Πενήντα Καλοκαίρια ακούς; Πενήντα!

Πενήντα Καλοκαίρια λοιπόν. Πενήντα Αύγουστοι… δεν μπορείς να το αφήσεις ασχολίαστο αυτό! Το πενήντα είναι μεγααααλος αριθμός. Είναι μετρήσιμα, έχουν κύρος, έχουν ένα βάρος ρε παιδί μου!

Είναι σοβαρό, όπως λέει κι ο μικρός μου δεκαπεντάχρονος γιος μου σαν θέλει να δώσει έμφαση. Όταν ο μεγάλος αδερφός  του με αμφισβητεί σε μια συζήτηση απλά του υπενθυμίζει…  «έι σκέψου μόνο πως ζει σε αυτή τη γη πενήντα χρόνια. Πενήντα ολόκληρα χρόνια το κατάλαβες; Κάτι παραπάνω θα ξέρει!» 

Το μικρό κάθαρμα με δουλεύει κανονικά… μα έχει κάτι αυτή η έκφραση που είναι τρομακτικό γιατί αναφέρεται σε εμένα! Εμένα που ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου δεν άλλαξε από τότε που ήμουν… περίπου οκτώ. Νιώθω πως η αίσθηση της ύπαρξης μου σαν να απέκτησε συνειδητότητα τότε κάπου γύρω στα οκτώ! Κι ακόμη κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω εκείνα τα μάτια! Τα μάτια ενός παιδιού…

Ξύπνησα πολύ πρωί την ημέρα εκείνη. Ήθελα να ήμουν στο Πατρικό με την οικογένεια και τους λοιπούς συγγενείς, μα το πρόγραμμα δεν βόλεψε κι έτσι ήμασταν μόνοι. Οι τέσσερις μας. Αυτό έξυσε λίγο μια πληγούλα …τους ήθελα όλους γύρω μου, σε μια τρικούβερτη γιορτή, να με δουλεύουν ασταμάτητα τώρα που γινόμουν πενηντάρα! Μα βλέποντας την αγωνία των παιδιών να με φροντίσουν, το ξεπέρασα και με την λοιπή οικογένεια, δώσαμε ραντεβού για τα πενήντα ένα! Να χω να περιμένω που λέει κι ένα καλός φίλος!

….και ξημέρωσε η μέρα εκείνη. Είκοσι μία του Αυγούστου, στον Άγιο Νικήτα εκεί που έχω γιορτάσει πολλά πολλά γενέθλια! Ξύπνησα πρωί κι απόλαυσα τον ήλιο να εμφανίζεται πίσω από το βράχο και την θάλασσα να γυαλίζει στο άγγιγμα του. Έκανα  ένα υπέροχο μοναχικό μπάνιο κολυμπώντας μέχρι την μακρινή κίτρινη σημαδούρα. Αγαπημένη φίλη, που με ξεκουράζει εκεί στα ανοιχτά…
Ένας μοναχικός καφές και σκέψεις και σημειώσεις και εικόνες μαγικές… Η μυρωδιά από το κατάλευκο μπουγαρίνι, μια άγρια πικραλίδα που άνθισε στο βράχο, η αχλή της πρωινής δροσιάς στην επιφάνεια της πρωινής θάλασσας, ο πικρός καφές, όλα τα νιώθω του κόσμου …χρόνια, στιγμές, χαμόγελα, άνθρωποι Θεέ μου πόσοι άνθρωποι!

Σκέψεις σιωπηλές, στα είκοσι σπουδές, έρωτας και δουλειά, στα τριάντα γάμος και παιδιά, στα σαράντα μια νέα ζωή, η συγγραφή, η μεγάλη αλλαγή κι όνειρα που περίμεναν να τα ζήσω και τώρα στα πενήντα τι; Τι να ονειρευτώ; Έχω ζήσει τα πιο όμορφα όνειρα μου! Τι ακόμη περιμένει να κατακτηθεί; Τι έχει σειρά λοιπόν; Μια συγκίνηση, μια αγαλλίαση μα κι ένας φόβος.
Δεν είμαι πια κορίτσι. Το σώμα μου αλλάζει. Ο τρόπος που με βλέπουν οι άλλοι αλλάζει, ο τρόπος που υπάρχω στον κόσμο αλλάζει, οι αντοχές μου κι η δύναμη μου αλλάζουν, σαν να μην ξέρω πώς να ανταποκριθώ σε αυτό. Στο να είμαι μια πενηντάρα! Μήπως να κόψω τα μαλλιά μου, μήπως να μην ντύνομαι τόσο ατημέλητα; Μήπως να μην φοράω τζιν και σορτσάκια, μήπως, μήπως μήπως….
Άνοιξα το βιβλιαράκι της Sheryl Strayed και διάβασα… «Η αποδοχή είναι ένα μικρό ήσυχο δωμάτιο» ….εκεί είμαι τώρα! Εκεί! Ηρέμησε ...επιτέλους ηρέμησε δεν χρειάζεται πια να κουβαλάς την ίδια αγωνία...

