Είπα να γράψω! Μετά από δέκα ολόκληρους μήνες είπα να γράψω….και μην νομίζετε…παρόλο που δεν γράφω μέσα στο μυαλό μου δεν κάνω άλλο τίποτα. Γράφω γράφω γράφω….κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γράφω! Γιατί τελικά αυτό αγαπώ περισσότερο από όλα στην ζωή μου. Να γράφω! Για εμένα για τους άλλους, για εσάς. Δεν έχει σημασία για ποιόν, μα μόνο το ότι γράφοντας νιώθω να υπάρχω. Νιώθω να είμαι παρούσα στην ζωή μου που τρέχει με ταχύτητα τρομακτική!
Μου θυμώνω, νιώθω απογοητευμένη από εμένα, με μαλώνω, μα όσο κι αν προσπαθώ οι ρυθμοί της ζωής μου έχουν αλλάξει τόσο που δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να γράφω στον παλιό μου ρυθμό, μα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία…παρά μόνο το ότι τώρα είμαι εδώ και γράφω! Έχουμε καταφέρει επιτέλους να στολίσουμε το σπίτι, έχω προλάβει να φτιάξω ζύμη για κουλουράκια, έχω ανάψει τα κεριά μου, έχω βράσει ένα ζεστό χωριάτικο τσάι με μπόλικο μέλι και με το ράδιο να παίζει χριστουγεννιάτικη μουσική γράφω! Άρα επικοινωνώ! Και το λατρεύω γιατί έξω φυσά ένας παγωμένος βοριάς που κάνει τα δέντρα να γέρνουν και τα λιγοστά φύλλα να χορεύουν…κι η φύση είναι πιο όμορφη από ποτέ!
Όλον αυτό τον καιρό που πέρασε συνέχεια σκεφτόμουν πιθανές αναρτήσεις και πάντα κάτι γινόταν, κάτι τρομερό κάτι αδιανόητα σκληρό, κάτι αναπάντεχο κι ο κόσμος διαλυόταν θαρρείς μπροστά μου και πάντα σκεφτόμουν τι να γράψεις Κατερίνα…πως μπορείς να γράψεις μετά από αυτό ή εκείνο…. Και πάντα σιωπούσα και το άφηνα για λίγο μετά για ίσως αύριο, για μιαν άλλη μέρα ή μήνα ή εποχή… να περάσει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο, μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα. Και στα τόσα χρόνια που γράφω δεν υπήρξαν ποτέ Χριστούγεννα χωρίς μια ανάρτηση. Χωρίς το φως, την γαλήνη, την τρέλα και την μαγεία των Χριστουγέννων! Και είπα να κάνω μια από εκείνες τις παλιές αναρτήσεις που τόσο αγαπάτε και μου ζητάτε στα τρυφερά σας μηνύματα…Να γράψω όπως παλιά, που τα παιδιά σαν μικροί σίφουνες μας έπαιρναν τα μυαλά, που στολίζαμε μαζί, φτιάχναμε κατασκευές, γράφαμε γράμματα και βλέπαμε ταινίες…σαν το σπίτι μας να ήταν ένας κόσμος μαγικός όπου κανένας δεν μπορούσε να μας βρει, να μας επηρεάσει, να μας αγγίξει …
Μα πολλά άλλαξαν. Είναι διαφορετική η ζωή τώρα που τα παιδιά
είναι μεγάλα. Ο ένας λείπει κι ο άλλος σαν να λείπει, κλεισμένος σε έναν κόσμο
με διάβασμα, σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα, εξετάσεις. Το σπίτι είναι πιο σιωπηλό, πιο ήρεμο και σίγουρα πιο
τακτοποιημένο…να κι ένα θετικό! Υπάρχει ένα κομμάτι που λαχταρά εκείνες τις μέρες
της μεγάλης ανακατωσούρας που πάντα τρέχαμε μα όλα τα προλαβαίναμε γιατί ήταν σπουδαίο
για εκείνους. Γιατί ήταν σημαντικό, να δουν, να νιώσουν, να μάθουν, να γεμίσουν
βιώματα και στιγμές και μνήμες….Τώρα δεν προλαβαίνω πολλά και νομίζω πως εκτός
από τον χρόνο λείπει και το κίνητρο, μιας και κάθε νέα εμπειρία του παιδιού, είναι
πάντα σπουδαίο κίνητρο για ένα γονιό.
