Να επιστρέφουν στο σπίτι για τα Χριστούγεννα...

Νέα μαμά εγώ τότε, συζητάμε  πριν χρόνια με ένα ηλικιωμένο συνάδελφο και με ρωτάει αν έχω φωτογραφία του γιου μου. Εννοείται πως είχα στο μικρό τσεπάκι του πορτοφολιού μου….τότε τα κινητά είχαν μόνο κουμπιά και μια τόση δα σκοτεινή οθόνη, οπότε τις φωτογραφίες τις είχαμε στα πορτοφόλια! Βγάζω και του δείχνω τη φωτογραφία διαβατηρίου στην οποία ο γιος μου ήταν δυο χρονών.

Ενθουσιασμένος ο συνάδελφος βγάζει το δικό του πορτοφόλι και τραβάει από μια μικρή θήκη μια φωτογραφία του δικού του γιου και μου λέει. "Καλέ τα παιδιά μας μοιάζουν τόσο πολύ σαν να είναι αδέρφια.  Έχουν τις ίδιες μπούκλες."

Κοιτάζω τη φωτογραφία και βλέπω πως πράγματι μοιάζουν και γελώντας ρωτάω τον συνάδελφο πόσο χρονών είναι ο γιος του μιας και δεν περίμενα να έχει τόσο μικρό παιδάκι…και μου απαντά, "Α! καλά τώρα είναι 30 χρονών στην φωτογραφία είναι δυο"….Γέλασα με την καρδιά μου!

Μου φάνηκε τρελό το να έχεις μεγάλο παιδί και να κουβαλάς φωτογραφία του από τότε που ήταν νήπιο… Μα είναι δυνατόν;

Ένα θα πω…στο πορτοφόλι μου κουβαλάω ακόμη την ίδια φωτογραφία  του νηπίου που είναι πια είκοσι δύο και του αδερφού του που είναι δεκαοχτώ. Ε ναι είναι δυνατόν!!!! Σαν τα παιδιά να μεγαλώνουν κι εμείς να μένουμε σκαλωμένοι σε εκείνη την τρυφερή τους ηλικία.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως μου λείπουν πολύ εκείνα τα χουχουλιάρικα όμορφα χρόνια που τα παιδιά ήταν μικρά κι η ζωή μας μαζί τους τόσο μα τόσο χρωματιστή και χαρούμενη! Ιδίως τα Χριστούγεννα…Ωωωωω τα Χριστούγεννα είχαν μια χαρά και μια μαγεία αξεπέραστη!  Μαζί τους έζησα τα Χριστούγεννα των ονείρων μου. Ζουσα την κάθε στιγμή. Βρήκα νόημα και δημιουργήσαμε μαζί συνήθειες και παραδόσεις που επαναλαμβάναμε κάθε χρόνο. Τα παιδιά ζούσαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στο  παράλληλο σύμπαν που δημιουργούσαμε με  τον μπαμπά τους που τύχαινε να έχει με τις γιορτές, ακόμη μεγαλύτερη τρέλα από εμένα.

Μαζί τους έγραψα γράμματα στον Άγιο Βασίλη ενώ δάκρυζα με αυτά που εκείνοι έγραφαν στα δικά τους άτσαλα παιδικά  γράμματα στον Άγιο Βασίλη που αγαπούσαν, περίμενα με αγωνία να δω το δαγκωμένο μπισκοτάκι, να τους διαβάσω  το γράμμα που τους άφηνε ο Άγιος Βασίλης μαζί με το γνωστό κουδουνάκι από το Πολικό εξπρές και για να δούμε, ακούτε και φέτος τον ήχο από το κουδουνάκι; φορούσα άσχημες γιορτινές πιζάμες, κάλτσες και μπλούζες, έψαχνα τα αλευρωμένα καλικαντζαράκια, έψαλα, τραγούδησα, χόρεψα και πίστεψα. Πίστεψα βαθιά σε ότι κουβαλούν οι γιορτές αυτές! Θυμάμαι με λαχτάρα να τις περιμένω περισσότερο από τα ίδια τα παιδιά για να νιώσω μαζί τους τη μαγεία και κάθε χρόνο έφτιαχνα πρόγραμμα για το τι θα κάνουμε, για να τα προλάβουμε όλα. Από ψήσιμο, φούρνισμα και στόλισμα, μέχρι ύπνο στρωματσάδα κάτω από το δέντρο και διαγωνισμό διακόσμησης χριστουγεννιάτικων μπισκότων και κατασκευών. Παραμύθια  αγκαλιασμένοι κάτω από την κόκκινη «κουρβέτα» όπως έλεγαν και ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για το  πως έρχεται ο Άγιος Βασίλης και πότε προλαβαίνει και πως μπορεί και ποιος τον βοηθάει….και εγώ λάτρευα να μιλάω μαζί τους ώρες…κι ακόμη κι όταν έγιναν έφηβοι τηρούσαμε τις παραδόσεις όλες κάτι που κι εκείνοι αποζητούσαν και διαφύλατταν. Γιορτινά πρωινά, τραπέζια σε φίλους, ύπνος κάτω από το στολισμένο δέντρο, κάλαντα με παρέες και μουσικά όργανα, διαγωνισμούς διακόσμησης μπισκότων, κάποιες Χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε κάααθε Χριστούγεννα και γελάμε και κλαίμε πάντα, σαν να τις βλέπουμε για πρώτη φορά  και βέβαια τα αγαπημένα μου παραμύθια!

Μόλις πριν δυο χρόνια τους διάβαζα το αγαπημένο μου "Το ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο στολίδι" της Αγγελικής Δαρλάση και δεν μπορούσα να τελειώσω το βιβλίο γιατί έκλαιγα ασταμάτητα…

Τα Χριστούγεννα μας,  κρύβουν πάντα μερικές από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μας και φέτος που τα παιδιά είναι πια μακριά φοιτητές στις ζωές τους, μας ζητούν να δημιουργήσουμε εκείνη τη μαγεία. Ρωτούν αν στολίσαμε και παραγγέλνουν γευστικά καλούδια που αγαπούν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές. Κι εμείς στολίσαμε όπως το θέλουν και το σπίτι μας είναι έτοιμο και τώρα που ζούμε πια μόνοι είναι όπως τότε που ήμασταν οι δυο μας, με τη διαφορά πως  έχουν μεσολαβήσει είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ζούσαμε εντελώς μόνοι και βέβαια δεν είμαστε πια τριαντάρηδες! 

Το σπίτι είναι πιο σιωπηλό, μιλάμε συχνότερα με τα ζώα μας παρά μεταξύ μας αφού βλεπόμαστε ελάχιστα γιατί δεν είμαστε τριαντάρηδες αλλά δουλεύουμε σαν τριαντάρηδες και γυρίζουμε σπίτι εξουθενωμένοι. .

Επίσης τώρα που τα παιδιά έφυγαν αρχίσαμε να μαγειρεύουμε κάτι γρήγορο για να κερδίσουμε χρόνο και εξαφανιζόμαστε πάλι στις δουλειές μας. Οπότε όλα τα κάνουμε με λιγότερες ιεροτελεστίες και τελετουργικά, που ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όταν υπήρχαν τα παιδιά στο σπίτι.

Τις προάλλες δε,  αποφάσισα να φάω στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση κάτι που γενικά  ήταν απαγορευμένο  για όλους τους προφανείς λόγους, εκτός κι αν ήταν σαββατόβραδο, οπότε θα καθόμασταν όλοι μαζί. Σκέφτηκα πως θα κάνω το απαγορευμένο, κάτι το οποίο γενικά δεν ενθαρρύναμε ως γονείς, μα τώρα δεν με βλέπει κανείς οπότε δεν πειράζει…και αλί και τρισαλί έριξα  το φαγητό στον καναπέ - αν είναι δυνατόν! - και  κατέληξα αντί να τρώω, να πλένω τα καλύμματα σιχτιρίζοντας τον εαυτό μου, που υπενθύμιζα  συνέχεια στα παιδιά να προσέχουν… Νομίζω με εκδικήθηκαν!

Γενικά χωρίς τα αγόρια στο σπίτι όλα είναι αλλιώς. Τώρα ότι αφήνω το ξαναβρίσκω στη θέση του, τίποτα δεν λερώνεται και οι δουλειές είναι πολύ λιγότερες…όλα είναι πιο γαλήνια μα λιγότερο ζωντανά…

Ρωτάω τον μπαμπά τους αν θυμάται τα χρόνια που πέρασαν και μελαγχολεί και μου απαντά πως χαίρεται που τα ζήσαμε και περάσαμε τόσο όμορφα και επικεντρώνεται στο πως θα περάσουμε όμορφα τώρα. Πάντα πιο γειωμένος από εμένα. Πόση ευλογία τελικά όλα όσα ζήσαμε και πόση συνειδητοποίηση πως αλλάξαμε πίστα. Και από δω και πέρα όλα θα είναι αλλιώς και πρέπει να ξανακοιταχτούμε. Να δώσουμε όλο το χρόνο σε εμάς. Να επενδύσουμε σε μια σχέση την οποία την βρίσκαμε και την χάναμε γιατί προτεραιότητα ήταν πάντα οι μικροί πολύτιμοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να επενδύσουμε περισσότερο και σχέσεις μας με φίλους και ανθρώπους που αγαπάμε και ταιριάζουμε κι αυτό για εμένα είναι το πιο σπουδαίο όλων, για να μην γίνουν πάλι τα παιδιά το επίκεντρο της ζωής μας με έναν τρόπο που να τους πιέζει και να τους αγχώνει!

