Να επιστρέφουν στο σπίτι για τα Χριστούγεννα...

Νέα μαμά εγώ τότε, συζητάμε  πριν χρόνια με ένα ηλικιωμένο συνάδελφο και με ρωτάει αν έχω φωτογραφία του γιου μου. Εννοείται πως είχα στο μικρό τσεπάκι του πορτοφολιού μου….τότε τα κινητά είχαν μόνο κουμπιά και μια τόση δα σκοτεινή οθόνη, οπότε τις φωτογραφίες τις είχαμε στα πορτοφόλια! Βγάζω και του δείχνω τη φωτογραφία διαβατηρίου στην οποία ο γιος μου ήταν δυο χρονών.

Ενθουσιασμένος ο συνάδελφος βγάζει το δικό του πορτοφόλι και τραβάει από μια μικρή θήκη μια φωτογραφία του δικού του γιου και μου λέει. "Καλέ τα παιδιά μας μοιάζουν τόσο πολύ σαν να είναι αδέρφια.  Έχουν τις ίδιες μπούκλες."

Κοιτάζω τη φωτογραφία και βλέπω πως πράγματι μοιάζουν και γελώντας ρωτάω τον συνάδελφο πόσο χρονών είναι ο γιος του μιας και δεν περίμενα να έχει τόσο μικρό παιδάκι…και μου απαντά, "Α! καλά τώρα είναι 30 χρονών στην φωτογραφία είναι δυο"….Γέλασα με την καρδιά μου!

Μου φάνηκε τρελό το να έχεις μεγάλο παιδί και να κουβαλάς φωτογραφία του από τότε που ήταν νήπιο… Μα είναι δυνατόν;

Ένα θα πω…στο πορτοφόλι μου κουβαλάω ακόμη την ίδια φωτογραφία  του νηπίου που είναι πια είκοσι δύο και του αδερφού του που είναι δεκαοχτώ. Ε ναι είναι δυνατόν!!!! Σαν τα παιδιά να μεγαλώνουν κι εμείς να μένουμε σκαλωμένοι σε εκείνη την τρυφερή τους ηλικία.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως μου λείπουν πολύ εκείνα τα χουχουλιάρικα όμορφα χρόνια που τα παιδιά ήταν μικρά κι η ζωή μας μαζί τους τόσο μα τόσο χρωματιστή και χαρούμενη! Ιδίως τα Χριστούγεννα…Ωωωωω τα Χριστούγεννα είχαν μια χαρά και μια μαγεία αξεπέραστη!  Μαζί τους έζησα τα Χριστούγεννα των ονείρων μου. Ζουσα την κάθε στιγμή. Βρήκα νόημα και δημιουργήσαμε μαζί συνήθειες και παραδόσεις που επαναλαμβάναμε κάθε χρόνο. Τα παιδιά ζούσαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στο  παράλληλο σύμπαν που δημιουργούσαμε με  τον μπαμπά τους που τύχαινε να έχει με τις γιορτές, ακόμη μεγαλύτερη τρέλα από εμένα.

Μαζί τους έγραψα γράμματα στον Άγιο Βασίλη ενώ δάκρυζα με αυτά που εκείνοι έγραφαν στα δικά τους άτσαλα παιδικά  γράμματα στον Άγιο Βασίλη που αγαπούσαν, περίμενα με αγωνία να δω το δαγκωμένο μπισκοτάκι, να τους διαβάσω  το γράμμα που τους άφηνε ο Άγιος Βασίλης μαζί με το γνωστό κουδουνάκι από το Πολικό εξπρές και για να δούμε, ακούτε και φέτος τον ήχο από το κουδουνάκι; φορούσα άσχημες γιορτινές πιζάμες, κάλτσες και μπλούζες, έψαχνα τα αλευρωμένα καλικαντζαράκια, έψαλα, τραγούδησα, χόρεψα και πίστεψα. Πίστεψα βαθιά σε ότι κουβαλούν οι γιορτές αυτές! Θυμάμαι με λαχτάρα να τις περιμένω περισσότερο από τα ίδια τα παιδιά για να νιώσω μαζί τους τη μαγεία και κάθε χρόνο έφτιαχνα πρόγραμμα για το τι θα κάνουμε, για να τα προλάβουμε όλα. Από ψήσιμο, φούρνισμα και στόλισμα, μέχρι ύπνο στρωματσάδα κάτω από το δέντρο και διαγωνισμό διακόσμησης χριστουγεννιάτικων μπισκότων και κατασκευών. Παραμύθια  αγκαλιασμένοι κάτω από την κόκκινη «κουρβέτα» όπως έλεγαν και ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για το  πως έρχεται ο Άγιος Βασίλης και πότε προλαβαίνει και πως μπορεί και ποιος τον βοηθάει….και εγώ λάτρευα να μιλάω μαζί τους ώρες…κι ακόμη κι όταν έγιναν έφηβοι τηρούσαμε τις παραδόσεις όλες κάτι που κι εκείνοι αποζητούσαν και διαφύλατταν. Γιορτινά πρωινά, τραπέζια σε φίλους, ύπνος κάτω από το στολισμένο δέντρο, κάλαντα με παρέες και μουσικά όργανα, διαγωνισμούς διακόσμησης μπισκότων, κάποιες Χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε κάααθε Χριστούγεννα και γελάμε και κλαίμε πάντα, σαν να τις βλέπουμε για πρώτη φορά  και βέβαια τα αγαπημένα μου παραμύθια!