Και ξύπνησε το χάος μου. Το αγαπημένο μου χάος! Σε μια στιγμή η αυλή γέμισε, φωνές, γέλια, φωτογραφίες, δούλεμα, αγκαλιές, και βουρ για μπάνιο, να κερδίσουμε τη μέρα να χαρούμε, σήμερα γίνεσαι πενήντα έλα γριούλα μου έλα, να σε βοηθήσω να κατέβεις τις σκάλες!
Αποφασίσαμε να γίνουμε πιο τολμηροί και να πάμε για θαλάσσια σπορ κι έτσι βρέθηκα πάνω σε μια μπανάνα να μας τραβάει ένας τρελός τύπος με μια εξωλέμβιο …ένας τρελός τύπος που έσπαγε πλάκα με τον πόνο μου! Γιατί μόλις ανέβηκα σε εκείνο το πράγμα που το θυμόμουν με τόσο ενθουσιασμό καθώς είχα να ανεβώ κάτι χρόνια ξαφνικά θυμήθηκα πως δεν ήμουν πια είκοσι και λίγο λάκισα. Θυμόμουν τα γέλια που κάναμε με τα ξαδέλφια μου σαν ανεβαίναμε στη φουσκωτή μπανάνα και πέφταμε και ουρλιάζαμε και γελούσαμε. Με τον ίδιο ενθουσιασμό το θυμόταν ίδιο κι ο Πανταζής. Κι όταν ανεβήκαμε πάνω στο πρώτο τράβηγμα σκέφτηκα "μην χολοσκάς για το τι θα κάνεις στα πενήντα. Δεν θα ζήσεις για να το προσπαθήσεις.  Ήρθε το τέλος σου. Θα μαζεύουν τα κομματάκια σου από το βυθό. "

Στο πρώτο πέσιμο η πρόσκρουση με τη θάλασσα έμοιαζε σαν να έπεσα σε τοίχο. Χεριά πόδια, κεφάλια, δεν ήξερα ποια είμαι. Τα αγόρια φώναζαν, γελούσαν ούρλιαζαν ευτυχισμένα κι εγώ κατάπινα το νερό με τους κουβάδες και ψυχορραγούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ τι σκεφτόμουν Θεέ μου όταν τους πρότεινα αυτή την ανοησία!  Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που όλους όσους δεν ήξερε  με το όνομα τους, άντρες γυναίκες τους αποκαλούσε «καλέ» και ενώ τα αγόρια φώναζαν  «πιο γρηγοράαααα»  εγώ φώναζα σαν τη θειά… «Καλέεεε πιο σιγά καλέ, θα μας πνίξεις!!!»

Τέσσερις φορές έπεσα και τις τέσσερις ένιωθα το χέρι του αγοριού μου να με τραβάει στην επιφάνεια σαν να μαζεύει σακί... έχετε δει πως μαζεύουν τους πεζοναύτες στις ασκήσεις θαλάσσης; Έτσι αλλά με ρεζιλίκι!!! Ένα ανακουφιστικό ρεζιλίκι! Αχ αυτό το χέρι που σε τραβά στην επιφάνεια. Το αγαπάς!

