Ανίκητοι!

Σκέφτομαι εδώ και μέρες τι να γράψω…τι έχει νόημα πια να γράψω. Για τις μέρες που  φεύγουν , για τις στιγμές που χάνονται για όλα αυτά τα τετριμμένα που λέμε και ζούμε καθημερινά, για το ότι η ζωή μας έγινε ένας ιός και δεν μιλάμε πια για έρωτα, για σχέδια, για ταξίδια, για  καυγάδες, για τα λουλούδια που άνθισαν, για αυτά που έγιναν τότε  εκεί, για αυτό που είπε εκείνος ή ο άλλος, για ωραίες γεύσεις, για συνταγές που θα δοκιμάσουμε, για φράσεις μεγάλων ποιητών , για όνειρα, για τα πάρτυ που πήγαμε, για την έξοδο που κάναμε, για την τάδε θεατρική παράσταση και το τάδε έργο στο σινεμά και  για το ποιος θα πάρει φέτος το Οσκαρ  καλύτερης ταινίας, για τα ποτά που ήπιαμε,  για το ποιο μαγαζί  έχει τους καλύτερους μεζέδες,  για την μαμά που είπε αυτό και το μικρό γιο που είπε το άλλο, για το νέο βιβλίο που διαβάσαμε κι έγραφε αυτό αχ κάτσε να σου πω τι έγραφε, για τις τραγουδάρες που έβγαλε αυτό το συγκρότημα …για απλά μικρά ανόητα καθημερινά….

Θυμάμαι δυο χρόνια πριν,  σε έναν αγώνα δρόμου δεκαπέντε  χιλιομέτρων τρέχαμε παρέα με την φίλη μου την Ελισάβετ και για δεκαπέντε χιλιόμετρα  κοντά  δυο ώρες  δηλαδή, μιλούσαμε για συνταγές. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα βλέπεις και μιλούσαμε για μελομακάρονα, μπισκότα, ψητά για το γιορτινό τραπέζι …δυο ολόκληρες ώρες… Τώρα βρεθήκαμε στο δρόμο  τυχαία και σταθήκαμε σχεδόν με έκπληξη κάποια μέτρα η μια από την άλλη μιλήσαμε για ιούς, κρούσματα και απαγορεύσεις,  για την ζωή που άλλαξε και πέντε λεπτά μετά, φωνάξαμε σ ‘αγαπώ η μια στην άλλη από μακριά και φύγαμε και πήγα σπίτι κι έκλαψα γιατί κατάλαβα πόσο μου είχε λείψει εκείνη, τα ξέγνοιαστα τρεξίματα μας,  τα γέλια,  τα αστεία μας και τα σφιχταγκαλιάσματα με τα οποία χαιρετιόμασταν…

Τώρα σαν όλα όσα μας απασχολούσαν να κρυφτήκαν πίσω από ένα μεγάλο φόβο. Πίσω από ένα μεγάλο θυμό. Πίσω από ένα μεγάλο πρωταγωνιστή… Τον ιό.

Κανείς δεν μιλάει πια για  τα απλά τα καθημερινά, τα όμορφα κι άσχημα, τα σημαντικά. Οι πρόσφυγες, οι άστεγοι, τα δικαιώματα των γυναικών, η  οικογενειακή βία, η κρατική βία, τα δικαιώματα, η εξέλιξη μας, τα ζώα και ο πλανήτης, οι δουλειές, οι μάχες που έχουμε να δώσουμε με την καθημερινότητα, με την γνώση, τα παιδιά, την εκπαίδευση, τις σχέσεις μας, τον εαυτό μας,… όλα αυτά τα σπουδαία έπαψαν πια να είναι προτεραιότητα κι  αυτό με θλίβει. Με πονά!

Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα καβούκια τους…κι αρνούμαι, αρνούμαι να δεχτώ πως όλο αυτό είναι ζωή!  Η ζωή μας. Όχι δεν είναι αυτό ζωή και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ασφυκτιούν, να έχουν κρίσεις άγχους, να παίρνουν φάρμακα, να καταφεύγουν σε θεραπείες, νομίζοντας πως έχουν κατάθλιψη, ή αγχώδης διαταραχές ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…και θέλω να φωνάξω «είσαι μια χαρά. Μην φοβάσαι!» Μην φοβάστε αγαπημένοι είμαστε όλοι μια χαρά, δεν είναι παρά το άγχος και τα  συμπτώματα του κι είναι φυσιολογικό να υπάρχει. Αλίμονο αν σε τέτοιες συνθήκες δεν είχαμε άγχος.

Ένα χρόνο πριν στην πρώτη καραντίνα μιλούσα με ένα άνθρωπο  που βρισκόταν  στην δύση της ζωής του, με έντονα συμπτώματα άγχους. Του ζήτησα να μου μιλήσει λιγάκι για την ζωή του… Είχε προλάβει να ζήσει έναν πόλεμο, την ορφάνια, έναν εμφύλιο, μια δικτατορία, τη μετανάστευση και φτώχεια, ατελείωτη φτώχεια κι ανασφάλεια…  Πότε ήταν πιο δύσκολα τότε ή τώρα; Τότε βέβαια. Πως λοιπόν τα καταφέρατε τότε;  ρώτησα και μου απάντησε με φωνή γεμάτη νοσταλγία… «Ωωω, τότε...Τότε ήμουν τρεις φορές αθάνατος!»