Μόλις πριν δυο χρόνια τους διάβαζα το αγαπημένο μου "Το ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο στολίδι" της Αγγελικής Δαρλάση και δεν μπορούσα να τελειώσω το βιβλίο γιατί έκλαιγα ασταμάτητα…

Τα Χριστούγεννα μας,  κρύβουν πάντα μερικές από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μας και φέτος που τα παιδιά είναι πια μακριά φοιτητές στις ζωές τους, μας ζητούν να δημιουργήσουμε εκείνη τη μαγεία. Ρωτούν αν στολίσαμε και παραγγέλνουν γευστικά καλούδια που αγαπούν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές. Κι εμείς στολίσαμε όπως το θέλουν και το σπίτι μας είναι έτοιμο και τώρα που ζούμε πια μόνοι είναι όπως τότε που ήμασταν οι δυο μας, με τη διαφορά πως  έχουν μεσολαβήσει είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ζούσαμε εντελώς μόνοι και βέβαια δεν είμαστε πια τριαντάρηδες! 

Το σπίτι είναι πιο σιωπηλό, μιλάμε συχνότερα με τα ζώα μας παρά μεταξύ μας αφού βλεπόμαστε ελάχιστα γιατί δεν είμαστε τριαντάρηδες αλλά δουλεύουμε σαν τριαντάρηδες και γυρίζουμε σπίτι εξουθενωμένοι. .

Επίσης τώρα που τα παιδιά έφυγαν αρχίσαμε να μαγειρεύουμε κάτι γρήγορο για να κερδίσουμε χρόνο και εξαφανιζόμαστε πάλι στις δουλειές μας. Οπότε όλα τα κάνουμε με λιγότερες ιεροτελεστίες και τελετουργικά, που ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όταν υπήρχαν τα παιδιά στο σπίτι.

Τις προάλλες δε,  αποφάσισα να φάω στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση κάτι που γενικά  ήταν απαγορευμένο  για όλους τους προφανείς λόγους, εκτός κι αν ήταν σαββατόβραδο, οπότε θα καθόμασταν όλοι μαζί. Σκέφτηκα πως θα κάνω το απαγορευμένο, κάτι το οποίο γενικά δεν ενθαρρύναμε ως γονείς, μα τώρα δεν με βλέπει κανείς οπότε δεν πειράζει…και αλί και τρισαλί έριξα  το φαγητό στον καναπέ - αν είναι δυνατόν! - και  κατέληξα αντί να τρώω, να πλένω τα καλύμματα σιχτιρίζοντας τον εαυτό μου, που υπενθύμιζα  συνέχεια στα παιδιά να προσέχουν… Νομίζω με εκδικήθηκαν!

Γενικά χωρίς τα αγόρια στο σπίτι όλα είναι αλλιώς. Τώρα ότι αφήνω το ξαναβρίσκω στη θέση του, τίποτα δεν λερώνεται και οι δουλειές είναι πολύ λιγότερες…όλα είναι πιο γαλήνια μα λιγότερο ζωντανά…

