Νέα μαμά εγώ τότε, συζητάμε πριν χρόνια με ένα ηλικιωμένο συνάδελφο και με
ρωτάει αν έχω φωτογραφία του γιου μου. Εννοείται πως είχα στο μικρό τσεπάκι του
πορτοφολιού μου….τότε τα κινητά είχαν μόνο κουμπιά και μια τόση δα σκοτεινή
οθόνη, οπότε τις φωτογραφίες τις είχαμε στα πορτοφόλια! Βγάζω και του δείχνω τη φωτογραφία διαβατηρίου στην οποία ο γιος μου
ήταν δυο χρονών.
Ενθουσιασμένος ο συνάδελφος βγάζει το δικό του πορτοφόλι και
τραβάει από μια μικρή θήκη μια φωτογραφία του δικού του γιου και μου λέει. "Καλέ
τα παιδιά μας μοιάζουν τόσο πολύ σαν να είναι αδέρφια. Έχουν τις ίδιες μπούκλες."
Κοιτάζω τη φωτογραφία και βλέπω πως πράγματι μοιάζουν και
γελώντας ρωτάω τον συνάδελφο πόσο χρονών είναι ο γιος του μιας και δεν περίμενα
να έχει τόσο μικρό παιδάκι…και μου απαντά, "Α! καλά τώρα είναι 30 χρονών στην
φωτογραφία είναι δυο"….Γέλασα με την καρδιά μου!
Μου φάνηκε τρελό το να έχεις μεγάλο παιδί και να κουβαλάς
φωτογραφία του από τότε που ήταν νήπιο… Μα είναι δυνατόν;
Ένα θα πω…στο πορτοφόλι μου κουβαλάω ακόμη την ίδια
φωτογραφία του νηπίου που είναι πια
είκοσι δύο και του αδερφού του που είναι δεκαοχτώ. Ε ναι είναι δυνατόν!!!! Σαν τα παιδιά να μεγαλώνουν κι εμείς να μένουμε σκαλωμένοι σε εκείνη την τρυφερή τους ηλικία.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως μου λείπουν πολύ εκείνα τα χουχουλιάρικα όμορφα χρόνια που τα παιδιά ήταν μικρά κι η ζωή μας μαζί τους τόσο μα τόσο χρωματιστή και χαρούμενη! Ιδίως τα Χριστούγεννα…Ωωωωω τα Χριστούγεννα είχαν μια χαρά και μια μαγεία αξεπέραστη! Μαζί τους έζησα τα Χριστούγεννα των ονείρων μου. Ζουσα την κάθε στιγμή. Βρήκα νόημα και δημιουργήσαμε μαζί συνήθειες και παραδόσεις που επαναλαμβάναμε κάθε χρόνο. Τα παιδιά ζούσαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στο παράλληλο σύμπαν που δημιουργούσαμε με τον μπαμπά τους που τύχαινε να έχει με τις γιορτές, ακόμη μεγαλύτερη τρέλα από εμένα.
Μαζί τους έγραψα γράμματα στον Άγιο Βασίλη ενώ δάκρυζα με αυτά
που εκείνοι έγραφαν στα δικά τους άτσαλα παιδικά γράμματα στον Άγιο Βασίλη που αγαπούσαν, περίμενα με αγωνία
να δω το δαγκωμένο μπισκοτάκι, να τους διαβάσω το γράμμα που τους άφηνε ο Άγιος Βασίλης μαζί
με το γνωστό κουδουνάκι από το Πολικό εξπρές και για να δούμε, ακούτε και φέτος
τον ήχο από το κουδουνάκι; φορούσα άσχημες γιορτινές πιζάμες, κάλτσες και
μπλούζες, έψαχνα τα αλευρωμένα καλικαντζαράκια, έψαλα, τραγούδησα, χόρεψα και πίστεψα. Πίστεψα βαθιά σε ότι κουβαλούν
οι γιορτές αυτές! Θυμάμαι με λαχτάρα να τις περιμένω περισσότερο από τα ίδια τα
παιδιά για να νιώσω μαζί τους τη μαγεία και κάθε χρόνο έφτιαχνα πρόγραμμα για
το τι θα κάνουμε, για να τα προλάβουμε όλα. Από ψήσιμο, φούρνισμα και στόλισμα,
μέχρι ύπνο στρωματσάδα κάτω από το δέντρο και διαγωνισμό διακόσμησης χριστουγεννιάτικων
μπισκότων και κατασκευών. Παραμύθια αγκαλιασμένοι
κάτω από την κόκκινη «κουρβέτα» όπως έλεγαν και ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για
το πως έρχεται ο Άγιος Βασίλης και πότε προλαβαίνει
και πως μπορεί και ποιος τον βοηθάει….και εγώ λάτρευα να μιλάω μαζί τους
ώρες…κι ακόμη κι όταν έγιναν έφηβοι τηρούσαμε τις παραδόσεις όλες κάτι που κι εκείνοι αποζητούσαν και διαφύλατταν. Γιορτινά
πρωινά, τραπέζια σε φίλους, ύπνος κάτω από το στολισμένο δέντρο, κάλαντα με παρέες και μουσικά όργανα, διαγωνισμούς διακόσμησης
μπισκότων, κάποιες Χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε κάααθε Χριστούγεννα
και γελάμε και κλαίμε πάντα, σαν να τις βλέπουμε για πρώτη φορά και βέβαια τα αγαπημένα μου παραμύθια!
