Η Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη είναι ιδέα! Στηρί ΖΩ ΚΕΘΕΑ.

Φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από τότε που αποφάσισα να αλλάξω ζωή και έκλεισα ένα πελώριο και σημαντικό κύκλο στη ζωή μου αποχαιρετώντας το Κεθεα. Το ότι σταμάτησα να εργάζομαι από εκεί όμως δεν σήμαινε πως έφυγα. Η  Ιθάκη είναι σαν πατρικό μου, οι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί, όπως κι οι άνθρωποι που παλέψαμε μαζί, είναι οικογένεια...κι η οικογένεια μου αυτή την περίοδο βάλλεται! Δεν είναι η πρώτη φορά. Έχουμε ζήσει πολλές πολλές κρίσεις μαζί κι η Ιθακη μόνη της κι ως Κεθεα στα 38 μαγικά χρόνια της ύπαρξης της έχει περάσει κι έχει ξεπεράσει πολλά. Έχει ζήσει μπόρες και εργαζόμενοι,  θεραπευόμενοι, απόφοιτοι, γονείς και θεραπευτές, έχουν δώσει μάχες σημαντικές. Ξέρει από μάχες ο κόσμος του Κεθεα! Ξέρουμε από αγώνες...

Νιώθω πως αυτό που ζούμε τώρα είναι το πιο απειλητικό καθώς φαίνεται να βάλλεται εκ θεμελίων όλο το πλαίσιο λειτουργίας του Κεθεα. Δεν θα εξηγήσω το τι ακριβώς συμβαίνει μπορείτε να ενημερωθείτε και να αποκτήσετε την άποψη σας. Εγώ σήμερα θέλω να μοιραστώ κάτι άλλο... Όταν αποχώρησα κατέγραψα την εμπειρία μου και το τι σημαίνει για εμένα η Θεραπευτική αυτή δομή. Τα εργαλεία της, η θεραπευτική της αξία, το νόημα πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί....Ίσως κάποια μέρα μπορέσει να εκδοθεί ολόκληρο ....
Προς το παρόν μοιράζομαι ένα μικρό κομμάτι. Το πιο ουσιαστικό. Τι κάνει πελώριο τον τρόπο λειτουργίας της Κοινότητας;...

Είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει. Αυτό που είναι η δύναμη της. Αυτό που μου έλειψε περισσότερο. Το μαζί. Η ομάδα! 

Ομάδα

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς δουλεύοντας στην Ιθάκη είναι η δύναμη της ομάδας..
Στην διάρκεια των σπουδών όλοι εκπαιδεύονται να δουλεύουν με ομάδες, στις ομάδες, για ομάδες…Παρακολουθούν μαθήματα για την δυναμική της ομάδας, την εξερεύνηση της ομάδας, που την πιάνεις, που την αφήνεις, που μπαίνεις, που βγαίνεις, πάντα ως θεραπευτής…
 Κανείς όμως επί της ουσίας δεν εκπαιδεύεται να είναι ο ίδιος μέλος μια ομάδας. Μιας ομάδας ατόμων με κοινό στόχο. Μιας ομάδας ανθρώπων με διαφορετικό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, με διαφορετική  προσέγγιση, με διαφορετικό επάγγελμα.
Κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, θεραπευτές πρώην εξαρτημένοι, λογιστές, ξυλουργοί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες…όλοι μια ομάδα.
Τίποτε δεν σε προετοιμάζει για αυτό! Η αίσθηση στην αρχή είναι αλλόκοτη. Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο, δουλεύουμε σε διαφορετικό «πόστο», κάνουμε όμως επί της ουσίας την ίδια δουλειά. Το αντικείμενο είναι ίδιο, είναι έμψυχο, είναι όλοι αυτοί που μέχρι χθες ήταν ξεγραμμένοι και σήμερα όλοι εμείς μαζί θα πρέπει να τους πείσουμε ότι αξίζουν, ότι μπορούν, ότι έχουν δικαίωμα!
 
