Ζωντανοί...

Θα κάνω σαν να μην πέρασαν μήνες από τότε που έγραψα τελευταία φορά Θα κάνω σαν να έγραψα μόλις χθες…λίγες μόνο μέρες πριν και δεν θα γράψω πως στα δώδεκα χρόνια πια που υπάρχει αυτό το blog είναι η πρώτη φορά που πήρα τόσο μεγάλη απόσταση από αυτό.

Με έβαλε σε σκέψεις αυτή η απόσταση…μήπως μου τέλειωσαν οι ιστορίες; Μήπως είπα όλα όσα είχα να πω: Μήπως στέρεψαν οι λέξεις;

Κι ύστερα, βλέπω μια σταγόνα βροχής να κυλά πάνω στο τζάμι, διαβάζω την παράγραφο ενός βιβλίου… «Σοβεί εντός όλων μας ο νόστος για το άγριο»… νιώθω μια ριπή αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά μια σκοτεινή βραδιά γυρνώντας σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα, ακούω τους στίχους ενός τραγουδιού «όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς η στέρφα γη ανθίζει»…

Παρατηρώ έναν βολβό να σκάει μέσα από την υγρή κρύα γη, πιστό στο αρχέγονο κάλεσμα, βλέπω τα μολυβένια σύννεφα να φορτίζουν τον ουρανό  κι εκεί στην άκρη του δρόμου σταματώ το αμάξι γιατί  οι mumford and sons ουρλιάζουν στο αυτί μου:

We'll be washed and buried one day, my girl
And the time we were given will be left for the world

(θα ξεπλυθούμε και θα θαφτούμε μια μέρα, κορίτσι μου
Κι ο χρόνος που μας δόθηκε θα μείνει για τον κόσμο)

...κι ένας βρυχηθμός θαρρείς κάνει την καρδιά μου να φουσκώνει. Μια φωτιά που καίει βαθιά κι ένας άνεμος που με μια ριπή του την αναζωπυρώνει και όλα τα παρασύρει με μιας. Μπουρλότο όλα και δάκρυα τρέχουν  θυμωμένα ενώ δεν έχω θυμό, λυπημένα ενώ δεν νιώθω λύπη… πως γίνεται; 

Είναι οι λέξεις. Οι λέξεις που ζητούν να υπάρξουν, ακριβώς σαν τα πόδια που ζητούν να τρέξουν έστω κι αν το μυαλό ξέρει πως δεν βαστούν…Δεν βαστούν κι αυτό πονάει!

Πονάει σαν όλες εκείνες οι ιστορίες μαζεύονται στο μυαλό μου, σαν όλα τα δάκρυα σε μάτια ξένα, στοιχειώνουν τα μάτια μου. Οι σπασμένες φωνές των ανθρώπων, οι  μπερδεμένες τους ματιές στο κεφάλι μου. Τα χαλαρά γέλια και τα όνειρα για όμορφες στιγμές που θα έρθουν. Όλες εκείνες οι σφιχτές αγκαλιές, τα αγγίγματα με τα ακροδάχτυλα στα υγρά μάτια… Πόσες ιστορίες αξιώθηκα να ακούσω σε αυτή τη ζωή! Όλες ζητούν διέξοδο και καμιά φορά νιώθω να τις προδίδω! Γιατί τις κρατώ για εμένα…Για εμένα!

Κι ύστερα ονειρεύομαι πως φεύγω μακριά. Στα βουνά που με καλούν. Με τα πόδια που δεν βαστούν, με μια καρδιά που λαχταρά να νιώσει ελεύθερη και λυπάμαι…Λυπάμαι που υπάρχουν πλάσματα που αγαπώ βαθιά και δεν θα το ζήσουν ποτέ αυτό. Δεν θα πάρουν ποτέ, ένα σακίδιο  στην πλάτη να χαθούν σε ένα δάσος…να χαθούν από τον κόσμο για να βρουν το μέσα τους και πονάω .Γιατί η ζωή η αγαπημένη μου είναι σκληρή. Σκληρή και άδικη! Ναι άδικη, μα έλα που εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί της κι όσο κι αν της θυμώνω την αγαπώ. Την αγαπώ την αλήτισσα τόσο πολύ που πονάει! 
Τι ήθελα να γράψω δεν ξέρω …σαν να ξέμαθα. Ξέρω πως το να γράφω με κράτησε εστιασμένη για χρόνια και σαν τώρα να έχασα τον προσανατολισμό μου! Κι είναι αυτό τρομαχτικό πολύ… Τρομαχτικό σαν τον κόσμο που άλλαξε τόσο κι έγινε άγριος. Θυμωμένος, σαν ζώο κλεισμένο σε κλουβί! Βασανισμένο.