Συγκλονίστηκα!

Έκλαψα θυμάμαι  σαν γύρισα σπίτι …για την νιότη και την άγρια δύναμη της, που μου λείπει, μου λείπει τρελά…και την βλέπω στα μάτια και στα σώματα των γιων μου  και των φίλων τους, σαν κατεβαίνουν με ορμή την κατηφόρα πάνω στα ποδήλατα και γελούν δυνατά στον αέρα που τους παίρνει τα μαλλιά. Σαν τρέχουν σαν τον άνεμο και κυλιούνται  με ενθουσιασμό στους αμμόλοφους και σκαρφαλώνουν στα δέντρα  και στις πλάγιες και δεν κουράζονται ποτέ. Σαν γέρνουν πίσω το κεφάλι και γελούν δυνατά νεαροί άντρες  πια και τραντάζεσαι η γη η ίδια από τα γέλια τους και την δύναμη τους. Ήρεμοι. Αγέρωχοι. Σταθεροί και σκέφτομαι Ναι! Τρεις φορές αθάνατοι!

Δεν με νοιάζει τίποτε όσο η γη είναι γεμάτη με τέτοια πλάσματα. Γεμάτα νιάτα και δύναμη και ξεγνοιασιά. Γεμάτα με φως κι απλότητα. Γεμάτα όνειρα και σχέδια, γεμάτα με ζωή!  Στα δικά τους τηλεφωνήματα με τους φίλους τους δεν μιλούν για τον ιό, μα γελούν, φωνάζουν, παίζουν, ακούν τέρμα μουσική ζουν με έναν άλλο τρόπο, μα ζουν! Τρεις φορές αθάνατοι! Ξέρουν από ελπίδα, από έρωτα, από χαρά και ταυτόχρονα δεν ξέρουν τίποτα μα… ποιος νοιάζεται! Όσο η γη είναι γεμάτη από τέτοια ενέργεια ποιος νοιάζεται! Αυτοί είναι η επανάσταση, η αντίσταση  κι η αλλαγή. Αυτοί είναι η δύναμη που θα μας τραβήξει μπροστά. Σε λίγα χρόνια θα έχουν αναρρώσει και θα έχουν οργώσει τη ζωή. Αυτοί,  η μαγική σπορά μας…οι τρεις φορές αθάνατοι! Με τα λαμπερά μάτια και τα ρωμαλέα σώματα. Τα κορίτσια με τα ξέμπλεκα μαλλιά,  τις  γόνιμες μήτρες και τα φωτεινά  αθώα χαμόγελα.

Ένα βήμα πίσω για εκείνους  λοιπόν…Για εκείνα τα αγόρια και τα κορίτσια που σιγά σιγά μπαίνουν σε ρόλο πρωταγωνιστικό και εμείς είμαστε εδώ και κρατάμε γερά για  να τους παραδώσουμε μια υπέροχα άδεια σκηνή, να την γεμίσουν με δημιουργία και φως.

Αγαπημένοι είμαστε καλά! Το να είσαι κλεισμένος στο σπίτι, αποκομμένος από την κοινωνική ζωή, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, είναι κάτι που σε αρρωσταίνει.  Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε  αλήθεια άρρωστοι μα πως έχουμε  ψυχοσωματικά συμπτώματα. Αίσθηση άγχους, ταχυκαρδίες, πίεση, πνιγμός, αγωνία, αυπνία, ένταση, θλίψη…Αν δεν είχαμε τα συμπτώματα αυτά σε τέτοιες συνθήκες, τότε πιθανά κάτι πράγματι  να μην πήγαινε καλά. Το ότι τα νιώθουμε ότι νιώθουμε, μπορεί να είναι τρομακτικό μα  είναι καλό σημάδι. Σημαίνει πως είμαστε ζωντανοί κι αντιστεκόμαστε…

Ξέρω, φοβόμαστε και κουραστήκαμε όλοι πολύ,  μα ας κοιτάξουμε την πιτσιρικαρία δίπλα μας κι ας αντισταθούμε στον φόβο μας με τον ίδιο τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν να το κάνουν…

Σαν να είμαστε τρεις φορές αθάνατοι …όπως τότε που ήμασταν. Τότε που κατεβαίναμε με ορμή τις κατηφόρες "χωρίς χέρια"  με τον αέρα να σφυρίζει στα αυτιά μας και το ποδήλατο να τραντάζει το σώμα μας  και νιώθαμε άτρωτοι κι ανίκητοι. Ανίκητοι αγαπημένοι... Θυμάστε;

                                                                                                              Κατερίνα