Αυτό δεν μπορεί κανείς να το κάνει μόνος του, χρειάζεται την ομάδα του. Και εγώ είχα τη δική μου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσεις στην ομάδα σου, να την δεχθείς, να  μην το παίξεις  ξερόλας και την παρακάμψεις, να την εμπιστευτείς…Ουσιαστικά ως θεραπευτής περνάει κανείς από όλα τα στάδια που περνούν οι θεραπευόμενοι αλλά με τη δική του ομάδα. Όλες τις συγκρούσεις, την απογοήτευση, την αίσθηση του ανήκειν, την ένταση.
 
Μπήκα στην Ιθάκη με ένα ρόλο, με τις σπουδές μου, την «επιστημονική» ή μη εμπειρία μου…Άλλοι συνάδελφοι με εξαιρετικά μεταπτυχιακά, ντοκτορά, χρόνια επιστημονικής και επαγγελματικής εμπειρίας …
Τίποτε!
Μπήκαμε όλοι κάτω από έναν κοινό παρονομαστή  κι άρχισε η σκληρή εκπαίδευση. Μια διαβολοεδβομάδα που κράτησε χρόνια!!
 
Δεν έχει δεν ξέρω, δεν μπορώ, δεν είναι δική μου δουλειά. Όλα είναι και δική σου δουλειά. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τους θεραπευόμενους είναι δική σου δουλειά και το πρώτο που κάνεις είναι να κατέβεις από το βάθρο του θεραπευταρά, για να δουλέψεις εκεί στη βάση μαζί με όλους.  Στην απλή καθημερινότητα. Θα μπεις να κάνεις ομάδες όταν μάθεις τι σημαίνει να καθαρίζεις τα ζώα, υπάρχουν συνάδελφοι Ψυχολόγοι, που η πρώτη τους μεγάλη ανάθεση έργου ήταν να βρουν μια λύση με τους τυφλοπόντικες που έτρωγαν τα ζαρζαβατικά.
 
Αν δεν το αντέξει κανείς αυτό απλά φεύγει.
Για να το αντέξει κανείς αυτό πρέπει να μπορεί να το νοηματοδοτήσει. Να βρει την ουσία, να δώσει εξηγήσεις.
Αυτό είναι το κλειδί σε όλα…Το να ψάχνεις για απαντήσεις στα ερωτήματα, τα χιλιάδες καθημερινά ερωτήματα!
Για αυτό  είναι τόσο ουσιώδης η ομάδα. Στο να σε κρατάει δίπλα, να σε κατευθύνει, να σου παρέχει ασφάλεια, κάλυψη, συντροφικότητα. Τα πάντα! Στην ομάδα μου έπρεπε να μάθω να λειτουργώ άμεσα και αποτελεσματικά. Δεν υπήρχε χρόνος.
Αυτό ήταν κι ότι ήταν να γίνει, θα έπρεπε να γίνει άμεσα και γρήγορα. Στα χρόνια που δούλεψα εκεί  άλλαξα πολλές και διαφορετικές ομάδες και κατάλαβα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια. Η ομάδα σου παρέχει μια συντροφικότητα και μια βάση που αν είναι γερή μπορεί να σε απογειώσει.
Στις κατά καιρούς ομάδες μου έχω υπάρξει από σάκος του μποξ, μέχρι πελώρια αγκαλιά. Εγώ για τους άλλους κι οι άλλοι για εμένα.
 
Το πρώτο λοιπόν που έπρεπε να κάνω είναι να γνωρίσω την ομάδα μου και να την εμπιστευτώ…όπως και οι θεραπευόμενοι. Αυτό σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο και χρειάζεται χρόνο. Μα είναι το κλειδί για όλα…Η ομάδα. Πως να εκπαιδεύσεις όλους αυτούς  τους ανθρώπους, πώς να τους πείσεις να αφεθούν για να νιώσουν αν δεν μπορείς να το κάνεις εσύ ο  ίδιος για τον εαυτό σου; Στη δουλειά μου εκεί έμαθα ότι, ότι κι αν κάνω έχει αντίκτυπο. Το πως μιλάω, τι λέω, γιατί. Πως περπατάω, πως φέρομαι στα ζώα, στα ζουζούνια, στα λουλούδια, τι μουσική ακούω, τι ρούχα φοράω και γιατί, αν πληρώνω φόρους, αν περνάω με κόκκινο, να βρίζω όταν οδηγώ, αν κοροϊδεύω, αν λέω ψέματα, αν αν αν…Όλη μου η ζωή είχε σημασία. Οι αρχές και η φιλοσοφία της Ιθάκης κυλούσαν μέσα μου, στη ζωή μου στην καθημερινότητα μου, στο πως ζούσα μέσα στο σπίτι μου…κι είχε αυτό σημασία.
Γιατί αν ήμουν ψεύτικη θα ήμουν κακή θεραπεύτρια, κακό πρότυπο, ανδρείκελο , κούφια!! Κι εγώ ήθελα να είμαι αληθινή, ήθελα να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου, ήθελα να είμαι μέλος άξιο  ενός θεσμού και μιας ιδέας που θέλει τους ανθρώπους να μοχθούν για το καλό, το όμορφο, το αληθινό. Κι αυτό απλά μου έκανε…και το έκανα δικό μου.
 
