Το Χρυσάφι!

Πριν χρόνια διαβάζοντας  το βιβλίο της Αλιέντε  "Ινές Ψυχή μου", που με συγκλόνισε, άρχισα να μελετώ την  ιστορία της αποικιοκρατίας στην Λατινική Αμερική. Διαβάζοντας λοιπόν για τους κονκισταδόρες  που σημαίνει κατακτητές, έμαθα πως τελικά η  ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, ήταν η αρχή της μεγαλύτερης  γενοκτονίας στην ιστορία της ανθρωπότητας αφού πάνω από 100.000.000 ινδιάνοι ιθαγενείς εξοντώθηκαν με κάθε φριχτό κι αδιανόητο τρόπο, αφανίζοντας τους αρχαίους πολιτισμούς τους.  Πέρα από τις κατακτητικές τους τάσεις οι κονκισταδόρες είχαν ως  στόχο βέβαια τη δύναμη, λεηλατώντας συστηματικά τον πλούτο των ινδιάνικων πληθυσμών. Μεταξύ άλλων αδιανόητων τακτικών, χρησιμοποιούσαν σκλάβους  για την  εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων κυρίως χρυσό κι ασήμι. Ο χρυσός έγινε εμμονή και θεός τους. 

Ήταν τόση η λύσσα τους για το χρυσάφι που σε μια μικρή εξέγερση  οι ιθαγενείς κατάφεραν κι έπιασαν αιχμαλώτους κάποιους  κατακτητές.  Αφού τους έδεσαν, έλιωσαν το χρυσάφι και το έριχναν στα στόματα τους υποχρεώνοντας τους να το καταπιούν και να πεθάνουν βέβαια με βίαιο θάνατο…Ήταν μια πράξη όπου φανέρωνε την αδιανόητη  απληστία των κατακτητών που με συγκλόνισε για τον συμβολισμό της.

Με πόσο χρυσάφι θα χορτάσεις την ακόρεστη πείνα σου; Πόσο χρυσάφι θέλεις να καταπιείς  για να νιώσεις χορτάτος. Ασφαλής και σημαντικός; 
Πόσο για να νιώσεις σπουδαίος; Πιο σπουδαίος εσύ από τους άλλους και πιο τρομακτικός και πιο απειλητικός και πιο ψηλός και πιο και πιο και πιο… 
Πόσο χρυσάφι  σου φτάνει, για να κερδίσεις την γαλήνη της ψυχής σου; Πόσο είναι αρκετό για να πάψεις να φέρεσαι σαν θηρίο. Να καις, να σκοτώνεις, να ταπεινώνεις, να εξολοθρεύεις, να βιάζεις, να εξευτελίζεις, να καταστρέφεις, και να θέλεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο….

Με πόσο θάνατο θα χορτάσεις αυτή την  πείνα που σου τρώει τα σωθικά; Την πείνα για πλούτο, για δύναμη, για εξουσία! Την ανάγκη να νιώσεις σημαντικός σπέρνοντας τρόμο. 

Πόσα χρόνια θα ζήσεις; Σκέψου πόσα; 

Δεν είναι πολλά για να αξίζουν τόση λαχτάρα για δύναμη…

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να χορτάσεις άνθρωπε; Πιες το χρυσάφι σου και σκάσε επιτέλους…

Με συγκλονίζουν οι μέρες που ζούμε. Ζούμε έναν πόλεμο. Πόλεμο! Πριν λίγο καιρό είχαμε χαρακτηρίσει την πανδημία τον πόλεμο της δικής μας γενιάς. Μου είχε φανεί αστείο τότε. Τώρα μου φαίνεται ακόμη πιο αστείο....Τραγικό! Όχι δεν υπάρχει σύγκριση, γιατί  ο πόλεμος είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρωπότητας...

Δεν υπάρχουν πολλά νομίζω να ειπωθούν! Ο κόσμος μας έχει καταρρεύσει για μια ακόμη φορά. Η ασφάλεια έτσι όπως την ξέραμε, η χαριτωμένη μας φούσκα με την πανδημία κλυδωνίστηκε με τον πόλεμο διαλύθηκε. Κάνουμε συζητήσεις που δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα κάναμε.