Ρωτάω τον μπαμπά τους αν θυμάται τα χρόνια που πέρασαν και μελαγχολεί και μου απαντά πως χαίρεται που τα ζήσαμε και περάσαμε τόσο όμορφα και επικεντρώνεται στο πως θα περάσουμε όμορφα τώρα. Πάντα πιο γειωμένος από εμένα. Πόση ευλογία τελικά όλα όσα ζήσαμε και πόση συνειδητοποίηση πως αλλάξαμε πίστα. Και από δω και πέρα όλα θα είναι αλλιώς και πρέπει να ξανακοιταχτούμε. Να δώσουμε όλο το χρόνο σε εμάς. Να επενδύσουμε σε μια σχέση την οποία την βρίσκαμε και την χάναμε γιατί προτεραιότητα ήταν πάντα οι μικροί πολύτιμοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να επενδύσουμε περισσότερο και σχέσεις μας με φίλους και ανθρώπους που αγαπάμε και ταιριάζουμε κι αυτό για εμένα είναι το πιο σπουδαίο όλων, για να μην γίνουν πάλι τα παιδιά το επίκεντρο της ζωής μας με έναν τρόπο που να τους πιέζει και να τους αγχώνει!

Για να είναι εκείνοι ελεύθεροι και ξέγνοιαστοι να ανακαλύψουν την ζωή και να πετούν μακριά μας και πίσω από τα πιο τρελά όνειρα τους, θα πρέπει να νιώθουν πως είμαστε χαρούμενοι και ήρεμοι. Πως έχουμε μια καλή ζωή με φίλους και συγγενείς μας και δεν είμαστε μόνοι.

Οπότε…ελάτε να ενωθούμε. Να θυμηθούμε τα νιάτα μας, να ξεκινήσουμε τις εξόδους, τα επιτραπέζια τα σαββατόβραδα και τις  εκδρομές με τα καπη, όπως μας λένε και μας κοροϊδεύουν.

Νομίζω πως τελικά αυτή η περίοδος στην ζωή ενός γονιού είναι η πιο υποτιμημένη.  Όλοι μιλάμε για το πόσο δύσκολο είναι το να κοιμήσεις ένα βρέφος, να ηρεμήσεις ένα νήπιο, να κατευθύνεις έναν έφηβο…μα κανείς δεν σε προετοιμάζει για το πόσο δύσκολο είναι το να αποχωριστείς ένα ενήλικα που είναι όμως το πιο πολύτιμο πλάσμα στην ζωή σου και δεν θα σταματήσεις ποτέ να το βλέπεις ως το μικρό και χαριτωμένο εκείνο μικρούλι για το οποίο κάποτε ήσουν ο κόσμος όλος! Ξαφνικά δεν είσαι πια ο κόσμος του όλος. Σε αποδομεί και πονάει πολύ αυτή η αποδόμηση...

Η ζωή αλλάζει αγαπημένοι και πως θα τα καταφέρναμε αν δεν αφηνόμασταν να αλλάξουμε κι εμείς μαζί της! Αλλάζουμε λοιπόν. Μεταμορφωνόμαστε, ωριμάζουμε και αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, βάζοντας τον σε προτεραιότητα αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος τριγύρω να έχει το προνόμιο αυτό! Κι ενώ παλιότερα έπρεπε να δώσεις μάχη για να καταφέρεις να βάλεις έστω για λίγη ώρα σε προτεραιότητα τον εαυτό σου, τώρα ξαφνικά ο χρόνος είναι όλος δικός σου…Κανείς δεν θα πει χίλιες φορές μαμά,  κανείς δεν θα σε φωνάξει, να τον σκουπίσεις, να τον ταΐσεις, να τον διαβάσεις, να τον πας στο φίλο του, στην δραστηριότητα, στην έξοδο, κανείς δεν θα λερώσει τον  καναπέ….εκτός  από εσένα!

Γι’ αυτό αν σου λερώσουν τον καναπέ…μην δώσεις σημασία! Μην χαλάς την στιγμή, το κέφι, την διάθεση σου, όσο κουρασμένος κι αν νιώθεις. Κάποια μέρα δεν θα είσαι πια τόσο σημαντικός, ούτε τόσο χρήσιμος κι αυτά, δεν θα είναι για πάντα τόσο μικρούλια και τίποτε από όλα όσα φαντάζουν σημαντικά σήμερα δεν θα έχουν σημασία αύριο, σε ένα μήνα ή σε πέντε χρόνια…Αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις μαζί τους τη μαγεία που έχουν ανάγκη. Την μαγεία που εσύ έχεις ανάγκη και δεν το ξέρεις…Αφέσου! 

