Αύγουστος...

Νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια βαραίνουν διαφορετικά πάνω μου. Παλιότερα όλα ήταν απλά…πότε άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα δεν θυμάμαι…κάπου εκεί στην πρώτη κρίση, στον κορονοϊό, στις απώλειες που ζήσαμε…δεν ξέρω. Ξέρω πως η ζωή αλλάζει συνεχώς και καμιά φορά δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ αυτές τις αλλαγές. Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι που η τετράδα μας δεν θα πάει μαζί διακοπές καθώς ο φοιτητής εργάζεται.

Μέσα μου υπάρχει ένας θαυμασμός για αυτό το παιδί που ξέρει να κυνηγάει την τύχη του, από την άλλη λυπάμαι που τα καλοκαίρια της απόλυτης ξεγνοιασιάς πέρασαν για εκείνον. Από την στιγμή που μπαίνεις στην αγορά εργασίας ένα κομμάτι ανεμελιάς χάνεται για πάντα κι αυτό με θλίβει…ακόμη ένα πράγμα που με θλίβει λοιπόν. Προστίθεται κι αυτό στην λίστα όλων αυτών των αλλαγών που τις βιώνω με μια αρχική θλίψη κι ύστερα τις χωνεύω αργά αργά σαν φαγητό βαρύ μα παράξενα  εύγεστο! Γιατί όλες οι αλλαγές τελικά είχαν έντονη αξέχαστη γεύση.

Μια ακόμη αλλαγή είναι πως φέτος είναι ένα ακόμη καλοκαίρι χωρίς ανθρώπους λατρεμένους. Θείοι, θείες, συγγενείς που προστίθενται στην λίστα με τις απώλειες. Αυτό σκεφτόμουν τις προάλλες όταν με τον ξάδερφο μου σκάβαμε στην άμμο για να θάψουμε το καρπούζι στην ακροθαλασσιά για να είναι δροσερό. Αυτό ήταν πάντα δουλειά των γονιών μας και τώρα να, σε μια στιγμή μόνο ξεπήδησαν μνήμες από εκείνα τα καλοκαίρια που όλα φάνταζαν μαγικά κι ανέμελα. Τότε που η ασφάλεια ήταν δεδομένη και την προσφέραν απλόχερα οι ενήλικες της παρέας μα πια οι ενήλικες ήμασταν εμείς. Εμείς είμασταν οι γονείς, οι θείοι κι οι θείες που γέμιζαν με μνήμες τα μάτια των παιδιών, συνεχίζοντας την υπέροχη αυτή παράδοση. Την σύνδεση που είναι μέσα μας σαν εκείνη την αόρατη κόκκινη κλωστή, που ρέει από τα σώματα μας και κρατά τη σύνδεση μας ζωντανή κι αιώνια ακόμη και πέρα από αυτή την διάσταση… Δώρο που απλόχερα μας χαρίστηκε η σύνδεση αυτή και χρέος μας η μεταφορά της στην επόμενη γενιά...

Σαν όνειρο αυτό που ζούμε σαν ενωνόμαστε έστω για λίγο. Αγναντεύω από μακριά τα παιχνίδια τους κι ακούω τις φωνές τους και τα γέλια  τους...Κάπου εκεί χαμογελαστοί  θα είναι κι αυτοί που μας ένωσαν, τους  νιώθουμε σε γεύσεις, σε εικόνες, στα σύννεφα και στα γαλανά νερά. Οι απώλειες όλων μας είναι πιο έντονες τις μέρες τις γιορτινές ή τις εποχές των συνδέσεων, όπως για εμάς είναι το Καλοκαίρι…

Τότε που όλα τα ξαδέρφια ξαπλωμένα στο ντιβάνι, με το  χρωματιστό κουβερλί της γιαγιάς, στην αυλή των παππούδων μας, μαυρισμένα από τον ήλιο και τα χώματα τρώγαμε κεράσια και φτύναμε τα κουκούτσια στην ρίζα της γριάς συκιάς κάνοντας διαγωνισμό ποιο θα φτάσει πιο μακριά…. Μια σταλιά ήμασταν ελεύθερα και αθώα. Τα χρόνια πέρασαν η γριά συκιά κόπηκε, το σπίτι των παππούδων χάθηκε κι εμείς μεγαλώσαμε…και κανείς δεν νίκησε ποτέ τον άλλο σε εκείνο το θορυβώδες καλοκαιρινό παιχνίδι. Όλα όσα τότε ήταν σπουδαία, σήμερα είναι ασήμαντά!

Τι φοβερά μαθήματα μας δίνει η ζωή, ο χρόνος, η απόσταση…

Μπήκε και τούτος ο Αύγουστος λοιπόν. Μυρωμένος και δυνατός, γεμάτος υποσχέσεις. Μα κάθε χρόνο το τοπίο μέσα μου αλλάζει κι ενώ πριν ο ερχομός του με γέμιζε χαρά, τώρα μου φέρνει μαζί μια  τρέλα για όλα αυτά τα σκληρά κι αλλόκοτα που συμβαίνουν γύρω μας καθώς και  μια αγωνία…τι θα γίνει σαν τελειώσει! Σαν όλα όσα προσμένουμε τελειώσουν…τι θα προσμένουμε μετά; Κι όλοι μιλούν για τον χειμώνα που έρχεται με μια αγριάδα. Σαν  κάποιοι να αγαπούν να καλλιεργούν το φόβο μας…είμαστε τόσο ευάλωτοι με αυτό το φόβο να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Πάνω από τις ζωές μας. Τόσο ευάλωτοι και βολικοί!

Μα εγώ κουράστηκα να φοβάμαι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου φοβάμαι και κάτι άλλο ανάλογα την ηλικία μου. Κάποτε το σκοτάδι, μετά τους ανθρώπους, μετά τον έρωτα, μετά την μοναξιά, μετά το θάνατο, μετά τη ζωή…φτάνει!

Δεν θέλω πια να φοβάμαι, μόνο να ονειρεύομαι. Να ονειρεύομαι έναν Αύγουστο λαμπερό κι ένα Φθινόπωρο γενναιόδωρο και γαλαντόμο. Κανείς δεν μας τιμωρεί επειδή θέλουμε να είμαστε ξέγνοιαστοι ή ευτυχισμένοι. Κανείς δεν μας περιμένει στην γωνία να μας δοκιμάσει αν τολμήσουμε να ονειρευτούμε, να νιώσουμε ανέμελοι να γελάσουμε δυνατά.

