Ξημερώματα Παρασκευής και μέσα μου μια χαρά. Μια χαρά παιδική και καλά κρυμμένη. Έρχεται από την παιδική μου ηλικία κι από όλα τα παιδικά παραμύθια που έχω διαβάσει μικρή. Έχει μυρωδιές κι αρώματα αυτή η παλιά χαρά. Έχει μνήμες και πρόσωπα κι αισθήσεις. Σαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να ξυπνά εκείνη η μικρή και να θυμάται και να προσπαθεί να γεμίσει το κενό, ανασύροντας από την μνήμη της στιγμές για να τις αναπαράξει κάθε χρόνο, με τον ίδιο ενθουσιασμό. Με την ίδια ανάγκη.
Είναι οι προεόρτιες μέρες που σαν να είναι πιο σημαντικές από τις ίδιες τις γιορτές. Είναι οι μέρες της προετοιμασίας και του ονείρου και σαν οι προσδοκίες να κάνουν αυτό το όνειρο πιο δυνατό. Πιο χρωματιστό. Πιο όμορφο…Ω ναι! Η προσμονή των Χριστουγέννων είναι πιο όμορφη από τα ίδια τα Χριστούγεννα!
Μα κάθε χρόνο μεγαλώνοντας η ζωή γίνεται όλο και πιο σκληρή! Σαν να μας δοκιμάζει και καθώς περνούν τα χρόνια είναι όλο και πιο δύσκολο να αναβιώσω εκείνη την όμορφη αίσθηση. Εκείνη την ευτυχία χωρίς ενοχή!
Και κάθε χρόνο η αγωνία κι η ενοχή μεγαλώνουν…ο πόνος και η θλίψη μεγαλώνουν. Η πικρία κι η λύπη, μεγαλώνουν. Ο κόσμος κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο σκληρός κι αμετακίνητος. Και τα τελευταία χρόνια η μια δυστυχία έρχεται να αντικαταστήσει την άλλη! Τα καθημερινά νέα αδιανόητα. Άνθρωποι που χάνονται. Άνθρωποι που διχάζονται. Άνθρωποι που αποχαιρετούν αγαπημένους. Ένα παιδί πεθαίνει ασφυκτικά μπροστά στα μάτια περαστικών που δεν γυρίζουν να το κοιτάξουν, παιδιά εγκαταλελειμμένα περιμένουν στωικά κάποιος να τα σώσει, παιδιά χάνουν τις μανάδες τους, γυναίκες χάνουν την ζωή τους από εκείνους που κάποτε αγάπησαν…. Τα τέρατα ζουν στα σπίτια μας όπως είπε κι ένας φίλος λίγες μέρες πριν!
Στα σπίτια μας μεγαλώνουν τα τέρατα …στα σπίτια μας ζουν, εμείς τα τρέφουμε …κι αυτό με πονάει βαθιά!
Είμαι ιδιαίτερα σιωπηλή τους τελευταίους μήνες και νιώθω το βάρος όλου αυτού που συμβαίνει! Ο κορονοιός έφερε στην επιφάνεια τόσο φόβο. Τόσα κρυμμένα μυστικά, τόσες σκιές βγήκαν στην επιφάνεια, που νιώθω να πονάει όλη μου η ύπαρξη μα…έρχονται Χριστούγεννα κι εκείνο το μικρό παιδί, σαν να ξυπνά από το λήθαργο και μου ζητά να διώξω τον πόνο! Τα αγόρια μεγάλωσαν και σαν τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι φεύγει και ένα κομμάτι μαγείας που κάνει τα Χριστούγεννα πιο λαμπερά! Τέρμα οι μικρές συνομωσίες, τέρμα όλες αυτές οι απίθανες συζητήσεις για τον αν ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και πως τα προλαβαίνει όλα… Τώρα η μόνη ανάγκη είναι να μην είμαστε θυμωμένοι , αγχωμένοι, μπερδεμένοι. Η μόνη ανάγκη είναι να πέσουν τα κρούσματα, να μην χαθούν άλλες ζωές, άλλες δουλειές, να μην διαλυθούν άλλες οικογένειες κι άλλες σχέσεις κι άλλες φιλίες. Φέτος η ευχή είναι τα θεμέλια μας να μην είναι σαθρά και μας διαλύσει ξανά ο διχασμός. Να αντέξουμε λίγο ακόμη …λίγο ακόμη!
