Ξεχορτάριασμα....

Θυμάμαι χρόνια πριν την επόπτρια μου και σπουδαία δασκάλα Alida Gersie να μου λέει “keep the space”. Μια  φράση που με δυσκόλεψε, με ζόρισε και μου χάριζε μπόλικη γνώση και συνειδητοποίηση. Είναι μια έκφραση που στην  δραματοθεραπεία που το πλαίσιο της ομάδας είναι τόσο σημαντικό, σημαίνει κρατώ το χώρο δηλαδή "είμαι εδώ". Είμαι εδώ για να έρθεις όποτε είσαι έτοιμος. 

Αυτό σήμαινε πρακτικά πως στα πρώτα μου βήματα στις πρώτες μου ομάδες και κυρίως στην πρακτική μου,  κρατούσα το χώρο παρόλο που μπορεί να μην εμφανιζόταν κανείς. Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να βρίσκομαι σε έναν άδειο χώρο την ώρα που είχαμε την συνάντηση και να κάθομαι εκεί χωρίς να περιμένω. Ήξερα πως δεν θα έρθει κανείς. Όμως έπρεπε να κρατήσω το χώρο να ξέρουν όλοι πως αυτός ο χρόνος είναι δικός τους έστω κι αν επέλεξαν να μην είναι εκεί….Ατέλειωτες ώρες που κοίταζα τον τοίχο. Έγραφα, σκεφτόμουν τι διάολο κάνω λάθος κι ήξερα πως τα μέλη την ομάδας περνούσαν από έξω,  κοίταζαν από το τζαμάκι παρακολουθούσαν την προσπάθεια μου να κρατήσω ανοιχτό το χώρο της ομάδας μας. Να είναι διαθέσιμος για εκείνη τη μαγική στιγμή που κάποιος θα μου έκανε τη χάρη να ανοίξει την πόρτα. Πέρασα από πολλά στάδια τα οποία συζητούσα με την σοφή μου Αlida. Θυμός απογοήτευση, πικρία, γκρίνια σαν έχανα την αυτοεκτίμηση μου και μόνο σαν άρχισα να κοιτάζω μέσα μου και να βρισκω νόημα σε όλο αυτό άρχισα να νιώθω ελεύθερη, ήρεμη, κι ασφαλής, μα πάνω από όλα χρήσιμη. Όλο αυτό είχε ουσία. Έμοιαζε με ξεχορτάριασμα. Σαν να ξεχορταριάζεις ένα κομμάτι γης και να το κρατάς καθαρό περιμένοντας το πότε θα είναι έτοιμος κάποιος να έρθει, για να φυτέψει μέσα του.

Τι νόημα έχει όλο αυτό θα μου πεις…στην θεραπεία έχει και τελικά έχει και στη ζωή! Είναι πελώρια η αίσθηση της ασφάλειας του "είμαι εδώ και κρατώ το πλαίσιο μας". Η διαφύλαξη του είναι δική μου δουλειά! Είμαι υπεύθυνη για αυτό…κι όταν είσαι έτοιμος θα είναι καθαρό για εσένα! Έμαθα να περιμένω, χωρίς ουσιαστικά να περιμένω. Να περιμένω με την έννοιας της διατήρησης κι όχι της προσδοκίας.

Σπουδαίο μάθημα! Με βοήθησε σε πολλά στάδια στην ζωή μου και κυρίως στον ρόλο μου ως μαμά. Με βοήθησε να αντέχω, να βρίσκω νόημα εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει.

Τον τελευταίο καιρό αυτό κάνω  σε πολλά κομμάτια της ζωής μου. Με ανθρώπους που αγαπώ, με τη συγγραφή, με τη δουλειά μου, με αυτό το blog. Κρατώ το χώρο. Είμαι εδώ και συνεχίζω το ξεχορτάριασμα γιατί ίσως κάποτε κάποιος, ίσως εγώ η ίδια,  να φυτέψω ένα νέο σπόρο…Μέχρι τότε η δουλειά μου είναι το ξεχορτάριασμα. Να κρατώ το χώρο καθαρό. Έτοιμο. Να μην εγκαταλείπω.

