σμίλεψαν την ζωή μου και την γέμισαν με στιγμές και πολύτιμες αναμνήσεις …όλοι ήταν εκεί με μια λέξη μια ευχή, ένα τραγούδι στο τηλέφωνο, ένα μήνυμα …μα μου έλειπαν. Και πιο πολύ έλειπαν αυτοί που χάθηκαν και δεν με είδαν να μεγαλώνω, κι ο φίλος μου ο Ναντούλης, απίστευτο μα μου έλειπε ξαφνικά πολύ…οι μεγάλοι απόντες. Μια θλίψη παράξενη μέσα στην πελώρια χαρά. Πενήντα!

Περισσότερο, μου έλειπε εκείνο το μικρό κορίτσι εκεί στα οκτώ κι ύστερα η ερωτευμένη κοπέλα στα είκοσι και η νέα γυναίκα κι αγχωμένη μαμά  μετά τα τριάντα και η σαραντάρα που αποφάσισε να κάνει τις μεγάλες ανατροπές! Ήθελα να τις συναντήσω όλες αυτές και να σταθώ απέναντι τους. Να τις κοιτάξω στα μάτια για να βεβαιωθούν για το πόσο πολύ τις ευχαριστώ! Που με άντεξαν, με  φρόντισαν, που δεν με εγκατέλειψαν! Να τις κοιτάξω όμορφες κι αγέρωχες και μπερδεμένες και να τις κάνω να νιώσουν την ευγνωμοσύνη μου που πάλεψαν και δεν σταμάτησαν στιγμή να πιστεύουν σε εμένα! Να τις κοιτάξω καλά καλά, που ήταν τόσο όμορφες και δυνατές κι εγώ δεν το ήξερα ούτε το εκτιμούσα. Να τις ζητήσω συγγνώμη που πολύ συχνά τις αμφισβητούσα και που τελικά όσα λάθη κι αν έκανα…εκείνες ποτέ δεν με αμφισβήτησαν, δεν με πρόδωσαν …

Ήμασταν καλή ομάδα όλες μας και τώρα έρχεται να προστεθεί στην παρέα και μια πενηντάρα. Δεν ξέρουμε ακόμη τι να κάνουμε με δαύτη γιατί είναι λίγο μη μου άπτου και τα πρωινά που ξυπνά δεν πετάγεται από το κρεβάτι να πάει να κατακτήσει τον κόσμο αλλά θέλει λίγο χρόνο να ζεσταθεί το σώμα  μέχρι να αρχίσει να περπατά σαν κανονικός άνθρωπος κι όχι σαν ραμολιμέντο, είναι λίγο πιο αργή και λίγο πιο συναισθηματική, λίγο ακόμη χαμένη…μα θα την βρούμε την άκρη να την καθοδηγήσουμε όπως κάναμε και με όλες τις άλλες. Γιατί κορίτσια… κορίτσια μου όμορφα τελικά ήμασταν καλή ομάδα!

Αυτό κατάλαβα πέφτοντας στο κρεβάτι και κλαίγοντας γοερά από αγάπη. Πως περισσότερο μου έλειπαν εκείνα τα κορίτσια η ομάδα μου. Γιατί δεν ήμουν μια ήμασταν πολλές. Εγώ που τόσο αγαπώ τις ομάδες, δημιούργησα μια ομάδα για να με κρατήσει, να με στηρίξει, να με σηκώσει …δεν ήμουν ποτέ μόνη… ήμασταν πάντα πολλές! Ένα φανταστικό μπουκέτο κοριτσιών και γυναικών ζει μέσα μου και μου δείχνει το δρόμο. Κι εγώ γέρνω πάνω τους με εμπιστοσύνη. Βαστούν τα μπόσικα και με τραβούν μπροστά.
Μια τέτοια φωτογραφία θα ήθελα να έχω! Μια τέτοια αδιανόητη στιγμή στο χρόνο!