…και όλοι ζητάμε εικόνες γαλήνης κι ομορφιάς. Και μου έρχονται μηνύματα αγάπης… Στολίσατε; Τα Χριστούγεννα στολίζετε τόσο όμορφα, θέλουμε κάποιες από εκείνες τις παλιές αναρτήσεις με στολίδια κι ομορφιά και απλότητα. Εκείνη την απλότητα που μας γυρνά πίσω. Στην βάση! Στην παιδική μας ανάμνηση. Στην παιδική μας ξεγνοιασιά!
Ναι. Στολίσαμε. Μα είναι σαν όλο αυτό να έχει χάσει την ανεμελιά του. Ακόμη και το Blogging. Σαν μια αθωότητα να χάθηκε για πάντα από μέσα μας…μα αντιστεκόμαστε! Ακόμη κι έτσι αντιστεκόμαστε στη μουντάδα…
Το ταλαιπωρημένο παλιό τραπέζι της κουζίνας γεμίζει ζυμάρια και το σπίτι αρώματα. Ανάβουν τα κεριά, τα παράθυρα γεμίζουν στεφάνια και κλαδιά έλατου. Μπορεί η μαγεία να χάνεται μα η ανάγκη μέσα μου την ξαναζωντανεύει. Τα τελευταία χρόνια το ερώτημα μεγαλώνει… έχω το δικαίωμα να γιορτάσω ενώ γύρω μου συμβαίνουν όλα αυτά; Μπορώ να είμαι χαρούμενος μέσα σε τόσο πόνο; Αντέχω να είμαι ευτυχισμένος, να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι ενώ η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή;
Αυτό δεν με κάνει εγωιστή, αδιάφορο, παρτάκια;
Παλεύω να βρω απαντήσεις και πάντα καταλήγω εδώ. Στην άκρη ενός γκρεμού, μέσα στο μυαλό μου! Τα Χριστούγεννα είναι μια ιδέα. Όπως κι η ελευθερία! Κάποιοι την έχουν κάποιοι όχι. Εμείς που την ζούμε να μην την θεωρούμε δεδομένη. Να την ζούμε με σύνεση και επίγνωση. Με ευθύνη και ευγνωμοσύνη. Μα να τη ζούμε. Και μάλιστα να την διεκδικούμε για όλους όσους δεν την έχουν. Να παλεύουμε για την ελευθερία του άλλου. Να διεκδικούμε την ξένη ελευθερία γιατί μας αφορά!...Έτσι είναι μέσα μου κάθε ιδέα, έτσι και τα Χριστούγεννα! Η γιορτή της συγχώρεσης και της αγάπης. Δεν θα αφήσω στιγμή να πάει χαμένη. Θα μοιράζω αγάπη όπως μπορώ και θα γίνω πηγή χαράς για τους αγαπημένους μου.
Θα ζήσω στιγμές, θα χαρώ γεύσεις κι εικόνες. Κι αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι… Να γεμίσουμε ο ένας την ζωή του άλλου με φως! Με λίγη από εκείνη την λάμψη των γιορτών! Δεν είναι μεγάλος ο κόπος μα είναι σπουδαίος ο λόγος. Η χαρά είναι σαν την ανάσα και την χρειαζόμαστε. Κι όσο μεγαλώνουμε την χρειαζόμαστε ακόμη πιο πολύ κι εμείς κι ο κόσμος, οπότε ας δημιουργήσουμε χαρά, ας μοιράσουμε χαρά, ας σκορπίσουμε χαρά μέσα μας γύρω μας, όπου κι όπως έχουμε την δύναμη! Αυτός ο κόσμος την χρειάζεται περισσότερο από ποτέ!