Για να είναι εκείνοι ελεύθεροι και ξέγνοιαστοι να ανακαλύψουν την ζωή και να πετούν μακριά μας και πίσω από τα πιο τρελά όνειρα τους, θα πρέπει να νιώθουν πως είμαστε χαρούμενοι και ήρεμοι. Πως έχουμε μια καλή ζωή με φίλους και συγγενείς μας και δεν είμαστε μόνοι.

Οπότε…ελάτε να ενωθούμε. Να θυμηθούμε τα νιάτα μας, να ξεκινήσουμε τις εξόδους, τα επιτραπέζια τα σαββατόβραδα και τις  εκδρομές με τα καπη, όπως μας λένε και μας κοροϊδεύουν.

Νομίζω πως τελικά αυτή η περίοδος στην ζωή ενός γονιού είναι η πιο υποτιμημένη.  Όλοι μιλάμε για το πόσο δύσκολο είναι το να κοιμήσεις ένα βρέφος, να ηρεμήσεις ένα νήπιο, να κατευθύνεις έναν έφηβο…μα κανείς δεν σε προετοιμάζει για το πόσο δύσκολο είναι το να αποχωριστείς ένα ενήλικα που είναι όμως το πιο πολύτιμο πλάσμα στην ζωή σου και δεν θα σταματήσεις ποτέ να το βλέπεις ως το μικρό και χαριτωμένο εκείνο μικρούλι για το οποίο κάποτε ήσουν ο κόσμος όλος! Ξαφνικά δεν είσαι πια ο κόσμος του όλος. Σε αποδομεί και πονάει πολύ αυτή η αποδόμηση...

Η ζωή αλλάζει αγαπημένοι και πως θα τα καταφέρναμε αν δεν αφηνόμασταν να αλλάξουμε κι εμείς μαζί της! Αλλάζουμε λοιπόν. Μεταμορφωνόμαστε, ωριμάζουμε και αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, βάζοντας τον σε προτεραιότητα αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος τριγύρω να έχει το προνόμιο αυτό! Κι ενώ παλιότερα έπρεπε να δώσεις μάχη για να καταφέρεις να βάλεις έστω για λίγη ώρα σε προτεραιότητα τον εαυτό σου, τώρα ξαφνικά ο χρόνος είναι όλος δικός σου…Κανείς δεν θα πει χίλιες φορές μαμά,  κανείς δεν θα σε φωνάξει, να τον σκουπίσεις, να τον ταΐσεις, να τον διαβάσεις, να τον πας στο φίλο του, στην δραστηριότητα, στην έξοδο, κανείς δεν θα λερώσει τον  καναπέ….εκτός  από εσένα!

Γι’ αυτό αν σου λερώσουν τον καναπέ…μην δώσεις σημασία! Μην χαλάς την στιγμή, το κέφι, την διάθεση σου, όσο κουρασμένος κι αν νιώθεις. Κάποια μέρα δεν θα είσαι πια τόσο σημαντικός, ούτε τόσο χρήσιμος κι αυτά, δεν θα είναι για πάντα τόσο μικρούλια και τίποτε από όλα όσα φαντάζουν σημαντικά σήμερα δεν θα έχουν σημασία αύριο, σε ένα μήνα ή σε πέντε χρόνια…Αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις μαζί τους τη μαγεία που έχουν ανάγκη. Την μαγεία που εσύ έχεις ανάγκη και δεν το ξέρεις…Αφέσου! 

Αφήνομαι κι εγώ λοιπόν, σε ότι μου φέρνει ο χρόνος κι αποφασίζω να τα ζήσω με την αξία που τους αρμόζει… Τελικά κάθε στάδιο της γονεϊκότητας έχει κάτι να μου μάθει κι εύχομαι να  εξελίσσομαι και να μεγαλώνω με εμπιστοσύνη στο ρόλο αυτό, με εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην σχέση μας.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και επιτέλους, θα γυρίσουν σπίτι οι φοιτητές. Σε αυτό το σπίτι που ξέρει να τους φροντίζει και κουβαλά ήχους, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ασφάλεια και την μαγεία των γιορτών που τόσο αγαπούν...Αυτή την υπέροχη αίσθηση πως όσο φανταστικά κι αν είναι τα μακρινά και περιπετειώδη σου ταξίδια, πάντα είναι τρυφερά ανακουφιστικό το να γυρίζεις τελικά... σπίτι. Και ίσως κάπως έτσι να μετριέται κι η επιτυχία μας ως γονείς κι εύχομαι πάντα να χαίρονται τα παιδιά μας να επιστρέφουν σπίτι!

Καλές γιορτές αγαπημένοι. Ξέρετε εσείς!!! Με ευημερία, χαρά και μάτια λαμπερά! Και όσοι λείπουν, πάντα να βρίσκουν το τρόπο να επιστέφουν...

Αφιερωμένο εξαιρετικά.....

Δυο από τις πιο αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:

Βλέπεις ότι βλέπω;

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη και τα κουδουνάκια...

Το Σχολείο τελείωσε!

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog, ο μικρούλης της παρέας ξεκινούσε τα νήπια κι ήταν ένα ξεκίνημα δύσκολο που τότε μοιράστηκα μαζί σας…

Ζήσαμε μαζί στιγμές όμορφες μέσα από αυτό το blog μοιράστηκα αγιασμούς και αποφοιτήσεις, ανοίγματα και κλεισίματα χρονιάς! Πρώτες και τελευταίες ημέρες στο σχολείο….και τώρα πάνε όλα…Πέρασαν! Φέτος το λιοσποράκι αποφοίτησε από το Λύκειο και το σχολείο τελείωσε για πάντα!

Πρώτη μέρα στο σχολείο 2012

Θυμάμαι στο κλείσιμο της πρώτης δημοτικού είχα συγκινηθεί πολύ και μια δασκάλα μου είπε περίμενε έχεις πολλές ακόμη συγκινήσεις μπροστά σου! Γελάσαμε τότε…Μου φαινόταν όλα τόσο μακριά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο γρήγορα θα κυλούσαν τα χρόνια. Μου το έλεγαν μα δεν μπορούσα να το κατανοήσω! Μου φαινόταν όλα αδιανόητα μακριά…Κι όμως όλα σαν να γίναν σε μια στιγμή! Το έχω ξαναγράψει την στιγμή που ζεις κάτι σου φαίνεται ατελείωτο μα σαν περνά φαντάζει σαν να κράτησε μια μόνο ανάσα! Παράξενη που είναι η αίσθηση του χρόνου. Σε ξεγελά. Σε μπερδεύει, σε παρασέρνει, μα είναι αμείλικτος. Δεν στέκεται, δεν περιμένει λεπτό! Τρέχει τρέχει τρέχει….κι ότι προλάβεις!

Ο μόνος τρόπος να αντέξεις το φευγιό του είναι όταν τον έχεις να τον ζεις. Έτσι προσπάθησα να ζήσω τα σχολικά τους χρόνια. Με φίλους, με παρέες, με ένα σπίτι πάντα ανοιχτό και ζωντανό γεμάτο παιδιά, με σχολικές γιορτές, με ποιήματα και στολές, με μουσικές βραδιές, με παραστάσεις, με σκετσάκια, με συλλόγους γονέων, με τέλειες γιορτές αποφοίτησης και παρελάσεις, με καλοκαιρινά κλεισίματα με χορούς και γυμναστικές επιδείξεις και τα τέλεια γλέντια των συλλόγων γονέων, με καφέδες μαμάδων, με εκδρομές, με ενημερώσεις και αναμονή στις ουρές για τις προόδους, με απογοητεύσεις και γέλια και καυγάδες, με πρόβες, με ατελείωτες ώρες διαβάσματος και ασκήσεων και ξενύχτια και συζητήσεις με δασκάλους και διευθυντές και καθηγητές και αγωνίες και χαρτάκια ενημερώσεων  «αδιάβαστος» ή «δεν έγραψε την άσκηση»…Πόσο σημαντικά φάνταζαν όλα τότε…πόσο σημαντικά ήταν!!!

Τα ζήσαμε όλα! Τα ευχαριστηθήκαμε, ως το μεδούλι. Γνωρίσαμε ανθρώπους κάναμε νέους φίλους, μάθαμε πολλά. Χαρήκαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, νιώσαμε περήφανοι ή εκτεθειμένοι ανάλογα τα ανδραγαθήματα που έκαναν τα καμάρια μας! Δεν κάναμε καθόλου πίσω, προσπαθήσαμε να τα προλάβουμε όλα, να τα ζήσουμε όλα μαζί τους. Τα σχολικά τους χρόνια παρότι είχαν τόσο τρέξιμο και τόση αγωνία και κούραση….τα ευχαριστηθήκαμε. Νιώθω χορτασμένη. Γεμάτη συναισθήματα. Χαρούμενη. Ανακουφισμένη….και συγκινημένη βαθιά! Γιατί το σχολείο τέλειωσε και μαζί του τέλειωσε μια εποχή που ακόμη δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω, μα γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα σαν θυμάμαι όλα εκείνα τα υπέροχα υπέροχα χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί!

