Τέτοια εποχή πριν από πέντε χρόνια το 2016 κυκλοφόρησε το Μικρό Λευκό Κοχύλι μου και δύο χρόνια μετά πάλι τέτοια εποχή το 2018 κυκλοφόρησε και Ο Χάρτινος Κύκνος.
Η συγγραφή τους, εμπεριείχε έντονα συναισθήματα και με έκανε να αλλάξω ως άνθρωπος. Γελούσα, θυμόμουν, σκεφτόμουν, άκουγα δυνατά μουσική κι έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου. Ήταν μια άκρως επουλωτική εμπειρία και στην συνέχεια η έκδοση τους, μου έδωσε χαρά μα και φόβο καθώς όλο αυτό το μοίρασμα των λέξεων, των συναισθημάτων και των σκέψεων μου με έκανε να νιώθω εκτεθειμένη. Ωστόσο ο τρόπος που τα βιβλία αγκαλιάστηκαν, καθώς και τα σχόλια των ανθρώπων που τα διάβασαν, με γέμισαν αισιοδοξία και κουράγιο. Με έκαναν πιο θαρραλέα…
Μοιάζει παιδικό, μα δεν είναι. Το λάτρεψα! Η συνεργασία μου για ακόμη μια
φορά, με τον αγαπημένο Βησσαρίωνα που έκανε την εικονογράφηση και είναι ο
δημιουργός των εξώφυλλων στα δυο προηγούμενα βιβλία, με γέμισε ικανοποίηση καθώς
είμαστε τόσο συναισθηματικά συνδεδεμένοι και δουλεύει τόσο συμβολικά κάτι που
με ενθουσιάζει. Ο στόχος ήταν να εκδοθεί για τα Χριστούγεννα του 2019, μα μια
αργοπορία στην συνεννόηση με τον εκδοτικό μου με έκανε να κάνω πίσω καθώς η
έγκριση δόθηκε μέσα στο Νοέμβριο κι ένιωσα πως είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος και
δεν προλαβαίναμε πια τα Χριστούγεννα.
Δεν γνωρίζω στ’ αλήθεια τι απέγιναν οι εκδόσεις Γαβριηλίδη, αν έκλεισαν ή αν θα επανέλθουν, μα αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν…
Πολλοί φίλοι αγαπημένοι μου μίλησαν για αυτό και μιας και επιθυμούσα τα έσοδα του να διατεθούν σε δομές υποστήριξης με στόχο να είναι ένα βιβλίο που να υποστηρίζει την ανθρώπινη αλληλεγγύη, σκέφτηκα πως αξίζει το ρίσκο, τον κόπο και την οικονομική επιβάρυνση… Η αλήθεια είναι όμως πως η απόφαση αυτή με ζόρισε γιατί σκεφτόμουν και τα άλλα δυο βιβλία μου που δεν έχουν πια εκδοτικό σπίτι…και κάτι ακόμη. Είναι μια αίσθηση που έχω πως η αυτοέκδοση δεν βοηθά ένα βιβλίο να ανοίξει φτερά, ανήκοντας σε ένα εκδοτικό που θα το υποστηρίξει. Μπορεί να κάνω λάθος και μια μέρα να σκεφτώ διαφορετικά μα αυτές ήταν οι σκέψεις μου τότε, κι ενώ είχα δρομολογήσει όλη τη διαδικασία με το τυπογραφείο, αποφάσισα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια με έναν γνωστό εκδοτικό.
Ο εκδοτικός τελικά δεν απάντησε ποτέ και στο χώρο των εκδόσεων και όχι μόνο δηλαδή, σιωπή σημαίνει άρνηση.
Δυστυχώς το να βρεθεί εκδότης δεν είναι εύκολη υπόθεση και το ξέρω καλά.
Έχω ήδη επικοινωνήσει με αρκετούς εκδοτικούς οι περισσότεροι δεν θέλουν να επανεκδώσουν παλιές εκδόσεις οπότε τα δυο μου παλιά βιβλία δεν υπάρχουν πια στην αγορά ούτε ξέρω αλήθεια τι τύχη θα έχουν και αυτό με θλίβει. Το νέο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο είναι έτοιμο, μέχρι την τελευταία τελεία, εικονογραφημένο …μα τελικά χωρίς εκδότη.