Έφτασαν τα πενήντα αγαπημένοι! Αγκαλιάζω τα κορίτσια μου και συνεχίζω. Στα δύσκολα θα με κάνουν να γελώ στα εύκολα θα με δουλεύουν ψιλό γαζί και πάντα θα με τραβούν μπροστά, θα με ξεσηκώνουν, θα με εμπιστεύονται, θα με φροντίζουν!

Αυτή ήταν η πιο σημαντική συνειδητοποίηση μου στα φετινά μου γενέθλια. Αγαπημένοι …δεν είμαστε μόνοι!    

Σας ευχαριστώ για όλα...τα δέκα από αυτά τα πενήντα χρόνια τα ζήσαμε μαζί! Απίστευτο!!!!Εσείς οι αόρατοι φίλοι, ήσασταν η δύναμη που με έσπρωξε να περπατήσω εκεί που φοβόμουν ... Συνεχίζουμε λοιπόν...με πόδια πονεμένα και χαμόγελα λαμπερά. Συνεχίζουμε αγαπημένοι! Πενήντα και μία!!!

Ένα ματσάκι ρίγανη!

Μου ήρθε μέρες τώρα στο μυαλό μια μνήμη… Μια μνήμη αγαπημένη… Ο μικρός μου γιος επτά χρονών τότε είχε πάει με το Σχολείο της Φύσης στο μαγικό Καζαβίτι στη Θάσο. Η πρώτη του απόδραση χωρίς τη μαμά και το μπαμπά. Δυο εβδομάδες παρέα με τα φιλαράκια του,  στο σπίτι της Νίτσας και του Νίκου, να κυνηγούν νεράιδες στο δάσος, να κάνουν μπάνιο στις βάθρες του ποταμιού, να κοιμούνται στην άμμο στην παραλία των μεταλλίων, να τραγουδούν  με κιθάρες γύρω από τη φωτιά, να κάνουν νυχτερινές βουτιές στην θάλασσα, να περπατούν σιωπηλά στην σπείρα της αιωνιότητας, να χορεύουν στη βροχή, να ζωγραφίζουν, να παίζουν μπουγέλο και βραδινό κρυφτό, να μαγειρεύουν παρέα, να δημιουργούν, να ζουν το καλοκαίρι με όλο τους το είναι.

Στην επιστροφή όλοι οι  γονείς έχουμε μαζευτεί με tρελή αγωνιά και περιμένουμε τα πιτσιρίκια μας, με πανό καλωσορίσματος κι ενθουσιασμό. Μόλις φτάνουν τα πουλμανάκια τα παιδιά κατεβαίνουν με απόλυτη τάξη και σιωπή. Οι δάσκαλοι μας κάνουν νόημα να μην πλησιάσουμε. Αδημονούσαμε, σχεδόν καιγόμασταν από την επιθυμία να τα σφίξουμε στα χέρια μας,  να ριχτούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου….μα εκείνα περπάτησαν σιωπηλά. Κάθισαν κάτω στη γη όλα μαζί σαν μικρά παπάκια και άρχισαν να τραγουδούν με εκείνη την μαγική μελωδική φωνούλα τους «άσπρα καράβια τα όνειρα μας για κάποιον ρόδινο γιαλό, άσπρα καράβια τα όνειρα μας….». 

Εύθραυστα μα και τόσο δυνατά που είχαν ζήσει δυο ολόκληρες εβδομάδες χωρίς εμάς.

Στεκόμασταν απέναντι τους και κλαίγαμε! Κλαίγαμε όλοι οι γονείς από χαρά κι έπειτα τα μικρά πλάσματα σηκώθηκαν κι ήρθαν κοντά μας με τρόπο τελετουργικό κι ήρεμα, σταθερά έτειναν τα χέρια τους και μας χάρισαν ένα ματσάκι ρίγανη και  ένα κομμάτι κόκκινο ύφασμα  από το φόρεμα της νεράιδας που είχαν βρει στο δάσος, σύμβολο της παντοτινής τους σύνδεσης, με εκείνο το κομμάτι της παιδικότητας που κρύβει μαγεία..

Ηταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος για μια στιγμή εκεί μπροστά τους. Θυμάμαι τον μικρό λιοσποράκι μου να τραγουδά με την λεπτή παιδική σχεδόν ραγισμένη φωνούλα του. Σοκολατένιος από τον ήλιο, όμορφος και τόσο ευτυχισμένος. Κι ύστερα να απλώνει το χέρι του και να μου χαρίζει τη ρίγανη που μάζεψε από το βουνό και το τρυφερό χεράκι, να μυρίζει ξεγνοιασιά κι ελευθερία! Το τρυφερό του χεράκι να μυρίζει καλοκαιρινή πατρίδα και γελούσα κι έκλαιγα. Θεέ μου έκλαιγα με μια χαρά που όμοια της είχα ζήσει την στιγμή εκείνη την πολύτιμη που σφιχτά τον κράτησα στην αγκαλιά μου, λίγες μέρες αφότου γεννήθηκε στο νεογνολογικό του Ιπποκράτειου!

Σαν βλέπεις να μεγαλώνει ένα παιδί που κόντεψε να χαθεί, νιώθεις μικρός  μπροστά στη μεγαλοσύνη της ζωής. Έτσι ένιωθα τότε και το θυμήθηκα σαν μια μαμά πρόσφατα μου μίλησε για την πρώτη εμπειρία του μικρού της γιου στο Καζαβίτι στην φετινή εκδρομή του Σχολειού της Φύσης…

Τι μαγικές στιγμές ζήσαμε με το σχολείο αυτό. Γέμισε την ζωή μας με νόημα και ανθρώπους. Τι στιγμές υπέροχες μοιραστήκαμε με όλους τους γονείς που έγιναν συνοδοιπόροι και φίλοι και κτίσαμε σχέσεις ζωής! Πόσο μου λείπουν εκείνες οι μέρες. Εκείνα τα συναισθήματα κι εκείνη τη σύνδεση με τους ανθρώπους. Τότε που η ζωή ήταν γεμάτη απλότητα και μαγεία. Εκείνη την μαγεία που ανακαλύπταμε μέσα στα μάτια των μικρών παιδιών μας! Τώρα τα παιδιά μας είναι έφηβοι…τρελοί και παθιασμένοι με τη ζωή, με έναν τρόπο διαφορετικό. Αλίμονο, σε λίγες μέρες το λιοσποράκι γίνεται δεκαπέντε! Τι ευλογία....

Και μπορεί να ζούμε μέρες δύσκολες και παράξενες μα τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν την ζωή απλή…τα παιδιά, τα ζώα και τα λουλούδια…Έτσι, με μιαν ωραία καθαρότητα καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, τα λουλούδια ανθίζουν και τα ζώα χοροπηδούν στα πόδια μας με ενθουσιασμό!

Οι μέρες είναι καυτές, γεμάτες χρώματα. Οι φλαμουριές γέμισαν μελένιες μυρωδιές τον αέρα, τα στάχυα θερίστηκαν.  Συναντηθήκαμε με τους γονείς και την αδελφή μου μετά από μήνες κι αγγιχτήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε κι εκείνη η αγκαλιά είχε κάτι το θεραπευτικό. Σαν να κλείνουν ρωγμές, σαν να επουλώνονται πληγές. Τούτος ο Χειμώνας μας πόνεσε. Μας χώρισε. Μας φόβισε. Τούτος ο Χειμώνας μας απείλησε κι ήρθε το Καλοκαίρι να μας ζεστάνει ξανά και να γεμίσει φως τα παγωμένα σκοτάδια. Ναι το Καλοκαίρι έρχεται για να μας βοηθήσει να αντέξουμε …Το Καλοκαίρι έρχεται για να γεμίσει με φως τα μάτια και να λιώσει τις παγωμένες ψυχές.