Δουλεύοντας λοιπόν με τον εαυτό σου, με την εικόνα σου, το πρώτο που μαθαίνεις είναι να ακούς.  Ακούω και Δέχομαι είναι η πρώτη φράση που μαθαίνει κανείς στην Ιθάκη. Ακούω και Δέχομαι είναι η πρώτη φράση που μαθαίνει κανείς μπαίνοντας σε μια ομάδα και μαθαίνοντας να ανήκει σε αυτή ενεργά. Ακούω και Δέχομαι!!!
Θυμάμαι εκείνη την περίοδο άκουγα άκουγα άκουγα και δεχόμαι χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ένιωθα ταπεινή και ήμουν. Εκπαιδευόμουν και τα αυτιά μου ήταν σαν χωνιά. Ρουφούσα τα πάντα. Κάθε πληροφορία, κάθε λέξη. Όλα, όλα ήταν σημαντικά.
Δουλεύοντας ως πρότυπο, είναι σαν να κάνεις τον εαυτό σου τη βάρκα που θα περάσει ο άλλος απέναντι. Δεν είσαι ο βαρκάρης…αλίμονο αυτό θα ήταν το εύκολο. Δεν είσαι ο εμψυχωτής ή ο προπονητής…Θα έπρεπε να περάσουν χρόνια για να γίνει κανείς αυτό. Στην αρχή είσαι η ίδια η βάρκα που ο άλλος θα πατήσει πάνω σου για να περάσει απέναντι, οπότε θα  έπρεπε να φροντίσω η βάρκα μου να παρέχει  μια ασφαλή μετάβαση  και να μην μπάζει νερά!
 
Αυτή η περίοδος είναι καταπληκτική γιατί εκπαιδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό να κάνει πράγματα μέχρι χθες αδιανόητα. Καθαριότητα, μαγειρική,  επισκευές, οργάνωση νοικοκυριού, θέματα ζώων, προβλήματα με τα αμάξια, διοργάνωση γιορτών, συναυλιών, ξεναγήσεις πολιτικών, τραγουδιστών, ηθοποιών, οικονομικές αναλύσεις,  προϋπολογισμούς, διαγωνισμούς για αγορές, έρευνες αγοράς, …μια πληθώρα θεμάτων που χρίζουν άμεσης επίλυσης. 
Θέματα που ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι έπρεπε να γνωρίζω ή να ορίζω για να μπορώ να δουλέψω ως…θεραπεύτρια!
Μα αν ήθελα να εκπαιδεύσω σωστά τους ανθρώπους που είχα στην ευθύνη μου έπρεπε να μάθω να τα κάνω όλα αυτά…για να τους δείξω ότι κι εκείνοι μπορούσαν να μάθουν να τα κάνουν. Για να τους δείξω πώς να τα κάνουν,  για να  βρουν το κομμάτι που τους λείπει και να ξαναμπούν στη ζωή…
Κι η ζωή έπρεπε να έχει δράση και γοητεία.!
 