Έτσι έγινε ο κόσμος σαν να έχασε την αθωότητα και την ανεμελιά του. Είναι ο ιός; Το ίντερνετ που έκανε τη γη τόσο μικρή; Οι απανωτές κρίσεις; Ο εγκλεισμός; Ο φόβος του ελέγχου; Ο φόβος σκέτο;

Δεν ξέρω….ξαφνιάζομαι μόνο και φοβάμαι, φοβάμαι τόσο που θέλω να κρυφτώ, να χαθώ να μην βλέπω, να μην ακούω….κι ύστερα να! Μια ψιχάλα πέφτει στο μάγουλο μου, ένα μωρό μου χαμογελά περιμένοντας στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, ένας ξένος μου λέει καλημέρα και εκεί που περπατώ σκυθρωπά χαμογελώ και σκέφτομαι…δεν χάθηκαν όλα, μην χάνεις την πίστη σου δεν χάθηκαν όλα!

Το τραύμα μας θα επουλωθεί. Θα κοιταχτούμε μια μέρα στα μάτια, σαν να ξυπνήσαμε από ύπνο βαθύ και θα συνδεθούμε. Όσοι κι αν είμαστε. Λίγοι πολλοί, τι σημασία έχει. Θα συνδεθούμε και θα θυμηθούμε πως είναι να μην φοβάσαι. Πως είναι να γελάς δυνατά, χωρίς να ενοχλείς. Να λες ευχαριστώ και παρακαλώ, χωρίς να ξαφνιάζεις. Να φωνάζεις δυνατά καλημέρααααα και να στην ανταποδίδουν με χαμόγελο, να χαιρετάς με χειραψία σφιχτή και με τα δυο χέρια, να χορεύεις με τα χέρια ορθάνοιχτα σαν να πετάς, να δίνεις την σειρά σου κι ας αργήσεις, να είσαι υπομονετικός κι ας μην περιμένει η ζωή. Περιμένεις εσύ…γιατί ξέρεις να περιμένεις. Γιατί ξέρεις να ελπίζεις. Γιατί δεν σταμάτησες να πιστεύεις. Στη ζωή, στον άνθρωπο, στους άλλους, σε εσένα! Στον εαυτό σου. Ναι στο γαμημένο εαυτό σου που τον έχεις κάνει λάστιχο. Και όλο ζητάς. Ζητάς. Ζητάς. Και δεν τολμάς να τον αφήσεις ούτε στιγμή να πάρει ανάσα. Να σταματήσει να τρέχει, να δημιουργεί, να κυνηγά…σαν δαιμονισμένος. Όνειρα. Σχέδια, ανάγκες, υποχρεώσεις… Όλα αυτά που νομίζεις πως θέλεις. Όλα αυτά που νομίζεις πως έχεις ανάγκη, όλα αυτά που σε έχουν πείσει πως χρειάζεσαι και μέσα τους κρύβουν την ευτυχία. Την ευτυχία που ξέρεις μόνο μέσα από τα όνειρα σου. Και τρέχεις να προλάβεις το τρένο της επιτυχίας που δεν περιμένει κανέναν, ούτε εσένα βέβαια. Και σε κάθε σταθμό τρέχουν όλοι και συνωστίζονται κι όποιος προλάβει. Σε κάθε σταθμό κάποιοι χάνονται. Κάποιοι δεν θα προλάβουν ποτέ. Ποτέ. Κι αυτοί που προλαβαίνουν ζουν με την αγωνία μην στην επόμενη στάση τους κατεβάσουν…Μην έρθει η σειρά τους να διωχθούν γιατί δεν αξίζουν πια αυτό το ταξίδι και παλεύουν να κρατηθούν, μην πέσουν, μην ποδοπατηθούν, μην χαλαρώσουν και τους πάρουν τη θέση…

Κάπως έτσι τρέχεις κι εσύ. Τρέχεις ασταμάτητα και παλεύεις κι εσύ μέσα στο πλήθος να προλάβεις. Μοχθείς να ξεχωρίσεις, να διεκδικήσεις, να παλέψεις, να επιβιώσεις, τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις…δουλεύεις σκληρά, προσπαθείς! Και περνούν οι μήνες κι οι εποχές, έρχονται και φεύγουν καλοκαίρια, και γιορτές, σαββατοκύριακα και αργίες, βροχές, χιόνια, λιακάδες και πάλι απ ΄την αρχή…και κυλά ο καιρός και φεύγουν ημέρες, στιγμές, άνθρωποι… Δίχως αντίο, δίχως μια ματιά…

Μα στάσου λίγου. Στάσου, στάσου, στάσου γαμώτο. Στάσου και κοίτα γύρω σου. Δίπλα σου άνθρωποι με μάτια αγωνιώδη. Κοίτα! Κοίτα πόσο σου μοιάζουν. Κουβαλούν τον ίδιο φόβο! Την ίδια μοναξιά…Την ίδια ευαλωτότητα!

Κουράστηκα! Κουράστηκα αγαπημένοι, κουραστήκαμε όλοι  και κάποιες φορές έχει νόημα να σταματήσεις εκεί που είσαι και να καθίσεις στη γη με ένα στάχυ στο στόμα και να αγναντεύεις τον απέραντο ουρανό. Κάποιες φορές έχει νόημα απλά να σταματήσεις και μια ολόκληρη σειρά ανθρώπων θα σταματήσει πίσω σου και θα πέσετε ο ένας πάνω στον άλλο. Μια τεράστια καραμπόλα ανθρώπων που πρέπει να τσαλακωθεί για να σταματήσει…Αυτό είναι το κόστος. Το τσαλάκωμα…

Γι ‘αυτό δεν σταματάμε γιατί φοβόμαστε κι έτσι από συνήθειο τρέχουμε, στρατιωτάκια στη σειρά ακούνητα αγέλαστα…τσαλακωμένα!

Τσαλακωμένα…μα ζωντανά! Το κυνήγι του θησαυρού κάποτε σταματά έστω κι αν ο θησαυρός που περιμέναμε δεν βρέθηκε!  Σταματάμε να ψάχνουμε σημάδια και να διαβάζουμε οδηγίες και σηκώνουμε τα μάτια μπροστά. Υπάρχει κι εκεί θησαυρός. Όχι αυτός που ψάχνουμε μα αυτός που μας περιμένει καρτερικά σαν σταματήσουμε το ψάξιμο.  

Μια αυγή, ένα παγωμένο πρωινό...

Ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον ορίζοντα. Ένα βαθύ δάσος μια βροχερή ημέρα. Μια αστραπή μια σκοτεινή βραδιά. Ένα μικρό χεράκι που ψάχνει το χέρι μας. Μια τρυφερή ανάσα στο μάγουλο μας. Η ουρά του σκύλου μας σαν γυρίζουμε σπίτι και το γουργούρισμα της γάτας που κοιμάται στην κοιλιά μας. Ένας ξέφρενος χορός δίπλα στα κύματα μια τρελή καλοκαιρινή βραδιά  και το χουχούλιασμα στον καναπέ μια παγωμένη Κυριακή του Γενάρη. Τα γέλια της παρέας, ο ήχος από τα ποτήρια που τσουγκρίζουν κι η γεύση της λιωμένης σοκολάτας στο στόμα. Ένα φιλί ξέπνοο από εκείνα τα αξέχαστα, ένα χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα, ένα κρυφό άγγιγμα κι ένα παιχνίδι με τις λέξεις.

Τα χέρια της γιαγιάς και τα μάτια της μάνας. Το κομπολόι του παππού και το μουστάκι του πατέρα. Το βουβό μοιρολόι και το πρώτο κλάμα του μωρού. Το καθαρό βλέμμα της αγάπης και η τρέλα του έρωτα…

Τα τραγούδια, οι χοροί, τα πανηγύρια, οι γιορτές, οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι μ' ακούς; Οι άνθρωποι. Τσαλακωμένοι μα ζωντανοί! Ζωντανοί, μα αόρατοι μπροστά σε χαμένες ευκαιρίες, ξεθωριασμένους έρωτες και φουσκωμένους εγωισμούς. Να σου πω κάτι; Γάμησε τα όλα και τράβα τώρα. Τώρα που γυρίζει. Πάγωσε επιτέλους το χρόνο. Σταμάτα!
Ένα σβουριχτό φιλί. Ένα τηλεφώνημα. Μια ομαδική κοπάνα για ένα νωχελικό βροχερό πρωινό στο κρεβάτι. Μια σφιχτή αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια λέξη. Μια λέξη! Έτσι για να μην χρωστάς τίποτε σε κανένα. Ούτε σε εσένα. Προπάντων σε εσένα!!!

Καλημέρα αγαπημένοι. Αγαπημένοι μου. Τσαλακωμένοι μα ζωντανοί….