Αφήνομαι κι εγώ λοιπόν, σε ότι μου φέρνει ο χρόνος κι αποφασίζω να τα ζήσω με την αξία που τους αρμόζει… Τελικά κάθε στάδιο της γονεϊκότητας έχει κάτι να μου μάθει κι εύχομαι να  εξελίσσομαι και να μεγαλώνω με εμπιστοσύνη στο ρόλο αυτό, με εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην σχέση μας.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και επιτέλους, θα γυρίσουν σπίτι οι φοιτητές. Σε αυτό το σπίτι που ξέρει να τους φροντίζει και κουβαλά ήχους, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ασφάλεια και την μαγεία των γιορτών που τόσο αγαπούν...Αυτή την υπέροχη αίσθηση πως όσο φανταστικά κι αν είναι τα μακρινά και περιπετειώδη σου ταξίδια, πάντα είναι τρυφερά ανακουφιστικό το να γυρίζεις τελικά... σπίτι. Και ίσως κάπως έτσι να μετριέται κι η επιτυχία μας ως γονείς κι εύχομαι πάντα να χαίρονται τα παιδιά μας να επιστρέφουν σπίτι!

Καλές γιορτές αγαπημένοι. Ξέρετε εσείς!!! Με ευημερία, χαρά και μάτια λαμπερά! Και όσοι λείπουν, πάντα να βρίσκουν το τρόπο να επιστέφουν...

Αφιερωμένο εξαιρετικά.....

Δυο από τις πιο αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:

Βλέπεις ότι βλέπω;

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη και τα κουδουνάκια...

Το Σχολείο τελείωσε!

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog, ο μικρούλης της παρέας ξεκινούσε τα νήπια κι ήταν ένα ξεκίνημα δύσκολο που τότε μοιράστηκα μαζί σας…

Ζήσαμε μαζί στιγμές όμορφες μέσα από αυτό το blog μοιράστηκα αγιασμούς και αποφοιτήσεις, ανοίγματα και κλεισίματα χρονιάς! Πρώτες και τελευταίες ημέρες στο σχολείο….και τώρα πάνε όλα…Πέρασαν! Φέτος το λιοσποράκι αποφοίτησε από το Λύκειο και το σχολείο τελείωσε για πάντα!

Πρώτη μέρα στο σχολείο 2012

Θυμάμαι στο κλείσιμο της πρώτης δημοτικού είχα συγκινηθεί πολύ και μια δασκάλα μου είπε περίμενε έχεις πολλές ακόμη συγκινήσεις μπροστά σου! Γελάσαμε τότε…Μου φαινόταν όλα τόσο μακριά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο γρήγορα θα κυλούσαν τα χρόνια. Μου το έλεγαν μα δεν μπορούσα να το κατανοήσω! Μου φαινόταν όλα αδιανόητα μακριά…Κι όμως όλα σαν να γίναν σε μια στιγμή! Το έχω ξαναγράψει την στιγμή που ζεις κάτι σου φαίνεται ατελείωτο μα σαν περνά φαντάζει σαν να κράτησε μια μόνο ανάσα! Παράξενη που είναι η αίσθηση του χρόνου. Σε ξεγελά. Σε μπερδεύει, σε παρασέρνει, μα είναι αμείλικτος. Δεν στέκεται, δεν περιμένει λεπτό! Τρέχει τρέχει τρέχει….κι ότι προλάβεις!

Ο μόνος τρόπος να αντέξεις το φευγιό του είναι όταν τον έχεις να τον ζεις. Έτσι προσπάθησα να ζήσω τα σχολικά τους χρόνια. Με φίλους, με παρέες, με ένα σπίτι πάντα ανοιχτό και ζωντανό γεμάτο παιδιά, με σχολικές γιορτές, με ποιήματα και στολές, με μουσικές βραδιές, με παραστάσεις, με σκετσάκια, με συλλόγους γονέων, με τέλειες γιορτές αποφοίτησης και παρελάσεις, με καλοκαιρινά κλεισίματα με χορούς και γυμναστικές επιδείξεις και τα τέλεια γλέντια των συλλόγων γονέων, με καφέδες μαμάδων, με εκδρομές, με ενημερώσεις και αναμονή στις ουρές για τις προόδους, με απογοητεύσεις και γέλια και καυγάδες, με πρόβες, με ατελείωτες ώρες διαβάσματος και ασκήσεων και ξενύχτια και συζητήσεις με δασκάλους και διευθυντές και καθηγητές και αγωνίες και χαρτάκια ενημερώσεων  «αδιάβαστος» ή «δεν έγραψε την άσκηση»…Πόσο σημαντικά φάνταζαν όλα τότε…πόσο σημαντικά ήταν!!!

