Αύγουστος...

Νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια βαραίνουν διαφορετικά πάνω μου. Παλιότερα όλα ήταν απλά…πότε άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα δεν θυμάμαι…κάπου εκεί στην πρώτη κρίση, στον κορονοϊό, στις απώλειες που ζήσαμε…δεν ξέρω. Ξέρω πως η ζωή αλλάζει συνεχώς και καμιά φορά δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ αυτές τις αλλαγές. Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι που η τετράδα μας δεν θα πάει μαζί διακοπές καθώς ο φοιτητής εργάζεται.

Μέσα μου υπάρχει ένας θαυμασμός για αυτό το παιδί που ξέρει να κυνηγάει την τύχη του, από την άλλη λυπάμαι που τα καλοκαίρια της απόλυτης ξεγνοιασιάς πέρασαν για εκείνον. Από την στιγμή που μπαίνεις στην αγορά εργασίας ένα κομμάτι ανεμελιάς χάνεται για πάντα κι αυτό με θλίβει…ακόμη ένα πράγμα που με θλίβει λοιπόν. Προστίθεται κι αυτό στην λίστα όλων αυτών των αλλαγών που τις βιώνω με μια αρχική θλίψη κι ύστερα τις χωνεύω αργά αργά σαν φαγητό βαρύ μα παράξενα  εύγεστο! Γιατί όλες οι αλλαγές τελικά είχαν έντονη αξέχαστη γεύση.

Μια ακόμη αλλαγή είναι πως φέτος είναι ένα ακόμη καλοκαίρι χωρίς ανθρώπους λατρεμένους. Θείοι, θείες, συγγενείς που προστίθενται στην λίστα με τις απώλειες. Αυτό σκεφτόμουν τις προάλλες όταν με τον ξάδερφο μου σκάβαμε στην άμμο για να θάψουμε το καρπούζι στην ακροθαλασσιά για να είναι δροσερό. Αυτό ήταν πάντα δουλειά των γονιών μας και τώρα να, σε μια στιγμή μόνο ξεπήδησαν μνήμες από εκείνα τα καλοκαίρια που όλα φάνταζαν μαγικά κι ανέμελα. Τότε που η ασφάλεια ήταν δεδομένη και την προσφέραν απλόχερα οι ενήλικες της παρέας μα πια οι ενήλικες ήμασταν εμείς. Εμείς είμασταν οι γονείς, οι θείοι κι οι θείες που γέμιζαν με μνήμες τα μάτια των παιδιών, συνεχίζοντας την υπέροχη αυτή παράδοση. Την σύνδεση που είναι μέσα μας σαν εκείνη την αόρατη κόκκινη κλωστή, που ρέει από τα σώματα μας και κρατά τη σύνδεση μας ζωντανή κι αιώνια ακόμη και πέρα από αυτή την διάσταση… Δώρο που απλόχερα μας χαρίστηκε η σύνδεση αυτή και χρέος μας η μεταφορά της στην επόμενη γενιά...

Σαν όνειρο αυτό που ζούμε σαν ενωνόμαστε έστω για λίγο. Αγναντεύω από μακριά τα παιχνίδια τους κι ακούω τις φωνές τους και τα γέλια  τους...Κάπου εκεί χαμογελαστοί  θα είναι κι αυτοί που μας ένωσαν, τους  νιώθουμε σε γεύσεις, σε εικόνες, στα σύννεφα και στα γαλανά νερά. Οι απώλειες όλων μας είναι πιο έντονες τις μέρες τις γιορτινές ή τις εποχές των συνδέσεων, όπως για εμάς είναι το Καλοκαίρι…

Τότε που όλα τα ξαδέρφια ξαπλωμένα στο ντιβάνι, με το  χρωματιστό κουβερλί της γιαγιάς, στην αυλή των παππούδων μας, μαυρισμένα από τον ήλιο και τα χώματα τρώγαμε κεράσια και φτύναμε τα κουκούτσια στην ρίζα της γριάς συκιάς κάνοντας διαγωνισμό ποιο θα φτάσει πιο μακριά…. Μια σταλιά ήμασταν ελεύθερα και αθώα. Τα χρόνια πέρασαν η γριά συκιά κόπηκε, το σπίτι των παππούδων χάθηκε κι εμείς μεγαλώσαμε…και κανείς δεν νίκησε ποτέ τον άλλο σε εκείνο το θορυβώδες καλοκαιρινό παιχνίδι. Όλα όσα τότε ήταν σπουδαία, σήμερα είναι ασήμαντά!

Τι φοβερά μαθήματα μας δίνει η ζωή, ο χρόνος, η απόσταση…

Μπήκε και τούτος ο Αύγουστος λοιπόν. Μυρωμένος και δυνατός, γεμάτος υποσχέσεις. Μα κάθε χρόνο το τοπίο μέσα μου αλλάζει κι ενώ πριν ο ερχομός του με γέμιζε χαρά, τώρα μου φέρνει μαζί μια  τρέλα για όλα αυτά τα σκληρά κι αλλόκοτα που συμβαίνουν γύρω μας καθώς και  μια αγωνία…τι θα γίνει σαν τελειώσει! Σαν όλα όσα προσμένουμε τελειώσουν…τι θα προσμένουμε μετά; Κι όλοι μιλούν για τον χειμώνα που έρχεται με μια αγριάδα. Σαν  κάποιοι να αγαπούν να καλλιεργούν το φόβο μας…είμαστε τόσο ευάλωτοι με αυτό το φόβο να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Πάνω από τις ζωές μας. Τόσο ευάλωτοι και βολικοί!

Μα εγώ κουράστηκα να φοβάμαι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου φοβάμαι και κάτι άλλο ανάλογα την ηλικία μου. Κάποτε το σκοτάδι, μετά τους ανθρώπους, μετά τον έρωτα, μετά την μοναξιά, μετά το θάνατο, μετά τη ζωή…φτάνει!

Δεν θέλω πια να φοβάμαι, μόνο να ονειρεύομαι. Να ονειρεύομαι έναν Αύγουστο λαμπερό κι ένα Φθινόπωρο γενναιόδωρο και γαλαντόμο. Κανείς δεν μας τιμωρεί επειδή θέλουμε να είμαστε ξέγνοιαστοι ή ευτυχισμένοι. Κανείς δεν μας περιμένει στην γωνία να μας δοκιμάσει αν τολμήσουμε να ονειρευτούμε, να νιώσουμε ανέμελοι να γελάσουμε δυνατά.

Δεν  θέλω να δραπετεύω από μια ζωή που δεν αντέχω θέλω να ζω την ζωή που θέλω, την ζωή που ονειρεύομαι, την ζωή που μου αξίζει σαν έχω την ευκαιρία. Όποτε μου δοθεί η ευκαιρία αυτή. Είτε είναι αργίες, είτε Σαββατοκύριακα, είτε διακοπές… Τότε δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να ζω όπως θέλω, όπως αγαπώ. Δραπετεύω σημαίνει κάτι άλλο.  Άσχημο, σκοτεινό. Όχι δεν θέλω να ζω την ζωή σαν να με κυνηγά μια σκιά. Δεν θέλω να δραπετεύω από πουθενά. Δεν μας αξίζει να ζούμε την ζωή μας σαν κυνηγημένοι!

Έξω είναι ένας ακόμη μαγικός Αύγουστος. Σαν όμορφος εραστής. Περιμένει. Θα τον φοβηθείς; Θα τον ζήσεις; Από εσένα εξαρτάται….ο Αύγουστος δεν θα περιμένει για πάντα…κανείς δεν περιμένει για πάντα! Τράβα και δώστου ένα φιλί κι απόλαυσε τον!  Τον αξίζεις αυτό τον Αύγουστο. Τον κάθε Αύγουστο που τολμάς να αγκαλιάσεις…

….ακούστε το δυνατά και ελάτε να θυμηθούμε πως ήταν τότε που νιώθαμε  παντοδύναμοι...

Καλημέρα αγαπημένοι!!! Καλό Αύγουστο...