Παρακολουθούμε πως αποδομείται, καταστρέφεται κι αφανίζεται μπροστά στα μάτια μας, μια περήφανη χώρα, με περήφανους ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη καλέστηκαν να γίνουν ήρωες...και την ώρα που το σκέφτομαι νιώθω οργή γιατί αυτή μου η σκέψη δεν είναι δίκαιη...κι αυτό δεν με κάνει περήφανη για εμένα. Γιατί με τον ίδιο τρόπο αποδομήθηκαν κι αποδομούνται πολλές άλλες χώρες, πολλοί άλλοι λαοί λιγότερο προνομιούχοι λόγω της γεωγραφικής τους θέσης ή της πολιτιστικής τους κληρονομιάς κι εικόνας. Λαοί που πολεμούν για τα ιερά τους χώματα. Για το δικαίωμα σε μια ελεύθερη ζωή. Αλήθεια τα λέμε όλα αυτά; Δεν ακούγονται αστεία και φαιδρά;

Μα τελικά…ένα είναι το ζητούμενο...μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες σφαγιάσθηκε μια ολόκληρη γενιά...Παιδιά που έπρεπε να παίζουν ανέμελα ζουν σε καταφύγια. Νέοι που έπρεπε να είναι στις σπουδές τους ξαφνικά βρέθηκαν στο μέτωπο, να σκοτώνουν τα αδέρφια τους. Οικογένειες χωρίζονται, γέροντες αποχαιρετούν τα σπίτια, τα δέντρα και τα χώματα που δεν θα ξαναδούν ποτέ τους, περιουσίες χάνονται, κόποι μιας ζωής στον αέρα. Νέα καραβάνια προσφύγων, νέοι ξεριζωμοί, νέος πόνος μα πάντα ίδιος κι απαράλλαχτος! 

Πόσο χρυσάφι θέλεις για να χορτάσεις; Πόσο χρυσάφι ζυγίζει η ειρήνη; 

Κερδίζεις δύναμη και σπέρνεις τρόμο και «παράπλευρες απώλειες». Τι ντροπιαστική σιχαμένη έκφραση. Οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου, έχουν αθώα υγρά μάτια και ροδαλά μάγουλα, ζουμερά χεράκια και γεμάτα εμπιστοσύνη πρόσωπα! Γέροντες με θολά μάτια και ροζιασμένα χέρια. Πόλεις που ισοπεδώνονται. Παγκόσμιες κληρονομιές που χάνονται από προσώπου γης. Ζώα που αφανίζονται μέσα σε φρίκη και φόβο. Γειτονιές που ερημώνουν. Δέντρα που ξεριζώνονται, αυλές που δεν ανθίζουν ποτέ! Οι παράπλευρες απώλειες, είναι το δικό μας χρυσάφι! 

Να τα βράσω όλα! Τις αιώνιες έχθρες, τα σύνορα, τους αριστερούς και τους φασίστες, το ΝΑΤΟ και τα ιμπεριαλιστικά όνειρα και τις μεγάλες ιδέες για μεγάλες πατρίδες. Να βράσω τους μεγάλους κατακτητές και τους ευκαιριακούς άρπαγες. Τους ήρωες της οθόνης, τους φυσικούς πόρους, τις γεωπολιτικές θέσεις, τις παγκόσμιες ημέρες, τα μνημεία πολέμου, τις μεγάλες επετείους, τις πλατείες ελευθερίας ανά τον κόσμο, τα πολεμικά μουσεία, τα ειρηνευτικά σώματα, τους ΟΗέδες, τα μνημεία μνήμης, τους πύρινους λόγους, τις ανθρωπιστικές βοήθειες,  τη χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα μαθήματα ιστορίας, τις μεγάλες συμμαχίες, την ενωμένη Ευρώπη, τις πορείες ειρήνης, την ασφάλεια των όπλων. Την κατάκτηση της ειρήνης μέσω μιας απειλής. Την ισορροπία του τρόμου. Τους εθνάρχες, τους φωστήρες, τους προδότες, τους σωτήρες…Να τα βράσω όλα!!!Σκατά στα μούτρα σας! Αποτύχατε όλοι!!! Χρόνια τώρα…κι εμείς αποτύχαμε μαζί σας…Ότι ήταν να γίνει έγινε, οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω! 
Κι οι άνθρωποι στον πόλεμο είναι οι δικές σας "παράπλευρες απώλειες", μα είναι το δικό μας Χρυσάφι!

Πόσο χρυσάφι κοστίζει η ειρήνη; Πόση δύναμη χρειάζεσαι για να χορτάσεις άνθρωπε;

Σε κανένα από τα προβλήματα των λαών, η λύση δεν ήταν ο πόλεμος. Βαδίζουμε προς την αυτοκαταστροφή. Ποιος θα μας σταματήσει; Ποιος θα τους σταματήσει; Προσευχή και αντίσταση. Είμαστε αδέρφια. Πολίτες του κόσμου, υπηρέτες της ανθρωπότητας, αλληλέγγυοι και συνδεδεμένοι με την ίδια φλέβα. Γεννημένοι από την ίδια ρίζα. Αδέρφια! Ο μόνος τρόπος να υπάρξουμε είναι μαζί! Τίποτε άλλο. Μαζί, γιατί μόνο έτσι είμαστε δυνατοί. Μαζί, γιατί κανείς δεν περισσεύει. 

Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ωκεανός! Ωκεανός αγαπημένοι…Γεμάτος με το δικό μας Χρυσάφι!

                                                                                                                             Κατερινα