Τα ζήσαμε όλα! Τα ευχαριστηθήκαμε, ως το μεδούλι. Γνωρίσαμε ανθρώπους κάναμε νέους φίλους, μάθαμε πολλά. Χαρήκαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, νιώσαμε περήφανοι ή εκτεθειμένοι ανάλογα τα ανδραγαθήματα που έκαναν τα καμάρια μας! Δεν κάναμε καθόλου πίσω, προσπαθήσαμε να τα προλάβουμε όλα, να τα ζήσουμε όλα μαζί τους. Τα σχολικά τους χρόνια παρότι είχαν τόσο τρέξιμο και τόση αγωνία και κούραση….τα ευχαριστηθήκαμε. Νιώθω χορτασμένη. Γεμάτη συναισθήματα. Χαρούμενη. Ανακουφισμένη….και συγκινημένη βαθιά! Γιατί το σχολείο τέλειωσε και μαζί του τέλειωσε μια εποχή που ακόμη δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω, μα γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα σαν θυμάμαι όλα εκείνα τα υπέροχα υπέροχα χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί!

Γνωρίσαμε παιδαγωγούς εμπνευσμένους, ανθρώπους δώρα στην ζωής μας και στις ζωές των παιδιών μας, γέμισε η ζωή μας με φίλους αγαπημένους, μεγαλώσαμε μαζί, ωριμάσαμε μαζί. Γελάσαμε, κλάψαμε …όλα μαζί σε σχολικές αίθουσες και αυλόγυρους. Τους ευχαριστώ όλους βαθιά κι ειλικρινά. Όλους!!

Πως θα μπορούσα λοιπόν να μην μοιραστώ μαζί σας το κλείσιμο αυτού του μαγικού κύκλου!

Κι όπως όλα στην ζωή τελείωσε κι αυτό….Μέρες πριν μας σέρνανε στα μαγαζιά, μαλώναμε σε δοκιμαστήρια κοιταζόμασταν με τους άλλους γονείς με κατανόηση και γελούσαμε κάτω από τα μουστάκια μας, ερχόταν σπίτι και δοκίμαζαν ρούχα, ξεσήκωναν την ντουλάπα του μπαμπά και του μεγάλου αδερφού έκαναν επιδείξεις, μιλούσαν στα τηλέφωνα.... Ηταν σπουδαίο το να είναι όμορφοι!!

Κι ήταν όλοι όμορφοι πολύ!! Το μικρό μου τρομαγμένο  νηπιάκι είχε μεταμορφωθεί σε ένα νεαρό άντρα...και παρόλο που μου έλειπε εκείνο το μικρό πλάσμα που έτρωγε τα νύχια του πρώτη μέρα στο σχολείο,  ένιωθα υπέροχα αγκαλιάζοντας τον νεαρό άντρα, αληθινά ευλογημένη που έζησα αυτή την μαγική μετάβαση μαζί του...

Ήρθαν στην αποφοίτηση ντυμένοι στην πένα. Τα κορίτσια που έρχονται στο σπίτι μας με κοκαλάκια στα μαλλιά και σκισμένα τζιν φορούσαν υπέροχα φορέματα και μέσα σε μια βραδιά μεταμορφώθηκαν σε γυναίκες. Το ίδιο και τα αγόρια που τα γνωρίσαμε νηπιάκια  με ροζ τρυφερά μάγουλα, έδωσαν την θέση τους σε νεαρούς καλοντυμένους άντρες. Τα παιδιά μας! Όμορφα, λαμπερά κι ευτυχισμένα. Ντύθηκαν με τα καλά τους έτσι όπως αρμόζει στις μεγάλες  στιγμές.

 Δείτε στο instgram το πάρτι της χρονιάς!!!

Η βραδιά ήταν δική τους ολοκληρωτικά. Ήταν ευτυχισμένοι. Μέσα τους ακόμη μικρά και φοβισμένα μα με μάτια λαμπερά γεμάτα δίψα. Τα κοιτάζαμε από μακριά, να παίρνουν τα απολυτήρια τους, να χορεύουν, να μοιράζονται, να γελούν κι είμασταν θαρρείς άφωνοι μπροστά τους. Οι αμήχανοι γονείς που μένουν να τα κοιτούν από την άλλη άκρη να βαδίζουν με ορμή προς την ζωή και άλλο δεν μπορούν να κάνουν πια,  παρά μόνο να ελπίζουν…πως θα θυμούνται κάθε λέξη, κάθε ευχή, κάθε συμβουλή…

