Σιωπή!

Μέρες τώρα διαβάζω και βλέπω και νιώθω τόσα πολλά….και σωπαίνω γιατί τι να πω μέσα σε όλα τα απίστευτα που ακούγονται κάθε μέρα…

Μουδιασμένη νιώθω. Θυμωμένη, αηδιασμένη κι ώρες ώρες αγριεμένη και μέσα μου πονάω! Πονάω γιατί ξέρω από θύματα…κι από θύτες. Έχω δει άντρες και γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά, με κάθε λογής κακοποίηση. Έχω δει γυναίκες να παλεύουν χρόνια με την λεκτική και την σωματική βία. Έχω δει ανθρώπους να θυμούνται  ενώ προσπαθούν να ξεχάσουν. Έχω δει ανθρώπους να καταρρέουν, διαλυμένοι από μνήμες και συνειδητοποιήσεις. Είχα την τιμή να έχω γίνει μάρτυρας συγκλονιστικών στιγμών ανθρώπινου πόνου…Έχω δει μεταμορφώσεις. Έχω δει  κι έχω νιώσει τι σημαίνει να παλεύεις με τις σκιές και τα φαντάσματα χρόνων και όλες αυτές τις ημέρες σαν να μην βρίσκω τις σωστές λέξεις. 

Σβήνω γράφω και ύστερα τα αφήνω και λέω αύριο. Διαβάζω μηνύματα που κάποιοι μου στέλνετε και με ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μου  και με ρωτάτε αν έχω κάτι να πω, ώσπου ήρθε ένα μήνυμα ….και  ξύπνησαν οι μνήμες….

Πριν χρόνια είδα ένα όνειρο... Είδα πως στεκόμουν όρθια σε ένα μεγάλο μπαλκόνι. Είχα πανοραμική θέα κι είδα από μακριά να έρχονται καβαλάρηδες. Θυμάμαι την αγωνία και τον τρόμο. Την αίσθηση του άγριου φόβου στο όνειρο μου, πως με πλησιάζει μια μεγάλη απειλή. Έβλεπα πως ήταν ντυμένοι με σιδερένιες πανοπλίες. Το ίδιο και τα άλογα.  Τεράστιοι και τρομακτικοί. Έβλεπα τη σκόνη που σήκωναν στο διάβα τους. Έβλεπα τα άλογα να καλπάζουν κι εκείνοι απειλητικοί να πλησιάζουν κι εγώ στο κέντρο του μπαλκονιού να τρέμω.
Στάθηκαν απέναντι μου κι ήταν θεόρατοι. Με κοίταξαν και ήξερα πως με περίμεναν. Το βλέμμα τους ήταν διαταγή. Ήθελα να κρυφτώ, να χαθώ μα  σαν υπνωτισμένη κατέβηκα τα σκαλοπάτια και στάθηκα απέναντι  τους, μικρή μια σταλιά. Θυμάμαι το δέος στο όνειρο μου. Την αίσθηση του τρόμου για το μέγεθος τους... Θα με συνέθλιβαν με μια τους κίνηση. 
Μισή ντουζίνα πολεμιστές άγριοι, παντοδύναμοι, απρόσωποι, πίσω στις σιδερένιες τους πανοπλίες....Κι ύστερα με μια κίνηση που με έκανε να κοκαλώσω, ένας από αυτούς κατέβηκε από το άλογο του και προχώρησε προς τα εμένα και  στάθηκε μπροστά μου άσχημος, άγριος, φρικτός, με όψη σιδερένια! Στάθηκε θαρρείς πάνω μου και παρόλο τον πανικό στο όνειρο παρατήρησα κάτι.
Εκεί που έδενε η πανοπλία του, υπήρχαν κενά και μπορούσα να δω τα σώμα πίσω από όλο αυτό το σίδερο. Ξαφνιάστηκα! Φάνταζε πελώριος μα από μέσα είδα τη σάρκα του γυμνή και παρατήρησα πως όλη αυτή η πανοπλία ήταν κούφια. Πως το σώμα  που κρυβόταν μέσα ήταν μικρό, ζαρωμένο και λεπτεπίλεπτο και κάτι ακόμη ...πως τα γεννητικά του όργανα ήταν μικρού παιδιού!

Από τα πιο συγκλονιστικά και συμβολικά όνειρα που είδα ποτέ μου σε μια περίοδο της ζωής μου πολύ πολύ δύσκολη...που δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω  αυτό που ζούσα και με σκέπαζαν η ανασφάλεια κι ο φόβος. 
Δεν θα γράψω τίποτε περισσότερο για τότε…παρά μόνο αυτό.