Δεν  θέλω να δραπετεύω από μια ζωή που δεν αντέχω θέλω να ζω την ζωή που θέλω, την ζωή που ονειρεύομαι, την ζωή που μου αξίζει σαν έχω την ευκαιρία. Όποτε μου δοθεί η ευκαιρία αυτή. Είτε είναι αργίες, είτε Σαββατοκύριακα, είτε διακοπές… Τότε δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να ζω όπως θέλω, όπως αγαπώ. Δραπετεύω σημαίνει κάτι άλλο.  Άσχημο, σκοτεινό. Όχι δεν θέλω να ζω την ζωή σαν να με κυνηγά μια σκιά. Δεν θέλω να δραπετεύω από πουθενά. Δεν μας αξίζει να ζούμε την ζωή μας σαν κυνηγημένοι!

Έξω είναι ένας ακόμη μαγικός Αύγουστος. Σαν όμορφος εραστής. Περιμένει. Θα τον φοβηθείς; Θα τον ζήσεις; Από εσένα εξαρτάται….ο Αύγουστος δεν θα περιμένει για πάντα…κανείς δεν περιμένει για πάντα! Τράβα και δώστου ένα φιλί κι απόλαυσε τον!  Τον αξίζεις αυτό τον Αύγουστο. Τον κάθε Αύγουστο που τολμάς να αγκαλιάσεις…

….ακούστε το δυνατά και ελάτε να θυμηθούμε πως ήταν τότε που νιώθαμε  παντοδύναμοι...

Καλημέρα αγαπημένοι!!! Καλό Αύγουστο...

Ας μιλήσουμε για τα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις.

Καθαρός. Τι λέξη!!!Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών η 26η Ιούνη και  με αφορμή αυτό μοιράζομαι μαζί σας ένα πρόσφατο podcast, και παλιότερες σκέψεις μου. 

Σε αυτό το blog έχω γράψει πολλές φορές για τις ουσίες, την σχέση μου με την απεξάρτηση, τι σημαίνει εξάρτηση και τι τελικά σημαίνει η επιλογή του να ζει κανείς καθαρός. Γιατί δουλεύοντας με ανθρώπους εξαρτημένους πολύ γρήγορα κανείς αντιλαμβάνεται πως καθαρός, σημαίνει ελεύθερος!

Λίγες ημέρες πριν λοιπόν οι αγαπημένες Χριστίνα Μαυρομάτη και Έλενα Σολταρίδου, μου έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν στο podcast "Το βλέμμα μέσα μας" σε μια συζήτηση με θέμα τις ουσίες. Κι όταν λέμε ουσίες εννοούμε ναρκωτικά, εξαρτήσεις, ζωή που πάει χαμένη, πόνο κι εγκατάλειψη. Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη και μετά την πανδημία όλο και περισσότεροι νέοι φλερτάρουν με τις ουσίες. Στην αρχή όλο αυτό μοιάζει με έρωτα μα πολύ γρήγορα καταλήγει σε αυτοκαταστροφή, που συμπαρασύρει σχέσεις, ανθρώπους, εκπαίδευση! Γιαπί ένα τέτοιο φλερτ ποτέ δεν είναι αθώο....

Αυτά και πολλά άλλα συζητάμε κι αναλύουμε στο podcast  " Το βλέμμα μέσα μας" με την Χριστίνα και την Ελένη, καταλήγοντας πως τελικά, κανένα ναρκωτικό δεν είναι πιο δυνατό από την ίδια τη ζωή!

Ακούστε εδώ τη συζήτηση Ναρκωτικά και Εξαρτήσεις Το βλέμμα μέσα μας

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις για το θέμα των εξαρτήσεων.

Ζήσε

Η δική μου Ιθάκη

Κραυγή

Η Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη είναι ιδέα. 

Άρθρο μου στο ελculture

"Γύρνα πίσω! Η ζωή σε περιμένει"

Καλημέρα και Καλή εβδομάδα αγαπημένοι....η τελευταία του Ιούνη! 

                                                                                                                 Κατερίνα

Ξεχορτάριασμα....

Θυμάμαι χρόνια πριν την επόπτρια μου και σπουδαία δασκάλα Alida Gersie να μου λέει “keep the space”. Μια  φράση που με δυσκόλεψε, με ζόρισε και μου χάριζε μπόλικη γνώση και συνειδητοποίηση. Είναι μια έκφραση που στην  δραματοθεραπεία που το πλαίσιο της ομάδας είναι τόσο σημαντικό, σημαίνει κρατώ το χώρο δηλαδή "είμαι εδώ". Είμαι εδώ για να έρθεις όποτε είσαι έτοιμος. 

Αυτό σήμαινε πρακτικά πως στα πρώτα μου βήματα στις πρώτες μου ομάδες και κυρίως στην πρακτική μου,  κρατούσα το χώρο παρόλο που μπορεί να μην εμφανιζόταν κανείς. Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να βρίσκομαι σε έναν άδειο χώρο την ώρα που είχαμε την συνάντηση και να κάθομαι εκεί χωρίς να περιμένω. Ήξερα πως δεν θα έρθει κανείς. Όμως έπρεπε να κρατήσω το χώρο να ξέρουν όλοι πως αυτός ο χρόνος είναι δικός τους έστω κι αν επέλεξαν να μην είναι εκεί….Ατέλειωτες ώρες που κοίταζα τον τοίχο. Έγραφα, σκεφτόμουν τι διάολο κάνω λάθος κι ήξερα πως τα μέλη την ομάδας περνούσαν από έξω,  κοίταζαν από το τζαμάκι παρακολουθούσαν την προσπάθεια μου να κρατήσω ανοιχτό το χώρο της ομάδας μας. Να είναι διαθέσιμος για εκείνη τη μαγική στιγμή που κάποιος θα μου έκανε τη χάρη να ανοίξει την πόρτα. Πέρασα από πολλά στάδια τα οποία συζητούσα με την σοφή μου Αlida. Θυμός απογοήτευση, πικρία, γκρίνια σαν έχανα την αυτοεκτίμηση μου και μόνο σαν άρχισα να κοιτάζω μέσα μου και να βρισκω νόημα σε όλο αυτό άρχισα να νιώθω ελεύθερη, ήρεμη, κι ασφαλής, μα πάνω από όλα χρήσιμη. Όλο αυτό είχε ουσία. Έμοιαζε με ξεχορτάριασμα. Σαν να ξεχορταριάζεις ένα κομμάτι γης και να το κρατάς καθαρό περιμένοντας το πότε θα είναι έτοιμος κάποιος να έρθει, για να φυτέψει μέσα του.

Τι νόημα έχει όλο αυτό θα μου πεις…στην θεραπεία έχει και τελικά έχει και στη ζωή! Είναι πελώρια η αίσθηση της ασφάλειας του "είμαι εδώ και κρατώ το πλαίσιο μας". Η διαφύλαξη του είναι δική μου δουλειά! Είμαι υπεύθυνη για αυτό…κι όταν είσαι έτοιμος θα είναι καθαρό για εσένα! Έμαθα να περιμένω, χωρίς ουσιαστικά να περιμένω. Να περιμένω με την έννοιας της διατήρησης κι όχι της προσδοκίας.