Τα πρώτα χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα. Τα χρόνια που προσπαθεί κανείς να βρει την ταυτότητα του. Έτσι κι εγώ πάλευα να βρω τη δική μου. Σκεφτόμουν «αυτή τη δουλειά τη θέλω σαν κολασμένη».
Έτσι ένιωθα ότι θα μπορούσα να πάω στη κόλαση και πάλι πίσω. Τόσο γοητευμένη ένιωθα, τόσο δυνατή.
Η δύναμη μου ήταν η ενσωμάτωση στην ομάδα μου, η αποδοχή. Εκεί έδωσα τις μάχες μου, εκεί εξάντλησα το ρεπερτόριο μου, εκεί βούλιαξα, εκεί έπεσα, εκεί με κράτησαν, εκεί αφέθηκα. Στην ομάδα μου. Εκεί όπου ανήκα. Στην ασφάλεια μου…
 
Ήμουν έτοιμη, να δείξω εμπιστοσύνη.
 
Ότι κι αν λες ότι κι αν κάνεις αν δεν ανήκεις επί της ουσίας στην ομάδα σου είναι φρούδες…δεν έχουν βάση, είσαι στον αέρα. Έχω δει πολλούς καλούς θεραπευτές να χάνονται και να φεύγουν γιατί δεν είχαν την αποδοχή της ομάδας τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ομάδα έχει πάντα δίκιο ή πάντα τη σωστή κατεύθυνση…Όμως κανενός είδους εκπαίδευση δεν σε προετοιμάζει για αυτό! Κανένα μεταπτυχιακό, δεν σου δείχνει έτσι ωμά το δρόμο…Μόνο η σκληρή ομαδική δουλειά…
 
Κι είναι αυτό το πιο μεγάλο δώρο από τα πολλά που πήρα από το «σπίτι» αυτό.
Να δουλεύω ομαδικά, να μοιράζομαι, να παγώνω την προσωπική μου φιλοδοξία,  να έρχεται το εγώ σε δεύτερη προτεραιότητα, γιατί δουλεύοντας σε ομάδα πάντα μπαίνει πρώτα το «εμείς». Πάντα, πάντα, πάντα!!
 
Έπρεπε πρώτα να γίνω καλός μαθητής για να μπορέσω να γίνω καλός             δάσκαλος. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, ξέρω ότι είχα μια δίψα να τα καταφέρω. Ξέρω ότι είχα μια έξαψη κι έναν ενθουσιασμό για αυτή τη «δουλειά». Ξέρω ότι έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό. Πάτησα κάτω τον εγωισμό μου, έκανα σφουγγαρόπανο τις ανάγκες μου, πόνεσα, φοβήθηκα…μα ποτέ δεν ένιωσα μόνη. Σε όλο αυτό το ταξίδι είχα δίπλα μου ανθρώπους, όχι φίλους μα συνοδοιπόρους, συνμπορευτές, που ο κοινός μας στόχος  λειτουργούσε πάνω μας σαν κόλα  από εκείνες τις δυνατές που κολάνε ατσάλι! Έτσι ένιωθα ανάμεσα στους. Τόσο δυνατή. Κομμάτι ενός συνόλου, ενός κοινού μετώπου. Ένας κυματοθραύστης έτοιμος να αντέξει το μεγάλο κύμα!!
 
Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη εκπαιδευτική διαδικασία και το πιο μεγάλο μάθημα. Αυτό που έπρεπε να μάθουν και οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι μέσα από τη ζωή τους στην Ιθάκη. Την δύναμη τους ως μέλη μιας ομάδας.
Ότι δεν είναι ανάγκη με αυτή την ομάδα να συμφωνούν σε όλα ή να τα αποδέχονται όλα, αλλά αυτή η ομάδα ήταν αυτή που θα τους κρατούσε ζωντανούς σε ότι αφορά την θεραπευτική δουλειά που είχαν μπροστά τους…Εμπιστεύσου, δεν είσαι μόνος!
 Το πρώτο μου μεγάλο μάθημα και ίσως το πιο σημαντικό…Η δυναμική της ομάδας όταν μέσα σε αυτή την ομάδα είσαι μέλος...Δεν μπορείς να έχεις ουδετερότητα, κριτική ματιά, απόσταση…δεν μπορείς να έχεις τίποτε από όλα αυτά τα ασφαλή τερτίπια των Ψυχολόγων και των θεραπευτών…μπορείς μόνο να υπάρξεις μέσα της ή να χαθείς…έτσι απλά!!
Για εμένα μόλις είχε αρχίσει μια υπέροχη περιπέτεια και θα τη ζούσα μέχρι το τέλος…Το να χαθώ δεν ήταν επιλογή! Δεν θα μπορούσε να ήταν…
 