...την ώρα που πίνουν, ερωτεύονται, οδηγούν, ταξιδεύουν και τα μυαλά πετούν θα θυμούνται…κάθε λέξη, κάθε ευχή, κάθε συμβουλή…Τι αγωνία να τα καταφέρουν γιατί αυτό θα σημαίνει πως μαζί τους θα τα έχουμε καταφέρει κι εμείς…οι αμήχανοι γονείς, που όπου κι αν πάμε κουβαλάμε μαζί ζακέτα κι ομπρέλα! Πότε ήταν που αρχίσαμε να φοβόμαστε τη βροχή;

Έπιασε μπόρα την ώρα της αποφοίτησης, «αχ θα τους χαλάσει την γιορτή» σκεφτήκαμε και πολλοί γονείς έφυγαν τρέχοντας μα η νέα γενιά χόρευε μπροστά μας μέσα στην βροχή, ανέμελη. Τίποτε δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει τη γιορτή!!!Όχι αυτή τη γιορτή!

Τα καλά φορέματα και τα κολλαριστά πουκάμισα μουσκεύτηκαν, τα τακούνια βγήκαν και την θέση τους πήραν τα αθλητικά. Τσαλακώθηκαν, βράχηκαν,  ίδρωσαν και δεν σταμάτησαν να τραγουδούν και να χορεύουν και ήθελα να κλάψω γιατί  δεν ήξεραν όπως δεν ξέραμε κι εμείς, πως κρατούν στα χέρια τους μια δύναμη πελώρια. Την δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο! Μπήκαν στην επόμενη φάση της ζωής τους με ένα ξέφρενο πάρτι που κράτησε ως το πρωί!

Εύχομαι ότι κι αν κάνουν, όπου κι αν βρεθούν, να μην ξεχάσουν τα σημαντικά σε τούτη τη ζωή που δεν είναι άλλο παρά οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι και το αλάτι της ζωής τους…η αγάπη…

Ήρθε η ώρα του θερισμού αγαπημένοι. Ότι σπείραμε, ότι ποτίσαμε, ότι φροντίσαμε, μεγάλωσε και τα ντελικάτα στάχυα έγιναν πια χρυσά και πετούν ελεύθερα μακριά μας! Θυμάμαι σαν τα παιδιά μου πήγαν στο δημοτικό και αντί να τα αφήνω στα χέρια της νηπιαγωγού, έπρεπε να τα αφήνω έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του αυλόγυρου. Με μια  αγωνία τεράστια, μην συμβεί κάτι και κανείς δεν το καταλάβει...μην χαθεί, μην μπερδευτεί, μην μην μην...χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις! Που δεν σταματούν ποτέ μόνο αλλάζουν μέγεθος και μορφή. Έτσι και τώρα, στεκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη καγκελόπορτα που ανοίγει για εκείνους και βγαίνουν πια εκεί έξω στην ζωή! Δεν θα υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές να βάζουν τα όρια...ούτε καν εμείς παρά μόνο η μνήμη των λέξεων και των πράξεων μας...κι η ελπίδα την κρίσιμη στιγμή να θυμηθούν...τις λέξεις, τις ευχές, τις συμβουλές... 

Αποχαιρετάμε μια υπέροχη εποχή και μπαίνουμε σε τούτο το καλοκαίρι λίγο πιο… μόνοι. Μα θα το αντέξουμε ξέροντας πως εκείνοι δεν θα ναι ποτέ μόνοι σε τούτη τη ζωή, γιατί οτι κι αν συμβεί οι παλιοί συμμαθητές είναι οικογένεια!

Ει ψιτ, σε εσάς όλους που είστε τώρα μαζί και απολαμβάνεται ο ένας τον άλλο...μην ξεχνάτε τα λόγια του Χατζιδάκη..." Οι ρίζες σας είναι στους αιώνες, μα ο στόχος σας να είναι σαν αυτήν εδώ τη στιγμούλα". Μην υποτιμάτε τις στιγμούλες...αλλάζουν ζωές!  
Μικρέ, τράβα μπροστά και μην κοιτάς πίσω...ότι αγαπάς είναι πάντα εδώ, να σε περιμένει! Μεγάλωσες λιοσποράκι μου..."Πέτα μακριά Στάνλεϊ, απογειώσου!"

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!Σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Τα καταφέραμε ως εδώ κι αλλάζουμε πίστα. Με αγωνία, με χαρά, με περιέργεια. Σας ευχαριστώ  για το μοίρασμα. Σας ευχαριστώ που πάντα βρίσκεται τον τρόπο να είστε εδώ! Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι!!!

Κατερίνα...