Οι βόλτες στην βροχή πια είναι μόνο για εμάς, το να μαζέψουμε
φύλλα ή κάστανα, να στολίσουμε, να φτιάξουμε κουλουράκια μικρές
κατασκευές…είναι πια όλα για εμάς και τίποτε για εκείνους. Οπότε λέμε ίσως αργότερα,
ίσως αύριο, ίσως, ίσως , ίσως…
Μπαίνουμε πια σε μιαν άλλη εποχή όπου τα παιδιά φεύγουν και
όλα όσα ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όσο εκείνα ήταν μικρά ξαφνικά χάνουν
τη μαγεία τους γιατί ξαναγυρνάμε στον κόσμο που ζούσαμε πριν. Στον κόσμο των
ενηλίκων μόνο που έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια και δεν είμαστε πια οι
αεικίνητοι ενθουσιώδης τριαντάρηδες.
Παράξενη που είναι η ζωή! Έτσι όλα αλλάζουν και μαθαίνουμε ξανά
να ζούμε με τα νέα δεδομένα και να βρίσκουμε νόημα πια για εμάς…
Κι όλα αυτά που απλόχερα δίναμε στα παιδιά μας γιατί τα
άξιζαν, χρόνο, εμπειρίες, στιγμές πολύτιμες, να συνεχίσουμε να τα δίνουμε και σε εμάς γιατί κι
εμείς τελικά τα αξίζουμε.
Η σκέψη αυτή ήταν η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου σαν
σκέφτηκα να μην στολίσω παρά μόνο τα βασικά, να μην κάνω κατασκευές, να μην ψήσω
κουλουράκια γιατί δεν προλαβαίνω και σαν γυρίζω σπίτι αργά το βράδυ ή σαν
έρχονται τα σαββατοκύριακα θέλω μόνο να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι. Και
τελικά κάπως έτσι σηκώθηκα από τον καναπέ και ξύπνησε μέσα μου αυτή η ανάγκη…αυτή
η χαρά που έρχεται σαν κοιτάζεις από το παράθυρο και δεν σου φτάνει! Θέλεις
να βγεις εκεί έξω. Να κοιτάξεις τον ουρανό, να νιώσεις τον αέρα στα μάγουλα, να νιώσεις την δροσιά στο σώμα.
Να βιώσεις κι όχι απλά να δεις. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία μάζεψα όμορφα κλαδιά
για να φτιάξω μπουκετάκια και στεφάνια, καρπούς τριανταφυλλιάς και φύλλα δάφνης
για να φτιάξω γιρλάντες και μικρές κατασκευές. Κάποια ακόμη με περιμένουν να τα
πιάσω κι ίσως να μην προλάβω καν μα δεν με νοιάζει πια. Αυτή η βόλτα στους αγρούς
με εμένα να συλλέγω όλα αυτά τα όμορφα στολίδια της φύσης είναι μια εικόνα
συνδεδεμένη με γαλήνη. Είναι μέρος μιας προεόρτιας παράδοσης πια και σημαίνει
πολλά. Περπατώ, αγγίζω, μυρίζω, μαζεύω, θαυμάζω χρώματα και φαντάζομαι όλη αυτή
την ομορφιά, σε μια άγρια σύνθεση στο τραπέζι της κουζίνας κι αυτό με ηρεμεί. Μου
δίνει χαρά και με γεμίζει δημιουργικότητα. Έτσι μια ηλιόλουστη μα παγωμένη ημέρα
τα αράδιασα όλα στο τραπέζι της αυλής κι άρχισα τα δικά μου. Έβαλα και τις φέτες
πορτοκαλιού να στεγνώνουν πάνω στο καλοριφέρ, για την γιρλάντα που ελπίζω να φτιάξω,
άναψα και τα κεράκια μου, έψησα και τα μπισκότα….ότι προλάβεις σκεφτόμουν. Ότι προλάβεις
είναι καλύτερο από το τίποτα. Είναι καλύτερο από μια άδεια ώρα πίσω από μια
οθόνη ή από ώρες χαμένες σκρολάροντας
στο κινητό.
Κι όλα σιγά σιγά μοιάζουν γιορτινά. Η ζωή κυλά με τα δικά της,
τα όμορφα, τα δύσκολα, τα περίπλοκα και τα απλά κι είμαστε εδώ εμείς κι άλλοτε
την ζούμε κι άλλοτε την αποφεύγουμε. Κι
αν κοιτάξεις πίσω δεν θυμάσαι τελικά τις μέρες που έκανες αυτά που κάνεις
συνήθως. Δουλειά, σπίτι το γνωστό τρέξιμο κι η γνωστή ρουτίνα. Αντίθετα, θυμάσαι
τα ξεχωριστά, τα διαφορετικά, αυτά που έκανες ξεκλέβοντας χρόνο από την γνωστή ρουτίνα!
