Ο Χρόνος!

Χρόνος! Ένας πέρασε, ένας νέος ήρθε και θυμάμαι λίγο πριν φύγει ο παλιός έγραφα την ευχή για τον νέο. Έγραφα  την ευχή του παππού μου "Καλά μαντάτα σε όλους…ο νέος χρόνος να φέρνει μόνο καλά μαντάτα" …και το πρώτο μαντάτο  εκείνης της ημέρας…της πρώτης μέρας του  νέου χρόνου ήταν πως απρόσμενα και τελείως ξαφνικά η κόρη του πήγε να τον βρει…

Αυτό ήταν το πρώτο μαντάτο της χρονιάς πως η θεία έφυγε!

Τελευταία φωτογραφία στο σπίτι της φέτος το Καλοκαίρι.
Ο δίσκος με τα λικέρ....

Όλοι έχουμε μια θεία που αγαπάμε…κάποιοι έχουμε πολλές μα μία είναι η θεία!  Εκείνη που ορίζει την λέξη με ένα τρόπο ξεχωριστό. Οι θείες μου είναι όλες λατρεμένες κι όλες έχουν το ρόλο τους στην οικογένεια μα αυτή η θεία ήταν η Μητριάρχης της δικής μας οικογένειας. Η αρχηγός της φαμίλιας μας. Η κόλλα. Αυτή που μας μάζευε όλα τα παιδιά, ανίψια εγγόνια, αυτή που έμπαινε μπροστά σαν οι γονείς μας, μας  μάλωναν. Αυτή που είχε άποψη για όλα όσα συνέβαιναν στην οικογένεια και  σαν μιλούσε σώπαιναν όλοι.  Αυτή που μας ένωνε. Και όχι δεν ήταν η κανονική θεία. Ήταν αυτή που μεγάλωσε  σε μια εποχή φτώχειας και ταλαιπωρίας. Αυτή που έφυγε μετανάστρια στο εξωτερικό κοριτσάκι ακόμη κι εκεί που πήγε έχτισε έναν νέο κόσμο. Δεν ήταν η γλυκούλα. τρυφερούλα θεία. 

Δεν ήταν η θεία που παρηγορούσε και ταχτάριζε, τα έκανε κι αυτά αλλά άλλη ήταν η ειδικότητα της. Ηταν η θεία άσπρος σίφουνας! Ήταν η θεία που πίεζε, παρότρυνε, απαιτούσε από τον καθένα παιδί, ανίψι, εγγόνι, να δώσει στην ζωή τον καλύτερο του εαυτό. Μας ξεσήκωνε! Γέννησε δυο υπέροχους γιους κι είχε τρελή αδυναμία στα κορίτσια της οικογένειας. Αγαπούσε το γυναίκειο φύλλο και σε μια εποχή που  δεν σήκωνε πολλά πολλά ανταγωνιζόταν τους άντρες στα ίσια. Ήταν αυτή που κάπνιζε σαν φουγάρο, οδηγούσε σε μια εποχή που οι γυναίκες ανήκαν στην κουζίνα, κατέβαζε τις μπύρες σαν νερό, έκανε ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις, έγινε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στη Γερμανία κι είχε έντονη πολιτική δράση, διεκδικώντας δικαιώματα, ξεσηκώνοντας εργάτες, πρωτοστατώντας σε απεργίες και διεκδικήσεις στο εργοστάσιο!  Γελούσε τρανταχτά, μιλούσε βροντερά, έβριζε δυνατά και πλακωνόταν με τους φασίστες, έμπαινε σε συζητήσεις αμάσητη και έριχνε κι ένα σιχτίρισμα όπου ένιωθε πως χρειαζόταν! Όλοι την ήξεραν, όλοι την αγαπούσαν, την σέβονταν, κάποιοι την φοβόταν,  τα παιδιά την λάτρευαν και σαν ήρθε εκείνο το μαντάτο το πρώτο που κάναμε είναι πως κοιταχτήκαμε κι αισθανθήκαμε πως μάλλον πρόκειται για λάθος.

Μάλλον για κάποια άλλη θα λένε….

Όχι, η θεία Μάχη δεν θα πέθαινε ποτέ γιατί η θεία Μάχη ήταν αθάνατη! Έτσι ένιωθα. Έτσι πίστευα και το διαπίστωσα μόλις στ 'αλήθειά χώνεψα τον θάνατο της! Κι ύστερα οι γιορτές τέλειωσαν σε μια στιγμή. Τα φωτάκια έσβησαν. Όλα σιώπησαν. Τελικά δεν ήσουν αθάνατη!

Θύμωσα. Θύμωσα πολύ κι αυτό είναι δύσκολο συναίσθημα για να διαχειριστείς έναν θάνατο! Μα πιο πολύ ο θάνατος της μας έφερε μπροστά σε μια πραγματικότητα που είναι αδιανόητη και την ζουν χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη αυτή την εποχή.

