Ο χρόνος....

Ξύπνησα ξημερώματα. 4.00 το πρωί. Αν άνοιγα το βιβλίο μου θα ξεχνιόμουν και σίγουρα θα με ξανάπαιρνε ο ύπνος . Η Έλενα Ακρίτα με τα σκισμένα τούλια της μου κρατά υπέροχη συντροφιά αυτές τις μέρες. Ωστόσο έμεινα για λίγο ξαπλωμένη να αφουγκράζομαι τη νυχτερινή σιωπή και το τραγούδι του αηδονιού. Τι κελάηδισμα συγκλονιστικό από ένα τόσο μικρό πλάσμα.

Μπήκε η Άνοιξη για τα καλά! Σχεδόν μυρίζει Καλοκαίρι...

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Νιώθω πως δεν είχα πολλά να πω. Παλεύω κι εγώ όπως όλοι με την προσπάθεια να μπουν όλα ξανά σε μια σειρά. Συνέχεια θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει «να περάσει αυτός ο μήνας και τα πράγματα θα στρώσουν» ….πέρασαν χρόνια. Μια απάτη ο χρόνος…Τα πράγματα δεν στρώνουν, πάντα θα βρίσκεται κάτι νέο να μας αγχώνει, να έχει προτεραιότητα, να  πιέζει την καθημερινότητα και τη ζωή. Ο χρόνος…  ναι! Απάτη.

Έτσι κι εγώ άρχισε να παγώνω το χρόνο κάποιες μέρες. Κι ότι κι αν συμβαίνει απλά να το σταματώ και να του δίνω παράταση, γιατί τελικά πάντα υπάρχει χρόνος. Κάποιες μέρες είναι για εμάς.  Αυτή η σκέψη,  «να τελειώσει κι αυτό και μετά θα ξεκουραστώ, μετά  θα πάω μια βόλτα, μετά θα έχω το δικαίωμα να χαλαρώσω, μετά μετά μετά….» δεν τελειώνει ποτέ! Ποτέ!

Και πάντα κάτι βγαίνει και το μετά γίνεται μια συνέχεια του τώρα. Οπότε δεν έχει νόημα να τρέχεις πίσω από την ουρά σου. Κάποιες μέρες παγώνει ο χρόνος με προεδρική εντολή (εγώ είμαι ο πρόεδρος μην  αναρωτιέσαι) και παίρνω απόσταση. Έτσι έγινε το φετινό Πάσχα όπου για πρώτη φορά μετά από εικοσιπέντε χρόνια  απείχα όλη την Μεγάλη Εβδομάδα από τη δουλειά κι είχα χρόνο για να χαζεύω τα τσουρέκια να φουσκώνουν, τα παρατηρώ  τα λουλούδια μου να ανθίζουν, να βάφω  μια ολόκληρη ημέρα αυγά σε δέκα διαφορετικά κατσαρολάκια, να ξεφλουδίζω με ευλάβεια ένα ένα τα μύγδαλα για να στολίσω τα τσουρέκια και να ακούω το κελάηδισμα των αηδονιών τα ξημερώματα!

Για δες πέρσι μου έστειλε η φίλη μου η Ελπίδα από την Κρήτη του βολβούς από την αυλή της και φέτος...έγιναν λουλούδια! Με τούτα τα απλά γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα...

Όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα που τα κάνουμε τρέχοντας τελείως διεκπαιρεωτικά ή που τα προσπερνάμε γιατί δεν προλαβαίνουμε να τους δώσουμε σημασία. Και τώρα ο ήλιος είναι όλο και πιο λαμπερός κι οι μέρες όλο και μεγαλύτερες κι η πλάση μυρίζει καλοκαίρι. Όλα είναι τρισευτυχισμένα, λουλούδια, πουλιά, ζώα κι έντομα. Ένα τεράστιο πάρτι  από τα πλάσματα που ζουν και πετούν και μεγαλώνουν γύρω μας. Κι είναι αυτό υπέροχο πολύ.  Σήμερα κάποια πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και πάλι στις μετακινήσεις και στις επαφές μας. Κι εύχομαι η ζωή να βρει το ρυθμό της κι εμείς οι άνθρωποι τον δικό μας. Ο πόνος κι η απόγνωση δεν σταματούν ποτέ, όπως δεν σταμάτα κι η γη να γυρίζει… γι 'αυτό τραβάμε μπροστά. Μόνο μπροστά!

Αυτό σκεφτόμουν όταν  την προηγούμενη εβδομάδα μετά από οκτώ ολόκληρους μήνες επισκεφθήκαμε την Θεσσαλονίκη, με αφορμή τον εμβολιασμό μου. Ήταν μια αίσθηση παράξενη. Είχα μια αγωνία αλλόκοτη. Σαν να μου ήταν ξένο όλο αυτό, σαν να έκανα ταξίδι μακρινό. Μου φάνηκε υπέροχη μα ταυτόχρονα και τρομακτική. Την είχα πεθυμήσει τόσο.