Βγήκαμε στη στεριά οι μισοί κατενθουσιασμένοι κι άλλοι μισοί …οι πενηντάρηδες δηλαδή σαν παρτάλια. Που πονάει πρώτα δεν ξέραμε. Κοιταχτήκαμε με τον Πανταζή. Την θυμάμαι  αλλιώς την εμπειρία αυτή, μου είπε γελώντας… ναι! σαν είσαι είκοσι όλα φαντάζουν αλλιώς!!! 
Πονεμένοι αλλά ευτυχισμένοι ανεβήκαμε  στην ορεινή Λευκάδα. Το απόλυτο μπλε εκεί μακριά. Τα πανέμορφα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο, οι μυρωδιές από τα άγρια βότανα. Ο ήλιος, τα λαμπερά μάτια. Γεύσεις ελληνικές, απλές καθαρές, ελιές και φέτα , ντομάτα και ελαιόλαδο και φρέσκο ψωμί. Λικέρ από κόκκινο κρασί για το τέλος κι ευχές και ένας ήλιος βασιλιάς να τρεμοπαίζει πάνω από τη θάλασσα εκεί μακριά. Ανοιχτό παράθυρα και τραγούδια δυνατά και γέλια… Τι μέρα!
Το κλείσιμο είχε έκπληξη με κεράκια ξέρετε από αυτές τις εκπλήξεις που κάνεις πως δεν έχεις καταλάβει τίποτε και γύρω σου ακούς ψιθύρους και σούρτα φέρτα και βγαίνεις έξω έκπληκτος…".ωωωωωω μα τι έκπληξη!!! Καθόλου δεν το είχα καταλάβει, έτσι όπως κάνατε σαν δαιμονισμένοι!!!!"

Το αγαπώ αυτό το συναίσθημα της δήθεν έκπληξης κάθε χρόνο και τα παιδιά πια το καταλαβαίνουν και μου χαρίζουν τις πιο τέλειες ανέκπληκτες εκπλήξεις!

Έχυσα πολλά δάκρυα συγκίνησης διαβάζοντας  τις κάρτες που είχαν γράψει οι αγαπημένοι μου και τις είχαν πάρει μαζί τα αγόρια, για να τα διαβάσω την ημέρα μου. Πάντα κλαίω διαβάζοντας τις κάρτες. Μου γράφουν υπέροχα πράγματα όλοι. Τα λόγια αυτά είναι το μεγαλύτερο δώρο! Και το αποκορύφωμα ήταν ένα λεύκωμα που έφτιαξε η αδερφή μου, με όλα μας τα καλοκαίρια. Όλα τα γενέθλια που ζήσαμε μαζί…Το άγγιξα με έκπληξη διάβασα το εξώφυλλο κι άρχισα να κλαίω και δεν σταμάτησα ποτέ νομίζω! Το έχω στο κομοδίνο δίπλα μου και κάθε φορά που το αγγίζω συγκινούμαι! Ναι είναι κι αυτό σημάδι του γήρατος να το προσέξεις τώρα που έγινες πενηντάρα όπως μου λέει κι ο ξάδελφος μου που με δουλεύει ανελέητα!
Ευτυχώς που είμαι κλαψιάρα από γεννησιμιού μου αλλιώς θα είχα τρομάξει στ' αλήθεια με το πόσο εύκολα συγκινούμαι!
Το λεύκωμα ήταν το απόλυτο κερασάκι στην τούρτα …πως διάολο τράβηξε όλες αυτές τις φωτογραφίες σε στιγμές ανύποπτες και που θυμόταν όλες αυτές τις απίθανες λεπτομέρειες.  Ήταν το μεγαλύτερο δώρο αυτό το απλό βιβλιαράκι,. Το πιο πολύτιμο, μαζί με την αγάπη της! Αχ αυτή η αδελφή …μετά από τους γονείς μου με ξέρει τα περισσότερα χρόνια σε αυτή τη γη! Τώρα που το σκέφτομαι! Ίσως ξέρει πολλά περισσότερα από όσο θα έπρεπε!!! Το νου σου….

Και τέλειωσε …η μέρα αυτή η σπουδαία. Ξάπλωσα στο κρεβάτι χαρούμενη και πονεμένη γιατί στο μεταξύ είχα αρχίσει να μπλαβίζω και να πρήζομαι σε διαφορά σημεία, ώμος, πλευρά, αυτί! Πενήντα και τα ένιωθα σε όλο μου το κορμί φίλε!!!

Όμως η συναρπαστική αυτή ημέρα η μέρα των γενεθλίων μου, μου άφησε μια άγρια χαρά κι ένα κενό. Μια θλίψη που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Όλα όσα ήθελα ήταν εκεί κι όλα μου έλειπαν. Οι γονείς, οι συγγενείς, τα ξαδέλφια, η αδελφή μου και τα ανίψια μου, οι φίλοι κι όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι που σμίλεψαν την ζωή μου και την γέμισαν με στιγμές και πολύτιμες αναμνήσεις …όλοι ήταν εκεί με μια λέξη μια ευχή, ένα τραγούδι στο τηλέφωνο, ένα μήνυμα …μα μου έλειπαν. Και πιο πολύ έλειπαν αυτοί που χάθηκαν και δεν με είδαν να μεγαλώνω, κι ο φίλος μου ο Ναντούλης, απίστευτο μα μου έλειπε ξαφνικά πολύ…οι μεγάλοι απόντες. Μια θλίψη παράξενη μέσα στην πελώρια χαρά. Πενήντα!