Υ.Γ. Μοιράζομαι κάποιες αναρτήσεις από παλιότερες αποφοιτήσεις και βέβαια από τις πρώτες μέρες στο σχολείο...καλέ τι μικρά που ήταν!!!

Πρώτη ημέρα στο Σχολείο.

Μένουμε πάντα παιδιά!

Πρωτάκια σε δράση!

Προβιβάστηκα!

Το Δημοτικό τέλειωσε!

Τέλος κι αρχή με καλοκαιρινά μπουρίνια!

Θέλεις να γίνουμε φίλοι;

Τα παιδιά παίζουνε με το φεγγάρι!

Το μεγαλύτερο μάθημα!

Πανελλήνιες. Η εμπειρία!

Εμπιστοσύνη...

Ήρθε και το 2024!!! Σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή. Μια αστραπή. Γιορτές, φώτα, άνθρωποι και έπεσε η αυλαία σε χρόνο μηδέν…και να 'μαστε πάλι εδώ στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς. Με προσδοκίες και ενθουσιασμό και λίγη κούραση και λίγο σούρσιμο και πολλές κρυφές σκέψεις…και λίγες ελπίδες και κάμποσα όνειρα και ....

...πως διάολο το κάνουμε αυτό κάθε χρονιά και δημιουργούμε ενθουσιώδη σχέδια δεν ξέρω! Λες και δεν ξέρουμε ότι σε λιγότερο από μήνα θα σερνόμαστε να βγάλουμε τη μέρα! Ξεκινάμε πάντα με φόρα και καταλήγουμε κουρέλια.

Εγώ φέτος το αποφάσισα. Ούτε σχέδια και μεγάλες αποφάσεις, ούτε οράματα, ούτε πιέσεις και πομπώδης στόχους…τίποτα.

Να κυλά όμορφα η ζωή θέλω. Να δουλεύω με χαρά, να μην ξεχνάω να ανασαίνω, να έχω την καρδιά μου ανοιχτή, να ανάβω κάθε μέρα κεριά, να στολίζω με κάθε ευκαιρία  βάζα, να διαβάζω καμιά σελίδα από το βιβλίο που ξεροσταλιάζει στο κομοδίνο μέσα στην τρέλα της εβδομάδας μου, να μην ξεχνώ να εκπαιδεύομαι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, να γυμνάζω λιγάκι το σώμα μου να μην σκουριάσει, να μιλάω με κανένα άνθρωπο, να χαίρομαι τις διαφορετικές γεύσεις της κάθε εποχής, να θυμάμαι πως ζω κι όχι απλά υπάρχω…Απλά πράγματα! Μέχρι να έρθει η Άνοιξη και να αρχίσω να ονειρεύομαι τα ανθισμένα λουλούδια και να περνάω τα Σαββατοκύριακα, σκαλίζοντας και ξεχορταριάζοντας τα παρτέρια μου.

Οι εποχές των μεγάλων αποφάσεων τελείωσαν νομίζω. Τώρα οι μεγάλες αποφάσεις αφορούν τα παιδιά μας κι αυτό έχει ένα άλλου είδους άγχος μα και μια άλλου είδους χαρά. Μια χαρά πάνω από εσένα…παράξενη. Αλλάζουμε. Όλο και περισσότερο σκέφτομαι πως οι μεγάλες συγκινήσεις καμιά φορά είναι πολύ μεγάλες για εμένα. Δεν θέλω να με πιέζω πολύ, θέλω να με ακούω περισσότερο και καμιά φορά το καταφέρνω. Ίσως και να γέρασα όπως αλληλο κοροιδευόμαστε με τους φίλους μας…ίσως! Ίσως όμως και να ωρίμασα και να σταματήσω να πιέζω τον εαυτό μου με τρόπο που για χρόνια ήταν σχεδόν κακοποιητικός. Άλλωστε σύμφωνα με το βιβλίο του Burkeman που μου χάρισε η σοφή μου Μάρω, 80 χρόνια ζωής ισοδυναμούν σε τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες…λίγες ε;