Δεν λέω είναι επίπονο. Είναι κουραστικό. Καμιά φορά και πάλι χάνω το νόημα. Νιώθω προδοσία. Ματαίωση. Απογοήτευση. Κάποιος να ανοίξει τη γαμημένη πόρτα να με σώσει από αυτή την σιωπηλή αναμονή. Ακόμη κι εγώ "άντε Κατερινα κουνήσου γαμώτο"…πολύ συχνά τα νιώθω αυτά. Κι ύστερα ξημερώνει μια μέρα από εκείνες τις βαθιές, τις συνδεδεμένες με την αλήθεια μας. Τι συνδεδεμένες  με την ζωή και τη γένεση και να το πάλι το νόημα …στα πέταλα ενός λουλουδιού που φύτεψα δυο χρόνια πριν και φέτος για πρώτη φορά ανθίζει.

Γιατί θέλει υπομονή να ανθίσουν κάποια πλάσματα και θέλει υπομονή να αντέξεις αυτή την αναμονή που δεν κρύβει προσδοκία παρά μόνο ελπίδα γιατί κατά βάθος ξέρεις, το ξέρεις καλά πως τίποτε δεν ανθίζει για εσένα. Το κάθε τι, ανθίζει για τον εαυτό του!

Η υπομονή δεν έχει να κάνει με την ανταμοιβή…το μάθημα βρίσκεται στον κενό χρόνο που θα γεμίσεις για εσένα κρατώντας τον κενό για κάποιον άλλο. Εκεί είναι το δώρο. Εκεί η συνειδητοποίηση. Εκεί η αυτοσυνείδηση. Εκεί και το μεγαλείο…

Σαν χάνομαι γυρίζω πίσω σε εκείνη…Στα άγρια σύννεφα της. Στα φουσκωμένα της κύματα. Στις βροντερές αστραπές της. Στην οργιώδη γη της. Στον έρωτα και στους στίχους αιώνιων ποιητών, σε μια πινελιά, σε μια απόκοσμη νότα και κάθε φορά που σκέφτομαι πως δεν θα γράψω ξανά…έρχεται μια λέξη, μια έκφραση μια εικόνα και φουσκώνει μέσα μου ένα κύμα κι όλα αυτά που δεν έχουν ακόμη ειπωθεί, ψάχνουν διέξοδο…

Όλα είναι εκεί και περιμένουν την ώρα…μέχρι τότε, κρατώ το χώρο, με υπομονή και χωρίς προσδοκία…γιατί είπαμε! Ότι ανθίζει, ανθίζει για τον εαυτό του! Το γνωρίζω και φροντίζω να το θυμάμαι. Μόνο ελπίζω κάποιος κάπου να κάνει το ίδιο και για εμένα....

…ξέρω πως καταλαβαινόμαστε! Μέχρι να έρθει η σπορά…ας μην ξεχνάμε το ξεχορτάριασμα!!! Κι αν η σπορά δεν έρθει ποτέ…εμείς το χρέος μας το κάναμε. Κρατήσαμε το χωράφι καθαρό για αυτόν που θα τολμήσει, για αυτόν που θα θελήσει, γι' αυτόν που θα μπορέσει, για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά μας…για εμάς, για να μην μας πει ο άλλος μας εαυτός "δεν είχε για εμένα χώρο"…

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει το να κρατώ το κενό…Πέρασαν χρόνια κι άνθρωποι και βιώματα πολλά για να καταλάβω πως δεν είναι καθήκον. Είναι τρυφερότητα, γενναιοδωρία, φροντίδα και πελώρια, πελώρια ανακούφιση…. 

Καλημέρα αγαπημένοι χάθηκα μα ήμουν εδώ. Ξεχορτάριαζα!!!

                                                                                                                                             Κατερίνα