Περισσότερο, μου έλειπε εκείνο το μικρό κορίτσι εκεί στα οκτώ κι ύστερα η ερωτευμένη κοπέλα στα είκοσι και η νέα γυναίκα κι αγχωμένη μαμά  μετά τα τριάντα και η σαραντάρα που αποφάσισε να κάνει τις μεγάλες ανατροπές! Ήθελα να τις συναντήσω όλες αυτές και να σταθώ απέναντι τους. Να τις κοιτάξω στα μάτια για να βεβαιωθούν για το πόσο πολύ τις ευχαριστώ! Που με άντεξαν, με  φρόντισαν, που δεν με εγκατέλειψαν! Να τις κοιτάξω όμορφες κι αγέρωχες και μπερδεμένες και να τις κάνω να νιώσουν την ευγνωμοσύνη μου που πάλεψαν και δεν σταμάτησαν στιγμή να πιστεύουν σε εμένα! Να τις κοιτάξω καλά καλά, που ήταν τόσο όμορφες και δυνατές κι εγώ δεν το ήξερα ούτε το εκτιμούσα. Να τις ζητήσω συγγνώμη που πολύ συχνά τις αμφισβητούσα και που τελικά όσα λάθη κι αν έκανα…εκείνες ποτέ δεν με αμφισβήτησαν, δεν με πρόδωσαν …

Ήμασταν καλή ομάδα όλες μας και τώρα έρχεται να προστεθεί στην παρέα και μια πενηντάρα. Δεν ξέρουμε ακόμη τι να κάνουμε με δαύτη γιατί είναι λίγο μη μου άπτου και τα πρωινά που ξυπνά δεν πετάγεται από το κρεβάτι να πάει να κατακτήσει τον κόσμο αλλά θέλει λίγο χρόνο να ζεσταθεί το σώμα  μέχρι να αρχίσει να περπατά σαν κανονικός άνθρωπος κι όχι σαν ραμολιμέντο, είναι λίγο πιο αργή και λίγο πιο συναισθηματική, λίγο ακόμη χαμένη…μα θα την βρούμε την άκρη να την καθοδηγήσουμε όπως κάναμε και με όλες τις άλλες. Γιατί κορίτσια… κορίτσια μου όμορφα τελικά ήμασταν καλή ομάδα!

Αυτό κατάλαβα πέφτοντας στο κρεβάτι και κλαίγοντας γοερά από αγάπη. Πως περισσότερο μου έλειπαν εκείνα τα κορίτσια η ομάδα μου. Γιατί δεν ήμουν μια ήμασταν πολλές. Εγώ που τόσο αγαπώ τις ομάδες, δημιούργησα μια ομάδα για να με κρατήσει, να με στηρίξει, να με σηκώσει …δεν ήμουν ποτέ μόνη… ήμασταν πάντα πολλές! Ένα φανταστικό μπουκέτο κοριτσιών και γυναικών ζει μέσα μου και μου δείχνει το δρόμο. Κι εγώ γέρνω πάνω τους με εμπιστοσύνη. Βαστούν τα μπόσικα και με τραβούν μπροστά.
Μια τέτοια φωτογραφία θα ήθελα να έχω! Μια τέτοια αδιανόητη στιγμή στο χρόνο!

Έφτασαν τα πενήντα αγαπημένοι! Αγκαλιάζω τα κορίτσια μου και συνεχίζω. Στα δύσκολα θα με κάνουν να γελώ στα εύκολα θα με δουλεύουν ψιλό γαζί και πάντα θα με τραβούν μπροστά, θα με ξεσηκώνουν, θα με εμπιστεύονται, θα με φροντίζουν!

Αυτή ήταν η πιο σημαντική συνειδητοποίηση μου στα φετινά μου γενέθλια. Αγαπημένοι …δεν είμαστε μόνοι!    

Σας ευχαριστώ για όλα...τα δέκα από αυτά τα πενήντα χρόνια τα ζήσαμε μαζί! Απίστευτο!!!!Εσείς οι αόρατοι φίλοι, ήσασταν η δύναμη που με έσπρωξε να περπατήσω εκεί που φοβόμουν ... Συνεχίζουμε λοιπόν...με πόδια πονεμένα και χαμόγελα λαμπερά. Συνεχίζουμε αγαπημένοι! Πενήντα και μία!!!