Αυτή είναι η πρώτη αρχή που μαθαίνει κανείς στη ζωή του στο ΚΕΘΕΑ. Η αρχή της αυτοβοήθειας. Δεν θα δώσεις, αν δεν πάρεις. Δεν θα πάρεις, αν δεν δώσεις…Δεν θα μάθεις αν δεν με βλέπεις, αν δεν κάνεις αυτό που έκανα. Εγώ είμαι εδώ για εμένα και για εσένα…κι εσύ για εσένα και για εμένα…
Απίστευτα δυνατοί συμβολισμοί…που τους νιώθεις στο πετσί σου από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου εκεί, άσχετο με το αν είσαι θεραπευτής ή θεραπευόμενος… Το μονοπάτι είναι παράλληλο κι έχει τις ίδιες λακκούβες!!
 
Το ότι αυτό το μονοπάτι δεν το διασχίζεις μόνος είναι ευλογία.
Αυτό ακριβώς είναι που δημιουργούσε έναν δεσμό απίστευτο με την ομάδα των συναδέλφων που κάθε φορά δουλεύαμε μαζί.  Ήταν σαν να «μεγαλώναμε» παιδιά. Συχνά το λέγαμε μεταξύ μας. Συμπορευτές μέσα στις ίδιες αγωνίες, στις ίδιες αξίες στους ίδιους φόβους για τους ίδιους ανθρώπους. Η ένωση μόνο με γονεικό ρόλο μπορεί να συγκριθεί. Αυτό ήταν κάτι που μας ένωσε για μια ζωή. Αγαπήσαμε βαθιά τους ίδιους ανθρώπους και ζήσαμε μαζί στιγμές απίστευτα έντονων συναισθημάτων.

Ζήσαμε αγκαλιά στιγμές πραγματικού μεγαλείου. Υπερβάσεις, γέλια, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, ταξίδια, απώλειες. Μαζί, με τα χέρια πάντα μπλεγμένα, με τους ώμους πάντα κολλητά.
Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν είναι η επαφή. Τα αγγίγματα που δεν έχουν φύλλο. Δεν έχουν σεξουαλικότητα. Μόνο μια ουδέτερη φροντίδα. Αγκαλιές σφιχτές, που είναι δύσκολο να τις νιώσεις έξω από εκεί. Είναι παράξενο το πόσο μαγικά γίνεται αυτό. Μια συντροφικότητα σπάνια. Όλα άρχιζαν και κατέληγαν σε μια αγκαλιά γεμάτη σιωπή και βάθος. Μάτια που κοιτάζονται και μιλούν χωρίς λόγια.
Κι αυτό…δεν  ξέρω αν φεύγει, ούτε ξέρω αν αλλάζει ποτέ.

.

.... Πολλοί μπορεί να σκεφθούν πως δεν είναι δυνατόν να ήταν όλα ρόδινα κι υπέροχα και σίγουρα χρειάζονται αλλαγές. Λάθη πολλά...σε ποια οικογένεια , σε ποιόν εργασιακό πλαίσιο, σε ποια ζωή οι άνθρωποι δεν κάνουν λάθη; 

Δεν φαίνεται όμως να είναι αυτό το πρόβλημα γιατί δεν είναι τα λάθη του που έφεραν το Κεθεα σε μια τόσο απειλητική θέση ... Μάλλον το αντίθετο κι αυτό είναι που πονάει πιο πολύ!

Να αναφερθεί εδώ πως το ΚΕΘΕΑ. κατέχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θεραπευτικών Κοινοτήτων (ΕFTC) και είναι ο πρώτος ελληνικός οργανισμός με ειδική συμβουλευτική σχέση σε θέματα ναρκωτικών στο Συμβούλιο του ΟΗΕ (ECOSOC).

