Εμπιστοσύνη...

Ήρθε και το 2024!!! Σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή. Μια αστραπή. Γιορτές, φώτα, άνθρωποι και έπεσε η αυλαία σε χρόνο μηδέν…και να 'μαστε πάλι εδώ στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς. Με προσδοκίες και ενθουσιασμό και λίγη κούραση και λίγο σούρσιμο και πολλές κρυφές σκέψεις…και λίγες ελπίδες και κάμποσα όνειρα και ....

...πως διάολο το κάνουμε αυτό κάθε χρονιά και δημιουργούμε ενθουσιώδη σχέδια δεν ξέρω! Λες και δεν ξέρουμε ότι σε λιγότερο από μήνα θα σερνόμαστε να βγάλουμε τη μέρα! Ξεκινάμε πάντα με φόρα και καταλήγουμε κουρέλια.

Εγώ φέτος το αποφάσισα. Ούτε σχέδια και μεγάλες αποφάσεις, ούτε οράματα, ούτε πιέσεις και πομπώδης στόχους…τίποτα.

Να κυλά όμορφα η ζωή θέλω. Να δουλεύω με χαρά, να μην ξεχνάω να ανασαίνω, να έχω την καρδιά μου ανοιχτή, να ανάβω κάθε μέρα κεριά, να στολίζω με κάθε ευκαιρία  βάζα, να διαβάζω καμιά σελίδα από το βιβλίο που ξεροσταλιάζει στο κομοδίνο μέσα στην τρέλα της εβδομάδας μου, να μην ξεχνώ να εκπαιδεύομαι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, να γυμνάζω λιγάκι το σώμα μου να μην σκουριάσει, να μιλάω με κανένα άνθρωπο, να χαίρομαι τις διαφορετικές γεύσεις της κάθε εποχής, να θυμάμαι πως ζω κι όχι απλά υπάρχω…Απλά πράγματα! Μέχρι να έρθει η Άνοιξη και να αρχίσω να ονειρεύομαι τα ανθισμένα λουλούδια και να περνάω τα Σαββατοκύριακα, σκαλίζοντας και ξεχορταριάζοντας τα παρτέρια μου.

Οι εποχές των μεγάλων αποφάσεων τελείωσαν νομίζω. Τώρα οι μεγάλες αποφάσεις αφορούν τα παιδιά μας κι αυτό έχει ένα άλλου είδους άγχος μα και μια άλλου είδους χαρά. Μια χαρά πάνω από εσένα…παράξενη. Αλλάζουμε. Όλο και περισσότερο σκέφτομαι πως οι μεγάλες συγκινήσεις καμιά φορά είναι πολύ μεγάλες για εμένα. Δεν θέλω να με πιέζω πολύ, θέλω να με ακούω περισσότερο και καμιά φορά το καταφέρνω. Ίσως και να γέρασα όπως αλληλο κοροιδευόμαστε με τους φίλους μας…ίσως! Ίσως όμως και να ωρίμασα και να σταματήσω να πιέζω τον εαυτό μου με τρόπο που για χρόνια ήταν σχεδόν κακοποιητικός. Άλλωστε σύμφωνα με το βιβλίο του Burkeman που μου χάρισε η σοφή μου Μάρω, 80 χρόνια ζωής ισοδυναμούν σε τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες…λίγες ε;

Ε λοιπόν εγώ έχω ζήσει 2720… και μου απομένουν λιγότερες από 1300 αν θα καταφέρω να ζήσω ως τα 80!!! Σοκάρουν οι αριθμοί σωστά; Δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ έτσι…που σημαίνει πως πάνω από τις μισές αυτές εβδομάδες τις πέρασα μαλώνοντας με και ταλαιπωρώντας με…Όχι δεν μετάνιωσα…έτσι έπρεπε να γίνει, δείχνω εμπιστοσύνη είπαμε. Μέσα από αυτό έμαθα πολλά. Αν δεν είχα μάθει από αυτά, θα είχα μετανιώσει. Για κάποια λάθη είναι αργά κι εγώ δεν θέλω να ξανακάνω τα ίδια λάθη… Ο στόχος είναι λοιπόν όχι να μην ξανακάνω λάθη μα να μην επαναλάβω παλιά λάθη. Ο στόχος είναι να αποδεχθώ τα παλιά λάθη και να εμπιστευτώ τα νέα…Γιατί το κάθε νέο λάθος είναι ο νέος μου δάσκαλος…  Ελπίζοντας πάντα, αυτή η ωριμότητα να με οδηγεί σε όλο και μικρότερα, σε όλο και λιγότερα λάθη…