Γνωρίσαμε παιδαγωγούς εμπνευσμένους, ανθρώπους δώρα στην ζωής μας και στις ζωές των παιδιών μας, γέμισε η ζωή μας με φίλους αγαπημένους, μεγαλώσαμε μαζί, ωριμάσαμε μαζί. Γελάσαμε, κλάψαμε …όλα μαζί σε σχολικές αίθουσες και αυλόγυρους. Τους ευχαριστώ όλους βαθιά κι ειλικρινά. Όλους!!

Πως θα μπορούσα λοιπόν να μην μοιραστώ μαζί σας το κλείσιμο αυτού του μαγικού κύκλου!

Κι όπως όλα στην ζωή τελείωσε κι αυτό….Μέρες πριν μας σέρνανε στα μαγαζιά, μαλώναμε σε δοκιμαστήρια κοιταζόμασταν με τους άλλους γονείς με κατανόηση και γελούσαμε κάτω από τα μουστάκια μας, ερχόταν σπίτι και δοκίμαζαν ρούχα, ξεσήκωναν την ντουλάπα του μπαμπά και του μεγάλου αδερφού έκαναν επιδείξεις, μιλούσαν στα τηλέφωνα.... Ηταν σπουδαίο το να είναι όμορφοι!!

Κι ήταν όλοι όμορφοι πολύ!! Το μικρό μου τρομαγμένο  νηπιάκι είχε μεταμορφωθεί σε ένα νεαρό άντρα...και παρόλο που μου έλειπε εκείνο το μικρό πλάσμα που έτρωγε τα νύχια του πρώτη μέρα στο σχολείο,  ένιωθα υπέροχα αγκαλιάζοντας τον νεαρό άντρα, αληθινά ευλογημένη που έζησα αυτή την μαγική μετάβαση μαζί του...

Ήρθαν στην αποφοίτηση ντυμένοι στην πένα. Τα κορίτσια που έρχονται στο σπίτι μας με κοκαλάκια στα μαλλιά και σκισμένα τζιν φορούσαν υπέροχα φορέματα και μέσα σε μια βραδιά μεταμορφώθηκαν σε γυναίκες. Το ίδιο και τα αγόρια που τα γνωρίσαμε νηπιάκια  με ροζ τρυφερά μάγουλα, έδωσαν την θέση τους σε νεαρούς καλοντυμένους άντρες. Τα παιδιά μας! Όμορφα, λαμπερά κι ευτυχισμένα. Ντύθηκαν με τα καλά τους έτσι όπως αρμόζει στις μεγάλες  στιγμές.

 Δείτε στο instgram το πάρτι της χρονιάς!!!

Η βραδιά ήταν δική τους ολοκληρωτικά. Ήταν ευτυχισμένοι. Μέσα τους ακόμη μικρά και φοβισμένα μα με μάτια λαμπερά γεμάτα δίψα. Τα κοιτάζαμε από μακριά, να παίρνουν τα απολυτήρια τους, να χορεύουν, να μοιράζονται, να γελούν κι είμασταν θαρρείς άφωνοι μπροστά τους. Οι αμήχανοι γονείς που μένουν να τα κοιτούν από την άλλη άκρη να βαδίζουν με ορμή προς την ζωή και άλλο δεν μπορούν να κάνουν πια,  παρά μόνο να ελπίζουν…πως θα θυμούνται κάθε λέξη, κάθε ευχή, κάθε συμβουλή…

...την ώρα που πίνουν, ερωτεύονται, οδηγούν, ταξιδεύουν και τα μυαλά πετούν θα θυμούνται…κάθε λέξη, κάθε ευχή, κάθε συμβουλή…Τι αγωνία να τα καταφέρουν γιατί αυτό θα σημαίνει πως μαζί τους θα τα έχουμε καταφέρει κι εμείς…οι αμήχανοι γονείς, που όπου κι αν πάμε κουβαλάμε μαζί ζακέτα κι ομπρέλα! Πότε ήταν που αρχίσαμε να φοβόμαστε τη βροχή;

Έπιασε μπόρα την ώρα της αποφοίτησης, «αχ θα τους χαλάσει την γιορτή» σκεφτήκαμε και πολλοί γονείς έφυγαν τρέχοντας μα η νέα γενιά χόρευε μπροστά μας μέσα στην βροχή, ανέμελη. Τίποτε δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει τη γιορτή!!!Όχι αυτή τη γιορτή!

Τα καλά φορέματα και τα κολλαριστά πουκάμισα μουσκεύτηκαν, τα τακούνια βγήκαν και την θέση τους πήραν τα αθλητικά. Τσαλακώθηκαν, βράχηκαν,  ίδρωσαν και δεν σταμάτησαν να τραγουδούν και να χορεύουν και ήθελα να κλάψω γιατί  δεν ήξεραν όπως δεν ξέραμε κι εμείς, πως κρατούν στα χέρια τους μια δύναμη πελώρια. Την δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο! Μπήκαν στην επόμενη φάση της ζωής τους με ένα ξέφρενο πάρτι που κράτησε ως το πρωί!

Εύχομαι ότι κι αν κάνουν, όπου κι αν βρεθούν, να μην ξεχάσουν τα σημαντικά σε τούτη τη ζωή που δεν είναι άλλο παρά οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι και το αλάτι της ζωής τους…η αγάπη…

Ήρθε η ώρα του θερισμού αγαπημένοι. Ότι σπείραμε, ότι ποτίσαμε, ότι φροντίσαμε, μεγάλωσε και τα ντελικάτα στάχυα έγιναν πια χρυσά και πετούν ελεύθερα μακριά μας! Θυμάμαι σαν τα παιδιά μου πήγαν στο δημοτικό και αντί να τα αφήνω στα χέρια της νηπιαγωγού, έπρεπε να τα αφήνω έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του αυλόγυρου. Με μια  αγωνία τεράστια, μην συμβεί κάτι και κανείς δεν το καταλάβει...μην χαθεί, μην μπερδευτεί, μην μην μην...χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις! Που δεν σταματούν ποτέ μόνο αλλάζουν μέγεθος και μορφή. Έτσι και τώρα, στεκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη καγκελόπορτα που ανοίγει για εκείνους και βγαίνουν πια εκεί έξω στην ζωή! Δεν θα υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές να βάζουν τα όρια...ούτε καν εμείς παρά μόνο η μνήμη των λέξεων και των πράξεων μας...κι η ελπίδα την κρίσιμη στιγμή να θυμηθούν...τις λέξεις, τις ευχές, τις συμβουλές... 

Αποχαιρετάμε μια υπέροχη εποχή και μπαίνουμε σε τούτο το καλοκαίρι λίγο πιο… μόνοι. Μα θα το αντέξουμε ξέροντας πως εκείνοι δεν θα ναι ποτέ μόνοι σε τούτη τη ζωή, γιατί οτι κι αν συμβεί οι παλιοί συμμαθητές είναι οικογένεια!

Ει ψιτ, σε εσάς όλους που είστε τώρα μαζί και απολαμβάνεται ο ένας τον άλλο...μην ξεχνάτε τα λόγια του Χατζιδάκη..." Οι ρίζες σας είναι στους αιώνες, μα ο στόχος σας να είναι σαν αυτήν εδώ τη στιγμούλα". Μην υποτιμάτε τις στιγμούλες...αλλάζουν ζωές!  
Μικρέ, τράβα μπροστά και μην κοιτάς πίσω...ότι αγαπάς είναι πάντα εδώ, να σε περιμένει! Μεγάλωσες λιοσποράκι μου..."Πέτα μακριά Στάνλεϊ, απογειώσου!"

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!Σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Τα καταφέραμε ως εδώ κι αλλάζουμε πίστα. Με αγωνία, με χαρά, με περιέργεια. Σας ευχαριστώ  για το μοίρασμα. Σας ευχαριστώ που πάντα βρίσκεται τον τρόπο να είστε εδώ! Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι!!!

Κατερίνα...

Υ.Γ. Μοιράζομαι κάποιες αναρτήσεις από παλιότερες αποφοιτήσεις και βέβαια από τις πρώτες μέρες στο σχολείο...καλέ τι μικρά που ήταν!!!

Πρώτη ημέρα στο Σχολείο.

Μένουμε πάντα παιδιά!

Πρωτάκια σε δράση!

Προβιβάστηκα!

Το Δημοτικό τέλειωσε!

Τέλος κι αρχή με καλοκαιρινά μπουρίνια!

Θέλεις να γίνουμε φίλοι;

Τα παιδιά παίζουνε με το φεγγάρι!

Το μεγαλύτερο μάθημα!

Πανελλήνιες. Η εμπειρία!

Εμπιστοσύνη...

Ήρθε και το 2024!!! Σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή. Μια αστραπή. Γιορτές, φώτα, άνθρωποι και έπεσε η αυλαία σε χρόνο μηδέν…και να 'μαστε πάλι εδώ στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς. Με προσδοκίες και ενθουσιασμό και λίγη κούραση και λίγο σούρσιμο και πολλές κρυφές σκέψεις…και λίγες ελπίδες και κάμποσα όνειρα και ....