Όμως ξέρω να περιμένω. Είναι δύσκολη η αναμονή κι όχι μόνο. Είναι μια αίσθηση πως σε αυτό τον τομέα- της συγγραφής δηλαδή- είμαι ξανά στην αρχή. Όπου τηλεφωνείς με φωνή διστακτική, σου απαντούν ευγενικά μα κοφτά και γρήγορα γιατί είσαι ένας ανάμεσα σε εκατοντάδες. Όταν παίρνεις τηλέφωνο κάπου που έχεις ήδη μιλήσει και συστηθεί, λίγο καιρό πριν και αναγνωρίζουν το όνομα σου νιώθεις την διστακτικότητα η γραμματέας σε ενημερώνει πως «θα επικοινωνήσει εκείνος μαζί σας» και φαντάζεσαι πως εκείνος σε σιχτιρίζει, δεν ξέρει τι άλλο να κάνει για να καταλάβεις επιτέλους πως σε αποφεύγει ή ακόμη χειρότερα προσπαθεί να θυμηθεί ποιος διάολο είσαι…και εννοείται δεν σε παίρνει ποτέ. Και ξέρεις πως η σιωπή είναι άρνηση.
Εκεί είσαι πάντα φρεσκαδούρα κι είναι σαν να δίνεις πάντα τις πρώτες σου εξετάσεις
γιατί το κάθε έργο σου είναι μοναδικό και πρώτο…Το έχω ζήσει αυτό για πολλά
πολλά χρόνια αμέτρητες φορές καθώς πριν αποφασίσει ο κύριος Γαβριηλίδης να
εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο το είχαν απορρίψει δεκάδες εκδοτικοί κάτι που είναι
απόλυτα φυσιολογικό. Παρόλο όμως που το γνωρίζεις δεν παύεις να θλίβεσαι ή να
απογοητεύεσαι με κάθε όχι. Κι ενώ γνωρίζεις καλά πως το "όχι" δεν σημαίνει απόρριψη προς εσένα ή το έργο σου μα ότι ο κάθε εκδοτικός έχει τα δικά του κριτήρια και πλάνα που δεν έχουν
σώνει και καλά να κάνουν με την ποιότητα της δουλειά σου, ωστόσο μην γελιόμαστε
ξέρεις… εκεί βαθιά μέσα ξέρεις! Ήταν πιο δύσκολο όταν ήμουν νέα και πιο
άγουρη. Τώρα η κάθε απόρριψη ευτυχώς έχει άλλη γεύση, όσο κι αν η επίγευση τελικά, είναι πάντα
πικρή.
Κι είμαστε πάλι εδώ…κι αυτό μπορεί να είναι απογοητευτικό πολύ ωστόσο είναι
και μια άσκηση υπομονής και ταπεινότητας! Χρήσιμα πολύ και τα δυο για να μην
σταματάς να αναζητάς την δική σου επίγνωση.
…. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όσα κι αν καταφέρεις. Όσες κορυφές σου κι αν
ανεβείς πάντα θα υπάρχουν διαδρομές καινούριες, μονοπάτια απάτητα, κορυφές πιο
ψηλές, πιο προκλητικές, πιο ζόρικες. Κι όσο ώριμος κι έμπειρος κι αν είσαι ή
νιώθεις πως είσαι, στις απογοητεύσεις, πάντα σε κάθε άρνηση, σε κάθε σιωπή
νιώθεις να συνδέεσαι με εκείνο τον εαυτό σου το μικρούλι που έχει πέσει κι έχει ξαφνιαστεί κι έχει τρομάξει και του απλώνεις το χέρι και του λες, «έλα σήκω, θα είσαι μια χαρά» κι
εκείνο απλώνει το χέρι με εμπιστοσύνη όχι στην ζωή, με σε εσένα που το πείθεις.
Εσένα ξέρει! Έτσι λοιπόν μου άπλωσα το
χέρι, με σήκωσα και συνεχίζω να γράφω …την ωραιότερη ιστορία αγάπης όπως σας
υποσχέθηκα μέσα από αυτό το blog, λίγους μήνες πριν.
Οπότε για όλους όσους με ρωτάτε ξανά και ξανά τι συμβαίνει και δεν μπορείτε να βρείτε τα βιβλία μου σας ευχαριστώ, σας ευγνωμονώ και σας ενημερώνω πως τα βιβλία μου έπαψαν να κυκλοφορούν και το νέο βιβλίο που είναι πανέτοιμο ψάχνει νέο εκδότη. Σας συστήνω το εξώφυλλο του για το οποίο είμαι πολύ περήφανη… Θέμα του και πάλι οι άνθρωποι, όλοι εμείς το πιο ξεχωριστά στολίδια...
Δεν κοστίζουν τα όνειρα έτσι δεν είναι; Ιδίως τα όνειρα που σε συνδέουν με το μέσα σου και με τον κόσμο!
Αγαπημένοι μου…ξέρω έχουμε δοκιμαστεί όλοι σκληρά, κάποιοι σκληρότερα, κάποιοι αδιανόητα σκληρά. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι
αυτή η χρόνια να είναι περισσότερο
γαλήνια κι ελεύθερη για όλους μας…
Θα βρούμε όλοι το δρόμο μας, το πιστεύω αληθινά και τα βιβλία μου επίσης θα βρουν το δρόμο τους κι όταν θα γίνει αυτό θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Σας ευχαριστώ που περιμένετε μαζί μου!