Τούτες τις μέρες θέλω να τις ζω. Να τις νιώθω στο πετσί μου και κάπως μαγικά να
δημιουργώ χώρο για στιγμές πολύτιμες. Όπως τις προάλλες που μέσα σε μια τρελή μέρα
από αυτές που βλεπόμαστε μόνο στα πεταχτά, ήρθε ο γιος μου και με ρώτησε πότε
θα γράψουμε γράμμα στον Αη Βασίλη. Σταμάτησα ότι έκανα και τον κοίταξα απότομα…Σοβαρά τώρα; Τον ρώτησα.
Εννοείται! Μου απάντησε!
Συγκινήθηκα βαθιά…Γιατί είναι πάνω από δεκαεφτά πια, ένας νεαρός
άντρας και όλο αυτό έχει άλλη διάσταση μέσα του. Γιατί τελικά, δεν ήταν ποτέ, ο
Άγιος Βασίλης, τα δώρα, τα λαμπάκια…Ήταν οι δικές μας μοναδικές στιγμές. Ήταν η
πολύτιμη διαδικασία. Το ότι παγώναμε το χρόνο και μας δίναμε την ευκαιρία να
συνδεθούμε, να σκεφτούμε, να είμαστε μαζί. Ήταν οι ευχές που στέλναμε στο σύμπαν,
η γλύκα της ζεστής σοκολάτας και τα γέλια που μοιραζόμασταν, ήταν η ασφάλεια
μιας πίστης που γεννιόταν μέσα από αυτή την τόσο απλή διαδικασία. Ήταν η ζεστασιά
μέσα μας…
Κι αυτό είναι πια μέσα τους και δεν έχει σημασία που μεγάλωσαν,
δεν έχει σημασία που η πραγματικότητα είναι πια πολύ διαφορετική. Η μαγεία των
Χριστουγέννων είναι βίωμα και αυτήν αναζητούν, όπως την αναζητούμε κι εμείς οι
ενήλικες. Και ξέρουν που να την ψάξουν και πως να την βρουν. Κι αυτό είναι κατάκτηση!
Μια κατάκτηση σπουδαία για εκείνους και για εμάς. Για τους γονείς μας και τους παππούδες μας. Μια κατάκτηση για κάθε άνθρωπο που έγνοια του είναι,
μέσα στην δύσκολη καθημερινότητα, μες στις δυσκολίες και τα ζόρια, να μην
ξεχνά, να μην παραλείπει να μεταφέρει τούτη την αγάπη στην επόμενη γενιά! Όλες αυτές
οι στιγμές, οι μνήμες που δημιουργούσαν σε εμάς οι γονείς μας κι αργότερα εμείς δημιουργούσαμε ως νέοι γονείς στα παιδιά μας, όλα αυτά που
λέγαμε για την έννοια της αυτοφροντίδας, της προσφοράς, της πνευματικότητας, της
αγάπης…Όλα αυτά που σημαίνουν Χριστούγεννα, είναι πια μέσα τους.
Έλαβα λίγες μέρες πριν ένα μήνυμα από μια νεαρή γυναίκα που μου έγραψε
πως σαν άρχισε να διαβάζει το blog ήταν φοιτήτρια και τώρα είναι μια νεαρή μαμά μιας κόρης ενός
έτους…και συγκινήθηκα! Γιατί τώρα εκείνη δημιουργεί την δική της μαγεία, και
την ζει μέσα από μάτια παιδικά. Τώρα ξέρει! Κι ήταν αυτό το μήνυμα μια ώθηση προς
εμένα να θυμηθώ…γιατί δημιουργούσα όλα αυτά και τα μοιραζόμουν. Γιατί τελικά η
ζωή είναι μοίρασμα!
Τις φετινές γιορτές, ανάβουμε φώτα, ανάβουμε κεριά,
ανοίγουμε τις καρδιές μας, ανοίγουμε τα σπίτια μας. Η λύπη μικραίνει κι η χαρά
πολλαπλασιάζεται μέσα σε ανοιχτές αγκαλιές κι η ζωή είναι πάντα πιο όμορφη σαν τη
μοιράζεσαι. Φέτος για τα Χριστούγεννα μια είναι η ευχή λοιπόν. Καλά Χριστούγεννα,
πάντα με υγεία και Ανοιχτές ψυχές κι ας ζήσουμε τούτη τη γιορτή με την λαμπρότητα που της ταιριάζει. Ας ζήσουμε τούτη την ζωή, με την αξία που της ταιριάζει. Γιατί τελικά...η ζωή είναι γιορτή!
Είχα να το γράψω καιρό αυτό και τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο μου
έλειψε! Καλημέρα αγαπημένοι!!!
Είναι δεκάδες μα ξεχώρισα κάποιες από τι παλιότερες αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:
Γράμμα στον Άγιο παππούλη και τα κουδουνάκια...
Ότι έχω ανάγκη τα Χριστούγεννα