...πως διάολο το κάνουμε αυτό κάθε χρονιά και δημιουργούμε ενθουσιώδη σχέδια δεν ξέρω! Λες και δεν ξέρουμε ότι σε λιγότερο από μήνα θα σερνόμαστε να βγάλουμε τη μέρα! Ξεκινάμε πάντα με φόρα και καταλήγουμε κουρέλια.

Εγώ φέτος το αποφάσισα. Ούτε σχέδια και μεγάλες αποφάσεις, ούτε οράματα, ούτε πιέσεις και πομπώδης στόχους…τίποτα.

Να κυλά όμορφα η ζωή θέλω. Να δουλεύω με χαρά, να μην ξεχνάω να ανασαίνω, να έχω την καρδιά μου ανοιχτή, να ανάβω κάθε μέρα κεριά, να στολίζω με κάθε ευκαιρία  βάζα, να διαβάζω καμιά σελίδα από το βιβλίο που ξεροσταλιάζει στο κομοδίνο μέσα στην τρέλα της εβδομάδας μου, να μην ξεχνώ να εκπαιδεύομαι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, να γυμνάζω λιγάκι το σώμα μου να μην σκουριάσει, να μιλάω με κανένα άνθρωπο, να χαίρομαι τις διαφορετικές γεύσεις της κάθε εποχής, να θυμάμαι πως ζω κι όχι απλά υπάρχω…Απλά πράγματα! Μέχρι να έρθει η Άνοιξη και να αρχίσω να ονειρεύομαι τα ανθισμένα λουλούδια και να περνάω τα Σαββατοκύριακα, σκαλίζοντας και ξεχορταριάζοντας τα παρτέρια μου.

Οι εποχές των μεγάλων αποφάσεων τελείωσαν νομίζω. Τώρα οι μεγάλες αποφάσεις αφορούν τα παιδιά μας κι αυτό έχει ένα άλλου είδους άγχος μα και μια άλλου είδους χαρά. Μια χαρά πάνω από εσένα…παράξενη. Αλλάζουμε. Όλο και περισσότερο σκέφτομαι πως οι μεγάλες συγκινήσεις καμιά φορά είναι πολύ μεγάλες για εμένα. Δεν θέλω να με πιέζω πολύ, θέλω να με ακούω περισσότερο και καμιά φορά το καταφέρνω. Ίσως και να γέρασα όπως αλληλο κοροιδευόμαστε με τους φίλους μας…ίσως! Ίσως όμως και να ωρίμασα και να σταματήσω να πιέζω τον εαυτό μου με τρόπο που για χρόνια ήταν σχεδόν κακοποιητικός. Άλλωστε σύμφωνα με το βιβλίο του Burkeman που μου χάρισε η σοφή μου Μάρω, 80 χρόνια ζωής ισοδυναμούν σε τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες…λίγες ε;

Ε λοιπόν εγώ έχω ζήσει 2720… και μου απομένουν λιγότερες από 1300 αν θα καταφέρω να ζήσω ως τα 80!!! Σοκάρουν οι αριθμοί σωστά; Δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ έτσι…που σημαίνει πως πάνω από τις μισές αυτές εβδομάδες τις πέρασα μαλώνοντας με και ταλαιπωρώντας με…Όχι δεν μετάνιωσα…έτσι έπρεπε να γίνει, δείχνω εμπιστοσύνη είπαμε. Μέσα από αυτό έμαθα πολλά. Αν δεν είχα μάθει από αυτά, θα είχα μετανιώσει. Για κάποια λάθη είναι αργά κι εγώ δεν θέλω να ξανακάνω τα ίδια λάθη… Ο στόχος είναι λοιπόν όχι να μην ξανακάνω λάθη μα να μην επαναλάβω παλιά λάθη. Ο στόχος είναι να αποδεχθώ τα παλιά λάθη και να εμπιστευτώ τα νέα…Γιατί το κάθε νέο λάθος είναι ο νέος μου δάσκαλος…  Ελπίζοντας πάντα, αυτή η ωριμότητα να με οδηγεί σε όλο και μικρότερα, σε όλο και λιγότερα λάθη…

"Σταμάτα να τρέχεις πίσω από τον χρόνο Κατερίνα", μου ψιθυρίζω "κι αποδέξου με γαλήνη πως κάποια πράγματα δεν θα τα προλάβεις ποτέ. Να είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου!" 

Είπα δεν θα βάλω στόχους κι είπα ψέματα. Να είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου! Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος στόχος μου!

Οπότε έχουμε και λέμε! Εμπιστοσύνη στην ροή. Με ανακουφίζει τόσο αυτή η λέξη. Ήταν λέξη κλειδί τότε που δούλευα στην θεραπευτική κοινότητα  Ιθάκη. Σαν χανόταν ο δρόμος, το νόημα, η ουσία. Σαν οι άνθρωποι μπερδεύονταν και δεν ένιωθαν ασφάλεια με μια απόφαση, δεν ένιωθαν σίγουροι για κάτι. Σαν ένιωθαν αντίσταση, φόβο κι άρνηση…"Δείξε εμπιστοσύνη" ήταν η πρόταση που πλανιούνταν στον αέρα.

Δείξε εμπιστοσύνη στην διαδικασία, στην ζωή, στον εαυτό σου τον ίδιο…κι αυτό έμοιαζε με ζεστή κουβέρτα σε ένα παγωμένο χιονιά. Σαν κάποιος ξαφνικά να σε αγκάλιαζε σφιχτά και να σε έστελνε σε μια μήτρα ασφαλή όπου δεν θα χρειαζόταν να αποφασίσεις για κάτι παρά μόνο να δείξεις εμπιστοσύνη και να αφεθείς! Μαγική έκφραση….Έβλεπες τότε ανθρώπους που αντιστέκονταν σπασμωδικά, να λιώνουν και να αφήνονται σε χέρια ασφαλή…κι αυτό ήταν γοητευτικό πάντα να το παρατηρείς!

Όλες οι δεύτερες σκέψεις που μας βασανίζουν, "έπρεπε να είχα πει αυτό, να είχα κάνει το άλλο, να είχα σκεφτεί το παράλλο."  Όλες οι αγωνίες για λάθος αποφάσεις, για λάθος κατευθύνσεις, για λάθη που μας αφήνουν ξάγρυπνους…πάντα σκέφτομαι δείξε εμπιστοσύνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Μάθε ότι χρειάζεσαι να μάθεις. Πάρε ότι χρειάζεται να πάρεις. Μην αφήνεις κανένα λάθος να πάει χαμένο. Οι λάθος δρόμοι, τα αδιέξοδα, οι κακές διαδρομές δεν είναι χαμένος χρόνος αν εκμεταλλευτούμε σωστά την γνώση που μας έδωσαν…οπότε σταμάτα να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και δείξε εμπιστοσύνη…

Κι έτσι κυλά η ζωή με εσωτερικές συνομιλίες και  ανακουφιστικές αναπλαισιώσεις….εδώ παρέα με τον κουραμπιεδάκο, τον  μικρότερο της παρέας μας, που όπως κάθε μικρότερος της παρέας δεν θα μεγαλώσει ποτέ και θα με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να είναι η ουρά μου! Μια ουρά κάτασπρη που πρόσθεσε στην καθημερινότητα μας χαμόγελα και δεν έχω επιλογή από το να αγαπώ τρελά...

Καλή χρονιά λοιπόν. Με απλότητα κι εμπιστοσύνη! Εϊ ψιτ...και σε ειρήνη με εμάς, με τις αποφάσεις μας, με τον πολύτιμο εαυτό μας...Καλημέρα αγαπημένοι με μια ευχή, ας είναι  φέτος φωτεινά, ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια!

Αφιερωμένο...

Η ζωή είναι γιορτή!

Είπα να γράψω! Μετά από δέκα ολόκληρους μήνες είπα να γράψω….και μην νομίζετε…παρόλο που δεν γράφω μέσα στο μυαλό μου δεν κάνω άλλο τίποτα. Γράφω γράφω γράφω….κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γράφω! Γιατί τελικά αυτό αγαπώ περισσότερο από όλα στην ζωή μου. Να γράφω! Για εμένα για τους άλλους, για εσάς. Δεν έχει σημασία για ποιόν, μα μόνο το ότι γράφοντας νιώθω να υπάρχω. Νιώθω να είμαι παρούσα στην ζωή μου που τρέχει με ταχύτητα τρομακτική!

Μου θυμώνω, νιώθω απογοητευμένη από εμένα, με μαλώνω, μα όσο κι αν προσπαθώ  οι ρυθμοί της ζωής μου έχουν αλλάξει τόσο που δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να γράφω στον παλιό μου ρυθμό, μα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία…παρά μόνο το ότι τώρα είμαι εδώ και γράφω! Έχουμε καταφέρει επιτέλους να στολίσουμε το σπίτι, έχω προλάβει να φτιάξω ζύμη για κουλουράκια, έχω ανάψει τα κεριά μου, έχω βράσει ένα ζεστό χωριάτικο τσάι με μπόλικο μέλι και με το ράδιο να παίζει χριστουγεννιάτικη μουσική γράφω! Άρα επικοινωνώ! Και το λατρεύω γιατί έξω φυσά ένας  παγωμένος βοριάς που κάνει τα δέντρα να γέρνουν και τα λιγοστά φύλλα να χορεύουν…κι η φύση είναι πιο όμορφη από ποτέ!

