Να προχωράς αργά…να αντιστέκεσαι σε αυτή την εσωτερική σου
πίεση να βιαστείς…γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα…δεν προλαβαίνω να ζήσω σε μια ζωή
που κυλά αργά…Τόσο αργά!
Κι ύστερα έρχεται η ώρα να διαλέξεις να ανοίξεις τον υπολογιστή ή ένα βιβλίο. Να ανοίξεις την τηλεόραση ή το ράδιο. Να ανοίξεις το κινητό σου για να σερφάρεις αντί να μιλήσεις στον διπλανό σου! Καλημέρα…είναι για εσάς μια ωραία ημέρα; Τι εύκολο να το γράφεις ιντερνετικά. Πόσες καλημέρες στα μάτια σου και καμία στα αυτιά σου…
Νέα που έρχονται από παντού. Θάνατοι, πληγές, τραγωδίες. Τα
μάτια ενός ξένου παιδιού αποκτούν τα μάτια του παιδιού μας! Το δάκρυ ενός
ανθρώπου γίνεται δάκρυ σε πρόσωπο αγαπημένο. Η ξένη τραγωδία μπαίνει στο σπίτι
μας γίνεται δική μας. Όλοι ζούμε με τον ίδιο πόνο…για λίγο…Κι ύστερα ο καθένας
πάλι στα δικά του! Μα αυτός ο πόνος μένει. Σε πλακώνει. Σε πονάει. Σε
τραυματίζει. Σε τρομάζει. Χάνεις τον ύπνο σου. Βλέπεις εφιάλτες στον ξύπνιο
σου…Ξαφνικά η ζωή είναι τρομακτική. Ήταν πάντα έτσι; Θεέ μου, δεν θυμάσαι! Δεν
θυμάσαι και είσαι σίγουρος πως μάλλον όχι…Μάλλον παλιότερα η ζωή ήταν πιο
φωτεινή, πιο χρωματιστή, πιο χαρούμενη, πιο απλή….κι έρχεται εκείνη η μαγική
λέξη…Ναι, η ζωή παλιότερα ήταν πιο απλή! Απλότητα!
Τι λέξη….
Σαν να μιλάς για έναν χαμένο παράδεισο. Σαν στην καρδιά ενός σκοτεινού Χειμώνα να
μιλάς για ένα λαμπερό Καλοκαίρι. Απλότητα….
Ξέρω, πονάει. Η ζωή πονάει κι αυτή η υπέροχη κατά τα άλλα σύνδεση μας με τους ανθρώπους
μας χάρισε πολλά μα μας πήρε κιόλας. Μας έκλεψε χρόνο, ενέργεια, συναισθήματα.
Μας φόρτωσε έγνοιες, πίεση, φόβους. Η ανάγκη του ελέγχου της ζωής μας, μας
γέμισε ανασφάλεια γιατί νιώσαμε στο πετσί μας πως τελικά είμαστε ανθρώπινοι.
Ευάλωτοι. Χωμάτινοι! Όχι δεν τα μπορούμε όλα. Δεν τα προλαβαίνουμε όλα, δεν τα
καταλαβαίνουμε όλα, δεν τα αποδεχόμαστε
όλα, δεν τα αντέχουμε όλα….και τι κάνουμε λοιπόν σαν δεν αντέχουμε;
Στην Κοινότητα σαν ερχόταν μια κρίση…κλείναμε. Κλείναμε την
πόρτα στον έξω κόσμο…για λίγο. Κλείναμε
το σπίτι μας για να μπει ο καθένας στον πυρήνα του. Να συνδεθεί με τον εαυτό
του, με το παρόν του, με τις ανάγκες
του. Ένα απλός τρόπος αυτοπροστασίας…κι ίσως χρειάζεται να το θυμόμαστε. Στα δύσκολα γυρίζουμε στην βάση! Κλείνουμε
την εαυτό μας, ίσως και το σπίτι μας για λίγο. Κλείνουμε ερεθίσματα που μας
πονούν και μας μπερδεύουν. Τηλέφωνα, social media, τηλεοράσεις, συνδέσεις…Ναι αποσυνδεόμαστε με τον κόσμο και
συνδεόμαστε με το σύμπαν. Με τον θεό μέσα μας.
Δεν είναι κακό, δεν είναι προδοσία, δεν είναι εγκατάλειψη,
δεν είναι λιποταξία. Είναι ανάγκη και εσωτερική προσταγή. Αυτοφροντίδα….
Αυτά θυμήθηκα, αυτά σκέφτηκα εκεί στα πιο δύσκολα όπου η ζωή
μέσα σε ένα λεπτό φάνταζε δυσβάσταχτη…κι έκλεισα.