Είχα να μπω σε πόλη τόσο καιρό που σαν να ξέμαθα, σαν να ένιωθα άβολα έξω από τα νερά μου. Πήγαμε στο εμβολιαστικό κέντρο, το μεγαλύτερο της Ελλάδας τρομερή εμπειρία  από μόνο του κι εκεί με έπιασε μια αλλόκοτη αίσθηση, σχεδόν συγκίνηση. Σαν να ζούσα σε ταινία. Ο κόσμος, οι διάδρομοι, τα φώτα, οι άνθρωποι γύρω μου…ένιωσα πρωταγωνίστρια. Ένιωθα πως ήμουν  παρούσα σε μια σπουδαία στιγμή της ιστορίας. Το τρελό αγόρι ήταν ο συνοδός μου και με περίμενε παραδίπλα και την ώρα της αναμονής  ανταλλάσσαμε ανόητα  μηνύματα. Ανόητα και συγκινητικά. Δεν μπορούσε να είναι εκεί μα ήταν κι ήλπιζα να είναι όλο αυτό το ξεκίνημα μιας ζωής που θα μοιάζει με την παλιά… τότε που όλα ήταν απλά.

Μετά πήγαμε οι δυο μας για μια πίτσα και μια βόλτα στην πόλη, σαν να ήταν μέρα γιορτινή. Τα αγόρια έστελναν μηνύματα  «τι έγινε το έκανες το εμβόλιο; πως είσαι άρχισε να βγαίνει η προβοσκίδα;   Βγήκατε βόλτα για πίτσα και σόδα  τα παπούδια;»  Πότε μεγάλωσαν και μας  κάνουν χαβαλεδάκο; Ούτε το κατάλαβα.  Μα έγινε κι αυτό. Όλες εκείνες οι απίθανες αγωνίες όταν ήταν μωρά. Τα ατελείωτα ξενύχτια, οι θηλασμοί, τα πρώτα λόγια, τα πρώτα βήματα …πέρασαν όλα. Πόσο δύσκολα κι απαιτητικά ήταν σαν τα ζούσα και τώρα …με πόση απλότητα τα ανακαλώ και τα θυμάμαι. Η ζωή είναι πια διαφορετική. Το να είσαι γονιός και τα παιδιά σου να είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι είναι υπέροχο στάδιο. Όλες οι μικρές έγνοιες  για το τι θα φάνε και  τι θα φορέσουν, φεύγουν και μένουν μόνο οι μεγάλες οι κανονικές.  Αποκτά η ζωή άλλη βαρύτητα και άλλη απλότητα ταυτόχρονα.

Μα σαν κοιτάς πίσω ξαφνιάζεσαι …με το πόσο αναθεματισμένα γρήγορα έγιναν όλα! ΄

Γι ‘ αυτό παγώνουμε το χρόνο. Μια μέρα την εβδομάδα, δυο αν είμαστε τυχεροί. Κι εκεί σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τα πουλάκια  που ξεμύτισαν  από τα αυγουλάκια τους στη φωλιά  της φλαμουριάς. Το νέο  μικρό πουλάρι που γέννησε πριν  λίγες μέρες η φοράδα στο απέναντι λιβάδι. Τα σύννεφα που μαζεύονται και μαυρίζουν και γίνονται στάλες και δροσίζουν τα δέντρα. Τον ήλιο να χαμογελά στα χρωματιστά χωράφια. Τη θάλασσα να γεμίζει χρυσάφι και φως.

Τις δεκαοχτούρες που κατέβαιναν να πιούν νερό από τα μπολάκια των σκύλων και γίνεται μάχη με τα σπουργίτια που διεκδικούν την δικής τους σταγόνα. Τα μικρά μας ζωντόβολα τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ που έχουν διαλύσει τα πάντα κι έχουν μασήσει ακόμη και τα παπούτσια που έχω για το τρέξιμο και από τύχη γλύτωσα το εγκεφαλικό ….μα η ζωή μαζί τους είναι γεμάτη γέλιο και χαρά….

Ο χρόνος...

Αυτός ο αλήτης, ο κλέφτης, ο προδότης! Δεν σε ρωτά πότε μπορείς ή πότε θέλεις. Πότε είσαι έτοιμος ή πότε αντέχεις. Μία σου χαρίζει και μία σου κλέβει. Μία σου δίνεται και μία σε απαρνιέται ...δεν ξέρεις ποτέ μπορεί να είναι στ 'αλήθεια δικός σου...

Οπότε μια στις τόσες, όποτε μπορείς πάγωσε τον...και κάνε σαν να είναι για πάντα δικός σου. Απόλαυσε τον με όποιον τρόπο μπορείς κι ύστερα άφησε τον να γλιστρήσει και πάλι από τα χέρια σου υπέροχα ελεύθερος. Αυτό τον κάνει πολύτιμο...το ότι πρέπει να μάθουμε να τον κυνηγάμε και να καταλάβουμε πως δεν θα τον κατακτήσουμε ποτέ μα μόνο θα τον γευτούμε για λίγο, για όσο μας το επιτρέψει! 

Χρόνος. Μαγικός και πολύτιμος!...Σαν ανεκπλήρωτος έρωτας...

Καλημέρα αγαπημένοι! Συνεχίζουμε...

                                                                                                               Κατερίνα