Όλον αυτό τον καιρό που πέρασε συνέχεια σκεφτόμουν πιθανές αναρτήσεις και πάντα κάτι γινόταν, κάτι τρομερό κάτι αδιανόητα σκληρό, κάτι αναπάντεχο κι ο κόσμος διαλυόταν θαρρείς μπροστά μου και πάντα σκεφτόμουν τι να γράψεις Κατερίνα…πως μπορείς να γράψεις μετά από αυτό ή εκείνο…. Και πάντα σιωπούσα και το άφηνα για λίγο μετά  για ίσως αύριο, για μιαν άλλη μέρα ή μήνα ή εποχή… να περάσει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο, μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα. Και στα τόσα χρόνια που γράφω δεν υπήρξαν ποτέ Χριστούγεννα χωρίς μια ανάρτηση. Χωρίς το φως, την γαλήνη, την τρέλα και την μαγεία των Χριστουγέννων! Και είπα να κάνω μια από εκείνες τις παλιές αναρτήσεις που τόσο αγαπάτε και μου ζητάτε στα τρυφερά σας μηνύματα…Να γράψω όπως παλιά, που τα παιδιά σαν μικροί σίφουνες μας έπαιρναν τα μυαλά, που στολίζαμε μαζί, φτιάχναμε κατασκευές, γράφαμε γράμματα και βλέπαμε ταινίες…σαν το σπίτι μας να ήταν ένας κόσμος μαγικός όπου κανένας δεν μπορούσε να μας βρει, να μας επηρεάσει, να μας αγγίξει …

Μα πολλά άλλαξαν. Είναι διαφορετική η ζωή τώρα που τα παιδιά είναι μεγάλα. Ο ένας λείπει κι ο άλλος σαν να λείπει, κλεισμένος σε έναν κόσμο με διάβασμα, σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα, εξετάσεις. Το σπίτι  είναι πιο σιωπηλό, πιο ήρεμο και σίγουρα πιο τακτοποιημένο…να κι ένα θετικό! Υπάρχει ένα κομμάτι που λαχταρά εκείνες τις μέρες της μεγάλης ανακατωσούρας που πάντα τρέχαμε μα όλα τα προλαβαίναμε γιατί ήταν σπουδαίο για εκείνους. Γιατί ήταν σημαντικό, να δουν, να νιώσουν, να μάθουν, να γεμίσουν βιώματα και στιγμές και μνήμες….Τώρα δεν προλαβαίνω πολλά και νομίζω πως εκτός από τον χρόνο λείπει και το κίνητρο, μιας και κάθε νέα εμπειρία του παιδιού, είναι πάντα σπουδαίο κίνητρο για ένα γονιό.

Οι βόλτες στην βροχή πια είναι μόνο για εμάς, το να μαζέψουμε φύλλα ή κάστανα, να στολίσουμε, να φτιάξουμε κουλουράκια μικρές κατασκευές…είναι πια όλα για εμάς και τίποτε για εκείνους. Οπότε λέμε ίσως αργότερα, ίσως αύριο, ίσως, ίσως , ίσως…

Μπαίνουμε πια σε μιαν άλλη εποχή όπου τα παιδιά φεύγουν και όλα όσα ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όσο εκείνα ήταν μικρά ξαφνικά χάνουν τη μαγεία τους γιατί ξαναγυρνάμε στον κόσμο που ζούσαμε πριν. Στον κόσμο των ενηλίκων μόνο που έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια και δεν είμαστε πια οι αεικίνητοι ενθουσιώδης τριαντάρηδες.

Παράξενη που είναι η ζωή! Έτσι όλα αλλάζουν και μαθαίνουμε ξανά να ζούμε με τα νέα δεδομένα και να βρίσκουμε νόημα πια για εμάς…

Κι όλα αυτά που απλόχερα δίναμε στα παιδιά μας γιατί τα άξιζαν, χρόνο, εμπειρίες, στιγμές πολύτιμες, να  συνεχίσουμε να τα δίνουμε και σε εμάς γιατί κι εμείς τελικά τα αξίζουμε.

Η σκέψη αυτή ήταν η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου σαν σκέφτηκα να μην στολίσω παρά μόνο τα βασικά, να μην κάνω κατασκευές, να μην ψήσω κουλουράκια γιατί δεν προλαβαίνω και σαν γυρίζω σπίτι αργά το βράδυ ή σαν έρχονται τα σαββατοκύριακα θέλω μόνο να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι. Και τελικά κάπως έτσι σηκώθηκα από τον καναπέ και ξύπνησε μέσα μου αυτή η ανάγκη…αυτή η χαρά που έρχεται σαν κοιτάζεις από το παράθυρο και δεν σου φτάνει! Θέλεις να βγεις εκεί έξω. Να κοιτάξεις τον ουρανό, να νιώσεις τον αέρα στα μάγουλα, να νιώσεις την δροσιά στο σώμα. Να βιώσεις κι όχι απλά να δεις. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία μάζεψα όμορφα κλαδιά για να φτιάξω μπουκετάκια και στεφάνια, καρπούς τριανταφυλλιάς και φύλλα δάφνης για να φτιάξω γιρλάντες και μικρές κατασκευές. Κάποια ακόμη με περιμένουν να τα πιάσω κι ίσως να μην προλάβω καν μα δεν με νοιάζει πια. Αυτή η βόλτα στους αγρούς με εμένα να συλλέγω όλα αυτά τα όμορφα στολίδια της φύσης είναι μια εικόνα συνδεδεμένη με γαλήνη. Είναι μέρος μιας προεόρτιας παράδοσης πια και σημαίνει πολλά. Περπατώ, αγγίζω, μυρίζω, μαζεύω, θαυμάζω χρώματα και φαντάζομαι όλη αυτή την ομορφιά, σε μια άγρια σύνθεση στο τραπέζι της κουζίνας κι αυτό με ηρεμεί. Μου δίνει χαρά και με γεμίζει δημιουργικότητα. Έτσι μια ηλιόλουστη μα παγωμένη ημέρα τα αράδιασα όλα στο τραπέζι της αυλής κι άρχισα τα δικά μου. Έβαλα και τις φέτες πορτοκαλιού να στεγνώνουν πάνω στο καλοριφέρ, για την γιρλάντα που ελπίζω να φτιάξω, άναψα και τα κεράκια μου, έψησα και τα μπισκότα….ότι προλάβεις σκεφτόμουν. Ότι προλάβεις είναι καλύτερο από το τίποτα. Είναι καλύτερο από μια άδεια ώρα πίσω από μια οθόνη ή από  ώρες χαμένες σκρολάροντας στο κινητό.

Κι όλα σιγά σιγά μοιάζουν γιορτινά. Η ζωή κυλά με τα δικά της, τα όμορφα, τα δύσκολα, τα περίπλοκα και τα απλά κι είμαστε εδώ εμείς κι άλλοτε την ζούμε κι άλλοτε την αποφεύγουμε.  Κι αν κοιτάξεις πίσω δεν θυμάσαι τελικά τις μέρες που έκανες αυτά που κάνεις συνήθως. Δουλειά, σπίτι το γνωστό τρέξιμο κι η γνωστή ρουτίνα. Αντίθετα, θυμάσαι τα ξεχωριστά, τα διαφορετικά, αυτά που έκανες ξεκλέβοντας χρόνο από την γνωστή ρουτίνα! Τούτες τις μέρες θέλω να τις ζω. Να τις νιώθω στο πετσί μου και κάπως μαγικά να δημιουργώ χώρο για στιγμές πολύτιμες. Όπως τις προάλλες που μέσα σε μια τρελή μέρα από αυτές που βλεπόμαστε μόνο στα πεταχτά, ήρθε ο γιος μου και με ρώτησε πότε θα γράψουμε γράμμα στον Αη Βασίλη. Σταμάτησα ότι έκανα  και τον κοίταξα απότομα…Σοβαρά τώρα; Τον ρώτησα. Εννοείται! Μου απάντησε!

Συγκινήθηκα βαθιά…Γιατί είναι πάνω από δεκαεφτά πια, ένας νεαρός άντρας και όλο αυτό έχει άλλη διάσταση μέσα του. Γιατί τελικά, δεν ήταν ποτέ, ο Άγιος Βασίλης, τα δώρα, τα λαμπάκια…Ήταν οι δικές μας μοναδικές στιγμές. Ήταν η πολύτιμη διαδικασία. Το ότι παγώναμε το χρόνο και μας δίναμε την ευκαιρία να συνδεθούμε, να σκεφτούμε, να είμαστε μαζί. Ήταν οι ευχές που στέλναμε στο σύμπαν, η γλύκα της ζεστής σοκολάτας και τα γέλια που μοιραζόμασταν, ήταν η ασφάλεια μιας πίστης που γεννιόταν μέσα από αυτή την τόσο απλή διαδικασία. Ήταν η ζεστασιά μέσα μας…

Κι αυτό είναι πια μέσα τους και δεν έχει σημασία που μεγάλωσαν, δεν έχει σημασία που η πραγματικότητα είναι πια πολύ διαφορετική. Η μαγεία των Χριστουγέννων είναι βίωμα και αυτήν αναζητούν, όπως την αναζητούμε κι εμείς οι ενήλικες. Και ξέρουν που να την ψάξουν και πως να την βρουν. Κι αυτό είναι κατάκτηση!  Μια κατάκτηση σπουδαία για εκείνους και για εμάς. Για τους γονείς μας και τους παππούδες μας. Μια κατάκτηση για κάθε άνθρωπο που έγνοια του είναι, μέσα στην δύσκολη καθημερινότητα, μες στις δυσκολίες και τα ζόρια, να μην ξεχνά, να μην παραλείπει να μεταφέρει τούτη την αγάπη στην επόμενη γενιά! Όλες αυτές οι στιγμές, οι μνήμες που δημιουργούσαν σε εμάς οι γονείς μας κι αργότερα  εμείς δημιουργούσαμε ως νέοι γονείς στα παιδιά μας, όλα αυτά που λέγαμε για την έννοια της αυτοφροντίδας, της προσφοράς, της πνευματικότητας, της αγάπης…Όλα αυτά που σημαίνουν Χριστούγεννα, είναι πια μέσα τους.