Μόλις πριν δυο χρόνια τους διάβαζα το αγαπημένο μου "Το ωραιότερο
Χριστουγεννιάτικο στολίδι" της Αγγελικής Δαρλάση και δεν μπορούσα να τελειώσω το
βιβλίο γιατί έκλαιγα ασταμάτητα…
Τα Χριστούγεννα μας, κρύβουν πάντα μερικές από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μας και φέτος που
τα παιδιά είναι πια μακριά φοιτητές στις ζωές τους, μας ζητούν να δημιουργήσουμε
εκείνη τη μαγεία. Ρωτούν αν στολίσαμε και παραγγέλνουν γευστικά καλούδια που αγαπούν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές. Κι
εμείς στολίσαμε όπως το θέλουν και το σπίτι μας είναι έτοιμο και τώρα που ζούμε πια μόνοι
είναι όπως τότε που ήμασταν οι δυο μας, με τη διαφορά πως έχουν μεσολαβήσει είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ζούσαμε εντελώς μόνοι και βέβαια δεν είμαστε πια τριαντάρηδες!
Το σπίτι είναι πιο σιωπηλό, μιλάμε συχνότερα με τα ζώα μας
παρά μεταξύ μας αφού βλεπόμαστε ελάχιστα γιατί δεν είμαστε τριαντάρηδες αλλά δουλεύουμε
σαν τριαντάρηδες και γυρίζουμε σπίτι εξουθενωμένοι. .
Επίσης τώρα που τα παιδιά έφυγαν αρχίσαμε να μαγειρεύουμε κάτι γρήγορο για να κερδίσουμε χρόνο και εξαφανιζόμαστε πάλι στις δουλειές μας. Οπότε όλα τα κάνουμε με λιγότερες ιεροτελεστίες και τελετουργικά, που ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όταν υπήρχαν τα παιδιά στο σπίτι.
Τις προάλλες δε, αποφάσισα να φάω στο σαλόνι μπροστά στην
τηλεόραση κάτι που γενικά ήταν απαγορευμένο για όλους τους προφανείς λόγους, εκτός κι αν ήταν
σαββατόβραδο, οπότε θα καθόμασταν όλοι μαζί. Σκέφτηκα πως θα κάνω το απαγορευμένο, κάτι το οποίο
γενικά δεν ενθαρρύναμε ως γονείς, μα τώρα δεν με βλέπει κανείς οπότε δεν
πειράζει…και αλί και τρισαλί έριξα το φαγητό στον καναπέ - αν είναι δυνατόν! - και κατέληξα αντί να τρώω, να πλένω τα καλύμματα
σιχτιρίζοντας τον εαυτό μου, που υπενθύμιζα συνέχεια στα παιδιά να προσέχουν… Νομίζω με εκδικήθηκαν!
Γενικά χωρίς τα αγόρια στο σπίτι όλα είναι αλλιώς. Τώρα ότι αφήνω
το ξαναβρίσκω στη θέση του, τίποτα δεν λερώνεται και οι δουλειές είναι πολύ λιγότερες…όλα
είναι πιο γαλήνια μα λιγότερο ζωντανά…
Ρωτάω τον μπαμπά τους αν θυμάται τα χρόνια που πέρασαν και μελαγχολεί
και μου απαντά πως χαίρεται που τα ζήσαμε και περάσαμε τόσο όμορφα και επικεντρώνεται στο πως θα περάσουμε όμορφα τώρα.
Πάντα πιο γειωμένος από εμένα. Πόση ευλογία τελικά όλα όσα ζήσαμε και πόση
συνειδητοποίηση πως αλλάξαμε πίστα. Και από δω και πέρα όλα θα είναι αλλιώς και
πρέπει να ξανακοιταχτούμε. Να δώσουμε όλο το χρόνο σε εμάς. Να επενδύσουμε σε μια σχέση την οποία την βρίσκαμε και
την χάναμε γιατί προτεραιότητα ήταν πάντα οι μικροί πολύτιμοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο
αυτό αλλά να επενδύσουμε περισσότερο και σχέσεις μας με φίλους και ανθρώπους
που αγαπάμε και ταιριάζουμε κι αυτό για εμένα είναι το πιο σπουδαίο όλων, για
να μην γίνουν πάλι τα παιδιά το επίκεντρο της ζωής μας με έναν τρόπο που να τους
πιέζει και να τους αγχώνει!