Από το 1983 που με κόπο κι όραμα γεννήθηκε η πρώτη κι ιστορική πια Θεραπευτική Κοινότητα Ιθακη, συστάθηκε το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων που έχει δημιουργήσει περισσότερες από 100 μονάδες σε 26 πόλεις και 18 σωφρονιστικά καταστήματα για την υποστήριξη ενηλίκων, εφήβων, γονέων ανήλικων παιδιών, μεταναστών, φυλακισμένων, αποφυλακισμένων και αστέγων. Στο διοικητικό συμβούλιο έχουν διατελέσει ως άμισθοι εθελοντές προσωπικότητες όπως: Χρόνης Μίσσιος, Μάριος Πλωρίτης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Νίκη Γουλανδρή, Νίκος Κούνδουρος, Άλκη Ζέη, Αμαλία Μεγαπάνου, Γεωργουσόπουλος Κώστας, Ηλίας Μαμαλάκης, νομικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, και πολλοί άλλοι.

Όχι το ΚΕΘΕΑ δεν είναι δικό τους. Το ΚΕΘΕΑ είναι δικό μας. Είναι του ανθρώπου που που ζει στο πεζοδρόμιο, κοιμάται στο παγκάκι και στα σκοτάδια του τολμά να ονειρεύεται μια ζωή καθαρή. Είναι του απελπισμένου γονιού και του ξεχασμένου μετανάστη. Του αποφυλακισμένου που ζητά επανένταξη κι ελπίζει σε ίσα δικαιώματα. Του φυλακισμένου που ξέρει πως καθαρός σημαίνει ελεύθερος! Το ΚΕΘΕΑ δεν ανήκε σε καμία από τις κυβέρνησες που θέλησαν να το αλλάξουν, ούτε και στη τωρινή που θέλει να το αποδημήσει με βίαιο και μη δημοκρατικό τρόπο.

Το ΚΕΘΕΑ είναι η κληρονομιά μας. Ανήκει στην χώρα και στους πολίτες της. Ανήκε στους γονείς μας και ανήκει στα παιδιά μας. Το ΚΕΘΕΑ είναι ολονών μας! 

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλημέρα Ιθακη. Καλημέρα ΚΕΘΕΑ. Είμαστε μαζί. Είμαστε πολλοί. Είμαστε ομάδα!!!

                                                                                                                                Κατερίνα

Για καλύτερη ενημέρωση μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω την επιστολή των επίτιμων μελών του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ. 

Η Ιθάκη θα μείνει αβύθιστη!

Διαβάστε εδώ παλιότερες αναρτήσεις μου για την Θ.Κ.Ιθάκη

Κραυγή!

30 Χρόνια Ιθακη. Η δική μου Ιθακη!

Ο Αστερίας, η Μηλιά και το εργαστήρι της Ψυχής...

Instagram

Η Πόρτα

Η Αγκαλιά

Η Κραυγή

Ανίκητοι!

Σκέφτομαι εδώ και μέρες τι να γράψω…τι έχει νόημα πια να γράψω. Για τις μέρες που  φεύγουν , για τις στιγμές που χάνονται για όλα αυτά τα τετριμμένα που λέμε και ζούμε καθημερινά, για το ότι η ζωή μας έγινε ένας ιός και δεν μιλάμε πια για έρωτα, για σχέδια, για ταξίδια, για  καυγάδες, για τα λουλούδια που άνθισαν, για αυτά που έγιναν τότε  εκεί, για αυτό που είπε εκείνος ή ο άλλος, για ωραίες γεύσεις, για συνταγές που θα δοκιμάσουμε, για φράσεις μεγάλων ποιητών , για όνειρα, για τα πάρτυ που πήγαμε, για την έξοδο που κάναμε, για την τάδε θεατρική παράσταση και το τάδε έργο στο σινεμά και  για το ποιος θα πάρει φέτος το Οσκαρ  καλύτερης ταινίας, για τα ποτά που ήπιαμε,  για το ποιο μαγαζί  έχει τους καλύτερους μεζέδες,  για την μαμά που είπε αυτό και το μικρό γιο που είπε το άλλο, για το νέο βιβλίο που διαβάσαμε κι έγραφε αυτό αχ κάτσε να σου πω τι έγραφε, για τις τραγουδάρες που έβγαλε αυτό το συγκρότημα …για απλά μικρά ανόητα καθημερινά….