Έλαβα λίγες μέρες πριν ένα μήνυμα από μια νεαρή γυναίκα που μου έγραψε πως σαν άρχισε να διαβάζει το blog ήταν φοιτήτρια και τώρα είναι μια νεαρή μαμά μιας κόρης ενός έτους…και συγκινήθηκα! Γιατί τώρα εκείνη δημιουργεί την δική της μαγεία, και την ζει μέσα από μάτια παιδικά. Τώρα ξέρει! Κι ήταν αυτό το μήνυμα μια ώθηση προς εμένα να θυμηθώ…γιατί δημιουργούσα όλα αυτά και τα μοιραζόμουν. Γιατί τελικά η ζωή είναι μοίρασμα!

Τις φετινές γιορτές, ανάβουμε φώτα, ανάβουμε κεριά, ανοίγουμε τις καρδιές μας, ανοίγουμε τα σπίτια μας. Η λύπη μικραίνει κι η χαρά πολλαπλασιάζεται μέσα σε ανοιχτές αγκαλιές κι η ζωή είναι πάντα πιο όμορφη σαν τη μοιράζεσαι. Φέτος για τα Χριστούγεννα μια είναι η ευχή λοιπόν. Καλά Χριστούγεννα, πάντα με υγεία και Ανοιχτές ψυχές κι ας ζήσουμε τούτη τη γιορτή με την λαμπρότητα που της ταιριάζει. Ας ζήσουμε τούτη την ζωή, με την αξία που της ταιριάζει. Γιατί τελικά...η ζωή είναι γιορτή!  

Είχα να το γράψω καιρό αυτό και τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο μου έλειψε! Καλημέρα αγαπημένοι!!!

Είναι δεκάδες μα ξεχώρισα κάποιες από τι παλιότερες αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:

Γράμμα στον Άγιο παππούλη και τα κουδουνάκια...

Βλέπεις ότι βλέπω;

Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη....

Χριστούγεννα στη Γερμανία

Τα γκυ της αγάπης

Ότι έχω ανάγκη τα Χριστούγεννα

Ζωή γεμάτη ανθρώπους

Τι είναι η αγάπη;

Χριστούγεννα στο Πατρικό...Χριστούγεννα στην πατρίδα

Η μαγεία του Δεκέμβρη

Τα τραγούδια και τα γέλια...

Ήταν κατά τις 9.00 το βράδυ κι αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα. Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά από το μικρό σπιτάκι που δουλεύω και το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι πως έλειπαν τα κλειδιά πίσω από την πόρτα…Μα που διάολο τα έβαλα πόσο χαζή είμαι σκέφτηκα…κι ύστερα είδα το ανοιχτό παράθυρο, τα γλαστράκια όλα στοιβαγμένα σε μιαν άκρη, ταραγμένη έκλεισα το παράθυρο γιατί έξω είχε σκοτάδι πυκνό μην μπει κανείς κι ήταν σαν να μούδιασε το μυαλό μου… σαν αστραπή, μια σκέψη…Κάποιος μπήκε. Άνοιξα την εξώπορτα και βρήκα την τσάντα μου πεταμένη κάτω και τα πράγματα ανάκατα και τα κλειδιά στο χώμα…ανασήκωσα το βλέμμα ψάχνοντας στο σκοτάδι. Το αμάξι! Έλειπε το αμάξι…

Πόσο ανόητη ήμουν και δεν είχα τα κλειδιά μαζί μου είπα δυνατά  κι ο πρώτος αστυνομικός που ήρθε αμέσως μετά το συμβάν με κοίταξε έντονα «Δεν φταίτε εσείς για αυτό που έγινε.» Μου είπε. «Δεν έχετε καμία ευθύνη που κάποιος παραβίασε το χώρο σας.» Με ξάφνιασε τόσο, που συγκινήθηκα.

Δεν φταις εσύ… Πόσο σημαντικό καμιά φορά να μας το υπενθυμίζουν.

Ακολούθησε μια βραδιά δύσκολη στο τμήμα, καταθέσεις και ταυτόχρονα άνθρωποι που περίμεναν για συνάντηση κι έπρεπε να ενημερωθούν…

Δεν πρόλαβα να λυπηθώ ή να θυμώσω….γιατί μπαίνοντας στο σπίτι αργά το βράδυ έμαθα για την πτώση του Fandom και έμεινα αποσβολωμένη με τη σκέψη πως δυο παλικάρια χάθηκαν…κι ήθελα μόνο να μιλήσω στους γιους μου, να κουκουλωθώ κάτω από το πάπλωμα και να κοιμηθώ βαθιά για να μην σκέφτομαι, να μην φέρνω στο νου μου το άγριο εκείνο συναίσθημα πως κάποιος με κοιτά μέσα από το σκοτάδι.

Να μην σκέφτομαι την απόγνωση πως δυο οικογένειες θρηνούν τα λατρεμένα τους πλάσματα και πως η ζωή είναι σκληρή, σκληρή και παράξενη….που μέσα στη βαρυχειμωνιά του ενός, ξεπροβάλει η μια γεμάτη υποσχέσεις  άνοιξη του άλλου.

Ακολούθησαν ημέρες έντονες με μια απόλυτη αίσθηση ευγνωμοσύνης να κυριαρχεί. Το να γίνεσαι το επίκεντρο μια διάρρηξης και να βγαίνεις αλώβητος χαρίζει μια κάθαρση. Τηλέφωνα δύσκολα, ασφάλειες, σήμανση, ταυτόχρονα τρέξιμο με τη δουλειές και τις υποχρεώσεις όλων μας και η σκέψη πως κάτι τόσο δικό μας είναι σε ξένα χέρια… μα η ζωή κυλά και δεν τη νοιάζει αν μπορείς, αν αντέχεις, αν θέλεις, αν κουράστηκες…η ζωή κυλά ανάμεσα σε ανθρώπους και προβλήματα και νέα συνήθως δύσκολα που μαθαίνω πάντα πρώτη… «ο μπαμπάς μπήκε στο νοσοκομείο, η μικρή αρρώστησε, έφυγα από το σπίτι, με χαστούκισε»…κι ανάμεσα σε αυτά, ο θρήνος για τα δυο παλικάρια χάθηκαν πετώντας!

Που να το ξέρες μεγαλώνοντας τα ελευθέρα κι ευτυχισμένα να σχίζουν τους ουρανούς πως οι ίδιοι αυτοί ουρανοί μια μέρα λαμπερή θα  σου τους κλέψουν!

…και μέσα σε όλα ένα προγραμματισμένο ταξίδι. Φοβάμαι δεν θέλω να πάω μετά από όλα αυτά! Το τρελό αγόρι επέμεινε…έλα θα μας βοηθήσει να ξεχαστούμε…Την επόμενη ημέρα στην αυλή του μικρού σπιτιού,  κάτω από το δέντρο των ευχών βρήκα πεταμένα τα πράγματα μου. Πορτοφόλια, χαρτιά, ταυτότητες…άχρηστα σε εκείνους μα σημαντικά σε εμένα… Ψέλλισα μέσα μου ένα διστακτικό ευχαριστώ! Κι ακολούθησε ένα  τηλεφώνημα τα ξημερώματα. Το αμάξι βρέθηκε. Η καταστροφή  της μηχανής ολική, μα το κουφάρι του βρέθηκε.

