Ξεκαθάρισμα!

Δέκα χρόνια πριν Σεπτέμβρη μήνα πάτησα για πρώτη φορά το πλήκτρο της δημοσίευσης και αυτό το blog άρχισε να υπάρχει!

 Χαρά, ενθουσιασμός, φόβος και μια νέα πορεία ξεκινούσε, με πολλά ξεκαθαρίσματα και αφαιρέσεις στην προσωπική κι επαγγελματική μου ζωή!

«Προσθέτουμε μέσω της αφαίρεσης» είχε πει ένας αγαπημένος δάσκαλος και ο λόγος του έγινε αρχή μου!

Στην θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη υπάρχει ένα τελετουργικό σχετικά με τις μαραθώνιες θεραπευτικές διαδικασίες.  Πριν ξεκινήσουν οι ομάδες που ως στόχο έχουν την θεραπευτική  επίγνωση  και την προσωπική ανάπτυξη των ανθρώπων, πρέπει πρώτα να καθαριστεί καλά το σπίτι! Το σπίτι μα τι σχέση έχει το σπίτι!! Ω ναι έχει.  Πως θα φτάσεις στην εσωτερική κάθαρση ζώντας σε ένα εξωτερικό χάος;

Το σπίτι καθαρίζεται στην εντέλεια. Ώρες, ημέρες. Θυμάμαι, πετούσαμε πράγματα, αδειάζαμε, πλέναμε, ξεσκαρτάραμε και μετά με το σπίτι πεντακάθαρο μπορούσαν να ξεκινήσουν οι θεραπευτικές διαδικασίες. Υπήρχε μια υπέροχη ιεροτελεστία σε αυτό που εμπεριείχε και σωματική εξάντληση βέβαια μα αυτό ήταν επίσης το ζητούμενο. Το να αποχωριστείς, να διώξεις, να πετάξεις από επάνω σου περιττά βάρη εμπεριέχει κούραση και πόνο και τέλος και απώλεια. Δεν μπορείς να ξεκαθαρίσεις στ’ αλήθεια,  αποφεύγοντας αυτά τα συναισθήματα, όπου βέβαια ακολουθεί η ανακούφιση  καθώς μετά τον αποχωρισμό, δημιουργείται ο απαραίτητος  χώρος για να προστεθεί ότι νέο θέλει κανείς να βάλει στην ζωή του συμβολικά ή πραγματικά. Από νέο καναπέ, μέχρι νέες εμπειρίες…

Έτσι  εκείνη την περίοδο της ζωής μου δέκα χρόνια πριν αποχαιρετούσα, αποχωριζόμουν, κι άλλαζα  επιλέγοντας μια διαδρομή άγνωστη κι αχαρτογράφητη για εμένα. Άνοιξα το blog άρχισα να πειραματίζομαι με την συγγραφή, έφυγα από την δουλειά που αγαπούσα για να κυνηγήσω ούτε κι εγώ ήξερα τι. Μια τρέλα! Μια ανατροπή σε όλα. Ένα ρίσκο που δεν ήξερα που θα με βγάλει!

Επιστροφή από Λευκάδα.

Τώρα δέκα χρόνια μετά με όλη αυτή την μεγάλη εμπειρία στην φαρέτρα μου συνεχίζω όπως όλοι μας…και ξεκινώ πάλι ξεκαθαρίσματα. Πάλι στα τυφλά, πάλι χωρίς να ξέρω που ακριβώς θέλω να πάω μα όπου κι αν καταλήξω η αρχή γίνεται από το σπίτι! Έτσι λίγο καιρό πριν χωρίς δεύτερη σκέψη κατέβασα τέσσερις κούτες με τα πιο όμορφα μυρωδάτα μωρουδιακά ρουχαλάκια των παιδιών μου, αυτά που ήταν τα πιο πολύτιμα, από δώρα, ξεχωριστές στιγμές.  Άνοιξα το φερμουάρ από τα κουτιών που ήταν όμορφα διπλωμένα,  τα χάιδεψα, τα μύρισα, έκλαψα γεμάτη αγάπη, τα αποχαιρέτησα στα γρήγορα για να μην κάνω πίσω  κι έπειτα τα έκλεισα και τα έστειλα μέσω μιας εθελοντικής οργάνωσης σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη, μετά τις καταστροφές που έζησαν  φέτος το καλοκαίρι..  Καμιά φορά λέω….μα δεν κράτησες τίποτα, τίποτα! Τίποτα! Κι ύστερα σκέφτομαι το τίποτα που φέρνει μια φωτιά κι εύχομαι με όλη μου την καρδιά να δώσουν μια μικρή παρηγοριά αυτά τα άψυχα αντικείμενα που τα κάνουμε σημαντικά εμείς..οι άνθρωποι!

Από τότε άρχισα να αδειάζω τα πάντα στο σπίτι. Παιχνίδια, ρούχα, αντικείμενα που κάποτε ήταν σημαντικά και τώρα πιάνουν απλά χώρο. Όλα μπαίνουν σε αξιολόγηση. Σε χρειάζομαι ή όχι; Σε έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση της ζωής μου  ή όχι; Πόσο σπουδαία διαδικασία για εμάς και για τα παιδιά. Βλέπεις την ώρα εκείνη πως θέλεις την αλλαγή, την χρειάζεσαι, μα φοβάσαι για το τι θα σημαίνει όλο αυτό και  λυπάσαι να αποχωριστείς. Πράγματα, αντικείμενα, την ιστορία που κουβαλούν, αυτό που σε κάνουν να νιώθεις σαν τα κοιτάς…κι ενώ έχεις να τα χρησιμοποιήσεις χρόνια είναι εκεί και νιώθεις ασφάλεια… μέχρι που μετά από καιρό μαζεύεις στοίβες από άχρηστα αντικείμενα που σημαίνουν κάτι μα τελικά, δεν σημαίνουν τίποτε. Άχρηστα για εσένα μα ίσως εξαιρετικά χρήσιμα για κάποιαν άλλο…

Δύσκολο το κομμάτι του αποχωρισμού. Χαρτάκια, πραγματάκια, που δεν θυμάσαι καν πως υπάρχουν κι όταν πέφτουν στα χέρια σου χαίρεσαι τόσο πολύ και θυμάσαι …και χαμογελάς …και τα ξαναβάζεις στο κουτί. Η συνήθεια, τι δύσκολο πράγμα αυτή η δύναμη της. Τι δύσκολο να σπρώξεις το χέρι να βάλεις σε μια μαύρη σακούλα κάτι που για κάποιο λόγο θεωρείς σημαντικό… Τόσο σημαντικό που έχεις να το θυμηθείς χρόνια!

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο  προσκολλημένοι σε αντικείμενα, πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα, συνήθειες, πλάσματα, ανθρώπους πολλές φορές με έναν τρόπο που φαντάζει τρομακτικός. Με έναν τρόπο που στερεί την ελευθερία μας.  

Γι΄ αυτό αδειάζουμε, αποθήκες, δωμάτια, ντουλάπια, αποχωριζόμαστε πράγματα, συναισθήματα, ανθρώπους, ξεκαθαρίζουμε δωμάτια, σχέσεις….ζωές! Δεν είναι εύκολο…μα τελικά είναι ευκολότερο από όσο νομίζουμε!

Ανάλαφρη Καλημέρα λοιπόν. Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα ο μήνας του αντίο μέσα μου! Αντίο λοιπόν κι ένα ευχαριστώ, σε ότι αποχαιρετάμε, χωρίς τύψεις που δεν μας είναι πια χρήσιμο.  Οτιδήποτε χρειαστήκαμε κι αγαπήσαμε υπήρξε στη ζωή μας σημαντικό! Μα κάποτε έρχεται κι η ώρα του αντίο! Χωρίς ενοχές, μα με βαθιά επίγνωση, ευγνωμοσύνη κι ανακούφιση! Ξεκαθάρισμα λοιπόν, αδειάζουμε και κάνουμε χώρο για τις υπέροχες προσθέσεις που πλησιάζουν!

Καλό Φθινόπωρο αγαπημένοι! Αφιερωμένο...

Sometimes all I need is the air that I breathe and to love you....