Σπουδαίο μάθημα! Με βοήθησε σε πολλά στάδια στην ζωή μου και κυρίως στον ρόλο μου ως μαμά. Με βοήθησε να αντέχω, να βρίσκω νόημα εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει.

Τον τελευταίο καιρό αυτό κάνω  σε πολλά κομμάτια της ζωής μου. Με ανθρώπους που αγαπώ, με τη συγγραφή, με τη δουλειά μου, με αυτό το blog. Κρατώ το χώρο. Είμαι εδώ και συνεχίζω το ξεχορτάριασμα γιατί ίσως κάποτε κάποιος, ίσως εγώ η ίδια,  να φυτέψω ένα νέο σπόρο…Μέχρι τότε η δουλειά μου είναι το ξεχορτάριασμα. Να κρατώ το χώρο καθαρό. Έτοιμο. Να μην εγκαταλείπω.

Δεν λέω είναι επίπονο. Είναι κουραστικό. Καμιά φορά και πάλι χάνω το νόημα. Νιώθω προδοσία. Ματαίωση. Απογοήτευση. Κάποιος να ανοίξει τη γαμημένη πόρτα να με σώσει από αυτή την σιωπηλή αναμονή. Ακόμη κι εγώ "άντε Κατερινα κουνήσου γαμώτο"…πολύ συχνά τα νιώθω αυτά. Κι ύστερα ξημερώνει μια μέρα από εκείνες τις βαθιές, τις συνδεδεμένες με την αλήθεια μας. Τι συνδεδεμένες  με την ζωή και τη γένεση και να το πάλι το νόημα …στα πέταλα ενός λουλουδιού που φύτεψα δυο χρόνια πριν και φέτος για πρώτη φορά ανθίζει.

Γιατί θέλει υπομονή να ανθίσουν κάποια πλάσματα και θέλει υπομονή να αντέξεις αυτή την αναμονή που δεν κρύβει προσδοκία παρά μόνο ελπίδα γιατί κατά βάθος ξέρεις, το ξέρεις καλά πως τίποτε δεν ανθίζει για εσένα. Το κάθε τι, ανθίζει για τον εαυτό του!

Η υπομονή δεν έχει να κάνει με την ανταμοιβή…το μάθημα βρίσκεται στον κενό χρόνο που θα γεμίσεις για εσένα κρατώντας τον κενό για κάποιον άλλο. Εκεί είναι το δώρο. Εκεί η συνειδητοποίηση. Εκεί η αυτοσυνείδηση. Εκεί και το μεγαλείο…

Σαν χάνομαι γυρίζω πίσω σε εκείνη…Στα άγρια σύννεφα της. Στα φουσκωμένα της κύματα. Στις βροντερές αστραπές της. Στην οργιώδη γη της. Στον έρωτα και στους στίχους αιώνιων ποιητών, σε μια πινελιά, σε μια απόκοσμη νότα και κάθε φορά που σκέφτομαι πως δεν θα γράψω ξανά…έρχεται μια λέξη, μια έκφραση μια εικόνα και φουσκώνει μέσα μου ένα κύμα κι όλα αυτά που δεν έχουν ακόμη ειπωθεί, ψάχνουν διέξοδο…

Όλα είναι εκεί και περιμένουν την ώρα…μέχρι τότε, κρατώ το χώρο, με υπομονή και χωρίς προσδοκία…γιατί είπαμε! Ότι ανθίζει, ανθίζει για τον εαυτό του! Το γνωρίζω και φροντίζω να το θυμάμαι. Μόνο ελπίζω κάποιος κάπου να κάνει το ίδιο και για εμένα....

…ξέρω πως καταλαβαινόμαστε! Μέχρι να έρθει η σπορά…ας μην ξεχνάμε το ξεχορτάριασμα!!! Κι αν η σπορά δεν έρθει ποτέ…εμείς το χρέος μας το κάναμε. Κρατήσαμε το χωράφι καθαρό για αυτόν που θα τολμήσει, για αυτόν που θα θελήσει, γι' αυτόν που θα μπορέσει, για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά μας…για εμάς, για να μην μας πει ο άλλος μας εαυτός "δεν είχε για εμένα χώρο"…

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει το να κρατώ το κενό…Πέρασαν χρόνια κι άνθρωποι και βιώματα πολλά για να καταλάβω πως δεν είναι καθήκον. Είναι τρυφερότητα, γενναιοδωρία, φροντίδα και πελώρια, πελώρια ανακούφιση…. 

Καλημέρα αγαπημένοι χάθηκα μα ήμουν εδώ. Ξεχορτάριαζα!!!

                                                                                                                                             Κατερίνα 

Το Χρυσάφι!

Πριν χρόνια διαβάζοντας  το βιβλίο της Αλιέντε  "Ινές Ψυχή μου", που με συγκλόνισε, άρχισα να μελετώ την  ιστορία της αποικιοκρατίας στην Λατινική Αμερική. Διαβάζοντας λοιπόν για τους κονκισταδόρες  που σημαίνει κατακτητές, έμαθα πως τελικά η  ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, ήταν η αρχή της μεγαλύτερης  γενοκτονίας στην ιστορία της ανθρωπότητας αφού πάνω από 100.000.000 ινδιάνοι ιθαγενείς εξοντώθηκαν με κάθε φριχτό κι αδιανόητο τρόπο, αφανίζοντας τους αρχαίους πολιτισμούς τους.  Πέρα από τις κατακτητικές τους τάσεις οι κονκισταδόρες είχαν ως  στόχο βέβαια τη δύναμη, λεηλατώντας συστηματικά τον πλούτο των ινδιάνικων πληθυσμών. Μεταξύ άλλων αδιανόητων τακτικών, χρησιμοποιούσαν σκλάβους  για την  εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων κυρίως χρυσό κι ασήμι. Ο χρυσός έγινε εμμονή και θεός τους. 

Ήταν τόση η λύσσα τους για το χρυσάφι που σε μια μικρή εξέγερση  οι ιθαγενείς κατάφεραν κι έπιασαν αιχμαλώτους κάποιους  κατακτητές.  Αφού τους έδεσαν, έλιωσαν το χρυσάφι και το έριχναν στα στόματα τους υποχρεώνοντας τους να το καταπιούν και να πεθάνουν βέβαια με βίαιο θάνατο…Ήταν μια πράξη όπου φανέρωνε την αδιανόητη  απληστία των κατακτητών που με συγκλόνισε για τον συμβολισμό της.

Με πόσο χρυσάφι θα χορτάσεις την ακόρεστη πείνα σου; Πόσο χρυσάφι θέλεις να καταπιείς  για να νιώσεις χορτάτος. Ασφαλής και σημαντικός; 
Πόσο για να νιώσεις σπουδαίος; Πιο σπουδαίος εσύ από τους άλλους και πιο τρομακτικός και πιο απειλητικός και πιο ψηλός και πιο και πιο και πιο… 
Πόσο χρυσάφι  σου φτάνει, για να κερδίσεις την γαλήνη της ψυχής σου; Πόσο είναι αρκετό για να πάψεις να φέρεσαι σαν θηρίο. Να καις, να σκοτώνεις, να ταπεινώνεις, να εξολοθρεύεις, να βιάζεις, να εξευτελίζεις, να καταστρέφεις, και να θέλεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο….

Με πόσο θάνατο θα χορτάσεις αυτή την  πείνα που σου τρώει τα σωθικά; Την πείνα για πλούτο, για δύναμη, για εξουσία! Την ανάγκη να νιώσεις σημαντικός σπέρνοντας τρόμο. 

Πόσα χρόνια θα ζήσεις; Σκέψου πόσα; 

Δεν είναι πολλά για να αξίζουν τόση λαχτάρα για δύναμη…

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να χορτάσεις άνθρωπε; Πιες το χρυσάφι σου και σκάσε επιτέλους…

Με συγκλονίζουν οι μέρες που ζούμε. Ζούμε έναν πόλεμο. Πόλεμο! Πριν λίγο καιρό είχαμε χαρακτηρίσει την πανδημία τον πόλεμο της δικής μας γενιάς. Μου είχε φανεί αστείο τότε. Τώρα μου φαίνεται ακόμη πιο αστείο....Τραγικό! Όχι δεν υπάρχει σύγκριση, γιατί  ο πόλεμος είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρωπότητας...

Δεν υπάρχουν πολλά νομίζω να ειπωθούν! Ο κόσμος μας έχει καταρρεύσει για μια ακόμη φορά. Η ασφάλεια έτσι όπως την ξέραμε, η χαριτωμένη μας φούσκα με την πανδημία κλυδωνίστηκε με τον πόλεμο διαλύθηκε. Κάνουμε συζητήσεις που δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα κάναμε.

Παρακολουθούμε πως αποδομείται, καταστρέφεται κι αφανίζεται μπροστά στα μάτια μας, μια περήφανη χώρα, με περήφανους ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη καλέστηκαν να γίνουν ήρωες...και την ώρα που το σκέφτομαι νιώθω οργή γιατί αυτή μου η σκέψη δεν είναι δίκαιη...κι αυτό δεν με κάνει περήφανη για εμένα. Γιατί με τον ίδιο τρόπο αποδομήθηκαν κι αποδομούνται πολλές άλλες χώρες, πολλοί άλλοι λαοί λιγότερο προνομιούχοι λόγω της γεωγραφικής τους θέσης ή της πολιτιστικής τους κληρονομιάς κι εικόνας. Λαοί που πολεμούν για τα ιερά τους χώματα. Για το δικαίωμα σε μια ελεύθερη ζωή. Αλήθεια τα λέμε όλα αυτά; Δεν ακούγονται αστεία και φαιδρά;

Μα τελικά…ένα είναι το ζητούμενο...μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες σφαγιάσθηκε μια ολόκληρη γενιά...Παιδιά που έπρεπε να παίζουν ανέμελα ζουν σε καταφύγια. Νέοι που έπρεπε να είναι στις σπουδές τους ξαφνικά βρέθηκαν στο μέτωπο, να σκοτώνουν τα αδέρφια τους. Οικογένειες χωρίζονται, γέροντες αποχαιρετούν τα σπίτια, τα δέντρα και τα χώματα που δεν θα ξαναδούν ποτέ τους, περιουσίες χάνονται, κόποι μιας ζωής στον αέρα. Νέα καραβάνια προσφύγων, νέοι ξεριζωμοί, νέος πόνος μα πάντα ίδιος κι απαράλλαχτος! 

Πόσο χρυσάφι θέλεις για να χορτάσεις; Πόσο χρυσάφι ζυγίζει η ειρήνη; 

Κερδίζεις δύναμη και σπέρνεις τρόμο και «παράπλευρες απώλειες». Τι ντροπιαστική σιχαμένη έκφραση. Οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου, έχουν αθώα υγρά μάτια και ροδαλά μάγουλα, ζουμερά χεράκια και γεμάτα εμπιστοσύνη πρόσωπα! Γέροντες με θολά μάτια και ροζιασμένα χέρια. Πόλεις που ισοπεδώνονται. Παγκόσμιες κληρονομιές που χάνονται από προσώπου γης. Ζώα που αφανίζονται μέσα σε φρίκη και φόβο. Γειτονιές που ερημώνουν. Δέντρα που ξεριζώνονται, αυλές που δεν ανθίζουν ποτέ! Οι παράπλευρες απώλειες, είναι το δικό μας χρυσάφι! 

Να τα βράσω όλα! Τις αιώνιες έχθρες, τα σύνορα, τους αριστερούς και τους φασίστες, το ΝΑΤΟ και τα ιμπεριαλιστικά όνειρα και τις μεγάλες ιδέες για μεγάλες πατρίδες. Να βράσω τους μεγάλους κατακτητές και τους ευκαιριακούς άρπαγες. Τους ήρωες της οθόνης, τους φυσικούς πόρους, τις γεωπολιτικές θέσεις, τις παγκόσμιες ημέρες, τα μνημεία πολέμου, τις μεγάλες επετείους, τις πλατείες ελευθερίας ανά τον κόσμο, τα πολεμικά μουσεία, τα ειρηνευτικά σώματα, τους ΟΗέδες, τα μνημεία μνήμης, τους πύρινους λόγους, τις ανθρωπιστικές βοήθειες,  τη χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα μαθήματα ιστορίας, τις μεγάλες συμμαχίες, την ενωμένη Ευρώπη, τις πορείες ειρήνης, την ασφάλεια των όπλων. Την κατάκτηση της ειρήνης μέσω μιας απειλής. Την ισορροπία του τρόμου. Τους εθνάρχες, τους φωστήρες, τους προδότες, τους σωτήρες…Να τα βράσω όλα!!!Σκατά στα μούτρα σας! Αποτύχατε όλοι!!! Χρόνια τώρα…κι εμείς αποτύχαμε μαζί σας…Ότι ήταν να γίνει έγινε, οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω! 
Κι οι άνθρωποι στον πόλεμο είναι οι δικές σας "παράπλευρες απώλειες", μα είναι το δικό μας Χρυσάφι!

Πόσο χρυσάφι κοστίζει η ειρήνη; Πόση δύναμη χρειάζεσαι για να χορτάσεις άνθρωπε;

Σε κανένα από τα προβλήματα των λαών, η λύση δεν ήταν ο πόλεμος. Βαδίζουμε προς την αυτοκαταστροφή. Ποιος θα μας σταματήσει; Ποιος θα τους σταματήσει; Προσευχή και αντίσταση. Είμαστε αδέρφια. Πολίτες του κόσμου, υπηρέτες της ανθρωπότητας, αλληλέγγυοι και συνδεδεμένοι με την ίδια φλέβα. Γεννημένοι από την ίδια ρίζα. Αδέρφια! Ο μόνος τρόπος να υπάρξουμε είναι μαζί! Τίποτε άλλο. Μαζί, γιατί μόνο έτσι είμαστε δυνατοί. Μαζί, γιατί κανείς δεν περισσεύει. 

Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ωκεανός! Ωκεανός αγαπημένοι…Γεμάτος με το δικό μας Χρυσάφι!

                                                                                                                             Κατερινα                                                      

Αργά...

Να προχωράς αργά…να αντιστέκεσαι σε αυτή την εσωτερική σου πίεση να βιαστείς…γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα…δεν προλαβαίνω να ζήσω σε μια ζωή που κυλά αργά…Τόσο αργά!

Κι ύστερα έρχεται η ώρα να διαλέξεις να ανοίξεις τον υπολογιστή ή ένα βιβλίο. Να ανοίξεις την τηλεόραση ή το ράδιο. Να ανοίξεις το κινητό σου για να σερφάρεις  αντί να μιλήσεις στον διπλανό σου! Καλημέρα…είναι για εσάς μια ωραία ημέρα; Τι εύκολο να το γράφεις ιντερνετικά. Πόσες καλημέρες στα μάτια σου και καμία στα αυτιά σου…

Νέα που έρχονται από παντού. Θάνατοι, πληγές, τραγωδίες. Τα μάτια ενός ξένου  παιδιού αποκτούν  τα μάτια του παιδιού μας! Το δάκρυ ενός ανθρώπου γίνεται δάκρυ σε πρόσωπο αγαπημένο. Η ξένη τραγωδία μπαίνει στο σπίτι μας γίνεται δική μας. Όλοι ζούμε με τον ίδιο πόνο…για λίγο…Κι ύστερα ο καθένας πάλι στα δικά του! Μα αυτός ο πόνος μένει. Σε πλακώνει. Σε πονάει. Σε τραυματίζει. Σε τρομάζει. Χάνεις τον ύπνο σου. Βλέπεις εφιάλτες στον ξύπνιο σου…Ξαφνικά η ζωή είναι τρομακτική. Ήταν πάντα έτσι; Θεέ μου, δεν θυμάσαι! Δεν θυμάσαι και είσαι σίγουρος πως μάλλον όχι…Μάλλον παλιότερα η ζωή ήταν πιο φωτεινή, πιο χρωματιστή, πιο χαρούμενη, πιο απλή….κι έρχεται εκείνη η μαγική λέξη…Ναι, η ζωή παλιότερα ήταν πιο απλή! Απλότητα!

Τι λέξη….

Σαν να μιλάς για έναν χαμένο παράδεισο.  Σαν στην καρδιά ενός σκοτεινού Χειμώνα να μιλάς για ένα λαμπερό Καλοκαίρι. Απλότητα….

Ξέρω, πονάει. Η ζωή πονάει κι αυτή η υπέροχη  κατά τα άλλα σύνδεση μας με τους ανθρώπους μας χάρισε πολλά μα μας πήρε κιόλας. Μας έκλεψε χρόνο, ενέργεια, συναισθήματα. Μας φόρτωσε έγνοιες, πίεση, φόβους. Η ανάγκη του ελέγχου της ζωής μας, μας γέμισε ανασφάλεια γιατί νιώσαμε στο πετσί μας πως τελικά είμαστε ανθρώπινοι. Ευάλωτοι. Χωμάτινοι! Όχι δεν τα μπορούμε όλα. Δεν τα προλαβαίνουμε όλα, δεν τα καταλαβαίνουμε  όλα, δεν τα αποδεχόμαστε όλα, δεν τα αντέχουμε όλα….και τι κάνουμε λοιπόν σαν δεν αντέχουμε;

Στην Κοινότητα σαν ερχόταν μια κρίση…κλείναμε. Κλείναμε την πόρτα  στον έξω κόσμο…για λίγο. Κλείναμε το σπίτι μας για να μπει ο καθένας στον πυρήνα του. Να συνδεθεί με τον εαυτό του,  με το παρόν του, με τις ανάγκες του. Ένα απλός τρόπος αυτοπροστασίας…κι ίσως χρειάζεται να το θυμόμαστε.  Στα δύσκολα γυρίζουμε στην βάση! Κλείνουμε την εαυτό μας, ίσως και το σπίτι μας για λίγο. Κλείνουμε ερεθίσματα που μας πονούν και μας μπερδεύουν. Τηλέφωνα, social media, τηλεοράσεις, συνδέσεις…Ναι αποσυνδεόμαστε με τον κόσμο και συνδεόμαστε με το σύμπαν. Με τον θεό μέσα μας.

Δεν είναι κακό, δεν είναι προδοσία, δεν είναι εγκατάλειψη, δεν είναι λιποταξία. Είναι ανάγκη και εσωτερική προσταγή. Αυτοφροντίδα….

Αυτά θυμήθηκα, αυτά σκέφτηκα εκεί στα πιο δύσκολα όπου η ζωή μέσα σε ένα λεπτό φάνταζε δυσβάσταχτη…κι έκλεισα.

Όχι για πολύ…ξέρω η ζωή τρέχει για όλους. Η ζωή δεν περιμένει. Μα για ένα Σαββατοκύριακο, για μια μέρα έστω, ελάτε να τα κλείσουμε όλα…

Και αντί για το «πρέπει» να στρίψουμε δρόμο και να πάμε στη θάλασσα να τρυγήσουμε ήλιο. Να ακούσουμε τον νανουριστικό της ήχο. Να νιώσουμε τον ήλιο στο σώμα ξαπλωμένοι εκεί στην μαλακή άμμο…

Να βράσουμε μπόλικο νερό κι αντί για καφέ να μας φροντίσουμε με ένα μυρωδάτο ρόφημα με βότανα και φρούτα. Με την ωραία μυρωδιά να μας γαργαλά τη μύτη. Ας κλείσουμε τηλέφωνα και τηλεοράσεις κι ας ανοίξουμε επιτέλους το ράδιο κι ίσως και να χορέψουμε μόνοι εκεί στο σαλόνι. Να στροβιλιστούμε σαν τρελά ξωτικά όπως τότε που ήμασταν έφηβοι θυμάστε; 

Να ακούσουμε τη σιωπή του χιονιού σε μια λαμπερή ημέρα και το βρυχηθμό του αέρα πάνω από τα δέντρα μια άγρια νύχτα! Να κουλουριαστούμε στα ζεστά μας σκεπάσματα και να κλάψουμε που έχουμε αυτό το υπέροχο προνόμιο να νιώθουμε ασφαλείς…έστω για λίγο! Να σταθούμε για δυο λεπτά και να παρατηρήσουμε τον βολβό που ξεμυτίζει.  Πιστός στο κάλεσμα της Άνοιξης μέσα του….και να αναρωτηθούμε…εσύ; Εσύ, πότε άκουσες αυτό το κάλεσμα μέσα σου; Πότε το εμπιστεύτηκες τελευταία φορά χωρίς να προσπαθήσεις να το ελέγξεις; «Όχι τώρα δεν προλαβαίνω έλα αργότερα…αργότερα, αργότερα…»

Κι έρχεται το αργότερα και Θεέ μου έχω να γράψω ένα άτσαλο ποίημα από τότε που ήμουν ερωτευμένη….αιώνες πριν. Κι έχω να ζωγραφίσω από τότε που ήμουν παιδί και δεν με ένοιαζε αν ζωγράφιζα καλά. Απλά ζωγράφιζα! Απλά…να τη πάλι η μαγική λέξη. Απλά χωρίς προσδοκίες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς πλαίσιο! Θυμάσαι; Ελάτε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να γράψουμε ένα ανόητο ποίημα γιατί παρόλο που δεν είμαστε ποιητές, είμαστε δημιουργοί! Ελάτε να ζωγραφίσουμε με νερομπογιές και να κλάψουμε πάνω από τη ζωγραφιάς μας και τα δάκρυα μας να εμπλουτίσουν το άτσαλο δημιούργημα μας με συναίσθημα! Ελάτε να περπατήσουμε ξυπόλητοι στην άμμο, στο χιόνι, στη λάσπη, να ανοίξουμε το στόμα για να καταπιούμε μια σταγόνα βροχής,  χωρίς να κοιτάξουμε δεξιά αριστερά αν μας βλέπει κανείς…Ας μας βλέπει. Ας γελάσουμε μαζί του. Ας απαλλαγούμε από το βάρος της ενήλικης εικόνας μας. 

Για λίγο μόνο…για λίγο μα για το Θεό ας το κάνουμε πριν τρελαθούμε!

Πριν τρελαθούμε από όλη αυτή την εμμονή και το θυμό. Το θυμό που κρύβει τη θλίψη, το πένθος, την απώλεια. Ας κλείσουμε τα ιντερνετικά παράθυρα για λίγο κι ας ανοίξουμε τα παράθυρα του σπιτιού. Της καρδιάς. Των ματιών. Των αισθήσεων μας. Ας απολαύσουμε το πέταγμα ενός πουλιού, τη θέα ενός χιονισμένου βουνού πάνω από μια σιωπηλή θάλασσα, 

τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κέικ που μόλις βγήκε από το φούρνο, 

τα γέλια των παιδιών καθώς γυρίζουν από το σχολείο φορτωμένα με τις χρωματιστές τους τσάντες, τους ψαράδες να ξεμπλέκουν τα δίχτυα μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη ημέρα, 

το μπουμπούκι μιας μωβ βιολέτας, τις σκιές που γεμίζουν τον πράσινο τοίχο τα φωτεινά πρωινά, 

ένα υγρό φιλί, ένα τραγούδι στο αμάξι πηγαίνοντας στη δουλειά, την πρώτη γουλιά του πρωινού καφέ,

ένα ζεστό ντους μετά από μια δύσκολη μέρα, ένα λυτρωτικό κλάμα, ένα γάργαρο γέλιο, ένα απαλό άγγιγμα στον κορμό ενός δέντρου, που φαίνεται ξερός μα μέσα του κυλά η ζωή με υπέροχη ορμή. Με μια αναπάντεχη δύναμη, με την σοφία αιώνων…

Δεν είναι όλα όπως φαίνονται και καμιά φορά μπερδευόμαστε. Όλοι μας. Κι είμαστε όλοι κουρασμένοι πολύ. Γι’ αυτό για  λίγο μόνο ας κλείσουμε τα μάτια  κι ας αφεθούμε να αφουγκραστούμε την ζωή με αισθήσεις ξεχασμένες.

Ας κάνουμε αυτό το δώρο στον εαυτό μας…Για ένα μόνο Σαββατοκύριακο. Για μια ημέρα, για λίγες ώρες…Ας  δραπετεύσουμε για λίγο εκεί που παλιά ζούσαμε. Στην απλότητα των  παιδικών μας ονείρων. Σε μέρη που δεν μπορεί κανείς να μας βρει… Στην μήτρα μιας μάνας που είναι αθάνατη. Άφθαρτη. Παντοτινή κι ανέγγιχτη από την δυσβάσταχτη αλήθεια μας. Ας θυμηθούμε εκείνο το τρυφερό λίκνισμα, μέσα στη ζεστή της ασφάλεια. Ελάτε κι αργά, πολύ αργά ας κλείσουμε τα μάτια...

Καλημέρα αγαπημένοι. 

Ο Χρόνος!

Χρόνος! Ένας πέρασε, ένας νέος ήρθε και θυμάμαι λίγο πριν φύγει ο παλιός έγραφα την ευχή για τον νέο. Έγραφα  την ευχή του παππού μου "Καλά μαντάτα σε όλους…ο νέος χρόνος να φέρνει μόνο καλά μαντάτα" …και το πρώτο μαντάτο  εκείνης της ημέρας…της πρώτης μέρας του  νέου χρόνου ήταν πως απρόσμενα και τελείως ξαφνικά η κόρη του πήγε να τον βρει…

Αυτό ήταν το πρώτο μαντάτο της χρονιάς πως η θεία έφυγε!

Τελευταία φωτογραφία στο σπίτι της φέτος το Καλοκαίρι.
Ο δίσκος με τα λικέρ....

Όλοι έχουμε μια θεία που αγαπάμε…κάποιοι έχουμε πολλές μα μία είναι η θεία!  Εκείνη που ορίζει την λέξη με ένα τρόπο ξεχωριστό. Οι θείες μου είναι όλες λατρεμένες κι όλες έχουν το ρόλο τους στην οικογένεια μα αυτή η θεία ήταν η Μητριάρχης της δικής μας οικογένειας. Η αρχηγός της φαμίλιας μας. Η κόλλα. Αυτή που μας μάζευε όλα τα παιδιά, ανίψια εγγόνια, αυτή που έμπαινε μπροστά σαν οι γονείς μας, μας  μάλωναν. Αυτή που είχε άποψη για όλα όσα συνέβαιναν στην οικογένεια και  σαν μιλούσε σώπαιναν όλοι.  Αυτή που μας ένωνε. Και όχι δεν ήταν η κανονική θεία. Ήταν αυτή που μεγάλωσε  σε μια εποχή φτώχειας και ταλαιπωρίας. Αυτή που έφυγε μετανάστρια στο εξωτερικό κοριτσάκι ακόμη κι εκεί που πήγε έχτισε έναν νέο κόσμο. Δεν ήταν η γλυκούλα. τρυφερούλα θεία. 