Και φύγαμε. Νομίζεις πως θα ανέβεις σε ένα αεροπλάνο και θα τα αφήσεις όλα πίσω μα όλα όσα είναι εκεί πίσω είναι η δική σου ζωή. Τριγυρνάς ξέγνοιαστος και κοιτώντας τους ξέγνοιαστους ανθρώπους γύρω σου νιώθεις πως είναι πιο ξέγνοιαστοι, πιο ήρεμοι, πιο ευτυχισμένοι από εσένα…ίσως και να είναι…τι σημασία έχει. Ο καθένας ζει τη ζωή του κι εκείνοι ίσως σε κοιτούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χαρούμενη να φωτογραφίζεις τα αγάλματα και να πίνεις τον καφέ σου σε πλακόστρωτες μικρές πλατείες…

Έτσι είναι, μας μπερδεύει πάντα η εικόνα…κανείς δεν βλέπει τη φουρτούνα του άλλου….και περπατάμε δίπλα δίπλα μαζί και τόσο μόνοι…

Διαπιστώνω πως περπατώ πάντα γρήγορα, πάντα βιαστικά, ακόμη και τώρα που ο χρόνος είναι όλος δικός μου. Ακόμη και ως τουρίστρια τρέχω να προλάβω το μετρό, το μουσείο ανοιχτό, τον καφέ, τα μαγαζιά, τις πλατείες…έχω μάθει να τα κάνω όλα βιαστικά και προσπαθώ να αντιγράψω τα  αργά βήματα του αγοριού μου που μελετάει νωχελικά τον χάρτινο χάρτη καθώς εγώ ανυπομονώ κοιτώντας την κόκκινη πινέζα του εικονικού χάρτη στην οθόνη του κινητού μου, «υπάρχει κι ο γρήγορος τρόπος» του λέω δεικτικά, μα με αγνοεί και τον ευγνωμονώ για αυτό! Εγώ πάντα βιάζομαι ενώ ταυτόχρονα διαβάζω μηνύματα…

«Φοβάμαι τα αποτελέσματα η κορτιζόνη δεν με έπιασε», «η μαμά είναι χάλια, φοβάμαι μην πήρα λάθος απόφαση», «το μωρό δεν κατεβαίνει και φοβάμαι να περιμένω κι άλλο» …φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι…πόσα φοβάμαι γραμμένα σε μια οθόνη. Και γύρω μου ο ήλιος, οι χαμογελαστοί άνθρωποι, μια πόλη ολοζώντανη κι εγώ μέσα της. 

Μια πόλη γεμάτη ιστορία…για όλους τους λάθος λόγους όπως λέγαμε γελώντας. Το μουσείο ολοκαυτώματος, η τοπογραφία τους τρόμου, το Charlie point, η πλατεία Bebelplatz όπου οι ναζί έκαψαν τα βιβλία, το τείχος που χώριζε ένα έθνος στο δυο… Η ιστορία της ανθρωπότητας ολόκληρης σε μια πόλη…μια πόλη πανέμορφη και μαγική. Κάθε γωνία, κάθε πλατεία, κάθε δρόμος γεμάτος ιστορία. Μια ιστορία σκληρή, δύσκολη, άλλες φορές αδιανόητη…Στο μνημείο ολοκαυτώματος  σαν να πάγωσε το μέσα μου. Η βροχή ασταμάτητη το τοπίο γκρίζο. Περιμέναμε στην ουρά της εισόδου, άνθρωποί σκυφτοί, σιωπηλοί, αμίλητοι κι η βροχή έπεφτε πάνω μας…γινόμασταν μούσκεμα μα κανείς δεν κουνιόταν. Σαν το μνημείο το ίδιο να μας γέμιζε με εκείνο το συναίσθημα. Ξάφνου έρχεται δίπλα μου μια γυναίκα με κοιτά βαθιά. Φορά ένα μπλε παλτό και τα μάτια της έχουν χρώμα από κεχριμπάρι. Κρατά μια ροζ ομπρελά και με βάζει κάτω από αυτή. Την κοιτάζω ξαφνιασμένη, χαμογελώ και πιάνω το μπράτσο της αγκαζέ. Κοιταζόμαστε κολλημένες η μια δίπλα στην άλλη σαν να γνωριζόμαστε… Catalunya Barcelona μου λέει σιγανά. Thessaloniki Greece της απαντώ. Άχρηστα τα ονόματα. Αυτό που μας ένωνε ήταν το είδος μας. Η ταυτότητα μας μία. Άνθρωποι….

…μπροστά σε ένα μνημείο για την χαμένη ψυχή της ανθρωπότητας…

Στο μουσείο ολοκαυτώματος απόλυτη σιωπή, φώτα χαμηλά, και μια αίσθηση σύνδεσης και πόνου…Πόνου αδιανόητου. Την ιστορία την ξέρουμε μα πάντα ξαφνιαζόμαστε. Μα πως είναι δυνατόν Θεέ μου πως είναι δυνατό!!!Ακατανόητα όλα όσα έβλεπα και διάβαζα…ακατανόητα, αδιανόητα κι ασύλληπτα. Αυτά που ο νους δεν χωρά δεν μπορεί να τα καταλάβει…Αυτό έβλεπα στις φωτογραφίες των ανθρώπων με τα μάτια ορθάνοιχτα. Ένα συναίσθημα παράξενο σαν αυτό που έχουν τα τρομαγμένα ζώα. Σαν το λογικό μυαλό δεν χωρά τίποτα από όσα συμβαίνουν και το προβάδισμα παίρνει το αρχέγονο ένστικτο που νιώθει εγκλωβισμένο.  Διάβαζα τα γράμματα…τα τελευταία γράμματα που έγραφαν γονείς στα παιδιά τους, παιδιά στους γονείς τους, αγαπημένοι σε αγαπημένους, ξέροντας πως δεν θα διαβαστούν από εκείνους, γράμματα που δεν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό τους, κι όμως η αίσθηση πως τους μιλούσαν μέσα από αυτά  ήταν συγκλονιστική… «τι καλά να μας αφήναν να ζήσουμε μαζί», «δεν θα ξαναδώ τα μάτια σου» «να μπορούσα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου» «αντίο για πάντα» «πως να ξεχάσω τα αδιανόητα που είδαν τα μάτια μου», «μείνε δίπλα στον αδερφό σου και μην φοβάσαι» «προσπάθησε να βρεις τη γιαγιά»…. Γράμματα σε όλες τις λέξεις του κόσμου και στα ελληνικά….Το παράλογο. Αυτό ήταν το παράλογο! Κουνούσα το κεφάλι να φύγουν οι εικόνες...Πως να κατανοήσεις το παράλογο...

Άραγε ενωθήκαν; Άραγε οι ψυχές τους συναντήθηκαν ξανά μέσα στο χρόνο; Άραγε βρήκαν ο ένας τον άλλο; Αγκαλιάσθηκαν ξανά;

Έκλαψα με μια εσωτερική φωνή σπαρακτική. Κι ύστερα βγήκα στο φως…στο χρωματιστό Βερολίνο, στα χαρούμενα μηνύματα των γιων μου στο κινητό…η ζωή δεν ξέρει. Δεν περιμένει να περάσει ο πόνος σου η ζωή κυλά….

Κι ύστερα…«…δεν θα το πιστέψεις, η μαμά πέθανε» ήρθε στην οθόνη του κινητού μου μέσα στο μετρό και φώναξα δυνατά «όοοοοχιιι» οι άνθρωποι με κοίταξαν για μια στιγμή, με ενδιαφέρον, περιέργεια κι ύστερα συμπόνια γιατί είδαν την λύπη μου. Δεν ήταν δική μου λύπη μα δική της γιατί ήξερα πως ένα πλάσμα αγαπημένο έπρεπε να αποχαιρετήσει το γονιό του. Με αγωνία περίμενα να βγούμε από το τούνελ για να την καλέσω. Μια φωνή σπασμένη μα ψύχραιμη από την αδρεναλίνη του σοκ. «Οδηγώ» μου είπε, «φεύγω από το νοσοκομείο, σαν να μην είμαι εγώ…πως θα το πως στους άλλους; Απίστευτο, απίστευτο μόλις χθες ήταν όλα αλλιώς…»

Θα το πεις. Θα βρεθούν τα λόγια κι οι λέξεις …κι η ζωή κυλά…σε μια σκοτεινή σήραγγα μαζί με εκατοντάδες άλλους και σιωπηλά περιμένουμε τον επόμενο σταθμό…

Επιστροφή και χαρά κι αγκαλιές και η καθημερινότητα σε σκεπάζει σαν κύμα. Σαν πέφτει ο ήλιος κι είμαι μόνη στη δουλειά  πλησιάζει ένα τσίμπημα, ένας φόβος…μια αίσθηση πως εκεί στα σκοτάδια κάποιος κρύβεται… Ο φόβος παραμονεύει μα δεν με νοιάζει να φοβηθώ. Πρέπει να γίνω πιο προσεκτική. Το ξέρω. Είναι χρέος μου το να είμαι προσεκτική.

Τηλέφωνα μηνύματα άνθρωποι με αγωνίες και ένα τηλέφωνο που παρόλο που δεν μπορώ να απαντήσω, επιμένει, επιμένει. Το σήκωσα. Τα αποτελέσματα που περιμέναμε  είναι άσχημα, άσχημα, άσχημα γαμώτο!!!!… Βγήκα από μια συνάντηση για να μιλήσω μαζί της και να της πως βλακείες… «Ένα βήμα τη φορά, δώσε χρόνο στον εαυτό σου, μην μένεις μόνη….». Εκείνη συντετριμμένη, παγωμένη, καμία λέξη δεν την ανακουφίζει...θρηνεί, για την απλότητα της ζωής που έχασε σε μια στιγμή! Μιλά σαν ρομπότ, το ήξερα ψιθυρίζει θυμωμένη. Το ήξερα!!!