Οι καβαλάρηδες ήταν τρομακτικοί…μα κούφιοι κι εκείνος που στάθηκε μπροστά μου, ένα τελικά γελοίο ανδρείκελο! Μίλησα!  Τίποτα δεν άλλαξε επί της ουσίας, παρά μόνο ένα, το πιο σπουδαίο! Ο τρόπος με τον οποίο εγώ έβλεπα πια τον εαυτό μου. Εγώ άλλαξα!

Αγαπημένοι, έγινε ένας σεισμός…και σηκώθηκε επιτέλους τσουνάμι γιατί το έχουμε ξαναπεί, όλοι μαζί είμαστε ωκεανός.
Δεν έχει να κάνει με την σεξουαλική κακοποίηση, με την λεκτική κακοποίηση και την κάθε μορφής βία. Δεν έχει να κάνει με την κατάχρηση εξουσίας, την δύναμη και την επίδειξη της. Δεν έχει να κάνει με τα παιδιά και τις γυναίκες, με τους ευάλωτους πληθυσμούς, τους ανήμπορους και τους αδύναμους αυτού του κόσμου. Δεν έχει να κάνει με τα κοινωνικά στρώματα, την εξαθλίωση και τον οικονομικό έλεγχο… - σαφώς κι έχει αλλά ο παρονομαστής είναι κοινός - έχει να κάνει με το φόβο. 

Τον φόβο που σε κάνει να νιώθεις μικρός. Ασήμαντος. Ανήμπορος… Τον φόβο σου μυρίζονται τα αρπακτικά τούτου του κόσμου. Στον φόβο σου πατούν για να νιώσουν παντοδύναμοι. Τον φόβο σου χρειάζονται για να υπάρξουν! Τον φόβο σου και την μοναξιά σου! Κι  όταν ο φόβος σου καταρρέει, καταρρέουν κι εκείνοι. Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Για όλους όσους έχουν υποστεί ή βιώνουν αυτή τη στιγμή βία κάθε μορφής ένα έχω να πω, κάτω από την βαριά πανοπλία είναι κούφιοι και μωροί. Θα ‘ρθει η μέρα! Δεν είναι ποτέ, ποτέ, ποτέ αργά. Υποσχέσου το στον εαυτό σου πως θα ‘ρθει η μέρα και προχώρα! 

Για όσους σκέφτονται να ανέβουν στα άλογα και να γίνουν καβαλάρηδες σε ξένα σώματα και ξένα όνειρα σκεφτείτε το διπλά κι έχετε το νου σας…φτάνει κάποτε η ώρα που ο φόβος που έσπειρες θα σε θερίσει!

Και για εσάς τους υπόλοιπους που χρόνια τώρα πάτε καβάλα στ’ άλογο.. Αλληλούια!!!Ήρθε επιτέλους η ώρα να χάσετε τον ύπνο σας. Ξεκαβαλικέψτε!

…Και αδειάστε μας τη γωνιά!

Εκτεθείτε. Ζητήστε συχώρεση. Ζητήστε βοήθεια και ευχηθείτε να έχει η ζωή για εσάς, μια ακόμη ευκαιρία.

Ζούμε μέρες πελώριες. Κάποιοι μιλούν για υπερβολές και ανθρωποφαγία. Κάποιοι πως τσουβαλιάζονται άνθρωποι και καταστάσεις. Κάποιοι πως αποδυναμώνονται ουσιαστικές φωνές με παιχνίδια στα social media. Εγώ λέω πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε μέσα από πολλές κατεστραμμένες ζωές κι ο μόνος τρόπος τελικά για να εκθέσεις είναι να εκτεθείς! Κι η γύμνια σου πονάει πρώτα εσένα!  Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει. Θλιβερό μα υπέροχο. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις πως  θα καθαρίσουν τόσο εύκολα οι κόπροι του Αυγεία, μα κάποιοι χάσανε τον ύπνο τους γιατί κάποιοι άλλοι, απέκτησαν φωνή! Κι αυτό είναι κατάκτηση!…Αδιανόητα σπουδαία κατάκτηση γαμώτο κι ίσως όλοι εμείς που κάνουμε τόσο θόρυβο με το να συμφωνούμε, να διαφωνούμε και να κρίνουμε, καλό θα ήταν απλά να σιωπάσουμε κι επιτέλους να τους ακούσουμε! Αυτό να είναι το δώρο μας στην γενναιότητα τους. Η σιωπή μας!

Δεν χρειάζεται τίποτε να πεις σε ένα πλάσμα που έχει τρομάξει, πονέσει, απειληθεί, εξευτελιστεί, εκτεθεί ...παρά μόνο να σταθείς δίπλα του. Στωικά. Υπομονετικά. Γενναιόδωρα. Σιωπηλά. 

Στάσου δίπλα του! Μπορείς;

Καλημέρα αγαπημένοι! Δεν είσαι σταγόνα, είμαστε ωκεανός. Ναι! #metoo

                                                                                                Κατερίνα