Θυμάμαι δυο χρόνια πριν,  σε έναν αγώνα δρόμου δεκαπέντε  χιλιομέτρων τρέχαμε παρέα με την φίλη μου την Ελισάβετ και για δεκαπέντε χιλιόμετρα  κοντά  δυο ώρες  δηλαδή, μιλούσαμε για συνταγές. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα βλέπεις και μιλούσαμε για μελομακάρονα, μπισκότα, ψητά για το γιορτινό τραπέζι …δυο ολόκληρες ώρες… Τώρα βρεθήκαμε στο δρόμο  τυχαία και σταθήκαμε σχεδόν με έκπληξη κάποια μέτρα η μια από την άλλη μιλήσαμε για ιούς, κρούσματα και απαγορεύσεις,  για την ζωή που άλλαξε και πέντε λεπτά μετά, φωνάξαμε σ ‘αγαπώ η μια στην άλλη από μακριά και φύγαμε και πήγα σπίτι κι έκλαψα γιατί κατάλαβα πόσο μου είχε λείψει εκείνη, τα ξέγνοιαστα τρεξίματα μας,  τα γέλια,  τα αστεία μας και τα σφιχταγκαλιάσματα με τα οποία χαιρετιόμασταν…

Τώρα σαν όλα όσα μας απασχολούσαν να κρυφτήκαν πίσω από ένα μεγάλο φόβο. Πίσω από ένα μεγάλο θυμό. Πίσω από ένα μεγάλο πρωταγωνιστή… Τον ιό.

Κανείς δεν μιλάει πια για  τα απλά τα καθημερινά, τα όμορφα κι άσχημα, τα σημαντικά. Οι πρόσφυγες, οι άστεγοι, τα δικαιώματα των γυναικών, η  οικογενειακή βία, η κρατική βία, τα δικαιώματα, η εξέλιξη μας, τα ζώα και ο πλανήτης, οι δουλειές, οι μάχες που έχουμε να δώσουμε με την καθημερινότητα, με την γνώση, τα παιδιά, την εκπαίδευση, τις σχέσεις μας, τον εαυτό μας,… όλα αυτά τα σπουδαία έπαψαν πια να είναι προτεραιότητα κι  αυτό με θλίβει. Με πονά!

Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα καβούκια τους…κι αρνούμαι, αρνούμαι να δεχτώ πως όλο αυτό είναι ζωή!  Η ζωή μας. Όχι δεν είναι αυτό ζωή και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ασφυκτιούν, να έχουν κρίσεις άγχους, να παίρνουν φάρμακα, να καταφεύγουν σε θεραπείες, νομίζοντας πως έχουν κατάθλιψη, ή αγχώδης διαταραχές ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…και θέλω να φωνάξω «είσαι μια χαρά. Μην φοβάσαι!» Μην φοβάστε αγαπημένοι είμαστε όλοι μια χαρά, δεν είναι παρά το άγχος και τα  συμπτώματα του κι είναι φυσιολογικό να υπάρχει. Αλίμονο αν σε τέτοιες συνθήκες δεν είχαμε άγχος.

Ένα χρόνο πριν στην πρώτη καραντίνα μιλούσα με ένα άνθρωπο  που βρισκόταν  στην δύση της ζωής του, με έντονα συμπτώματα άγχους. Του ζήτησα να μου μιλήσει λιγάκι για την ζωή του… Είχε προλάβει να ζήσει έναν πόλεμο, την ορφάνια, έναν εμφύλιο, μια δικτατορία, τη μετανάστευση και φτώχεια, ατελείωτη φτώχεια κι ανασφάλεια…  Πότε ήταν πιο δύσκολα τότε ή τώρα; Τότε βέβαια. Πως λοιπόν τα καταφέρατε τότε;  ρώτησα και μου απάντησε με φωνή γεμάτη νοσταλγία… «Ωωω, τότε...Τότε ήμουν τρεις φορές αθάνατος!»

Συγκλονίστηκα!