Λατρεύω τα Καλοκαίρια. Μπορώ να ζήσω μια ζωή σε ένα παντοτινό Καλοκαίρι. Ναι μπορώ!  Με τις μέρες να είναι λαμπερές και καθάριες. Με τον αέρα να κουβαλά βαριά αρώματα και νοτιάδες να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά. Με τη θάλασσα να γεμίζει με ήχους τα αυτιά μου και το απέραντο μπλε της να ξεκουράζει τα μάτια μου….κι εκείνο τον ήλιο να στραφταλίζει μέσα της σαν αιώνιος εραστής. Ναι! Θα ήθελα η ζωή να κουβαλούσε περισσότερα και μεγαλύτερα, λαμπερά Καλοκαίρια!  Ιδίως μετά από τέτοιους Χειμώνες …αδιανόητα πικρούς και κρύους…

Αυτά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι λείπει …τι λείπει από την ζωή και η απάντηση είναι μια! Αυτό που περισσότερο μου λείπει είναι οι άνθρωποι. Η σύνδεση μας, οι αγκαλιές μας, τα ξέγνοιαστα γέλια μας, οι μπύρες στην άμμο, οι απλοϊκές συζητήσεις μας, τα παιχνίδια των παιδιών μας ενώ εμείς αγναντεύουμε τις θάλασσες, η Ζωή. Το μαγικό αυτό κορίτσι με τα ξέμπλεκα μαλλιά που γέμιζε με φως τα μάτια μας! Η Ζωή γαμώτο, που μας χαρίζονταν χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς μάσκες, εμβόλια κι αποστάσεις… Χωρίς προφυλάξεις. Η Ζωή που ζούσαμε  σαν καλοκαιρινό έρωτα εφήβων… κι όχι σαν συζυγική σχέση συνταξιούχων!

Την λαχταρώ. Την μνημονεύω. Την αναζητώ στα ξέγνοιαστα γέλια  των παιδιών μου, στα χρωματιστά μπουμπούκια των λουλουδιών μου και στις χαρούμενες ουρές των σκύλων μου…και την βρίσκω στα μάτια των ανθρώπων που κοιτάζουν με λαχταρά τα σφιγμένα χέρια και τις κλειστές αγκαλιές…αχ αυτά τα πικραμένα μάτια!

Μου θυμίζουν όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα κι έπαψαν να είναι. Όλα όσα θεωρούσαμε δικά μας και δεν είναι. Όλα όσα νομίσαμε πως είμαστε και δεν είμαστε.

Απογοητεύομαι, πόσο απογοητεύομαι και θλίβομαι…κι ύστερα ξυπνώ μια μέρα μπαίνω στην κουζίνα και προσπαθώντας να ξεκρεμάσω το τηγάνι από το τσιγκέλι που είναι κρεμασμένο, ακουμπώ με το χέρι στο ματσάκι με τη ρίγανη. Ναι εκείνο το ματσάκι που είναι ακόμη κρεμασμένο εκεί μετά από τόσα χρόνια. Ενθύμιο αγάπης.  Κοντοστέκομαι ξαφνιασμένη και το κοιτάζω. Κι έπειτα τρίβω με τα ακροδάχτυλα μου τα φυλλαράκια και Θεέ μου. Μυρίζει ακόμη. Μυρίζει όπως τότε. Δεν έχασε τίποτε από την μαγική μυρωδιά της. Όπως τότε που ζούσε ελεύθερη φυτρωμένη στην πλαγιά του βουνού και ο ήλιος χάιδευε τα φύλλα της. Μάζευε την ενέργεια του και τόσα χρόνια ξεραμένη την κουβαλά ακόμη μέσα της. Θα την κουβαλά για πάντα…Ναι θα κουβαλά για πάντα εκείνη την μυρωδιά της καλοκαιρινής μας πατρίδας. Ξεγνοιασιά κι ελευθερία!

Ένα μικρό ματσάκι ρίγανης που κουβαλά μια πίστη κι ένα για πάντα! Ακούς; Για πάντα!!

Καλημέρα αγαπημένοι! Τρίψτε ρίγανες και βασιλικούς, με τα ακροδάχτυλα σας και θυμηθείτε… Εδώ είμαστε. Εδώ!

                                                                                                   Κατερίνα

Ακούστε το δυνατά τα τρανταχτεί το μέσα! Αφιερωμένο...