"Σταμάτα να τρέχεις πίσω από τον χρόνο Κατερίνα", μου ψιθυρίζω "κι αποδέξου με γαλήνη πως κάποια πράγματα δεν θα τα προλάβεις ποτέ. Να είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου!" 

Είπα δεν θα βάλω στόχους κι είπα ψέματα. Να είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου! Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος στόχος μου!

Οπότε έχουμε και λέμε! Εμπιστοσύνη στην ροή. Με ανακουφίζει τόσο αυτή η λέξη. Ήταν λέξη κλειδί τότε που δούλευα στην θεραπευτική κοινότητα  Ιθάκη. Σαν χανόταν ο δρόμος, το νόημα, η ουσία. Σαν οι άνθρωποι μπερδεύονταν και δεν ένιωθαν ασφάλεια με μια απόφαση, δεν ένιωθαν σίγουροι για κάτι. Σαν ένιωθαν αντίσταση, φόβο κι άρνηση…"Δείξε εμπιστοσύνη" ήταν η πρόταση που πλανιούνταν στον αέρα.

Δείξε εμπιστοσύνη στην διαδικασία, στην ζωή, στον εαυτό σου τον ίδιο…κι αυτό έμοιαζε με ζεστή κουβέρτα σε ένα παγωμένο χιονιά. Σαν κάποιος ξαφνικά να σε αγκάλιαζε σφιχτά και να σε έστελνε σε μια μήτρα ασφαλή όπου δεν θα χρειαζόταν να αποφασίσεις για κάτι παρά μόνο να δείξεις εμπιστοσύνη και να αφεθείς! Μαγική έκφραση….Έβλεπες τότε ανθρώπους που αντιστέκονταν σπασμωδικά, να λιώνουν και να αφήνονται σε χέρια ασφαλή…κι αυτό ήταν γοητευτικό πάντα να το παρατηρείς!

Όλες οι δεύτερες σκέψεις που μας βασανίζουν, "έπρεπε να είχα πει αυτό, να είχα κάνει το άλλο, να είχα σκεφτεί το παράλλο."  Όλες οι αγωνίες για λάθος αποφάσεις, για λάθος κατευθύνσεις, για λάθη που μας αφήνουν ξάγρυπνους…πάντα σκέφτομαι δείξε εμπιστοσύνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Μάθε ότι χρειάζεσαι να μάθεις. Πάρε ότι χρειάζεται να πάρεις. Μην αφήνεις κανένα λάθος να πάει χαμένο. Οι λάθος δρόμοι, τα αδιέξοδα, οι κακές διαδρομές δεν είναι χαμένος χρόνος αν εκμεταλλευτούμε σωστά την γνώση που μας έδωσαν…οπότε σταμάτα να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και δείξε εμπιστοσύνη…

Κι έτσι κυλά η ζωή με εσωτερικές συνομιλίες και  ανακουφιστικές αναπλαισιώσεις….εδώ παρέα με τον κουραμπιεδάκο, τον  μικρότερο της παρέας μας, που όπως κάθε μικρότερος της παρέας δεν θα μεγαλώσει ποτέ και θα με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να είναι η ουρά μου! Μια ουρά κάτασπρη που πρόσθεσε στην καθημερινότητα μας χαμόγελα και δεν έχω επιλογή από το να αγαπώ τρελά...

Καλή χρονιά λοιπόν. Με απλότητα κι εμπιστοσύνη! Εϊ ψιτ...και σε ειρήνη με εμάς, με τις αποφάσεις μας, με τον πολύτιμο εαυτό μας...Καλημέρα αγαπημένοι με μια ευχή, ας είναι  φέτος φωτεινά, ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια!

Αφιερωμένο...