Αυτό σκέφτηκα χθες σαν ήμουν χαμένη σε σκέψεις μαύρες όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο και τρόμαξα. Ένα τηλεφώνημα αναπάντεχο και ήμουν σίγουρη πως κάτι συνέβη πως σίγουρη κάτι άσχημο θα ακούσω . "Τι συμβαίνει απάντησα όλα καλά;" Και από την άλλη άκρη άκουσα μια φωνή να λέει άνοιξε την κάμερα σου. Την άνοιξα…και μου φωνάζει "δες δες!!!" Και βλέπω μια κατάλευκη φύση, ένα τοπίο μαγικό γεμάτο χιονισμένο φως! Εικόνες υπέροχα απόκοσμες, γεμάτες ομορφιά. Άρχισα να γελάω ευτυχισμένη. Τι στιγμή! Ένας τρελός αγαπημένος άνθρωπος που γεφύρωσε την απόσταση από την Αυστρία, για να μοιραστεί μαζί μου τη μαγεία του φρέσκου χιονιού!
Πόσο απλή είναι η ευτυχία για να την μοιραστείς και να την δώσεις, σε έναν άνθρωπο. Με πόση απλότητα, γεμίζει η ψυχή του ανθρώπου με χαρά! Πόσο χαρούμενη που έχω στην ζωή μου όλους αυτούς τους λίγο παλαβούς ανθρώπους, όλους εσάς, που ξέρετε να χαίρεστε την απλότητα και να την μοιράζεστε μαζί μου! Πόσο σας ευχαριστώ για αυτό!
Μια ανάρτηση γεμάτη Χριστούγεννα όπως παλιά λοιπόν… γιατί οι εικόνες μας ξεσηκώνουν και ζεσταίνουν την ψυχή μας. Η φύση στα καλύτερα της, η πλάση όλη υπέροχα γιορτινή και το μέσα μας σκοτάδι. Ας διώξουμε το σκοτάδι λοιπόν. Ανασκουμπωθείτε. Το έχουμε ξανακάνει. Το κάνουμε χρόνια τώρα. Έχουμε ζήσει πολλά μαζί δέκα χρόνια τώρα. Κρίσεις χάος, θλίψεις, αποδομήσεις.
Μας αξίζει λίγο φως! Ας μαζέψουμε κλαδιά ας γεμίσουμε τα βάζα, ας βάλουμε λίγη μουσική, ας ψήσουμε γλυκά, ας τα μοιράσουμε σε ανθρώπους που τα χρειάζονται και θα τα εκτιμήσουν, ας μοιράσουμε, ας μοιραστούμε, ας ανοίξουμε την καρδιά μας, τα μάτια μας, ας ξορκίσουμε το κακό, με συγχώρεση κι αγάπη…
Εκείνη την αγάπη μου νιώθαμε σαν ήμασταν παιδιά και μας κρατούσαν σφιχτά ασφαλείς αγκαλιές. Σαν κρατούσαμε εμείς σφιχτά τα παιδικά τους κορμάκια και νιώθαμε άτρωτοι για εκείνα Σαν όλη η ευτυχία του κόσμου να κρυβόταν σε εκείνες τις σφιχτές αγκαλιές. Τις γεμάτες με μια την ασφάλεια που μύριζε πατρίδα… Δεν μπορεί θα το νιώσατε κάποτε έστω για λίγο. Εκείνη την αγάπη να θυμηθούμε, να την αναβιώσουμε και να την μοιράσουμε αγαπημένοι… Να μην την κρατήσουμε για εμάς. Να μην την απαρνηθούμε! Ας γεμίσει κάθε σπίτι με ασφάλεια, γαληνή και χαρά. Για κάθε παιδί, για κάθε παππού και γιαγιά, για κάθε άνθρωπο που την έχει ανάγκη… Φέτος περισσότερο από ποτέ ας γίνουμε φάροι φωτεινοί για έναν έστω, χαμένο ταξιδιώτη…