Όχι για πολύ…ξέρω η ζωή τρέχει για όλους. Η ζωή δεν
περιμένει. Μα για ένα Σαββατοκύριακο, για μια μέρα έστω, ελάτε να τα κλείσουμε
όλα…
Και αντί για το «πρέπει» να στρίψουμε δρόμο και να πάμε στη
θάλασσα να τρυγήσουμε ήλιο. Να ακούσουμε τον νανουριστικό της ήχο. Να νιώσουμε
τον ήλιο στο σώμα ξαπλωμένοι εκεί στην μαλακή άμμο…
Να βράσουμε μπόλικο νερό κι αντί για καφέ να μας φροντίσουμε με ένα μυρωδάτο ρόφημα με βότανα και φρούτα. Με την ωραία μυρωδιά να μας γαργαλά τη μύτη. Ας κλείσουμε τηλέφωνα και τηλεοράσεις κι ας ανοίξουμε επιτέλους το ράδιο κι ίσως και να χορέψουμε μόνοι εκεί στο σαλόνι. Να στροβιλιστούμε σαν τρελά ξωτικά όπως τότε που ήμασταν έφηβοι θυμάστε;
Να ακούσουμε τη σιωπή του χιονιού σε μια λαμπερή ημέρα και το βρυχηθμό του αέρα πάνω από τα δέντρα μια άγρια νύχτα! Να κουλουριαστούμε στα ζεστά μας σκεπάσματα και να κλάψουμε που έχουμε αυτό το υπέροχο προνόμιο να νιώθουμε ασφαλείς…έστω για λίγο! Να σταθούμε για δυο λεπτά και να παρατηρήσουμε τον βολβό που ξεμυτίζει. Πιστός στο κάλεσμα της Άνοιξης μέσα του….και να αναρωτηθούμε…εσύ; Εσύ, πότε άκουσες αυτό το κάλεσμα μέσα σου; Πότε το εμπιστεύτηκες τελευταία φορά χωρίς να προσπαθήσεις να το ελέγξεις; «Όχι τώρα δεν προλαβαίνω έλα αργότερα…αργότερα, αργότερα…»
Κι έρχεται το αργότερα και Θεέ μου έχω να γράψω ένα άτσαλο ποίημα από τότε που ήμουν ερωτευμένη….αιώνες πριν. Κι έχω να ζωγραφίσω από τότε που ήμουν παιδί και δεν με ένοιαζε αν ζωγράφιζα καλά. Απλά ζωγράφιζα! Απλά…να τη πάλι η μαγική λέξη. Απλά χωρίς προσδοκίες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς πλαίσιο! Θυμάσαι; Ελάτε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να γράψουμε ένα ανόητο ποίημα γιατί παρόλο που δεν είμαστε ποιητές, είμαστε δημιουργοί! Ελάτε να ζωγραφίσουμε με νερομπογιές και να κλάψουμε πάνω από τη ζωγραφιάς μας και τα δάκρυα μας να εμπλουτίσουν το άτσαλο δημιούργημα μας με συναίσθημα! Ελάτε να περπατήσουμε ξυπόλητοι στην άμμο, στο χιόνι, στη λάσπη, να ανοίξουμε το στόμα για να καταπιούμε μια σταγόνα βροχής, χωρίς να κοιτάξουμε δεξιά αριστερά αν μας βλέπει κανείς…Ας μας βλέπει. Ας γελάσουμε μαζί του. Ας απαλλαγούμε από το βάρος της ενήλικης εικόνας μας.
Για λίγο μόνο…για λίγο μα για το Θεό ας το κάνουμε πριν
τρελαθούμε!
Πριν τρελαθούμε από όλη αυτή την εμμονή και το θυμό. Το θυμό που κρύβει τη θλίψη, το πένθος, την απώλεια. Ας κλείσουμε τα ιντερνετικά παράθυρα για λίγο κι ας ανοίξουμε τα παράθυρα του σπιτιού. Της καρδιάς. Των ματιών. Των αισθήσεων μας. Ας απολαύσουμε το πέταγμα ενός πουλιού, τη θέα ενός χιονισμένου βουνού πάνω από μια σιωπηλή θάλασσα,
τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κέικ που μόλις βγήκε από το φούρνο,
τα γέλια των παιδιών καθώς γυρίζουν από το σχολείο φορτωμένα με τις χρωματιστές τους τσάντες, τους ψαράδες να ξεμπλέκουν τα δίχτυα μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη ημέρα,
το μπουμπούκι μιας μωβ βιολέτας, τις σκιές που γεμίζουν τον πράσινο τοίχο τα φωτεινά πρωινά,
ένα υγρό φιλί, ένα τραγούδι στο αμάξι πηγαίνοντας στη δουλειά, την πρώτη γουλιά του πρωινού καφέ,
ένα ζεστό ντους μετά από μια δύσκολη μέρα, ένα λυτρωτικό κλάμα, ένα γάργαρο γέλιο, ένα απαλό άγγιγμα στον κορμό ενός δέντρου, που φαίνεται ξερός μα μέσα του κυλά η ζωή με υπέροχη ορμή. Με μια αναπάντεχη δύναμη, με την σοφία αιώνων…
Δεν είναι όλα όπως φαίνονται και καμιά φορά μπερδευόμαστε. Όλοι μας. Κι είμαστε όλοι κουρασμένοι πολύ. Γι’ αυτό για λίγο μόνο ας κλείσουμε τα μάτια κι ας αφεθούμε να αφουγκραστούμε την ζωή με αισθήσεις ξεχασμένες.
Ας κάνουμε αυτό το δώρο στον εαυτό μας…Για ένα μόνο Σαββατοκύριακο.
Για μια ημέρα, για λίγες ώρες…Ας δραπετεύσουμε
για λίγο εκεί που παλιά ζούσαμε. Στην απλότητα των παιδικών μας ονείρων. Σε μέρη που δεν μπορεί κανείς
να μας βρει… Στην μήτρα μιας μάνας που είναι αθάνατη. Άφθαρτη. Παντοτινή κι ανέγγιχτη από την δυσβάσταχτη αλήθεια μας. Ας θυμηθούμε εκείνο το τρυφερό λίκνισμα, μέσα στη ζεστή της ασφάλεια. Ελάτε κι αργά, πολύ αργά ας κλείσουμε τα μάτια...
Καλημέρα αγαπημένοι.