Νιώσαμε στο πετσί μας τι ακριβώς σημαίνει να πεθαίνουν οι άνθρωποι μόνοι, κατάμονοι. Το τι σημαίνει να καταρρέει το σύστημα υγείας κι ένας άνθρωπος που μπαίνει στο νοσοκομείο για κάτι απλό να καταλήγει νεκρός γιατί δεν έχει την περίθαλψη και φροντίδα που χρειάζεται. Τι σημαίνει να σε ενημερώνουν πως ο άνθρωπος σου χάθηκε και να μην ξέρεις τι ένιωθε, αν κάποιος του κρατούσε το χέρι, αν κάποιος τον ξεπροβόδισε, αν του ψιθύρισε στο αυτί να μην φοβάται…. Αν κάποιος τον αγκάλιασε ή του τραγουδούσε… Τι σημαίνει να κηδεύεις τον άνθρωπο σου και να μην μπορείς να κλάψεις σε αγκαλιές, να σκουπίσεις τα δάκρυα, να σφίξεις τους αγαπημένους χωρίς να μπορείς να μοιραστείς ουσιαστικά τον πόνο…

Όλα αυτά που κάνουν ένα τέλος λιγότερο δυσβάσταχτο είναι πια απαγορευτικά! Και αυτό το έχουν ζήσει χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία δυο χρόνια. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που χάθηκε μόνη…Μια γενιά ανθρώπων που πόνεσε, γέλασε, μοιράστηκε, έζησε, έδωσε και πήρε και δημιούργησε ζωή…χάθηκε μόνη. Με συγκλονίζει αυτό  και νιώθω πως τούτο τον θάνατο δεν θα μπορέσουμε να τον ξεπεράσουμε…γιατί δεν είναι το φευγιό μα αυτή η αίσθηση της ερημιάς που αφήνει πίσω! Η αίσθηση πως δεν αποχαιρετήσαμε σωστά τον άνθρωπο μας. Η αίσθηση πως δεν την φροντίσαμε στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής της, στο τέλος της...και πονάμε για την αγωνία που ένιωθε και δεν ήμασταν εκεί να της την πάρουμε, να της ανακουφίσουμε τον πόνο και το φόβο!

Θα 'θελα η χρονιά να ξεκινήσει αλλιώς, όπως και τούτη η ανάρτηση. Θα 'θελα αυτή να μην ήταν η πραγματικότητα μας μα είναι. Άνθρωποι που λένε αντίο από τα τηλέφωνα, με μηνύματα, με θολές φωτογραφίες στην καλύτερη των περιπτώσεων…κι άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι λατρεμένοι και αναρωτιέσαι αν φοβόταν και ποιος τους έκλεισε τα μάτια…ποιος  ξένος είχε αυτό το προνόμιο και δεν το είχες εσύ που αγαπούσες βαθιά τούτο το πλάσμα!

Την αποχαιρετήσαμε εκεί στον Πλαταμώνα κάτω από το Κάστρο. Εκεί που μας μάζευε όλους, κάθε Καλοκαίρι και αγαπούσε να μας αγναντεύει να παίζουμε, να τρέχουμε και να πλατσουρίζουμε, από το μπαλκόνι της, με τον αγαπημένο θείο που έφυγε λίγους μόνο μήνες πριν από εκείνη. Μια δύσκολη βροχερή ημέρα, με το ζεμπέκικο της Ευδοκίας να πλανάται στον αέρα. Αυτό της ταίριαζε τέτοιας βροντερής ψυχής! Σαν να την βλέπαμε να ανοίγει τα χέρια σαν φτερά και να ρίχνει μια ακόμη στροφή. Την τελευταία της, σε ετούτο τον κόσμο!

Ο δικός μας ο θρήνος όμως είχε και γέλια γιατί η θεία, μάνα και γιαγιά της φαμίλιας μας  παρόλο που δεν έφυγε στην ώρα της, έφυγε με τη σειρά της, μα ξέρουμε όλοι, πως υπάρχουν άνθρωποι που έφυγαν σε λάθος σειρά κι αυτό είναι ακόμη πιο φριχτό και δυσβάσταχτο!  Άνθρωποι που αγαπήθηκαν, άνθρωποι που ήταν σπουδαίοι και σημαντικοί για τους αγαπημένους τους και όλα όσα έκαναν, έμειναν στη μέση. Δεν θα δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, δεν θα δουν την ζωή να κυλά. Μια γενιά νέων ανθρώπων που πήρε η πανδημία, σαν να ήταν πόλεμος! Πόλεμος!

Αυτό συμβαίνει έστω κι αν κάνουμε πως δεν συμβαίνει. Έστω κι αν παριστάνουμε πως όλα στην ζωή είναι κανονικά…δεν είναι. Μια γενιά νέων ανθρώπων χάθηκε κυριολεκτικά, σαν να πήγαν στην μάχη και δεν ξαναγυρίσαν!