Έκλαψα θυμάμαι  σαν γύρισα σπίτι …για την νιότη και την άγρια δύναμη της, που μου λείπει, μου λείπει τρελά…και την βλέπω στα μάτια και στα σώματα των γιων μου  και των φίλων τους, σαν κατεβαίνουν με ορμή την κατηφόρα πάνω στα ποδήλατα και γελούν δυνατά στον αέρα που τους παίρνει τα μαλλιά. Σαν τρέχουν σαν τον άνεμο και κυλιούνται  με ενθουσιασμό στους αμμόλοφους και σκαρφαλώνουν στα δέντρα  και στις πλάγιες και δεν κουράζονται ποτέ. Σαν γέρνουν πίσω το κεφάλι και γελούν δυνατά νεαροί άντρες  πια και τραντάζεσαι η γη η ίδια από τα γέλια τους και την δύναμη τους. Ήρεμοι. Αγέρωχοι. Σταθεροί και σκέφτομαι Ναι! Τρεις φορές αθάνατοι!

Δεν με νοιάζει τίποτε όσο η γη είναι γεμάτη με τέτοια πλάσματα. Γεμάτα νιάτα και δύναμη και ξεγνοιασιά. Γεμάτα με φως κι απλότητα. Γεμάτα όνειρα και σχέδια, γεμάτα με ζωή!  Στα δικά τους τηλεφωνήματα με τους φίλους τους δεν μιλούν για τον ιό, μα γελούν, φωνάζουν, παίζουν, ακούν τέρμα μουσική ζουν με έναν άλλο τρόπο, μα ζουν! Τρεις φορές αθάνατοι! Ξέρουν από ελπίδα, από έρωτα, από χαρά και ταυτόχρονα δεν ξέρουν τίποτα μα… ποιος νοιάζεται! Όσο η γη είναι γεμάτη από τέτοια ενέργεια ποιος νοιάζεται! Αυτοί είναι η επανάσταση, η αντίσταση  κι η αλλαγή. Αυτοί είναι η δύναμη που θα μας τραβήξει μπροστά. Σε λίγα χρόνια θα έχουν αναρρώσει και θα έχουν οργώσει τη ζωή. Αυτοί,  η μαγική σπορά μας…οι τρεις φορές αθάνατοι! Με τα λαμπερά μάτια και τα ρωμαλέα σώματα. Τα κορίτσια με τα ξέμπλεκα μαλλιά,  τις  γόνιμες μήτρες και τα φωτεινά  αθώα χαμόγελα.

Ένα βήμα πίσω για εκείνους  λοιπόν…Για εκείνα τα αγόρια και τα κορίτσια που σιγά σιγά μπαίνουν σε ρόλο πρωταγωνιστικό και εμείς είμαστε εδώ και κρατάμε γερά για  να τους παραδώσουμε μια υπέροχα άδεια σκηνή, να την γεμίσουν με δημιουργία και φως.

Αγαπημένοι είμαστε καλά! Το να είσαι κλεισμένος στο σπίτι, αποκομμένος από την κοινωνική ζωή, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, είναι κάτι που σε αρρωσταίνει.  Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε  αλήθεια άρρωστοι μα πως έχουμε  ψυχοσωματικά συμπτώματα. Αίσθηση άγχους, ταχυκαρδίες, πίεση, πνιγμός, αγωνία, αυπνία, ένταση, θλίψη…Αν δεν είχαμε τα συμπτώματα αυτά σε τέτοιες συνθήκες, τότε πιθανά κάτι πράγματι  να μην πήγαινε καλά. Το ότι τα νιώθουμε ότι νιώθουμε, μπορεί να είναι τρομακτικό μα  είναι καλό σημάδι. Σημαίνει πως είμαστε ζωντανοί κι αντιστεκόμαστε…

Ξέρω, φοβόμαστε και κουραστήκαμε όλοι πολύ,  μα ας κοιτάξουμε την πιτσιρικαρία δίπλα μας κι ας αντισταθούμε στον φόβο μας με τον ίδιο τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν να το κάνουν…

Σαν να είμαστε τρεις φορές αθάνατοι …όπως τότε που ήμασταν. Τότε που κατεβαίναμε με ορμή τις κατηφόρες "χωρίς χέρια"  με τον αέρα να σφυρίζει στα αυτιά μας και το ποδήλατο να τραντάζει το σώμα μας  και νιώθαμε άτρωτοι κι ανίκητοι. Ανίκητοι αγαπημένοι... Θυμάστε;

                                                                                                              Κατερίνα