Δεν ήταν η θεία που παρηγορούσε και ταχτάριζε, τα έκανε κι αυτά αλλά άλλη ήταν η ειδικότητα της. Ηταν η θεία άσπρος σίφουνας! Ήταν η θεία που πίεζε, παρότρυνε, απαιτούσε από τον καθένα παιδί, ανίψι, εγγόνι, να δώσει στην ζωή τον καλύτερο του εαυτό. Μας ξεσήκωνε! Γέννησε δυο υπέροχους γιους κι είχε τρελή αδυναμία στα κορίτσια της οικογένειας. Αγαπούσε το γυναίκειο φύλλο και σε μια εποχή που  δεν σήκωνε πολλά πολλά ανταγωνιζόταν τους άντρες στα ίσια. Ήταν αυτή που κάπνιζε σαν φουγάρο, οδηγούσε σε μια εποχή που οι γυναίκες ανήκαν στην κουζίνα, κατέβαζε τις μπύρες σαν νερό, έκανε ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις, έγινε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στη Γερμανία κι είχε έντονη πολιτική δράση, διεκδικώντας δικαιώματα, ξεσηκώνοντας εργάτες, πρωτοστατώντας σε απεργίες και διεκδικήσεις στο εργοστάσιο!  Γελούσε τρανταχτά, μιλούσε βροντερά, έβριζε δυνατά και πλακωνόταν με τους φασίστες, έμπαινε σε συζητήσεις αμάσητη και έριχνε κι ένα σιχτίρισμα όπου ένιωθε πως χρειαζόταν! Όλοι την ήξεραν, όλοι την αγαπούσαν, την σέβονταν, κάποιοι την φοβόταν,  τα παιδιά την λάτρευαν και σαν ήρθε εκείνο το μαντάτο το πρώτο που κάναμε είναι πως κοιταχτήκαμε κι αισθανθήκαμε πως μάλλον πρόκειται για λάθος.

Μάλλον για κάποια άλλη θα λένε….

Όχι, η θεία Μάχη δεν θα πέθαινε ποτέ γιατί η θεία Μάχη ήταν αθάνατη! Έτσι ένιωθα. Έτσι πίστευα και το διαπίστωσα μόλις στ 'αλήθειά χώνεψα τον θάνατο της! Κι ύστερα οι γιορτές τέλειωσαν σε μια στιγμή. Τα φωτάκια έσβησαν. Όλα σιώπησαν. Τελικά δεν ήσουν αθάνατη!

Θύμωσα. Θύμωσα πολύ κι αυτό είναι δύσκολο συναίσθημα για να διαχειριστείς έναν θάνατο! Μα πιο πολύ ο θάνατος της μας έφερε μπροστά σε μια πραγματικότητα που είναι αδιανόητη και την ζουν χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη αυτή την εποχή.

Νιώσαμε στο πετσί μας τι ακριβώς σημαίνει να πεθαίνουν οι άνθρωποι μόνοι, κατάμονοι. Το τι σημαίνει να καταρρέει το σύστημα υγείας κι ένας άνθρωπος που μπαίνει στο νοσοκομείο για κάτι απλό να καταλήγει νεκρός γιατί δεν έχει την περίθαλψη και φροντίδα που χρειάζεται. Τι σημαίνει να σε ενημερώνουν πως ο άνθρωπος σου χάθηκε και να μην ξέρεις τι ένιωθε, αν κάποιος του κρατούσε το χέρι, αν κάποιος τον ξεπροβόδισε, αν του ψιθύρισε στο αυτί να μην φοβάται…. Αν κάποιος τον αγκάλιασε ή του τραγουδούσε… Τι σημαίνει να κηδεύεις τον άνθρωπο σου και να μην μπορείς να κλάψεις σε αγκαλιές, να σκουπίσεις τα δάκρυα, να σφίξεις τους αγαπημένους χωρίς να μπορείς να μοιραστείς ουσιαστικά τον πόνο…

Όλα αυτά που κάνουν ένα τέλος λιγότερο δυσβάσταχτο είναι πια απαγορευτικά! Και αυτό το έχουν ζήσει χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία δυο χρόνια. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που χάθηκε μόνη…Μια γενιά ανθρώπων που πόνεσε, γέλασε, μοιράστηκε, έζησε, έδωσε και πήρε και δημιούργησε ζωή…χάθηκε μόνη. Με συγκλονίζει αυτό  και νιώθω πως τούτο τον θάνατο δεν θα μπορέσουμε να τον ξεπεράσουμε…γιατί δεν είναι το φευγιό μα αυτή η αίσθηση της ερημιάς που αφήνει πίσω! Η αίσθηση πως δεν αποχαιρετήσαμε σωστά τον άνθρωπο μας. Η αίσθηση πως δεν την φροντίσαμε στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής της, στο τέλος της...και πονάμε για την αγωνία που ένιωθε και δεν ήμασταν εκεί να της την πάρουμε, να της ανακουφίσουμε τον πόνο και το φόβο!

Θα 'θελα η χρονιά να ξεκινήσει αλλιώς, όπως και τούτη η ανάρτηση. Θα 'θελα αυτή να μην ήταν η πραγματικότητα μας μα είναι. Άνθρωποι που λένε αντίο από τα τηλέφωνα, με μηνύματα, με θολές φωτογραφίες στην καλύτερη των περιπτώσεων…κι άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι λατρεμένοι και αναρωτιέσαι αν φοβόταν και ποιος τους έκλεισε τα μάτια…ποιος  ξένος είχε αυτό το προνόμιο και δεν το είχες εσύ που αγαπούσες βαθιά τούτο το πλάσμα!

Την αποχαιρετήσαμε εκεί στον Πλαταμώνα κάτω από το Κάστρο. Εκεί που μας μάζευε όλους, κάθε Καλοκαίρι και αγαπούσε να μας αγναντεύει να παίζουμε, να τρέχουμε και να πλατσουρίζουμε, από το μπαλκόνι της, με τον αγαπημένο θείο που έφυγε λίγους μόνο μήνες πριν από εκείνη. Μια δύσκολη βροχερή ημέρα, με το ζεμπέκικο της Ευδοκίας να πλανάται στον αέρα. Αυτό της ταίριαζε τέτοιας βροντερής ψυχής! Σαν να την βλέπαμε να ανοίγει τα χέρια σαν φτερά και να ρίχνει μια ακόμη στροφή. Την τελευταία της, σε ετούτο τον κόσμο!

Ο δικός μας ο θρήνος όμως είχε και γέλια γιατί η θεία, μάνα και γιαγιά της φαμίλιας μας  παρόλο που δεν έφυγε στην ώρα της, έφυγε με τη σειρά της, μα ξέρουμε όλοι, πως υπάρχουν άνθρωποι που έφυγαν σε λάθος σειρά κι αυτό είναι ακόμη πιο φριχτό και δυσβάσταχτο!  Άνθρωποι που αγαπήθηκαν, άνθρωποι που ήταν σπουδαίοι και σημαντικοί για τους αγαπημένους τους και όλα όσα έκαναν, έμειναν στη μέση. Δεν θα δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, δεν θα δουν την ζωή να κυλά. Μια γενιά νέων ανθρώπων που πήρε η πανδημία, σαν να ήταν πόλεμος! Πόλεμος!

Αυτό συμβαίνει έστω κι αν κάνουμε πως δεν συμβαίνει. Έστω κι αν παριστάνουμε πως όλα στην ζωή είναι κανονικά…δεν είναι. Μια γενιά νέων ανθρώπων χάθηκε κυριολεκτικά, σαν να πήγαν στην μάχη και δεν ξαναγυρίσαν!

Θρηνώ για εκείνους. Κάποιοι ήταν φίλοι. Ναι, χάσαμε και φίλους στην πανδημία. Ανθρώπους που μαζί μοιραστήκαμε, ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε μέχρι δακρύων…χάθηκαν σαν η ζωή τους να ήταν φύλλο  που ταξίδεψε μακριά με ένα απαλό αεράκι…

Κάποιοι θα λείψουν για πάντα…κι εντελώς απρόβλεπτα και αδιανόητα η ζωή συνεχίζεται! Χάνονται οι άνθρωποι και μένουν τα πράγματα τους. Αντικείμενα κενά, κουφάρια πια χωρίς το σώμα που τα φορούσε,  τρόπαια στους τοίχους, συλλογές στα συρτάρια, βιβλία, φυλαχτά…όλα δίχως νόημα πια χωρίς εκείνον που τα θεωρούσε σημαντικά. Ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα αυτά τα πολύτιμα γίνονται σκουπίδια! Κι η ζωή συνεχίζεται…

Έρχεται χιονιάς και ύστερα η άνοιξη και τα καλοκαίρια που η θεία λάτρευε, παιδιά γεννιούνται, παιδιά μεγαλώνουν, η ζωή κυλά…μαγικά, καθησυχαστικά και πάντα νομίζεις πως έχεις χρόνο μέχρι που δεν έχεις.  Νιώθεις πως οι άνθρωποι που αγαπάς θα είναι για πάντα εκεί, μα δεν θα είναι και  στο τέλος μιας ακόμη τρελής ημέρας, νιώθεις πολύ κουρασμένος να σηκώσεις το τηλέφωνο. Σκέφτεσαι "αύριο" μα το αύριο δεν έρχεται για όλους…Κάποιοι θα λείπουν! Οπότε σήκωσε το, το γαμημένο το τηλέφωνο…μια ολόκληρη γενιά ηλικιωμένων ζει μόνη για να μην τους κολλήσουμε κορονοϊό και τους  πεθάνουμε και τελικά πεθαίνει από μοναξιά!

Η δική μας δοκιμασία λοιπόν, ο δικός μας πόλεμος, το δικό μας τραύμα! Ας  μην ξεχνάμε πως η τρίτη ηλικία είναι ευάλωτη και μας χρειάζεται. Ας μην ξεχάσουμε πως οικογένειες έχουν χάσει μέλη πολύτιμα και θρηνούν. Ας τους δείξουμε την παρουσία μας, την φροντίδα μας, ας σταθούμε δίπλα τους στο θρήνο και ας τους στηρίξουμε στην ζωή, που θα είναι πια αλλιώτικη και θα μας χρειαστούν. Μην χαθούμε αγαπημένοι. Αν δεν μπορεί να μας ενώσει ο θάνατός δεν έχουμε καμία ελπίδα σε ετούτη τη ζωή. Ξέρω πως σας μαύρισα την ψυχή…αλλά να σας πω κάτι; αν μπορούν να το αντέξουν αυτοί που το ζουν, μπορούμε να αντέξουμε κι εμείς μια δύσκολη ανάρτηση! 

Ενώνουμε δυνάμεις. Βάζουμε προτεραιότητες. Δεν σταματάμε να στηρίζουμε εκείνους που μας χρειάζονται! Κι εκεί στα πιο δύσκολα, τους σκουπίζουμε τα δάκρυα κι ανοίγουμε τα παράθυρα να μπει το φως κι ο καθαρός αέρας. Αυτό χρειάζονται τώρα αυτοί που έχουν τόσο πληγωθεί από ετούτη την πανδημία. Κάποιος να σταθεί στο θρήνο τους και να  τους ανοίξει το παράθυρο! Να μυρίσει η ψυχή τους ξανά την ελπίδα...

Καλημέρα αγαπημένοι συνεχίζουμε με πίστη, πείσμα και κουράγιο. Καλό παράδεισο στις ψυχές που ταξίδεψαν, γαλήνη στις ψυχές που νιώθουν το μισεμό και δύναμη σε όλους όσους θα πρέπει να μάθουν να ζουν με το δυσβάσταχτο κενό των αγαπημένων τους…

Αφιερωμένο με αγάπη. Ένα τραγούδι θρήνος, που αγαπώ! Ίσως γιατί η μικρή που το τραγουδά λίγες μέρες πριν είχε χάσει τη μαμά της κι ο λυγμός της αγγίζει τον ουρανό!

Ακουστέ το, κλάψτε γοερά κι υστέρα σηκώστε τα τηλέφωνα. Σηκώστε τα μανίκια. Εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή, όσο έχουμε ακόμη το χρόνο! Πάτε επισκέψεις. Πάρτε αγκαλιές. Μοιραστείτε το βάρος. Βγείτε στον ήλιο. Ένας ένας φεύγουν οι άνθρωποι που μας ενώνουν και τώρα αυτή η σύνδεση είναι αποκλειστικά δική μας δουλειά! Ευχομαι η κόλλα τους να είναι γερή. Παντοτινή!!!

Είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο, μα το πιο σπουδαίο, είμαστε εδώ! Εδώ αγαπημένοι…Καλημέρα!

Αντίο βροντερή ψυχή! Πόσο μας λείπεις...