Θρηνώ για εκείνους. Κάποιοι ήταν φίλοι. Ναι, χάσαμε και φίλους στην πανδημία. Ανθρώπους που μαζί μοιραστήκαμε, ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε μέχρι δακρύων…χάθηκαν σαν η ζωή τους να ήταν φύλλο  που ταξίδεψε μακριά με ένα απαλό αεράκι…

Κάποιοι θα λείψουν για πάντα…κι εντελώς απρόβλεπτα και αδιανόητα η ζωή συνεχίζεται! Χάνονται οι άνθρωποι και μένουν τα πράγματα τους. Αντικείμενα κενά, κουφάρια πια χωρίς το σώμα που τα φορούσε,  τρόπαια στους τοίχους, συλλογές στα συρτάρια, βιβλία, φυλαχτά…όλα δίχως νόημα πια χωρίς εκείνον που τα θεωρούσε σημαντικά. Ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα αυτά τα πολύτιμα γίνονται σκουπίδια! Κι η ζωή συνεχίζεται…

Έρχεται χιονιάς και ύστερα η άνοιξη και τα καλοκαίρια που η θεία λάτρευε, παιδιά γεννιούνται, παιδιά μεγαλώνουν, η ζωή κυλά…μαγικά, καθησυχαστικά και πάντα νομίζεις πως έχεις χρόνο μέχρι που δεν έχεις.  Νιώθεις πως οι άνθρωποι που αγαπάς θα είναι για πάντα εκεί, μα δεν θα είναι και  στο τέλος μιας ακόμη τρελής ημέρας, νιώθεις πολύ κουρασμένος να σηκώσεις το τηλέφωνο. Σκέφτεσαι "αύριο" μα το αύριο δεν έρχεται για όλους…Κάποιοι θα λείπουν! Οπότε σήκωσε το, το γαμημένο το τηλέφωνο…μια ολόκληρη γενιά ηλικιωμένων ζει μόνη για να μην τους κολλήσουμε κορονοϊό και τους  πεθάνουμε και τελικά πεθαίνει από μοναξιά!

Η δική μας δοκιμασία λοιπόν, ο δικός μας πόλεμος, το δικό μας τραύμα! Ας  μην ξεχνάμε πως η τρίτη ηλικία είναι ευάλωτη και μας χρειάζεται. Ας μην ξεχάσουμε πως οικογένειες έχουν χάσει μέλη πολύτιμα και θρηνούν. Ας τους δείξουμε την παρουσία μας, την φροντίδα μας, ας σταθούμε δίπλα τους στο θρήνο και ας τους στηρίξουμε στην ζωή, που θα είναι πια αλλιώτικη και θα μας χρειαστούν. Μην χαθούμε αγαπημένοι. Αν δεν μπορεί να μας ενώσει ο θάνατός δεν έχουμε καμία ελπίδα σε ετούτη τη ζωή. Ξέρω πως σας μαύρισα την ψυχή…αλλά να σας πω κάτι; αν μπορούν να το αντέξουν αυτοί που το ζουν, μπορούμε να αντέξουμε κι εμείς μια δύσκολη ανάρτηση! 

Ενώνουμε δυνάμεις. Βάζουμε προτεραιότητες. Δεν σταματάμε να στηρίζουμε εκείνους που μας χρειάζονται! Κι εκεί στα πιο δύσκολα, τους σκουπίζουμε τα δάκρυα κι ανοίγουμε τα παράθυρα να μπει το φως κι ο καθαρός αέρας. Αυτό χρειάζονται τώρα αυτοί που έχουν τόσο πληγωθεί από ετούτη την πανδημία. Κάποιος να σταθεί στο θρήνο τους και να  τους ανοίξει το παράθυρο! Να μυρίσει η ψυχή τους ξανά την ελπίδα...

Καλημέρα αγαπημένοι συνεχίζουμε με πίστη, πείσμα και κουράγιο. Καλό παράδεισο στις ψυχές που ταξίδεψαν, γαλήνη στις ψυχές που νιώθουν το μισεμό και δύναμη σε όλους όσους θα πρέπει να μάθουν να ζουν με το δυσβάσταχτο κενό των αγαπημένων τους…

Αφιερωμένο με αγάπη. Ένα τραγούδι θρήνος, που αγαπώ! Ίσως γιατί η μικρή που το τραγουδά λίγες μέρες πριν είχε χάσει τη μαμά της κι ο λυγμός της αγγίζει τον ουρανό!

Ακουστέ το, κλάψτε γοερά κι υστέρα σηκώστε τα τηλέφωνα. Σηκώστε τα μανίκια. Εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή, όσο έχουμε ακόμη το χρόνο! Πάτε επισκέψεις. Πάρτε αγκαλιές. Μοιραστείτε το βάρος. Βγείτε στον ήλιο. Ένας ένας φεύγουν οι άνθρωποι που μας ενώνουν και τώρα αυτή η σύνδεση είναι αποκλειστικά δική μας δουλειά! Ευχομαι η κόλλα τους να είναι γερή. Παντοτινή!!!

Είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο, μα το πιο σπουδαίο, είμαστε εδώ! Εδώ αγαπημένοι…Καλημέρα!

Αντίο βροντερή ψυχή! Πόσο μας λείπεις...