Μουδιασμένη φοράω ένα χαμόγελο και συνεχίζω…την επόμενη ημέρα η οθόνη του κινητού ανάβει ξανά…μέσα από το νοσοκομείο πια, έρχεται ένα ακόμη μήνυμα της «…η ζωή είναι ένα party, δεν θα βγω από τον κύκλο, θα συνεχίσω το χορό, πότε γρήγορα πότε αργά…η ζωή ξέρει…»

Που σας βρήκα όλους εσάς τους τρελούς, μαγικούς ανθρώπους. Πως βρεθήκατε στο δρόμο μου και μου τον γεμίσατε φως. Τι πλάσματα, τι τρελά ξωτικά είστε…

Βάζω τα χέρια μου χούφτες στο πρόσωπο μου και κλαίω απαρηγόρητη σαν παιδί. Ξάφνιασμα, χαρά και πόνος. Θαυμασμός και θλίψη. Αγωνία και σεβασμός…. Ένα πλατύ χαμόγελο στη ζωή που κυλά κι η μεγάλη μυγδαλιά στο απέναντι χωράφι άνθισε ξανά. Ο παγωμένος βοριάς της έκαψε τα κλαδιά μα εκείνη αντιστέκεται. Όχι από πείσμα, από πίστη! Αυτό ένιωσα σαν την κοίταζα. Γυναίκα αγέρωχη μέσα από το γεμάτο σπαραγμό βλέμμα της. Αγέρωχη σαν την ροζ μυγδαλιά, αποχαιρέτησε τη ρίζα της την ίδια και παρόλα αυτά στέκει ολόρθη στο βοριά…Δεν θα με ρίξεις. Ακούς; Ποτέ!!!Όχι από πείσμα στο θάνατο μα από πίστη στην ζωή….Πόσος θαυμασμός για τη γυναίκα ετούτη. Για τον κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται…για κάθε παγωμένη μυγδαλιά!

Πίστη λοιπόν...και πριν προλάβουμε να ξεφυσήσουμε από ανακούφιση,  ήρθε ο σεισμός….και θυμηθήκαμε πάλι την ταυτότητα μας. Άνθρωποι…

Πόσος πόνος σε λίγες μόνο μέρες…Σε λίγες μόνο μέρες αγαπημένοι κι αυτή είναι η ζωή μας…και κυλά. Ήταν πάντοτε τόσο αδιανόητα δύσκολη; Πάντα τόσο σκληρή; Πάντα τόσο βίαιη; Άσε μας να πάρουμε μια ανάσα σκέφτομαι καμιά φορά. Άσε τους ανθρώπους να ανασάνουν. Σε παρακαλώ μια ανάσα και σκέφτομαι εκείνους που χάθηκαν θαμμένοι ζωντανοί περιμένοντας…περιμένοντας μια βοήθεια. Περιμένοντας με πίστη …. κι ύστερα ξεκίνησε η δίκη του Άλκη. Το παράλογο ξανά. Το αδιανόητο. Οι γονείς  γενναία φαντάσματα. Αγέρωχοι. Μυγδαλιές στον σκληρό βοριά... συναντηθήκαν με τους γονείς της Εμμανουέλας…άραγε τα υπέροχα πανέμορφα παιδιά τους αντάμωσαν κάπου εκεί μακριά;

Σκέψεις, λέξεις κι ένα κινητό μόνιμα ανοιχτό και το βράδυ ένα ακόμη μήνυμα φώτισε και πάλι την οθόνη. Αχ αυτή η οθόνη… «έχουμε συρρίκνωση του όγκου, ο γιατρός είπε πως μιλάμε για ίαση!!!»κι από κάτω καρδούλες γέλια φως και χαρά! Αχ άνθρωποι πόσα θαύματα έχω ζήσει μαζί σας….στη βαρυχειμωνιά του ενός, βλέπω την άνοιξη ενός άλλου...

Πόσο αδιανόητη είσαι ζωή. Πόσο αδιανόητη…

Κι όσο τα γράφω αυτά ακούω μουσική και να αυτή ακριβώς τη στιγμή, παίζει αυτό ακριβώς το τραγούδι… 

«…είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
ομορφονιά που δεν σε κέρδισε κανείς…»
Χαμογέλασα. Αχ ομορφονιά τι μηνύματα μου στέλνεις!

 Ξάπλωσα στο κρεββάτι και τα έκλεισα όλα. Οθόνες, μηνύματα, σκέψεις. Ξάπλωσε δίπλα μου το μικρό μου αγόρι…δεκάξι. Δεν είναι πια παιδί! Με κοιτά σιωπηλά στα μάτια και ξέρει. Δεν μπορεί να διανοηθεί μα ξέρει…Μου κρατά τρυφερά το χέρι.

"Σκέφτομαι το αμάξι"… ψιθυρίζει.

"Κι εγώ" του απαντώ…"λυπήθηκα για το αμάξι μα μην σε νοιάζει καλέ μου, δεν έχει σημασία το αμάξι"…του απαντώ συμβατικά σαν μαμά. Μα εκείνος είναι ήδη πιο ώριμος από τη δική μου απάντηση..

"Μπα…εγώ δεν λυπάμαι για το αμάξι. Σκέφτομαι τα τραγούδια και τα γέλια μαμά…Αυτά που ζήσαμε σε αυτό το αμάξι!"

Γύρισα το κεφάλι ξαφνιασμένη.  Ο γιος μου ο πολύτιμος! Τι έκφραση! Τα τραγούδια και τα γέλια…Ένα χαμόγελο για κάθε τραγούδι κι ένα δάκρυ για κάθε γέλιο!!! Αυτά είναι δικά μας. Αυτά δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς!!! Τα πρώτα ακούσματα, "ο κύριος γκρινιάρης" κι "η αρκούδα καφέ που τρέχει με τον ξύλινο μπουφέ", "το χρυσάνι φούρφουρο" και "το χοντρό μπιζέλι" που χόρευαν καθισμένοι στα παιδικά τους καθισματάκια,  "το λιωμένο παγωτό που κυλάει στο χέρι", "το despasito" τέρμα κι όλοι μαζί να χορεύουμε τρελαμένοι και ",το Freddie να μας τρελαινει με το "dont stop me now", το τρυφερό "κρουαζιέρα θα σε πάω" και "εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι" ή το λατρεμένο, "ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα" και μετά όλοι μαζί "ακόμα κι αν με στήσουν στο απόσπασμα θα δραπετεύσω, θα δραπετεύσω…γκα γκαν γκα γκανννν"… και δώστου γέλια...

ω! Θεέ μου πόσες αναμνήσεις  τα τραγούδια και τα γέλια, τα καλοκαίρια πηγαίνοντας προς τη θάλασσα με τα παράθυρα ανοιχτά και τον αέρα να μας ανακατεύει τα μαλλιά. Τραγουδούσαμε δυνατά την Ευλαμπία και γελούσαμε καθώς τα κεφάλια μας χτυπούσαν στον ουρανό σαν πέφταμε σε λακκούβες. Τα ταξίδια στη  Γερμανία να δούμε την γιαγιά και τον παππού, όπου διασχίζαμε την Ευρώπη και  γελούσαμε ευτυχισμένοι τραγουδώντας το Feliz Navidad γελώντας  δυνατά και πειράζαμε ο ένας τον άλλο και χιόνια και θάλασσες και βουνά και περιπέτειες και εμετοί και φωνές και βαρεμάρα για το πότε θα φτάσουμε και πόρτες κοπανισμένες από νεύρα και τρεχάλες για να προλάβουμε σχολεία, δραστηριότητες, φροντιστήρια και αγωνίες μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο ή στην παιδίατρο μετά από μικροατυχήματα, πόνους  ή ακατέβατους πυρετούς, οι επικοί μας καυγάδες, οι πρώτες βόλτες με τα κουτάβια μας κι οι τελευταίες μαζί τους σαν γίναν παππούληδες που με πόνο αποχαιρετήσαμε, οι στοιβαγμένοι φίλοι για διανομές στα σπίτια μετά από πάρτι…όλα με εκείνο το αμάξι, με την σχάρα των ποδηλάτων μόνιμα πάνω του. Ετοιμοπόλεμο. Το μεγάλο παλιό κουρασμένο μας αμάξι,  που ήξερε να μας χωράει και να μας αντέχει και να μας ταξιδεύει μακριά…γεμάτο με τα τραγούδια και τα γέλια μας!

Γιατί κι αν όλα φύγουν…αυτά δεν θα φύγουν ποτέ! Τα τραγούδια και τα γέλια να ταξιδεύουν στο σύμπαν, σε διαστάσεις διαφορετικές σε άλλους χρόνους όταν τίποτα από όλα όσα είμαστε ή κάνουμε δεν θα έχουν σημασία, όταν εμείς δεν θα είμαστε καν εδώ!

Τα τραγούδια και τα γέλια  αγαπημένοι… που χαράχτηκαν βαθιά σαν λατρεμένες μικρές πληγές και μας θυμίζουν πως ναι! Έχουμε υπάρξει ευτυχισμένοι!!! Τα τραγούδια και τα γέλια που θα μεταφερθούν στο άπειρο από γενιές που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε μα κι αν γνωρίζαμε θα αγαπούσαμε βαθιά!

Ένας ήλιος μπήκε από το παράθυρο, χειμωνιάτικος δυνατός. Η αντανάκλαση του στον καθρέφτη τον έστειλε πάνω μου και μου γέμισε τα μάτια λάμψη και φως!

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ…γενναίοι μου! Αθάνατοι…με τα τραγούδια και τα γέλια μας…
Καλημέρα εκεί έξω!!!
                                                                                                                     Κατερίνα