Ε λοιπόν εγώ έχω ζήσει 2720… και μου απομένουν λιγότερες από 1300 αν θα καταφέρω να ζήσω ως τα 80!!! Σοκάρουν οι αριθμοί σωστά; Δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ έτσι…που σημαίνει πως πάνω από τις μισές αυτές εβδομάδες τις πέρασα μαλώνοντας με και ταλαιπωρώντας με…Όχι δεν μετάνιωσα…έτσι έπρεπε να γίνει, δείχνω εμπιστοσύνη είπαμε. Μέσα από αυτό έμαθα πολλά. Αν δεν είχα μάθει από αυτά, θα είχα μετανιώσει. Για κάποια λάθη είναι αργά κι εγώ δεν θέλω να ξανακάνω τα ίδια λάθη… Ο στόχος είναι λοιπόν όχι να μην ξανακάνω λάθη μα να μην επαναλάβω παλιά λάθη. Ο στόχος είναι να αποδεχθώ τα παλιά λάθη και να εμπιστευτώ τα νέα…Γιατί το κάθε νέο λάθος είναι ο νέος μου δάσκαλος…  Ελπίζοντας πάντα, αυτή η ωριμότητα να με οδηγεί σε όλο και μικρότερα, σε όλο και λιγότερα λάθη…

"Σταμάτα να τρέχεις πίσω από τον χρόνο Κατερίνα", μου ψιθυρίζω "κι αποδέξου με γαλήνη πως κάποια πράγματα δεν θα τα προλάβεις ποτέ. Να είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου!" 

Είπα δεν θα βάλω στόχους κι είπα ψέματα. Να είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου! Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος στόχος μου!

Οπότε έχουμε και λέμε! Εμπιστοσύνη στην ροή. Με ανακουφίζει τόσο αυτή η λέξη. Ήταν λέξη κλειδί τότε που δούλευα στην θεραπευτική κοινότητα  Ιθάκη. Σαν χανόταν ο δρόμος, το νόημα, η ουσία. Σαν οι άνθρωποι μπερδεύονταν και δεν ένιωθαν ασφάλεια με μια απόφαση, δεν ένιωθαν σίγουροι για κάτι. Σαν ένιωθαν αντίσταση, φόβο κι άρνηση…"Δείξε εμπιστοσύνη" ήταν η πρόταση που πλανιούνταν στον αέρα.

Δείξε εμπιστοσύνη στην διαδικασία, στην ζωή, στον εαυτό σου τον ίδιο…κι αυτό έμοιαζε με ζεστή κουβέρτα σε ένα παγωμένο χιονιά. Σαν κάποιος ξαφνικά να σε αγκάλιαζε σφιχτά και να σε έστελνε σε μια μήτρα ασφαλή όπου δεν θα χρειαζόταν να αποφασίσεις για κάτι παρά μόνο να δείξεις εμπιστοσύνη και να αφεθείς! Μαγική έκφραση….Έβλεπες τότε ανθρώπους που αντιστέκονταν σπασμωδικά, να λιώνουν και να αφήνονται σε χέρια ασφαλή…κι αυτό ήταν γοητευτικό πάντα να το παρατηρείς!

Όλες οι δεύτερες σκέψεις που μας βασανίζουν, "έπρεπε να είχα πει αυτό, να είχα κάνει το άλλο, να είχα σκεφτεί το παράλλο."  Όλες οι αγωνίες για λάθος αποφάσεις, για λάθος κατευθύνσεις, για λάθη που μας αφήνουν ξάγρυπνους…πάντα σκέφτομαι δείξε εμπιστοσύνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Μάθε ότι χρειάζεσαι να μάθεις. Πάρε ότι χρειάζεται να πάρεις. Μην αφήνεις κανένα λάθος να πάει χαμένο. Οι λάθος δρόμοι, τα αδιέξοδα, οι κακές διαδρομές δεν είναι χαμένος χρόνος αν εκμεταλλευτούμε σωστά την γνώση που μας έδωσαν…οπότε σταμάτα να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και δείξε εμπιστοσύνη…

Κι έτσι κυλά η ζωή με εσωτερικές συνομιλίες και  ανακουφιστικές αναπλαισιώσεις….εδώ παρέα με τον κουραμπιεδάκο, τον  μικρότερο της παρέας μας, που όπως κάθε μικρότερος της παρέας δεν θα μεγαλώσει ποτέ και θα με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να είναι η ουρά μου! Μια ουρά κάτασπρη που πρόσθεσε στην καθημερινότητα μας χαμόγελα και δεν έχω επιλογή από το να αγαπώ τρελά...

Καλή χρονιά λοιπόν. Με απλότητα κι εμπιστοσύνη! Εϊ ψιτ...και σε ειρήνη με εμάς, με τις αποφάσεις μας, με τον πολύτιμο εαυτό μας...Καλημέρα αγαπημένοι με μια ευχή, ας είναι  φέτος φωτεινά, ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια!

Αφιερωμένο...