Για να είναι εκείνοι ελεύθεροι και ξέγνοιαστοι να
ανακαλύψουν την ζωή και να πετούν μακριά μας και πίσω από τα πιο τρελά όνειρα τους,
θα πρέπει να νιώθουν πως είμαστε χαρούμενοι και ήρεμοι. Πως έχουμε μια καλή ζωή
με φίλους και συγγενείς μας και δεν
είμαστε μόνοι.
Οπότε…ελάτε να ενωθούμε. Να θυμηθούμε τα νιάτα μας, να ξεκινήσουμε
τις εξόδους, τα επιτραπέζια τα σαββατόβραδα και τις εκδρομές με τα καπη, όπως μας λένε και μας κοροϊδεύουν.
Νομίζω πως τελικά αυτή η περίοδος στην ζωή ενός γονιού είναι η πιο υποτιμημένη. Όλοι μιλάμε για το πόσο δύσκολο είναι το να κοιμήσεις ένα βρέφος, να ηρεμήσεις ένα νήπιο, να κατευθύνεις έναν έφηβο…μα κανείς δεν σε προετοιμάζει για το πόσο δύσκολο είναι το να αποχωριστείς ένα ενήλικα που είναι όμως το πιο πολύτιμο πλάσμα στην ζωή σου και δεν θα σταματήσεις ποτέ να το βλέπεις ως το μικρό και χαριτωμένο εκείνο μικρούλι για το οποίο κάποτε ήσουν ο κόσμος όλος! Ξαφνικά δεν είσαι πια ο κόσμος του όλος. Σε αποδομεί και πονάει πολύ αυτή η αποδόμηση...
Η ζωή αλλάζει αγαπημένοι και πως θα τα καταφέρναμε αν δεν αφηνόμασταν
να αλλάξουμε κι εμείς μαζί της! Αλλάζουμε λοιπόν. Μεταμορφωνόμαστε, ωριμάζουμε
και αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, βάζοντας τον σε προτεραιότητα αφού δεν υπάρχει
κανείς άλλος τριγύρω να έχει το προνόμιο αυτό! Κι ενώ παλιότερα έπρεπε να δώσεις
μάχη για να καταφέρεις να βάλεις έστω για λίγη ώρα σε προτεραιότητα τον εαυτό
σου, τώρα ξαφνικά ο χρόνος είναι όλος δικός σου…Κανείς δεν θα πει χίλιες φορές
μαμά, κανείς δεν θα σε φωνάξει, να τον σκουπίσεις,
να τον ταΐσεις, να τον διαβάσεις, να τον πας στο φίλο του, στην δραστηριότητα,
στην έξοδο, κανείς δεν θα λερώσει τον καναπέ….εκτός από εσένα!
Γι’ αυτό αν σου λερώσουν τον καναπέ…μην δώσεις σημασία! Μην χαλάς την στιγμή, το κέφι, την διάθεση σου, όσο κουρασμένος κι αν νιώθεις. Κάποια μέρα δεν θα είσαι πια τόσο σημαντικός, ούτε τόσο χρήσιμος κι αυτά, δεν θα είναι για πάντα τόσο μικρούλια και τίποτε από όλα όσα φαντάζουν σημαντικά σήμερα δεν θα έχουν σημασία αύριο, σε ένα μήνα ή σε πέντε χρόνια…Αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις μαζί τους τη μαγεία που έχουν ανάγκη. Την μαγεία που εσύ έχεις ανάγκη και δεν το ξέρεις…Αφέσου!
Αφήνομαι κι εγώ λοιπόν, σε ότι μου φέρνει ο χρόνος κι αποφασίζω να τα ζήσω με την αξία που τους αρμόζει… Τελικά κάθε στάδιο της γονεϊκότητας έχει κάτι να μου μάθει κι εύχομαι να εξελίσσομαι και να μεγαλώνω με εμπιστοσύνη στο ρόλο αυτό, με εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην σχέση μας.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα και επιτέλους, θα γυρίσουν σπίτι οι φοιτητές. Σε αυτό το σπίτι που ξέρει να τους φροντίζει και κουβαλά ήχους, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ασφάλεια και την μαγεία των γιορτών που τόσο αγαπούν...Αυτή την υπέροχη αίσθηση πως όσο φανταστικά κι αν είναι τα μακρινά και περιπετειώδη σου ταξίδια, πάντα είναι τρυφερά ανακουφιστικό το να γυρίζεις τελικά... σπίτι. Και ίσως κάπως έτσι να μετριέται κι η επιτυχία μας ως γονείς κι εύχομαι πάντα να χαίρονται τα παιδιά μας να επιστρέφουν σπίτι!
Καλές γιορτές αγαπημένοι. Ξέρετε εσείς!!! Με ευημερία, χαρά και
μάτια λαμπερά! Και όσοι λείπουν, πάντα να βρίσκουν το τρόπο να επιστέφουν...
Αφιερωμένο εξαιρετικά.....
Δυο από τις πιο αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:
